Όταν ο Ιεχωβά διόρισε τους Λευίτες (όχι της ιερατικής οικογένειας του Ααρών) να υπηρετούν στη σκηνή της συνάντησης υπό την καθοδηγία των ιερέων, πρόβλεψε στοργικά για την ευημερία τους, προστάζοντας τον Μωυσή: «Για τους Λευίτες θα ισχύουν τα εξής: Από είκοσι πέντε χρονών και πάνω θα έρχεται κανείς για να μπει στην ομάδα, στην υπηρεσία της σκηνής της συνάντησης. Έπειτα, όμως, από την ηλικία των πενήντα χρονών θα αποχωρεί από την ομάδα υπηρεσίας και δεν θα υπηρετεί πια. Και θα διακονεί τους αδελφούς του στη σκηνή της συνάντησης φροντίζοντας για τις υποχρεώσεις, αλλά δεν θα προσφέρει υπηρεσία».—Αρ 8:23-26· 1Χρ 23:3.

Στο 4ο κεφάλαιο των Αριθμών περιγράφεται η οργάνωση της υπηρεσίας των Λευιτών. Εκεί αναφέρεται ότι έπρεπε να απογραφούν από την ηλικία των 30 ως την ηλικία των 50 ετών.

Προφανώς για μια πενταετή περίοδο, από την ηλικία των 25 ως την ηλικία των 30 ετών, ο Λευίτης υπηρετούσε ως “εκπαιδευόμενος”, σαν να λέγαμε. Ίσως αυτοί οι νεότεροι Λευίτες να μη χρησιμοποιούνταν για τις βαριές δουλειές, οι οποίες προορίζονταν για όσους ήταν από 30 χρονών και πάνω—πλήρως αναπτυγμένοι άντρες. (Βλέπε ΗΛΙΚΙΑ.) Μεταγενέστερα, όταν η Κιβωτός εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Όρος Σιών (και ιδιαίτερα ενόψει της οικοδόμησης του ναού), η βαριά εργασία της μεταφοράς του αγιαστηρίου εξέλιπε. Γι’ αυτό, ο Δαβίδ διευθέτησε να αρχίζουν οι Λευίτες την υπηρεσία τους στην ηλικία των 20 ετών. Χωρίς αμφιβολία αυτό έγινε επειδή στο ναό θα χρειάζονταν περισσότεροι για τη διεκπεραίωση των κατά πολύ αυξημένων υπηρεσιών εκεί.—1Χρ 23:24-27.

Οι Λευίτες που αποχωρούσαν στην ηλικία των 50 ετών δεν αποχωρούσαν από κάθε υπηρεσία.