Τώρα, τι ακριβώς είναι αυτός ο «ποιοτικός χρόνος» για τον οποίο γίνεται λόγος; Οι πολυάσχολοι γονείς μπορεί να δαπανούν 15 ή 20 λεπτά μέρα παρά μέρα με το παιδί τους, ίσως μια ώρα το σαββατοκύριακο, και να το αποκαλούν αυτό ποιοτικό χρόνο. Καλύπτει αυτό την ανάγκη του παιδιού; Ή ο σκοπός είναι να καθησυχάσει τη συνείδησή του ο γονέας; Ή να ανακουφίσει το μυαλό της η μητέρα, η οποία εργάζεται για να αντλεί προσωπική ικανοποίηση ενώ αφήνει το παιδί της ανικανοποίητο; Αλλά εσείς μπορεί να λέτε: ‘Ειλικρινά, είμαι τόσο πολυάσχολο άτομο που δεν έχω τέτοιο χρόνο’. Αυτό είναι πάρα πολύ κακό και πολύ λυπηρό τόσο για εσάς όσο και για το παιδί σας, επειδή δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Βρείτε τον καιρό στη διάρκεια των χρόνων διάπλασης ή προετοιμαστείτε να θερίσετε χάσμα γενεών στα χρόνια της εφηβείας.

Δεν είναι μόνο η βλάβη που ενδεχομένως υφίσταται το παιδί που αφήνεται στο βρεφονηπιακό σταθμό, αλλά είναι επίσης απώλεια για τους γονείς το γεγονός ότι χάνουν την ευκαιρία να χαρούν το παιδί καθώς αυτό μεγαλώνει. Το παιδί δεν καταλαβαίνει πάντα τα γιατί και τα διότι όταν το αφήνουν μόνο· ίσως νιώθει παραμελημένο, παραπεταμένο, εγκαταλειμμένο, χωρίς αγάπη. Όταν φτάνει στην εφηβεία, μπορεί να έχει ήδη αναπτύξει συναισθηματική προσκόλληση σε συνομηλίκους του προκειμένου να αντικαταστήσει τους γονείς, οι οποίοι είναι πολύ απασχολημένοι για να το προσέξουν. Το παιδί ίσως μάλιστα αρχίσει να ζει διπλή ζωή, μια για να εξευμενίζει τους γονείς του και μια για να ευχαριστεί τον εαυτό του. Λόγια, εξηγήσεις, συγγνώμες—τίποτα από όλα αυτά δεν γεφυρώνει το χάσμα. Τα λόγια των γονέων περί αγάπης τώρα δεν φαίνονται γνήσια στο παιδί το οποίο παραμελήθηκε τα χρόνια στα οποία χρειαζόταν περισσότερο τους γονείς του. Τα λόγια περί αγάπης τώρα ακούγονται ψεύτικα· οι λέξεις δεν πείθουν. Όπως συμβαίνει και με την πίστη, η αγάπη που ισχυρίζεται κάποιος ότι εκδηλώνει χωρίς έργα είναι νεκρή.—Ιακώβου 2:26.

Απαιτείται χρόνος για να αγαπήσετε ένα παιδί. Πριν από χρόνια, ο Ρόμπερτ Κίσαν, που έπαιζε σε ένα παιδικό πρόγραμμα ως Κάπτεν Καγκουρό, προειδοποίησε για τις συνέπειες που προκύπτουν αν δεν διαθέτετε χρόνο για τα παιδιά σας. Αυτός είπε:

«Ένα μικρό κορίτσι με το δάχτυλο στο στόμα, με την κούκλα αγκαλιά και με κάποια ανυπομονησία περιμένει τον ερχομό του γονέα της στο σπίτι. Θέλει να του πει κάποια εμπειρία που είχε παίζοντας με το κουβαδάκι της. Είναι ενθουσιασμένη που θα συμμεριστεί τη συγκίνηση που δοκίμασε εκείνη τη μέρα. Η ώρα έρχεται και ο γονέας φτάνει. Εξαντλημένος από το άγχος που επικρατεί στον τόπο της εργασίας ο γονέας πολύ συχνά λέει στο παιδί, ‘Όχι τώρα, χρυσό μου. Είμαι απασχολημένος, πήγαινε να δεις τηλεόραση’. Είναι λέξεις που λέγονται πιο συχνά από οποιεσδήποτε άλλες σε πολλά αμερικανικά σπίτια: ‘Είμαι απασχολημένος, πήγαινε να δεις τηλεόραση’. Αν όχι τώρα, πότε; ‘Αργότερα’. Αλλά αυτό το αργότερα έρχεται σπάνια . . .

»Τα χρόνια περνούν και το κορίτσι μεγαλώνει. Την εφοδιάζουμε με παιχνίδια και ρούχα. Της δίνουμε ρούχα επώνυμων σχεδιαστών και ένα στερεοφωνικό, αλλά δεν της δίνουμε αυτό που θέλει περισσότερο από όλα, το χρόνο μας. Τώρα είναι δεκατεσσάρων χρονών, τα μάτια της είναι ανέκφραστα, μπορεί να παίρνει ναρκωτικά. ‘Χρυσό μου, τι συμβαίνει; Μίλησέ μου, μίλησέ μου’. Είναι πολύ αργά. Πολύ αργά. Η αγάπη πέταξε. . . .

»Όταν λέμε στο παιδί, ‘Όχι τώρα, αργότερα’. Όταν του λέμε, ‘Πήγαινε να δεις τηλεόραση’. Όταν του λέμε, ‘Μη μου κάνεις τόσο πολλές ερωτήσεις’. Όταν αποτυχαίνουμε να δώσουμε στους νεαρούς μας το μοναδικό πράγμα που απαιτούν από εμάς, το χρόνο μας. Όταν αποτυχαίνουμε να αγαπήσουμε ένα παιδί. Δεν σημαίνει ότι είμαστε αδιάφοροι. Είμαστε απλώς πάρα πολύ απασχολημένοι για να αγαπήσουμε ένα παιδί».