Όμως, οι κυβερνήσεις και άλλες υπηρεσίες στην πραγματικότητα ασχολούνται με τα συμπτώματα μάλλον παρά με τις αιτίες. Τα μέτρα που παίρνουν δεν επηρεάζουν τη βασική αιτία μιας αρρώστιας που είναι βαθιά ριζωμένη στη σύγχρονη κοινωνία—μιας αρρώστιας που πηγάζει από το μίσος και την ιδιοτέλεια. Οι αδικίες και οι ανισότητες αφθονούν και συνεχώς πολλαπλασιάζονται όποια κι αν είναι η επικρατούσα ιδεολογία.

Οι δεξιόφρονες Καθολικοί στην Ισπανία δεν εμποδίστηκαν από τη θρησκεία να σχηματίσουν τη δική τους τρομοκρατική ομάδα, γνωστή σαν Guerrilleros del Cristo Rey, ή Αντάρτες του Βασιλιά Χριστού. Σύμφωνα με τους συγγραφείς του βιβλίου The Terrorists (Οι Τρομοκράτες), οι Guerrilleros «οφείλουν την ύπαρξή τους τόσο στη θρησκεία όσο και στην πολιτική».

Μήπως θα πρέπει να μας εκπλήσσει η αποτυχία της θρησκείας να αναχαιτίσει την τρομοκρατία; Ο καθηγητής Κ. Ε. Ζόππο, του τμήματος πολιτικών επιστημών του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, γράφει: «Όταν οι οργανωμένες θρησκείες της Δύσης έρχονται αντιμέτωπες με τη χρήση βίας για πολιτικούς σκοπούς, στερούν από τους θρησκευτικούς εχθρούς τους εκείνα τα ηθικά δικαιώματα που προωθούν ανάμεσα στους δικούς τους πιστούς . . . και μάλιστα επιτρέπουν την τρομοκρατία ενάντια στους ‘αλλόθρησκους’». Συνεχίζει αναφέροντας τη Σταυροφορία στον καιρό του Πάπα Ουρβανού του Β΄. Δηλώνει: «Η Σταυροφορία αναμενόταν να υποτάξει παντοτινά το Ισλάμ και θεωρούνταν σαν ο ‘πόλεμος που θα τερμάτιζε τους πολέμους’. Το Ισλάμ θεωρούνταν ως η ενσάρκωση όλων των δυνάμεων του κακού. Ενώ ο φόνος ενός εχθρού Χριστιανού στρατιώτη θα χάριζε στον Χριστιανό στρατιώτη που τον σκότωσε 40 μέρες εξαγορά αμαρτιών, ο φόνος Μουσουλμάνων έφτασε να σημαίνει ‘πλήρη εξαγορά των αμαρτιών’».—The Rationalization of Terrorism, στην Αγγλική (Δη Ρασιοναλαϊζέισιον οφ Τέρορισμ).

Και άλλες θρησκείες επίσης ευνοούν το φόνο ενός άπιστου, ή ενός αλλόθρησκου. Πιστεύουν ότι αυτός ο φόνος είναι ένα διαβατήριο για τον ουράνιο παράδεισό τους. Επομένως, η θρησκευτική πίστη ενός τρομοκράτη μπορεί στην πραγματικότητα να ισχυροποιήσει τα κίνητρά του να σκοτώσει ή και ακόμα να κάνει βομβιστικές ενέργειες που θα του στοιχίσουν τη ζωή.

Υπάρχει Πολιτική Λύση;

Οι ειδικοί στις πολιτικές και στρατιωτικές υποθέσεις στη Δύση έχουν τις δικές τους λύσεις για την τρομοκρατία, αν και δεν συμφωνούν πάντοτε στην εφαρμογή αυτών των λύσεων. Η πολιτική των εθνών-θυμάτων τώρα είναι ‘οφθαλμός αντί οφθαλμού’. Ο Ουίλλιαμ Κέησυ, διευθυντής της CIA (Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών), δηλώνει: «Δεν θα διστάσουμε να λάβουμε βίαια μέτρα για να εμποδίσουμε, να προλάβουμε, ή να απαντήσουμε σε τρομοκρατικές ενέργειες εκεί όπου οι περιστάσεις ευνοούν τη χρήση δύναμης. Πολλές χώρες, περιλαμβανομένων και των Ηνωμένων Πολιτειών, έχουν τις απαιτούμενες δυνάμεις και ικανότητες για να εξαπολύσουν επιχειρήσεις ενάντια στις τρομοκρατικές ομάδες».—Hydra of Carnage, στην Αγγλική (Ίντρα οφ Κάρνετζ).

Η επιδρομή των Ηνωμένων Πολιτειών στη Λιβύη τον Απρίλιο του 1986, σαν αντίποινα για μια τρομοκρατική έκρηξη βόμβας σε ένα νυχτερινό κέντρο του Βερολίνου, αντιπροσωπεύει αυτή τη φιλοσοφία. Αλλά αυτός ο τρόπος ενέργειας απαιτεί ένα άμεσο τίμημα—απώλειες πολιτών στη Λιβύη, που θεωρούνταν αναπόφευκτες από τις αρχές των Η.Π.Α., και η απώλεια ενός αεροπλάνου των Η.Π.Α. με το πλήρωμά του. Η τρομοκρατία και η αντιτρομοκρατία έχουν επίσης το κρυφό τους τίμημα—σε γόητρο και αξιοπιστία.

Οι πολιτικοί και οι στρατιωτικοί τα θεωρούν αυτά σαν φυσιολογικές θυσίες σ’ αυτή τη μορφή του κρυφού πολέμου. Όπως γράφει ο Μπένζαμιν Νετανγιάχου: «Όλοι οι πολίτες σε μια δημοκρατία που απειλείται από την τρομοκρατία θα πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους, κατά κάποιο τρόπο, σαν στρατιώτες ενωμένους σε μάχη. Δεν θα πρέπει να πιέζουν την κυβέρνησή τους να συνθηκολογήσει ή να υποχωρήσει στην τρομοκρατία. . . . Αν σοβαρά επιθυμούμε να κερδίσουμε τον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία, οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να υπομείνουν θυσίες και ακόμα, στην περίπτωση που θα έχαναν αγαπημένα τους πρόσωπα, τον αβάσταχτο πόνο».—Terrorism—How the West Can Win (Τρομοκρατία—Πώς Μπορεί να Κερδίσει η Δύση).

Έτσι λοιπόν, θα μπορούσε η πολιτική να απομακρύνει τις βασικές αιτίες της τρομοκρατίας; Θα μπορούσαν να τακτοποιηθούν οι αδικίες και να εξαλειφθεί ο κίνδυνος της σημερινής κατάστασης; Όχι, σύμφωνα με τους πολιτικούς σχολιαστές. Γιατί όχι; Επειδή, όπως είδαμε στο προηγούμενο άρθρο μας, αυτοί οι ίδιοι λένε ότι μεγάλο μέρος της τρομοκρατίας είναι απλώς ένα ακόμα μέσο που χρησιμοποιείται στη σύγκρουση μεταξύ των δυο μεγάλων πολιτικών συστημάτων. Επομένως, η πολιτική τρέφει την τρομοκρατία.

Για παράδειγμα, ο Γάλλος συγγραφέας και δημοσιογράφος Ζαν-Φρανσουά Ρεβέλ έγραψε: «Οι τρομοκράτες στα μανιφέστα τους και στα βιβλία τους περιγράφουν τις επιθέσεις τους ενάντια στη δημοκρατία σαν ‘στρατηγική έντασης’. Η άποψη είναι ότι πολύ πιο εύκολα αλλάζει το πολίτευμα από φασισμό σε κομμουνισμό παρά από δημοκρατία σε κομμουνισμό. Επομένως, οι ‘επαναστάτες’ πρέπει πρώτα να ωθήσουν τις δημοκρατικές κυβερνήσεις σ’ ένα φασιστικό πρότυπο συμπεριφοράς έτσι ώστε σε δεύτερη φάση, να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό πάνω στις στάχτες του φασισμού». Έτσι, σε μερικές χώρες οι τρομοκράτες σκόπιμα δολοφονούν αξιωματικούς του στρατού για να προκαλέσουν στρατιωτικό πραξικόπημα με δεξιά απόκλιση.

Μπορεί ο Ο.Η.Ε. να Αναχαιτίσει Αυτήν την Τάση;

Ο πολιτικός επιστήμονας Κ. Ε. Ζόππο εξήγησε το δίλημμα στο οποίο βρίσκεται ο Ο.Η.Ε.: «Δεν προκαλεί έκπληξη . . . το γεγονός ότι τα Ηνωμένα Έθνη δεν έχουν καταφέρει να φτάσουν σε κάποια συμφωνία σχετικά με το τι είναι διεθνής τρομοκρατία ή ποιες θα ήταν οι κατάλληλες αντιδράσεις των χωρών-μελών». Αυτό δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη σε κανέναν αν κατανοήσουμε ότι ο Ο.Η.Ε. είναι μια διεθνής αρένα στην οποία οι μεγάλες δυνάμεις μπλέκονται σ’ ένα παιχνίδι λέξεων με αποτέλεσμα να αδρανούν οι προσπάθειές τους ενάντια στην τρομοκρατία.

Ένας άλλος παράγοντας είναι ότι στον Ο.Η.Ε., τα δημοκρατικά έθνη-θύματα της τρομοκρατίας αποτελούν τη μειοψηφία. Όπως έδειξε ο Ζόππο: «Σε μια απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του Ο.Η.Ε. για τη διεθνή τρομοκρατία . . . ενώ εκφραζόταν ‘βαθιά ανησυχία για τις πράξεις της διεθνούς τρομοκρατίας’, επαναβεβαιώθηκε ‘το αναφαίρετο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και ανεξαρτησίας όλων των λαών που βρίσκονται κάτω από αποικιοκρατικά και ρατσιστικά καθεστώτα καθώς επίσης και άλλες μορφές ξενοκρατίας’». Αυτή η ίδια απόφαση καταδίκαζε «τη συνέχιση των καταπιεστικών και τρομοκρατικών ενεργειών από τα αποικιοκρατικά, ρατσιστικά, και ξενοκρατικά καθεστώτα που στερούν από τους λαούς το νόμιμο δικαίωμά τους για αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία».

Έτσι, σύμφωνα με τον Ζόππο, ο Ο.Η.Ε. έχει καθιερώσει έναν διπλό κανόνα σχετικά με την τρομοκρατία. Συνεχίζει: «Ανεπίσημα, η τρομοκρατία συγχωρείται όταν χρησιμοποιείται σαν μέσο για εθνική αυτοδιάθεση και καταδικάζεται όταν χρησιμοποιείται από ένα κράτος για να εμποδίσει την ανεξαρτησία. Τα νεοϊδρυμένα έθνη, επειδή τα ίδια έχουν χρησιμοποιήσει την τρομοκρατία σαν ένα μέσο για απελευθέρωση, δεν το βρίσκουν κατάλληλο να κατηγορούν άλλους σαν τρομοκράτες». (The Rationalization of Terrorism) Επομένως ο Ο.Η.Ε. δεν είναι ένα αποτελεσματικό όργανο ενάντια στην τρομοκρατία. Δεν επικρατεί η ηθική επειδή, όπως συμπεραίνει ο Ζόππο, «η πολιτική στην πραγματικότητα είναι που καθορίζει το τι είναι ηθικό». Στο μεταξύ, τα αθώα θύματα της τρομοκρατίας υποφέρουν και πεθαίνουν.

Μια Αδελφότητα Χωρίς Τρόμο

Ο Ίαν Σράιμπερ εξηγεί το δίλημμα που αντιμετωπίζουν τα έθνη: «Το ανησυχητικό γεγονός είναι ότι εκείνες οι χώρες που θα επιθυμούσαν να εξαλείψουν την τρομοκρατία από τον κόσμο—και δεν φαίνεται να είναι και πολλές—αναγκάζονται να αρκούνται σε ημίμετρα. Είτε οι καθιερωμένες τιμωρίες δεν εντυπωσιάζουν τους τρομοκράτες, που είναι αποφασισμένοι να κάνουν θυσίες για χάρη μιας ιδεολογίας, είτε προκαλούν μια βίαιη αντίδραση από την πλευρά εκείνων που έχουν ακόμα την ικανότητα να πολεμήσουν».—The Ultimate Weapon—Terrorists and World Order.