Η τέρψη από τα θεάματα ήταν «ασύμβατη με την αληθινή θρησκεία και την αληθινή υπακοή στον αληθινό Θεό», είπε ο Τερτυλλιανός, συγγραφέας του τρίτου αιώνα. Ο ίδιος θεωρούσε όσους παρευρίσκονταν σε αυτά συνεργούς με εκείνους που διέπρατταν τους φόνους.

[Πλαίσιο στη σελίδα 28]

Αγώνες για τον «Κατευνασμό των Νεκρών»

Σχολιάζοντας την προέλευση των μονομαχιών, ο Τερτυλλιανός, συγγραφέας του τρίτου αιώνα, λέει: «Οι αρχαίοι πίστευαν ότι με αυτό το είδος θεάματος πρόσφεραν υπηρεσία στους νεκρούς, έχοντας μετριάσει το θέαμα με μια πιο πολιτισμένη μορφή βαναυσότητας. Διότι από παλιά, πιστεύοντας ότι οι ψυχές των νεκρών εξευμενίζονται με ανθρώπινο αίμα, συνήθιζαν να θυσιάζουν στις κηδείες αιχμαλώτους ή κατώτερης αξίας δούλους τους οποίους αγόραζαν. Αργότερα φάνηκε καλό να συγκαλύψουν τις ασεβείς τους πράξεις μετατρέποντάς τες σε διασκέδαση. Έτσι λοιπόν, αφού τα άτομα που είχαν αποκτηθεί με αυτόν τον τρόπο εκπαιδεύονταν σε όπλα της τότε εποχής όσο το δυνατόν καλύτερα​—εκπαιδεύονταν για να μάθουν πώς να πεθάνουν!—​στέλνονταν στο θάνατο την ημέρα που είχε προσδιοριστεί η κηδεία στον τόπο της ταφής. Με αυτόν τον τρόπο έβρισκαν παρηγοριά για το θάνατο μέσω φόνων. Αυτή είναι η προέλευση των μονομαχιών. Σιγά σιγά, όμως, η βελτίωση του επιπέδου των θεαμάτων έφτασε σε ακραία βαναυσότητα, επειδή ήταν σαν να έλειπε κάτι από τις γιορτές αν δεν υπήρχαν και θηρία να κατασπαράζουν ανθρώπινα σώματα. Ό,τι προσφερόταν για να κατευναστούν οι νεκροί θεωρούνταν επικήδεια τελετουργία».