Μπορεί να Είναι Ποτέ Όλοι οι Άνθρωποι Αγαπημένοι;
ΚΑΠΟΙΟΣ νομομαθής είχε μόλις πει ότι για να απολαύσουμε «αιώνια ζωή» πρέπει να αγαπάμε τον Θεό με όλη μας την καρδιά και να αγαπάμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας. Ο Ιησούς επαίνεσε εκείνον το νομομαθή και του είπε: «Ορθά απάντησες· “εξακολούθησε να το κάνεις αυτό και θα αποκτήσεις ζωή”». (Λουκάς 10:25-28· Λευιτικό 19:18· Δευτερονόμιο 6:5) Αλλά ο άντρας, θέλοντας να αποδειχτεί δίκαιος, ρώτησε: «Ποιος είναι, όμως, ο πλησίον μου;»
Χωρίς αμφιβολία, ο νομομαθής περίμενε από τον Ιησού να πει: «Οι Ιουδαίοι συμπατριώτες σου». Αλλά ο Ιησούς αφηγήθηκε μια ιστορία σχετικά με έναν Σαμαρείτη που ενήργησε ως πλησίον, η οποία έδειξε ότι άνθρωποι που έχουν διαφορετική εθνικότητα από τη δική μας είναι επίσης πλησίον μας. (Λουκάς 10:29-37· Ιωάννης 4:7-9) Στη διάρκεια της διακονίας του ο Ιησούς τόνισε ότι το να αγαπάμε τον Θεό και το να αγαπάμε τον πλησίον μας είναι οι πιο σημαντικές εντολές του Δημιουργού μας.—Ματθαίος 22:34-40.
Αλλά υπήρξε ποτέ κάποια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι να αγάπησαν πραγματικά τους πλησίον τους; Είναι όντως δυνατό να είναι όλοι οι άνθρωποι αγαπημένοι;
Ένα Θαύμα τον Πρώτο Αιώνα
Ο Ιησούς είπε στους ακολούθους του ότι οι άλλοι άνθρωποι θα τους αναγνώριζαν από την αγάπη τους η οποία θα ξεπερνούσε τα φυλετικά, τα εθνικά, και γενικά κάθε είδους σύνορα. Είπε: «Σας δίνω μια καινούρια εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλον· όπως εγώ σας αγάπησα, να αγαπάτε και εσείς ο ένας τον άλλον». Κατόπιν, πρόσθεσε: «Από αυτό θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας».—Ιωάννης 13:34, 35· 15:12, 13.
Οι διδασκαλίες του Ιησού σχετικά με την αγάπη, οι οποίες υποστηρίζονταν από το παράδειγμά του, είχαν ως αποτέλεσμα να γίνει ένα θαύμα τον πρώτο αιώνα. Οι ακόλουθοί του μιμήθηκαν τον Κύριό τους, μαθαίνοντας να αγαπούν ο ένας τον άλλον με τρόπο ο οποίος έλκυσε την προσοχή και το θαυμασμό πολλών. Ο Τερτυλλιανός, ένας συγγραφέας του δεύτερου και τρίτου αιώνα Κ.Χ., παρέθεσε τα λόγια μη Χριστιανών οι οποίοι μιλούσαν επαινετικά για τους ακολούθους του Ιησού: “Κοιτάξτε πώς αγαπάνε ο ένας τον άλλον και πώς είναι έτοιμοι να πεθάνουν ο ένας για τον άλλον”.
Και πράγματι, ο απόστολος Ιωάννης έγραψε: «Εμείς έχουμε την υποχρέωση να παραδώσουμε τις ψυχές μας για τους αδελφούς μας». (1 Ιωάννη 3:16) Ο Ιησούς δίδαξε μάλιστα τους ακολούθους του να αγαπούν τους εχθρούς τους. (Ματθαίος 5:43-45) Ποια είναι τα αποτελέσματα όταν οι άνθρωποι αγαπούν αληθινά τους άλλους όπως τους δίδαξε να κάνουν ο Ιησούς;
Αυτό το ερώτημα προφανώς απασχόλησε κάποιον καθηγητή πολιτικών επιστημών. Γι’ αυτό ρώτησε, όπως αναφέρεται στο περιοδικό Ο Χριστιανικός Αιώνας (The Christian Century): «Μπορεί οποιοσδήποτε να φανταστεί τον Ιησού να ρίχνει χειροβομβίδες στους εχθρούς του, να χρησιμοποιεί πολυβόλο, να χειρίζεται φλογοβόλο, να ρίχνει πυρηνικές βόμβες ή να εξαπολύει ένα διηπειρωτικό βαλλιστικό πύραυλο (ICBM) ο οποίος θα μπορούσε να σκοτώσει ή να αφήσει ανάπηρες χιλιάδες μητέρες και παιδιά;»
Απαντώντας ο καθηγητής είπε: «Το ερώτημα είναι τόσο παράλογο ώστε ούτε καν χρειάζεται απάντηση». Έτσι, έθεσε το εξής ερώτημα: «Αν ο Ιησούς δεν θα μπορούσε να το κάνει αυτό και να είναι συνεπής με το χαρακτήρα του, τότε πώς μπορούμε να το κάνουμε εμείς και να είμαστε συνεπείς απέναντί του;» Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, λοιπόν, η στάση ουδετερότητας που τηρούσαν οι πρώτοι ακόλουθοι του Ιησού, η οποία τεκμηριώνεται από πολλά βιβλία ιστορίας. Ας εξετάσουμε μόνο δύο παραδείγματα.
Το βιβλίο Ο Κόσμος μας στη Διάρκεια των Αιώνων (Our World Through the Ages), του Ν. Πλατ και της Μ. Τζ. Ντράμοντ, λέει: «Η συμπεριφορά των Χριστιανών ήταν πολύ διαφορετική από τη συμπεριφορά των Ρωμαίων. . . . Εφόσον ο Χριστός είχε κηρύξει την ειρήνη, αρνούνταν να γίνουν στρατιώτες». Επίσης, το έργο Η Παρακμή και η Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (The Decline and Fall of the Roman Empire), του Έντουαρντ Γκίμπον, δηλώνει: «[Οι πρώτοι Χριστιανοί] αρνούνταν να έχουν οποιοδήποτε ενεργό μέρος στην πολιτική διοίκηση ή στη στρατιωτική άμυνα της αυτοκρατορίας. . . . Ήταν αδύνατο για τους Χριστιανούς να γίνουν στρατιώτες χωρίς να απαρνηθούν ένα ιερότερο καθήκον».
Τι θα Λεχθεί για Σήμερα;
Ασκεί κανείς χριστοειδή αγάπη σήμερα; Η Καναδική Εγκυκλοπαίδεια (Encyclopedia Canadiana) παρατηρεί: «Το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά αποτελεί αναβίωση και επανίδρυση της πρώτης Χριστιανοσύνης που βίωνε ο Ιησούς και οι μαθητές του . . . Όλοι είναι αδέλφια».
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν επιτρέπουν σε τίποτα—ούτε φυλή ούτε εθνικότητα ούτε εθνικό παρελθόν—να τους κάνει να μισήσουν τους πλησίον τους. Ούτε πρόκειται να σκοτώσουν κανέναν, επειδή με συμβολικό τρόπο έχουν σφυρηλατήσει τα σπαθιά τους σε υνιά και τα δόρατά τους σε δρεπάνια, όπως προείπε η Αγία Γραφή ότι θα έκαναν οι αληθινοί υπηρέτες του Θεού.—Ησαΐας 2:4.
Δεν είναι παράξενο που ένα κύριο άρθρο της εφημερίδας Σακραμέντο Γιούνιον (Sacramento Union) της Καλιφόρνιας παρατήρησε: «Αρκεί να πούμε ότι αν όλος ο κόσμος ζούσε σύμφωνα με την πίστη των Μαρτύρων του Ιεχωβά θα τερματιζόταν η αιματοχυσία και το μίσος, και θα βασίλευε η αγάπη»!
Παρόμοια, ένας συγγραφέας στο περιοδικό Ρινγκ (Ring) της Ουγγαρίας σημείωσε: «Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, αν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν οι μόνοι που ζούσαν στη γη, θα έπαυαν να υπάρχουν πόλεμοι, και τα μόνα καθήκοντα των αστυνομικών θα ήταν να ελέγχουν την κυκλοφορία και να εκδίδουν διαβατήρια».
Μια Ρωμαιοκαθολική καλόγρια επίσης έγραψε με θαυμασμό για τους Μάρτυρες στο ιταλικό εκκλησιαστικό περιοδικό Αντάρε άλε τζέντι (Andare alle genti) τα εξής: «Αρνούνται οποιαδήποτε μορφή βίας και ανέχονται χωρίς να επαναστατούν τις πολλές δοκιμασίες που έρχονται πάνω τους λόγω των πιστεύω τους . . . Πόσο αλλιώτικος θα ήταν ο κόσμος αν ξυπνούσαμε όλοι μας ένα πρωί έχοντας αποφασίσει οριστικά και αμετάκλητα να μην ξαναπιάσουμε όπλο, ανεξάρτητα από το κόστος ή το λόγο, όπως κάνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά!»
Οι Μάρτυρες φημίζονται για το ότι παίρνουν την πρωτοβουλία να βοηθούν τους πλησίον τους. (Γαλάτες 6:10) Στο βιβλίο της Γυναίκες στις Σοβιετικές Φυλακές (Women in Soviet Prisons), μια Λετονή αναφέρει ότι αρρώστησε βαριά ενώ εργαζόταν στο στρατόπεδο καταναγκαστικών έργων Πότμα στα μέσα της δεκαετίας του 1960. «Σε όλη τη διάρκεια της αρρώστιας μου [οι Μάρτυρες] ήταν επιμελείς νοσοκόμες. Δεν θα μπορούσα να είχα καλύτερη φροντίδα, ειδικά κάτω από τις συνθήκες του στρατοπέδου». Και πρόσθεσε: «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά το θεωρούν καθήκον τους να βοηθούν τους πάντες, ανεξάρτητα από τη θρησκεία ή την εθνικότητά τους».
Πρόσφατα, ο τύπος στην Τσεχία ασχολήθηκε με τη διαγωγή των Μαρτύρων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σχολιάζοντας το ντοκιμαντέρ «Η Χαμένη Πατρίδα», που γυρίστηκε στο Μπρνο, η εφημερίδα Σεβερότσεσκι ντένικ (Severočeský deník) παρατήρησε: «Είναι αξιοσημείωτο ότι ακόμα και αυτοί οι αξιόπιστοι σύγχρονοί μας [Τσέχοι και Σλοβάκοι Εβραίοι επιζώντες] έχουν εκφραστεί με μεγάλο θαυμασμό υπέρ των φυλακισμένων Μαρτύρων του Ιεχωβά. “Ήταν πολύ θαρραλέοι άνθρωποι, οι οποίοι πάντοτε μας βοηθούσαν με όποιον τρόπο μπορούσαν, μολονότι διέτρεχαν τον κίνδυνο να τους εκτελέσουν”, είπαν πολλοί. “Προσεύχονταν για εμάς, σαν να ανήκαμε στην οικογένειά τους· μας ενθάρρυναν να μην το βάλουμε κάτω”».
Τι θα λεχθεί, όμως, για την εκδήλωση αγάπης προς εκείνους που μας μισούν; Είναι εφικτό κάτι τέτοιο;
Η Αγάπη Θριαμβεύει Επί του Μίσους
Η διδασκαλία του Ιησού σχετικά με την εκδήλωση αγάπης προς τους εχθρούς βρίσκεται σε αρμονία με τη Γραφική παροιμία: «Αν πεινάει αυτός που σε μισεί, δίνε του να φάει ψωμί· και αν διψάει, δίνε του να πιει νερό». (Παροιμίες 25:21· Ματθαίος 5:44) Κάποια μαύρη γυναίκα, η οποία είχε γίνει πρόσφατα Μάρτυρας του Ιεχωβά, έγραψε σχετικά με το θετικό αποτέλεσμα που έχει το να λαβαίνει κάποιος στοργική προσοχή από άτομα που κάποτε τα θεωρούσε εχθρούς του: «Κατά καιρούς η καρδιά μου γεμίζει χαρά σε σημείο που ξεσπάω σε ασυγκράτητα δάκρυα καθώς νιώθω τη γνήσια αγάπη των λευκών Μαρτύρων, ανθρώπων τους οποίους λίγο καιρό νωρίτερα θα σκότωνα χωρίς δισταγμό για να προωθήσω την υπόθεση της επανάστασης».
Μια Γαλλίδα Μάρτυρας ανέφερε ότι κάποια γειτόνισσα κατέδωσε τη μητέρα της στην Γκεστάπο στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. «Ως αποτέλεσμα, η μητέρα μου πέρασε δυο χρόνια σε γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου παραλίγο να πεθάνει», εξήγησε η κόρη. «Μετά τον πόλεμο, η γαλλική αστυνομία ήθελε να υπογράψει η μητέρα ένα έγγραφο που θα ενοχοποιούσε αυτή τη γυναίκα ως συνεργάτιδα των Γερμανών. Η μητέρα μου όμως αρνήθηκε». Αργότερα, η γειτόνισσα αρρώστησε και βρισκόταν στα τελικά στάδια του καρκίνου. Η κόρη είπε: «Η μητέρα διέθεσε πολλές ώρες για να κάνει τους τελευταίους μήνες της ζωής της όσο το δυνατόν πιο ευχάριστους. Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτόν το θρίαμβο της αγάπης επί του μίσους».
Χωρίς αμφιβολία, οι άνθρωποι μπορούν να μάθουν να αγαπούν ο ένας τον άλλον. Πρώην εχθροί—Τούτσι και Χούτου, Εβραίοι και Άραβες, Αρμένιοι και Τούρκοι, Ιάπωνες και Αμερικανοί, Γερμανοί και Ρώσοι, Προτεστάντες και Καθολικοί—έχουν όλοι ενωθεί χάρη στη Βιβλική αλήθεια!
Εφόσον εκατομμύρια άνθρωποι οι οποίοι στο παρελθόν μισούσαν ο ένας τον άλλον είναι τώρα αγαπημένοι, σίγουρα όλος ο κόσμος μπορεί να το κάνει αυτό. Πρέπει να παραδεχτούμε, όμως, ότι θα χρειαστεί μια τεράστια, παγκόσμια αλλαγή προκειμένου να είναι όλοι οι άνθρωποι αγαπημένοι. Πώς θα πραγματοποιηθεί αυτή η αλλαγή;
[Εικόνες στη σελίδα 7]
Λευκοί και μαύροι στη Νότια Αφρική
Εβραίοι και Άραβες
Χούτου και Τούτσι
Με συμβολικό τρόπο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν σφυρηλατήσει τα σπαθιά τους σε υνιά