Όταν έγινε βασιλιάς του Ισραήλ, φρόντισε ώστε στις υπηρεσίες της σκηνής της μαρτυρίας να περιλαμβάνεται και όμορφη μουσική. Πάνω από το ένα δέκατο όλων των εν ενεργεία Λευιτών​—περίπου 4.000​—διορίστηκαν «να αναπέμπουν αίνους», εκ των οποίων οι 288 ήταν “εκπαιδευμένοι για υμνωδία προς τον Ιεχωβά, όλοι τους πεπειραμένοι”.​—1 Χρον. 23:3, 5· 25:7.

⁴ Ο ίδιος ο Δαβίδ συνέθεσε πολλούς από τους ύμνους που εκείνοι οι Λευίτες είτε έπαιζαν με τα όργανά τους είτε έψαλλαν. Όσοι Ισραηλίτες είχαν το προνόμιο να είναι παρόντες όταν ψάλλονταν οι ύμνοι του Δαβίδ πρέπει να συγκινούνταν βαθιά από αυτά που άκουγαν. Αργότερα, κατά τη μεταφορά της κιβωτού της διαθήκης στην Ιερουσαλήμ, «ο Δαβίδ είπε στους αρχηγούς των Λευιτών να τοποθετήσουν τους υμνωδούς αδελφούς τους με μουσικά όργανα, έγχορδα και άρπες και κύμβαλα, για να παίζουν δυνατά ώστε να κάνουν να υψωθεί ήχος χαράς».​—1 Χρον. 15:16.

5, 6. (α) Γιατί δινόταν τόσο πολλή προσοχή στη μουσική κατά τη βασιλεία του Δαβίδ; (β) Πώς γνωρίζουμε ότι στον αρχαίο Ισραήλ η μουσική θεωρούνταν σημαντική στη λατρεία;

⁵ Γιατί δινόταν τόσο πολλή προσοχή στη μουσική την εποχή του Δαβίδ; Μήπως απλώς επειδή ο βασιλιάς ήταν μουσικός; Όχι, υπήρχε και κάποιος άλλος λόγος, ο οποίος αποκαλύφτηκε έπειτα από αιώνες, όταν ο δίκαιος Βασιλιάς Εζεκίας αναβίωσε τις υπηρεσίες στο ναό. Στο εδάφιο 2 Χρονικών 29:25 διαβάζουμε: «[Ο Εζεκίας] τοποθέτησε τους Λευίτες στον οίκο του Ιεχωβά με κύμβαλα, με έγχορδα και με άρπες, σύμφωνα με την εντολή του Δαβίδ και του Γαδ, του οραματιστή του βασιλιά, και του Νάθαν του προφήτη, γιατί από το χέρι του Ιεχωβά δόθηκε η εντολή μέσω των προφητών του».

⁶ Ναι, μέσω των προφητών του ο Ιεχωβά κατηύθυνε τους λάτρεις του να τον αινούν με ύμνους. Οι υμνωδοί της ιερατικής φυλής εξαιρούνταν μάλιστα από τα καθήκοντα που απαιτούνταν να εκτελούν οι άλλοι Λευίτες, ώστε να μπορούν να αφιερώνουν επαρκή χρόνο στη σύνθεση ύμνων και, πιθανότατα, σε πρόβες.​—1 Χρον. 9:33.

9. Περιγράψτε αυτά που πιθανόν θα βλέπατε και θα ακούγατε αν ήσασταν παρόντες στην εγκαινίαση του ναού κατά τη βασιλεία του Σολομώντα.

⁹ Κατά τη βασιλεία του Σολομώντα, η μουσική είχε εξέχουσα θέση στην αγνή λατρεία. Στην εγκαινίαση του ναού υπήρχε μια πλήρης ορχήστρα, στην οποία το τμήμα των πνευστών και μόνο αποτελούνταν από 120 σάλπιγγες. (Διαβάστε 2 Χρονικών 5:12) Η Γραφή δηλώνει ότι «οι σαλπιγκτές [που ήταν όλοι ιερείς] και οι υμνωδοί έκαναν σαν ένας άνθρωπος να αντηχήσει ένας ήχος αίνου και ευχαριστίας προς τον Ιεχωβά . . . “διότι είναι αγαθός, διότι στον αιώνα παραμένει η στοργική του καλοσύνη”». Μόλις υψώθηκε αυτός ο χαρωπός ήχος, «ο οίκος γέμισε από ένα σύννεφο», πράγμα που έδειχνε την επιδοκιμασία του Ιεχωβά. Τι συγκίνηση και τι δέος πρέπει να προκαλούσε ο ήχος από όλες εκείνες τις σάλπιγγες καθώς συγχρονιζόταν απόλυτα με τις φωνές χιλιάδων υμνωδών!​—2 Χρον. 5:13.