Όπως είναι συνήθειά του, όταν επισκέπτεται την Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς πηγαίνει στο ναό για να διδάξει. Εκεί, έρχονται σ’ αυτόν τυφλοί και κουτσοί, κι εκείνος τους θεραπεύει! Όταν οι αρχιερείς και οι γραμματείς βλέπουν τα θαυμάσια πράγματα που κάνει ο Ιησούς και όταν ακούν τα αγόρια στο ναό να φωνάζουν, ‘Σώσε, προσευχόμαστε, τον Γιο του Δαβίδ!’ θυμώνουν. ‘Ακούς τι λένε αυτά;’ διαμαρτύρονται.

‘Ναι’, απαντάει ο Ιησούς. ‘Δεν το διαβάσατε ποτέ αυτό, «Από το στόμα νηπίων και βρεφών που θηλάζουν έχεις παράσχει αίνο»;’

Ο Ιησούς συνεχίζει να διδάσκει και κοιτάζει γύρω του όλα τα πράγματα στο ναό.

Εκτός από τους φυσικούς Ιουδαίους, έχουν έρθει και Εθνικοί για το Πάσχα. Αυτοί είναι προσήλυτοι, που σημαίνει ότι έχουν ασπαστεί τη θρησκεία των Ιουδαίων. Μερικοί Έλληνες, που είναι προφανώς προσήλυτοι, πλησιάζουν τώρα τον Φίλιππο και ζητούν να δουν τον Ιησού. Ο Φίλιππος πηγαίνει στον Ανδρέα, πιθανόν για να ρωτήσει αν θα ήταν κατάλληλο να γίνει μια τέτοια συνάντηση. Όπως φαίνεται, ο Ιησούς βρίσκεται ακόμα στο ναό, όπου οι Έλληνες μπορούν να τον δουν.

Ο Ιησούς γνωρίζει ότι του απομένουν λίγες μόνο μέρες, κι έτσι δίνει ένα ωραίο παράδειγμα που αφορά τον ίδιο: ‘Ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο Γιος του ανθρώπου. Αλήθεια σας λέω, Αν ο σπόρος του σιταριού δεν πέσει στη γη και δεν πεθάνει, παραμένει μόνο ένας σπόρος· αλλά αν πεθάνει, τότε φέρνει πολύ καρπό’.

Ένας σπόρος σιταριού έχει μικρή αξία. Όμως, τι συμβαίνει αν σπαρθεί στο χώμα και ‘πεθάνει’, παύοντας έτσι να υπάρχει ως σπόρος; Βλαστάνει και τελικά γίνεται στάχυ που παράγει πάρα πολλούς σπόρους σιταριού. Παρόμοια, ο Ιησούς δεν είναι παρά ένας τέλειος άνθρωπος. Αλλά αν πεθάνει πιστός στον Θεό, γίνεται το μέσο παροχής αιώνιας ζωής σε πιστά άτομα που έχουν το ίδιο αυτοθυσιαστικό πνεύμα το οποίο έχει κι εκείνος. Έτσι, ο Ιησούς λέει: ‘Εκείνος που αγαπάει την ψυχή του την καταστρέφει, αλλά εκείνος που μισεί την ψυχή του σ’ αυτόν τον κόσμο θα τη διαφυλάξει για αιώνια ζωή’.

Ο Ιησούς προφανώς δεν σκέφτεται μόνο τον εαυτό του, γιατί στη συνέχεια εξηγεί: ‘Αν κάποιος πρόκειται να με υπηρετήσει, ας μ’ ακολουθεί, και όπου θα είμαι εγώ εκεί θα είναι και ο υπηρέτης μου. Αν κάποιος πρόκειται να με υπηρετήσει, ο Πατέρας θα τον τιμήσει’. Τι θαυμάσια ανταμοιβή, αν ακολουθήσει κανείς τον Ιησού και τον υπηρετήσει! Αυτή η ανταμοιβή είναι το να τον τιμήσει ο Πατέρας επιτρέποντάς του να είναι μαζί με τον Χριστό στη Βασιλεία.

Ενώ σκέφτεται τα μεγάλα παθήματά του και τον οδυνηρό θάνατο που τον αναμένει, ο Ιησούς συνεχίζει: ‘Τώρα η ψυχή μου είναι ταραγμένη, και τι να πω; Πατέρα, σώσε με απ’ αυτή την ώρα’. Να μπορούσε μόνο να αποφευχθεί αυτό που τον ανέμενε! Αλλά όχι, όπως λέει ο ίδιος: ‘Γι’ αυτό ήρθα στην ώρα αυτήν’. Ο Ιησούς είναι σύμφωνος με την όλη διευθέτηση του Θεού, που περιλαμβάνει και το να πεθάνει ο ίδιος θυσιαστικά.

Ακούγεται Τρίτη Φορά η Φωνή του Θεού

ΕΝΟΣΩ βρίσκεται στο ναό, ο Ιησούς αγωνιά για το θάνατο που πρέπει να αντιμετωπίσει σύντομα. Η κυριότερη ανησυχία του είναι το πώς θα επηρεαστεί η φήμη του Πατέρα του, γι’ αυτό και προσεύχεται: ‘Πατέρα, δόξασε το όνομά σου’.

Τότε, έρχεται μια δυνατή φωνή από τον ουρανό, η οποία εξαγγέλλει: ‘Και το δόξασα και πάλι θα το δοξάσω’.

Το πλήθος που στέκεται τριγύρω σαστίζει. ‘Άγγελος του μίλησε’, αρχίζουν να λένε μερικοί. Άλλοι ισχυρίζονται ότι ήταν βροντή. Αλλά, στην πραγματικότητα, εκείνος που μίλησε ήταν ο Ιεχωβά Θεός! Αυτή ωστόσο δεν είναι η πρώτη φορά που ακούστηκε η φωνή του Θεού σε σχέση με τον Ιησού.

Όταν ο Ιησούς βαφτίστηκε, πριν από τριάμισι χρόνια, ο Ιωάννης ο Βαφτιστής άκουσε τον Θεό να λέει για τον Ιησού: ‘Αυτός είναι ο Γιος μου, ο αγαπητός, τον οποίο επιδοκίμασα’. Κατόπιν, λίγο καιρό μετά το προηγούμενο Πάσχα, όταν ο Ιησούς μεταμορφώθηκε μπροστά στον Ιάκωβο, στον Ιωάννη και στον Πέτρο, αυτοί άκουσαν τον Θεό να διακηρύττει: ‘Αυτός είναι ο Γιος μου, ο αγαπητός, τον οποίο επιδοκίμασα· αυτόν να ακούτε’. Και τώρα, τρίτη φορά, στις 10 Νισάν, τέσσερις μέρες πριν από το θάνατο του Ιησού, οι άνθρωποι ακούν και πάλι τη φωνή του Θεού. Αλλά αυτή τη φορά ο Ιεχωβά μιλάει με τρόπο ώστε να μπορούν να τον ακούσουν πλήθη ανθρώπων!

Ο Ιησούς εξηγεί: ‘Αυτή η φωνή ακούστηκε, όχι για χάρη μου, αλλά για χάρη σας’. Η φωνή παρέχει απόδειξη ότι ο Ιησούς είναι πράγματι ο Γιος του Θεού, ο υποσχεμένος Μεσσίας. ‘Τώρα γίνεται κρίση αυτού του κόσμου’, συνεχίζει ο Ιησούς, ‘τώρα ο άρχοντας αυτού του κόσμου θα ριχτεί έξω’. Η πιστή πορεία της ζωής του Ιησού επιβεβαιώνει, στην ουσία, το ότι ο Σατανάς ο Διάβολος, ο άρχοντας του κόσμου, αξίζει να ‘ριχτεί έξω’, να εκτελεστεί.

Μιλώντας για τα επακόλουθα του επερχόμενου θανάτου του, ο Ιησούς λέει: ‘Κι όμως εγώ, αν αναληφθώ από τη γη, θα ελκύσω προς τον εαυτό μου κάθε είδους ανθρώπους’. Ο θάνατός του δεν αποτελεί με κανέναν τρόπο ήττα, γιατί μέσω αυτού, εκείνος θα ελκύσει άλλους προς τον εαυτό του, ώστε αυτοί να απολαύσουν αιώνια ζωή.

Αλλά το πλήθος διαμαρτύρεται: ‘Εμείς ακούσαμε από το Νόμο ότι ο Χριστός μένει για πάντα· και πώς λες εσύ ότι ο Γιος του ανθρώπου πρέπει να αναληφθεί; Ποιος είναι αυτός ο Γιος του ανθρώπου;’

Παρ’ όλες τις αποδείξεις, στις οποίες περιλαμβάνεται και το ότι άκουσαν τη φωνή του ίδιου του Θεού, οι περισσότεροι δεν πιστεύουν ότι ο Ιησούς είναι ο αληθινός Γιος του ανθρώπου, ο υποσχεμένος Μεσσίας. Εντούτοις, όπως έκανε πριν από έξι μήνες στη Γιορτή της Σκηνοπηγίας, ο Ιησούς αποκαλεί και πάλι τον εαυτό του ‘το φως’ και ενθαρρύνει τους ακροατές του: ‘Ενόσω έχετε το φως, να ασκείτε πίστη στο φως, ώστε να γίνετε γιοι του φωτός’. Αφού λέει αυτά τα πράγματα, ο Ιησούς φεύγει και κρύβεται, προφανώς επειδή βρίσκεται σε κίνδυνο η ζωή του.

Ο Ιησούς παρατηρεί στη συνέχεια: ‘Αυτός που ασκεί πίστη σ’ εμένα ασκεί πίστη, όχι μόνο σ’ εμένα, αλλά επίσης σ’ εκείνον που μ’ έστειλε· και αυτός που βλέπει εμένα βλέπει επίσης εκείνον που μ’ έστειλε. Αλλά αν κάποιος ακούει τα λόγια μου και δεν τα τηρεί, εγώ δεν τον κρίνω· γιατί εγώ ήρθα, όχι για να κρίνω τον κόσμο, αλλά για να σώσω τον κόσμο. Ο λόγος που είπα είναι αυτό το οποίο θα τον κρίνει την τελευταία μέρα’.

Η αγάπη που νιώθει ο Ιεχωβά για τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους τον υποκίνησε να στείλει τον Ιησού ώστε να σωθούν όσοι ασκούν πίστη σ’ αυτόν. Το αν οι άνθρωποι θα σωθούν θα εξαρτηθεί από το αν υπακούν στα πράγματα τα οποία ανέθεσε ο Θεός στον Ιησού να πει. Η κρίση θα λάβει χώρα ‘την τελευταία μέρα’, στη διάρκεια της Χιλιετούς Βασιλείας του Χριστού.

Ο Ιησούς καταλήγει λέγοντας: ‘Δεν μίλησα από δική μου παρόρμηση, αλλά ο ίδιος ο Πατέρας που μ’ έστειλε μου έδωσε εντολή τι να πω και για τι να μιλήσω. Επίσης, ξέρω ότι η εντολή του σημαίνει αιώνια ζωή. Γι’ αυτό, τα πράγματα για τα οποία μιλάω, ακριβώς όπως μου τα είπε ο Πατέρας, έτσι μιλάω γι’ αυτά’.

Σε λίγο, ο Ιησούς και οι μαθητές του μπαίνουν στην Ιερουσαλήμ και, όπως είναι συνήθειά τους, πηγαίνουν στο ναό, όπου ο Ιησούς αρχίζει να διδάσκει. Οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού, σίγουρα επειδή θυμούνται όσα έκανε χτες ο Ιησούς κατά των αργυραμοιβών, τον προκαλούν: ‘Με ποια εξουσία κάνεις αυτά τα πράγματα; Και ποιος σου έδωσε αυτή την εξουσία;’

Απαντώντας, ο Ιησούς λέει: ‘Θα σας ρωτήσω κι εγώ ένα πράγμα. Αν μου απαντήσετε εσείς, θα σας πω κι εγώ με ποια εξουσία κάνω αυτά τα πράγματα: Το βάφτισμα του Ιωάννη, από ποια πηγή ήταν; Από τον ουρανό ή από τους ανθρώπους;’

Οι ιερείς και οι πρεσβύτεροι αρχίζουν να συζητούν μεταξύ τους πώς να απαντήσουν. ‘Αν πούμε, «Από τον ουρανό», εκείνος θα μας πει: «Τότε γιατί δεν τον πιστέψατε;» Αν όμως πούμε, «Από τους ανθρώπους», φοβόμαστε το πλήθος, γιατί όλοι θεωρούν τον Ιωάννη προφήτη’.

Οι ηγέτες δεν ξέρουν τι να απαντήσουν. Γι’ αυτό, αποκρίνονται στον Ιησού: ‘Δεν ξέρουμε’.

Και τότε, ο Ιησούς τούς λέει: ‘Ούτε κι εγώ σας λέω με ποια εξουσία κάνω αυτά τα πράγματα’.

Τώρα, νωρίς το πρωί της Τρίτης 11 Νισάν, αυτός και οι μαθητές του παίρνουν και πάλι το δρόμο τους. Αυτή αποδεικνύεται ότι είναι μια κρίσιμη μέρα της διακονίας του Ιησού, η πιο πολυάσχολη μέχρι τώρα. Σήμερα είναι η τελευταία φορά που ο Ιησούς παρουσιάζεται στο ναό.

Οι Παραβολές για τον Αμπελώνα τούς Εκθέτουν

Ο ΙΗΣΟΥΣ είναι στο ναό. Μόλις πριν από λίγο, προκάλεσε σύγχυση στους θρησκευτικούς ηγέτες που ήθελαν να μάθουν με τίνος την εξουσία ενεργούσε. Προτού συνέλθουν από τη σύγχυσή τους, ο Ιησούς ρωτάει: ‘Τι νομίζετε;’ Και κατόπιν, μέσω μιας παραβολής, τους δείχνει τι είδους άτομα είναι στην πραγματικότητα.

‘Ένας άνθρωπος είχε δυο παιδιά’, αφηγείται ο Ιησούς. ‘Πήγε στο πρώτο παιδί και του είπε: «Παιδί μου, πήγαινε να εργαστείς σήμερα στον αμπελώνα». Απαντώντας, εκείνο είπε, «Θα πάω, κύριε», αλλά δεν πήγε. Πλησιάζοντας το δεύτερο παιδί, του είπε τα ίδια. Σε απόκριση, εκείνο είπε: «Δεν θα πάω». Μετά, μετανόησε και πήγε. Ποιο από τα δυο έκανε το θέλημα του πατέρα του;’ ρωτάει ο Ιησούς.

‘Το δεύτερο’, απαντούν οι αντίδικοί του.

Έτσι, ο Ιησούς εξηγεί: ‘Αλήθεια σας λέω ότι οι τελώνες και οι πόρνες θα μπουν πριν από σας στη βασιλεία του Θεού’. Στην ουσία, οι τελώνες και οι πόρνες αρνήθηκαν αρχικά να υπηρετήσουν τον Θεό. Αλλά κατόπιν, όπως το δεύτερο παιδί, μετανόησαν και τον υπηρέτησαν. Από την άλλη μεριά, οι θρησκευτικοί ηγέτες, όπως το πρώτο παιδί, ισχυρίζονταν ότι υπηρετούσαν τον Θεό, όμως, όπως παρατηρεί ο Ιησούς: ‘Ο Ιωάννης [ο Βαφτιστής] ήρθε σ’ εσάς με οδό δικαιοσύνης, αλλά δεν τον πιστέψατε. Ωστόσο, οι τελώνες και οι πόρνες τον πίστεψαν, κι εσείς, αν και το είδατε αυτό, δεν μετανοήσατε κατόπιν ώστε να τον πιστέψετε’.

Ο Ιησούς υποδεικνύει στη συνέχεια ότι η αποτυχία εκείνων των θρησκευτικών ηγετών δεν έγκειται απλώς στην παράλειψή τους να υπηρετήσουν τον Θεό. Όχι, αλλά αυτοί είναι στην πραγματικότητα κακοί και πονηροί άνθρωποι. ‘Ήταν κάποιος άνθρωπος, ένας οικοδεσπότης’, αφηγείται ο Ιησούς, ‘που φύτεψε έναν αμπελώνα, τον περίφραξε, έσκαψε σ’ αυτόν πατητήρι, έχτισε έναν πύργο, τον εκμίσθωσε σε καλλιεργητές και ταξίδεψε σε ξένη χώρα. Όταν ήρθε η εποχή της καρποφορίας απέστειλε τους δούλους του στους καλλιεργητές για να πάρει τους καρπούς του. Ωστόσο, οι καλλιεργητές έπιασαν τους δούλους του και τον έναν τον έδειραν, τον άλλον τον σκότωσαν και τον άλλον τον λιθοβόλησαν. Και πάλι απέστειλε άλλους δούλους, περισσότερους από τους πρώτους, αλλά εκείνοι έκαναν τα ίδια και σ’ αυτούς’.

Οι ‘δούλοι’ είναι οι προφήτες τους οποίους ο ‘οικοδεσπότης’, ο Ιεχωβά Θεός, έστειλε στους ‘καλλιεργητές’ του ‘αμπελώνα’ του. Αυτοί οι καλλιεργητές είναι εξέχοντες εκπρόσωποι του έθνους Ισραήλ, έθνος το οποίο προσδιορίζεται από την Αγία Γραφή ως ‘ο αμπελώνας’ του Θεού.

Αφού ‘οι καλλιεργητές’ κακομεταχειρίζονται και σκοτώνουν τους ‘δούλους’, ο Ιησούς εξηγεί: ‘Τελικά, ο ιδιοκτήτης του αμπελώνα απέστειλε σ’ αυτούς το γιο του, λέγοντας: «Θα σεβαστούν το γιο μου». Μόλις είδαν το γιο, οι καλλιεργητές άρχισαν να λένε μεταξύ τους: «Αυτός είναι ο κληρονόμος· ελάτε, να τον σκοτώσουμε και να πάρουμε την κληρονομιά του!» Έτσι τον έπιασαν, τον πέταξαν έξω από τον αμπελώνα και τον σκότωσαν’.

Τώρα, απευθυνόμενος στους θρησκευτικούς ηγέτες, ο Ιησούς ρωτάει: ‘Όταν έρθει ο ιδιοκτήτης του αμπελώνα, τι θα κάνει σ’ εκείνους τους καλλιεργητές;’

‘Επειδή είναι κακοί’, απαντούν οι θρησκευτικοί ηγέτες, ‘θα φέρει φοβερή καταστροφή πάνω τους και θα εκμισθώσει τον αμπελώνα σε άλλους καλλιεργητές, που στην κατάλληλη εποχή θα του δώσουν τους καρπούς’.

Έτσι αυτοί, χωρίς να το αντιληφθούν, καταδικάζουν τον εαυτό τους, αφού συμπεριλαμβάνονται στους Ισραηλίτες ‘καλλιεργητές’ του εθνικού ‘αμπελώνα’ του Ιεχωβά, δηλαδή του Ισραήλ. Η καρποφορία που αναμένει ο Ιεχωβά από τέτοιους καλλιεργητές είναι η πίστη στον Γιο του, τον αληθινό Μεσσία. Επειδή αυτοί δεν παρήγαγαν τέτοια καρποφορία, ο Ιησούς προειδοποιεί: ‘Δεν διαβάσατε ποτέ στις Γραφές [στα εδάφια Ψαλμός 118:22, 23], «Ο λίθος τον οποίο απέρριψαν οι οικοδόμοι είναι εκείνος που έχει γίνει ο πρώτιστος ακρογωνιαίος λίθος. Από τον Ιεχωβά έγινε αυτό και είναι θαυμαστό στα μάτια μας»; Γι’ αυτό σας λέω: Η βασιλεία του Θεού θα αφαιρεθεί από σας και θα δοθεί σ’ ένα έθνος που παράγει τους καρπούς της. Επίσης, το άτομο που πέφτει πάνω σ’ αυτόν το λίθο θα συντριφθεί. Και σ’ όποιον πέσει αυτός ο λίθος, θα τον κονιορτοποιήσει’.

Οι γραμματείς και οι αρχιερείς διακρίνουν τώρα ότι ο Ιησούς μιλάει γι’ αυτούς και θέλουν να τον σκοτώσουν, αυτόν που είναι ο δικαιωματικός ‘κληρονόμος’. Επομένως, το προνόμιο να είναι κυβερνήτες στη Βασιλεία του Θεού θα αφαιρεθεί απ’ αυτούς ως έθνος, και θα δημιουργηθεί ένα νέο έθνος ‘καλλιεργητών του αμπελώνα’, ένα έθνος που θα παράγει κατάλληλους καρπούς.

Επειδή οι θρησκευτικοί ηγέτες φοβούνται τα πλήθη, τα οποία θεωρούν τον Ιησού προφήτη, δεν προσπαθούν να τον σκοτώσουν σ’ αυτή την περίπτωση.

Η Παραβολή του Γαμήλιου Συμποσίου

ΜΕΣΩ δυο παραβολών, ο Ιησούς έχει εκθέσει τους γραμματείς και τους αρχιερείς, και αυτοί θέλουν να τον σκοτώσουν. Αλλά ο Ιησούς δεν έχει τελειώσει ακόμη μαζί τους. Συνεχίζει και τους αφηγείται ακόμη μια παραβολή, λέγοντας:

‘Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει μ’ έναν άνθρωπο, ένα βασιλιά, που έκανε γαμήλιο συμπόσιο για το γιο του. Και απέστειλε τους δούλους του να φωνάξουν τους προσκεκλημένους στο γαμήλιο συμπόσιο, αλλά εκείνοι δεν ήθελαν να έρθουν’.

Ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Βασιλιάς που ετοιμάζει το γαμήλιο συμπόσιο για τον Γιο του, τον Ιησού Χριστό. Τελικά, η νύφη, που αποτελείται από τους 144.000 χρισμένους ακολούθους, θα ενωθεί με τον Ιησού στον ουρανό. Οι υπήκοοι του Βασιλιά είναι ο λαός Ισραήλ, στους οποίους δόθηκε η ευκαιρία να γίνουν ‘βασίλειο ιερέων’ όταν φέρθηκαν στη διαθήκη του Νόμου το έτος 1513 Π.Κ.Χ. Συνεπώς, σ’ εκείνη την περίπτωση, δόθηκε σ’ αυτούς αρχικά η πρόσκληση για το γαμήλιο συμπόσιο.

Ωστόσο, το πρώτο κάλεσμα στους προσκεκλημένους δεν ακούστηκε παρά το φθινόπωρο του 29 Κ.Χ., όταν ο Ιησούς και οι μαθητές του (οι δούλοι του βασιλιά) άρχισαν το έργο κηρύγματος της Βασιλείας. Αλλά οι φυσικοί Ισραηλίτες που άκουσαν αυτό το κάλεσμα, το οποίο απηύθυναν σ’ αυτούς οι δούλοι από το 29 Κ.Χ. μέχρι το 33 Κ.Χ., δεν ήθελαν να έρθουν. Έτσι ο Θεός έδωσε στο έθνος των προσκεκλημένων μια ακόμη ευκαιρία, όπως αφηγείται ο Ιησούς:

‘Και πάλι απέστειλε εκείνος άλλους δούλους, λέγοντας: «Να πείτε στους προσκεκλημένους: ‘Να! Ετοίμασα το δείπνο μου, έχω σφάξει τους ταύρους μου και τα θρεμμένα ζώα, και τα πάντα είναι έτοιμα. Ελάτε στο γαμήλιο συμπόσιο’»’. Αυτό το δεύτερο και τελευταίο κάλεσμα, που απευθυνόταν στους προσκεκλημένους, άρχισε την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., όταν το άγιο πνεύμα εκχύθηκε στους ακολούθους του Ιησού. Αυτό το κάλεσμα συνεχίστηκε μέχρι το 36 Κ.Χ.

Όμως, η συντριπτική πλειονότητα των Ισραηλιτών περιφρόνησε κι αυτό το κάλεσμα. ‘Αυτοί έφυγαν αδιάφοροι’, λέει ο Ιησούς, ‘ο ένας για το χωράφι του, ο άλλος για την εμπορική του επιχείρηση· αλλά οι υπόλοιποι, αφού έπιασαν τους δούλους του, τους φέρθηκαν άσχημα και τους σκότωσαν’. ‘Αλλά’, συνεχίζει ο Ιησούς, ‘ο βασιλιάς οργίστηκε και απέστειλε τα στρατεύματά του και κατέστρεψε αυτούς τους φονιάδες και έκαψε την πόλη τους’. Αυτό συνέβη το 70 Κ.Χ., όταν η Ιερουσαλήμ ισοπεδώθηκε από τους Ρωμαίους κι εκείνοι οι φονιάδες θανατώθηκαν.

Κατόπιν, ο Ιησούς εξηγεί τι συνέβη στο μεταξύ: ‘Τότε ο βασιλιάς είπε στους δούλους του: «Το γαμήλιο συμπόσιο είναι έτοιμο, αλλά οι προσκεκλημένοι δεν ήταν άξιοι. Γι’ αυτό, πηγαίνετε στους δρόμους που οδηγούν έξω από την πόλη και προσκαλέστε στο γαμήλιο συμπόσιο όποιον βρείτε»’. Οι δούλοι το έκαναν αυτό, και ‘το δωμάτιο για τις γαμήλιες τελετές γέμισε από άτομα που κάθονταν στο τραπέζι’.

Αυτό το έργο, της σύναξης προσκεκλημένων από τους δρόμους που βρίσκονταν έξω από την πόλη εκείνων που είχαν προσκληθεί αρχικά, άρχισε το 36 Κ.Χ. Ο Ρωμαίος αξιωματικός Κορνήλιος και η οικογένειά του ήταν οι πρώτοι απερίτμητοι μη Ιουδαίοι που συνάχθηκαν. Η σύναξη αυτών των μη Ιουδαίων, οι οποίοι είναι όλοι αντικαταστάτες εκείνων που αρνήθηκαν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα, έχει συνεχιστεί μέχρι τον 20ό αιώνα.

Στη διάρκεια του 20ού αιώνα, γεμίζει το δωμάτιο για τις γαμήλιες τελετές. Ο Ιησούς αφηγείται τι συμβαίνει στη συνέχεια με τα εξής λόγια: ‘Όταν ο βασιλιάς ήρθε να επιθεωρήσει τους προσκεκλημένους είδε εκεί έναν άνθρωπο που δεν φορούσε ένδυμα γάμου. Έτσι, του είπε: «Άνθρωπε, πώς μπήκες εδώ μέσα χωρίς να φοράς ένδυμα γάμου;» Εκείνος έμεινε άφωνος. Τότε ο βασιλιάς είπε στους υπηρέτες του: «Δέστε τον χειροπόδαρα και πετάξτε τον έξω στο σκοτάδι. Εκεί θα κλαίει και θα τρίζει τα δόντια του»’.

Ο άνθρωπος που δεν φορούσε ένδυμα γάμου εξεικονίζει τους κατ’ απομίμηση Χριστιανούς του Χριστιανικού κόσμου. Ο Θεός δεν τους αναγνώρισε ποτέ ως άτομα που έχουν τα κατάλληλα διαπιστευτήρια για να είναι πνευματικοί Ισραηλίτες. Ο Θεός ποτέ δεν τους έχρισε με άγιο πνεύμα ως κληρονόμους της Βασιλείας. Έτσι, ρίχνονται έξω στο σκοτάδι, όπου θα υποστούν καταστροφή.

Ο Ιησούς ολοκληρώνει την παραβολή του με τα λόγια: ‘Γιατί πολλοί είναι οι προσκεκλημένοι, αλλά λίγοι οι εκλεγμένοι’. Ναι, πολλοί από το έθνος Ισραήλ προσκλήθηκαν να γίνουν μέλη της νύφης του Χριστού, αλλά μόνο λίγοι φυσικοί Ισραηλίτες εκλέχθηκαν. Οι περισσότεροι από τους 144.000 προσκεκλημένους που λαβαίνουν την ουράνια ανταμοιβή είναι μη Ισραηλίτες.

Δεν Πετυχαίνουν να τον Παγιδέψουν

ΕΠΕΙΔΗ ο Ιησούς διδάσκει στο ναό και μόλις έχει πει στους θρησκευτικούς εχθρούς του τρεις παραβολές που ξεσκεπάζουν την πονηρία τους, οι Φαρισαίοι έχουν εξοργιστεί και συνεννοούνται πώς να τον παρασύρουν να πει κάτι για το οποίο να μπορούν να ζητήσουν να συλληφθεί. Επινοούν ένα τέχνασμα, και στέλνουν μαθητές τους μαζί με οπαδούς της παράταξης του Ηρώδη να προσπαθήσουν να τον παγιδέψουν.

‘Δάσκαλε’, του λένε αυτοί, ‘ξέρουμε πως είσαι ειλικρινής και διδάσκεις αληθινά το δρόμο του Θεού, και δεν σε νοιάζει για κανέναν, γιατί δεν κοιτάζεις την εξωτερική εμφάνιση των ανθρώπων. Πες μας λοιπόν, Τι νομίζεις; Είναι θεμιτό να πληρώνουμε κεφαλικό φόρο στον Καίσαρα ή όχι;’

Η κολακεία δεν εξαπατά τον Ιησού. Συνειδητοποιεί ότι αν πει ‘Όχι, δεν είναι θεμιτό ή σωστό να πληρώνετε αυτόν το φόρο’, θα βρεθεί ένοχος ανατρεπτικών ενεργειών εναντίον της Ρώμης. Όμως, αν πει ‘Ναι, πρέπει να πληρώνετε αυτόν το φόρο’, θα τον μισήσουν οι Ιουδαίοι, που αποστρέφονται την υποτέλειά τους στη Ρώμη. Έτσι, αυτός απαντάει: ‘Γιατί με δοκιμάζετε, υποκριτές; Δείξτε μου το νόμισμα του κεφαλικού φόρου’.

Όταν του φέρνουν ένα, ρωτάει: ‘Τίνος είναι αυτή η εικόνα και η επιγραφή;’

‘Του Καίσαρα’, απαντούν.

‘Δώστε λοιπόν τα του Καίσαρα στον Καίσαρα, αλλά τα του Θεού στον Θεό’. Όταν ακούν οι άνθρωποι εκείνοι την επιδέξια απάντηση του Ιησού, δείχνουν θαυμασμό. Και φεύγουν αφήνοντάς τον ήσυχο.

Οι Σαδδουκαίοι, που λένε ότι δεν υπάρχει ανάσταση, όταν βλέπουν ότι οι Φαρισαίοι δεν κατάφεραν να βρουν κάτι εναντίον του Ιησού, τον πλησιάζουν και τον ρωτούν: ‘Δάσκαλε, ο Μωυσής είπε: «Αν κάποιος πεθάνει χωρίς να κάνει παιδιά, ο αδελφός του πρέπει να παντρευτεί τη γυναίκα του και να εγείρει απογόνους για τον αδελφό του». Ήταν λοιπόν σ’ εμάς εφτά αδελφοί· και ο πρώτος αφού παντρεύτηκε πέθανε και, επειδή δεν είχε απογόνους, άφησε τη γυναίκα του στον αδελφό του. Το ίδιο συνέβη και στον δεύτερο και στον τρίτο, μέχρι και τον έβδομο. Τελευταία απ’ όλους πέθανε η γυναίκα. Στην ανάσταση λοιπόν σε ποιον από τους εφτά θα ανήκει η γυναίκα; Γιατί όλοι την είχαν πάρει σύζυγο’.

Απαντώντας ο Ιησούς λέει: ‘Δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο πλανιέστε, το ότι ούτε τις Γραφές γνωρίζετε ούτε τη δύναμη του Θεού; Γιατί όταν εγείρονται από τους νεκρούς, ούτε οι άντρες νυμφεύονται ούτε οι γυναίκες παντρεύονται, αλλά είναι σαν άγγελοι στον ουρανό. Και όσον αφορά τους νεκρούς, ότι δηλαδή εγείρονται, δεν διαβάσατε στο βιβλίο του Μωυσή, εκεί που γίνεται λόγος για τη βάτο, τι είπε σ’ αυτόν ο Θεός, «Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ και ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ»; Αυτός είναι Θεός, όχι των νεκρών, αλλά των ζωντανών. Βρίσκεστε σε μεγάλη πλάνη’.

Τα πλήθη μένουν πάλι κατάπληκτα από την απάντηση του Ιησού. Ακόμη και μερικοί από τους γραμματείς ομολογούν: ‘Δάσκαλε, μίλησες σωστά’.

Όταν οι Φαρισαίοι βλέπουν ότι ο Ιησούς αποστόμωσε τους Σαδδουκαίους, έρχονται σ’ αυτόν σαν ένα σώμα. Για να τον δοκιμάσουν περισσότερο, ένας γραμματέας που βρίσκεται ανάμεσά τους τον ρωτάει: ‘Δάσκαλε, ποια είναι η μεγαλύτερη εντολή στο Νόμο;’

Ο Ιησούς απαντάει: ‘Η πρώτη εντολή είναι: «Άκουσε Ισραήλ, ο Ιεχωβά ο Θεός μας είναι ένας Ιεχωβά, και πρέπει να αγαπάς τον Ιεχωβά τον Θεό σου με όλη σου την καρδιά και με όλη σου την ψυχή και με όλη σου τη διάνοια και με όλη σου τη δύναμη». Η δεύτερη είναι αυτή: «Να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου». Δεν υπάρχει καμιά άλλη εντολή μεγαλύτερη απ’ αυτές’. Στην πραγματικότητα, όπως προσθέτει ο Ιησούς: ‘Σ’ αυτές τις δύο εντολές κρέμεται όλος ο Νόμος και οι Προφήτες’.

‘Δάσκαλε, μίλησες σωστά και σύμφωνα με την αλήθεια’, συμφωνεί ο γραμματέας. ‘«Αυτός είναι Ένας, και δεν υπάρχει άλλος εκτός απ’ Αυτόν»· και το ν’ αγαπάει κάποιος αυτόν μ’ όλη του την καρδιά και μ’ όλη του την κατανόηση και μ’ όλη του τη δύναμη και το ν’ αγαπάει τον πλησίον του όπως τον εαυτό του αξίζει περισσότερο απ’ όλα τα ολοκαυτώματα και τις θυσίες’.

Διακρίνοντας ότι ο γραμματέας απάντησε με νοημοσύνη, ο Ιησούς τού λέει: ‘Δεν είσαι μακριά από τη βασιλεία του Θεού’.

Ο Ιησούς διδάσκει στο ναό εδώ και τρεις μέρες—Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη. Οι άνθρωποι τον ακούν με ευχαρίστηση, όμως οι θρησκευτικοί ηγέτες θέλουν να τον σκοτώσουν, αλλά μέχρι τώρα οι απόπειρές τους έχουν αποτύχει.

Ο Ιησούς Καταγγέλλει τους Εναντίους Του

Ο ΙΗΣΟΥΣ έχει προξενήσει τόσο μεγάλη σύγχυση στους θρησκευτικούς του εναντίους, ώστε αυτοί φοβούνται να του υποβάλουν άλλες ερωτήσεις. Έτσι, παίρνει ο ίδιος την πρωτοβουλία να ξεσκεπάσει την άγνοιά τους. ‘Τι νομίζετε για τον Χριστό;’ τους ρωτάει. ‘Τίνος γιος είναι;’

‘Του Δαβίδ’, αποκρίνονται οι Φαρισαίοι.

Μολονότι ο Ιησούς δεν διαψεύδει το γεγονός ότι ο Δαβίδ είναι ο φυσικός πρόγονος του Χριστού, δηλαδή του Μεσσία, ρωτάει: ‘Πώς λοιπόν ο Δαβίδ τον αποκαλεί μέσω έμπνευσης [στον Ψαλμό 110] «Κύριο», λέγοντας, «Είπε ο Ιεχωβά στον Κύριό μου: ‘Κάθησε στα δεξιά μου μέχρι να βάλω τους εχθρούς σου κάτω από τα πόδια σου’»; Αν λοιπόν ο Δαβίδ τον αποκαλεί «Κύριο», πώς αυτός είναι ο γιος του;’

Οι Φαρισαίοι σιωπούν, επειδή δεν ξέρουν την πραγματική ταυτότητα του Χριστού, δηλαδή του χρισμένου. Ο Μεσσίας δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος που κατάγεται από τον Δαβίδ, όπως φαίνεται να πιστεύουν οι Φαρισαίοι, αλλά έζησε στον ουρανό και ήταν ανώτερος από τον Δαβίδ, δηλαδή ήταν Κύριός του.

Απευθυνόμενος τώρα στα πλήθη και στους μαθητές του, ο Ιησούς τούς προειδοποιεί σχετικά με τους γραμματείς και τους Φαρισαίους. Αφού αυτοί διδάσκουν το Νόμο του Θεού, έχοντας ‘καθήσει στη θέση του Μωυσή’, ο Ιησούς δίνει την προτροπή: ‘Να κάνετε και να τηρείτε όλα όσα σας λένε’. Αλλά προσθέτει: ‘Μην ενεργείτε σύμφωνα με τις πράξεις τους, επειδή αυτοί λένε αλλά δεν εκτελούν’.

Αυτοί είναι υποκριτές και ο Ιησούς τούς καταγγέλλει, χρησιμοποιώντας την ίδια γλώσσα που χρησιμοποίησε ενώ γευμάτιζε στο σπίτι ενός Φαρισαίου, πριν από μερικούς μήνες. ‘Όλα τα έργα που κάνουν’, λέει, ‘τα κάνουν για να τους βλέπουν οι άνθρωποι’. Και δίνει παραδείγματα λέγοντας:

‘Μεγαλώνουν τις θήκες τους που περιέχουν εδάφια, τις οποίες φορούν ως φυλαχτά’. Αυτές οι σχετικά μικρές θήκες, που φοριούνται στο μέτωπο ή στο χέρι, περιέχουν τέσσερα τμήματα του Νόμου: τα εδάφια Έξοδος 13:1-10, 11-16· και Δευτερονόμιον 6:4-9· 11:13-21. Αλλά οι Φαρισαίοι μεγαλώνουν τις θήκες αυτές για να δώσουν την εντύπωση ότι είναι ζηλωτές για το Νόμο.

Ο Ιησούς συνεχίζει, αναφερόμενος στο γεγονός ότι ‘μακραίνουν τα κρόσσια των ενδυμάτων τους’. Στα εδάφια Αριθμοί 15:38-40 οι Ισραηλίτες διατάσσονται να φτιάχνουν κρόσσια στα ενδύματά τους, αλλά οι Φαρισαίοι φτιάχνουν πιο μακριά κρόσσια απ’ ό,τι όλοι οι άλλοι. Τα πάντα γίνονται για επίδειξη! ‘Τους αρέσει η πιο εξέχουσα θέση’, δηλώνει ο Ιησούς.

Δυστυχώς, οι ίδιοι οι μαθητές του έχουν επηρεαστεί από την επιθυμία για εξοχότητα. Έτσι αυτός συμβουλεύει: ‘Αλλά εσείς να μη λέγεστε Ραβί, γιατί ένας είναι ο δάσκαλός σας, ενώ όλοι εσείς είστε αδελφοί. Επιπλέον, να μην αποκαλείτε κανέναν πατέρα σας στη γη, γιατί ένας είναι ο Πατέρας σας, ο ουράνιος. Ούτε να αποκαλείστε «αρχηγοί», γιατί ένας είναι ο Αρχηγός σας, ο Χριστός’. Οι μαθητές πρέπει να απαλλαγούν από την επιθυμία να είναι πρώτοι! ‘Ο μεγαλύτερος ανάμεσά σας πρέπει να είναι διάκονός σας’, νουθετεί ο Ιησούς.

Στη συνέχεια, απαγγέλλει ορισμένα διαδοχικά ‘αλίμονο’ κατά των γραμματέων και των Φαρισαίων, αποκαλώντας τους επανειλημμένα υποκριτές. Αυτοί ‘κλείνουν τη βασιλεία των ουρανών μπροστά από τους ανθρώπους’, λέει ο ίδιος, και ‘είναι εκείνοι που καταβροχθίζουν τα σπίτια των χηρών και ως πρόφαση κάνουν παρατεταμένες προσευχές’.

‘Αλίμονό σας, τυφλοί οδηγοί’, λέει ο Ιησούς. Καταδικάζει το γεγονός ότι οι Φαρισαίοι δεν έχουν πνευματικές αξίες, κάτι που φαίνεται από τις αυθαίρετες συγκρίσεις που κάνουν. Για παράδειγμα, λένε: ‘Δεν είναι τίποτα το να ορκιστεί κάποιος στο ναό, αλλά αν ορκιστεί στο χρυσάφι που βρίσκεται στο ναό, τότε αναλαμβάνει υποχρέωση’. Δίνοντας περισσότερη έμφαση στο χρυσάφι του ναού απ’ ό,τι στην πνευματική αξία εκείνου του τόπου λατρείας, αυτοί αποκαλύπτουν την ηθική τους τύφλωση.

Κατόπιν, όπως έκανε και πιο πριν, ο Ιησούς καταδικάζει τους Φαρισαίους επειδή παραμελούν ‘τα πιο βαρυσήμαντα ζητήματα του Νόμου, δηλαδή τη δικαιοσύνη, το έλεος και την πιστότητα’, ενώ δίνουν μεγάλη σημασία στο δεκατισμό ασήμαντων βοτάνων.

Ο Ιησούς αποκαλεί τους Φαρισαίους ‘τυφλούς οδηγούς, που διυλίζουν το κουνούπι, αλλά καταπίνουν την καμήλα!’ Διυλίζουν το κουνούπι από το κρασί τους, όχι μόνο επειδή πρόκειται για έντομο, αλλά επειδή είναι τελετουργικά ακάθαρτο. Εντούτοις, το ότι περιφρονούν τα πιο βαρυσήμαντα ζητήματα του Νόμου είναι σαν να καταπίνουν καμήλα, που είναι κι αυτή τελετουργικά ακάθαρτο ζώο.

Η Ολοκλήρωση της Διακονίας στο Ναό

Ο ΙΗΣΟΥΣ εμφανίζεται για τελευταία φορά στο ναό. Τελειώνει ουσιαστικά τη δημόσια διακονία του στη γη, εξαιρουμένων βέβαια των γεγονότων που αφορούν τη δίκη και την εκτέλεσή του και τα οποία λαβαίνουν χώρα σε τρεις μέρες. Τώρα συνεχίζει την αυστηρή του κριτική κατά των γραμματέων και των Φαρισαίων.

Αναφωνεί τρεις ακόμη φορές: ‘Αλίμονό σας, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές!’ Απαγγέλλει πρώτα ένα ‘αλίμονο’ εναντίον τους επειδή καθαρίζουν ‘το εξωτερικό του ποτηριού και του πιάτου, αλλά το εσωτερικό τους είναι γεμάτο λεηλασία και έλλειψη μετριοπάθειας’. Γι’ αυτό δίνει την εξής νουθεσία: ‘Καθαρίστε πρώτα το εσωτερικό του ποτηριού και του πιάτου, ώστε να είναι και το εξωτερικό τους επίσης καθαρό’.

Στη συνέχεια, απαγγέλλει ένα ‘αλίμονο’ ενάντια στους γραμματείς και στους Φαρισαίους εξαιτίας της σαπρότητας και της διαφθοράς που έχουν μέσα τους, πράγματα τα οποία προσπαθούν να συγκαλύψουν με την εξωτερική τους ευλάβεια. ‘Μοιάζετε με ασβεστωμένους τάφους’, λέει, ‘που απ’ έξω φαίνονται πράγματι ωραίοι, αλλά μέσα τους είναι γεμάτοι οστά νεκρών και κάθε λογής ακαθαρσία’.

Τελικά, η υποκρισία τους εκδηλώνεται με την προθυμία με την οποία χτίζουν και στολίζουν τους τάφους των προφητών, προκειμένου να επισύρουν την προσοχή στις πράξεις ελεημοσύνης που κάνουν. Όμως, ο Ιησούς αποκαλύπτει ότι ‘αυτοί είναι γιοι εκείνων που φόνευσαν τους προφήτες’. Όποιος τολμά να ξεσκεπάσει την υποκρισία τους κινδυνεύει στ’ αλήθεια!

Συνεχίζοντας, ο Ιησούς τούς καταγγέλλει με τα πιο δυνατά λόγια. ‘Φίδια, γεννήματα οχιάς’, λέει, ‘πώς θα ξεφύγετε από την κρίση της Γέεννας;’ Η Γέεννα είναι μια κοιλάδα που χρησιμοποιείται ως ο σκουπιδότοπος της Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς λοιπόν λέει ότι, επειδή οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι εμμένουν στην πονηρή τους πορεία, θα υποστούν αιώνια καταστροφή.

Σχετικά μ’ εκείνους τους οποίους ο Ιησούς αποστέλλει ως εκπροσώπους του, ο ίδιος λέει: ‘Μερικούς απ’ αυτούς θα τους σκοτώσετε και θα τους κρεμάσετε πάνω σε ξύλο, και μερικούς απ’ αυτούς θα τους μαστιγώσετε στις συναγωγές σας και θα τους διώξετε από πόλη σε πόλη· ώστε να έρθει πάνω σας όλο το δίκαιο αίμα που χύθηκε στη γη, από το αίμα του δίκαιου Άβελ μέχρι το αίμα του Ζαχαρία του γιου του Βαραχία [που ονομάζεται Ιωδαέ στο βιβλίο Δεύτερο Χρονικών], τον οποίο φονεύσατε ανάμεσα στο αγιαστήριο και στο θυσιαστήριο. Αλήθεια σας λέω, Όλα αυτά τα πράγματα θα έρθουν πάνω σ’ αυτή τη γενιά’.

Επειδή ο Ζαχαρίας επέπληξε τους ηγέτες του Ισραήλ, ‘αυτοί συνωμότησαν εναντίον του και τον λιθοβόλησαν στην αυλή του οίκου του Ιεχωβά, κατόπιν προσταγής του βασιλιά’. Αλλά, όπως προλέγει ο Ιησούς, ο Ισραήλ θα πληρώσει για όλο αυτό το δίκαιο αίμα που χύθηκε. Αυτοί πληρώνουν έπειτα από 37 χρόνια, το 70 Κ.Χ., όταν οι στρατιές των Ρωμαίων καταστρέφουν την Ιερουσαλήμ και αφανίζονται πάνω από ένα εκατομμύριο Ιουδαίοι.

Ο Ιησούς θλίβεται, καθώς αναλογίζεται την τρομερή αυτή κατάσταση. ‘Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ’, διακηρύττει για μια ακόμη φορά, ‘πόσες φορές θέλησα να μαζέψω τα παιδιά σου όπως μαζεύει η κλώσα τα κλωσόπουλά της κάτω από τις φτερούγες της! Αλλά εσείς δεν το θελήσατε. Να λοιπόν! Το σπίτι σας εγκαταλείπεται’.

Ο Ιησούς κατόπιν προσθέτει: ‘Δεν θα με ξαναδείτε από τώρα μέχρι να πείτε: «Ευλογημένος εκείνος που έρχεται στο όνομα του Ιεχωβά!»’ Αυτό θα γίνει κατά την παρουσία του Χριστού, όταν εκείνος θα έρθει στην ουράνια Βασιλεία του και οι άνθρωποι θα τον δουν με τα μάτια της πίστης.

Ο Ιησούς τώρα πηγαίνει σ’ ένα μέρος απ’ όπου μπορεί να παρατηρεί τα θησαυροφυλάκια του ναού και τα πλήθη που ρίχνουν χρήματα σ’ αυτά. Οι πλούσιοι ρίχνουν πολλά νομίσματα. Αλλά τότε, έρχεται μια φτωχή χήρα και ρίχνει δυο μικρά νομίσματα ελάχιστης αξίας.

Καλώντας τους μαθητές του να έρθουν κοντά, ο Ιησούς λέει: ‘Αλήθεια σας λέω ότι αυτή η φτωχή χήρα έριξε περισσότερα απ’ ό,τι όλοι εκείνοι που έριξαν χρήματα στα θησαυροφυλάκια’. Εκείνοι πρέπει να αναρωτιούνται πώς γίνεται αυτό. Ο Ιησούς λοιπόν εξηγεί: ‘Αυτοί έριξαν κάτι από το περίσσευμά τους, αλλά εκείνη, από το υστέρημά της, έριξε όλα όσα είχε, ολόκληρο το βιος της’. Αφού λέει αυτά τα πράγματα, ο Ιησούς αποχωρεί για τελευταία φορά από το ναό.