Δύο θεόπνευστες επιστολές των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών που απηύθυνε στον Τιμόθεο ο απόστολος Παύλος, ο οποίος συστήνεται ως ο συγγραφέας στην εισαγωγή της καθεμιάς. (1Τι 1:1· 2Τι 1:1)

Ιστορικό Πλαίσιο της Δεύτερης Επιστολής Προς τον Τιμόθεο. Το 64 Κ.Χ. ξέσπασε μεγάλη πυρκαγιά στη Ρώμη, καταστρέφοντας περίπου το ένα τέταρτο της πόλης. Φημολογούνταν ότι υπαίτιος ήταν ο Καίσαρας Νέρων. Για να προστατέψει τον εαυτό του, ο Νέρων έριξε το φταίξιμο στους Χριστιανούς. Αυτό φαίνεται ότι πυροδότησε ένα κύμα βίαιου κυβερνητικού διωγμού. Πιθανότατα εκείνο το διάστημα (περ. 65 Κ.Χ.) φυλακίστηκε ξανά ο απόστολος Παύλος στη Ρώμη. Μολονότι εγκαταλειμμένος από πολλούς, αλυσοδεμένος και μελλοθάνατος (2Τι 1:15, 16· 4:6-8), έγραψε στον Τιμόθεο μια ενθαρρυντική επιστολή με την οποία προετοίμαζε εκείνον τον πιο νέο στην ηλικία συνεργάτη του να αντισταθεί σε αποστατικά στοιχεία μέσα στην εκκλησία και να μείνει σταθερός παρά το διωγμό. (2:3-7, 14-26· 3:14–4:5) Πληροφορούμενος τις περιστάσεις του Παύλου, ο Τιμόθεος θα μπορούσε να ενθαρρυνθεί από το καλό παράδειγμα πιστής υπομονής του αποστόλου κάτω από μεγάλη δοκιμασία.—2:8-13.

Ο Παύλος, άφοβος χάρη στη δύναμη του Ιεχωβά, παρότρυνε τον Τιμόθεο: «Να αναζωπυρώνεις το χάρισμα του Θεού, το οποίο είναι μέσα σου μέσω της επίθεσης των χεριών μου πάνω σου. Διότι ο Θεός μάς έδωσε, όχι πνεύμα δειλίας, αλλά δύναμης και αγάπης και σωφροσύνης. Μην ντραπείς, λοιπόν, για τη μαρτυρία σχετικά με τον Κύριό μας ούτε για εμένα, έναν φυλακισμένο για χάρη του, αλλά να συμμετάσχεις στην κακοπάθηση για τα καλά νέα σύμφωνα με τη δύναμη του Θεού».—2Τι 1:6-8.

Η δεύτερη επιστολή συντάχθηκε στη Ρώμη κατά την τελική φυλάκιση του Παύλου (πιθανόν περ. 65 Κ.Χ.) και όχι πολύ πριν από το θάνατό του.—2Τι 1:8, 17· 4:6-9.

Αυθεντικότητα. Η αυθεντικότητα της Πρώτης και της Δεύτερης Επιστολής Προς τον Τιμόθεο είναι επαρκώς τεκμηριωμένη. Όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι κατάλογοι, αρχής γενομένης από το Μουρατόρειο Απόσπασμα του δεύτερου αιώνα Κ.Χ., περιέχουν και τις δύο επιστολές ως κανονικές. Το σπουδαιότερο είναι ότι αυτές βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με τις υπόλοιπες Γραφές και παραθέτουν από αυτές. Περιέχουν περικοπές που παραθέτουν άμεσα ή έμμεσα από τους Αριθμούς (16:5· 2Τι 2:19), το Δευτερονόμιο (19:15· 25:4· 1Τι 5:18, 19), τον Ησαΐα (26:13· 2Τι 2:19) και τα λόγια του Ιησού Χριστού (Ματ 10:10· Λου 10:7· 1Τι 5:18). Αξιοσημείωτες είναι οι συχνές αναφορές στην πίστη (1Τι 1:2, 4, 5, 14, 19· 2:7, 15· 3:9, 13· 4:1, 6, 12· 5:8, 12· 6:10-12, 21· 2Τι 1:5, 13· 2:18, 22· 3:8, 10, 15· 4:7), όπως επίσης η έμφαση στα ορθά δόγματα (1Τι 1:3, 4· 4:1-3, 6, 7· 6:3, 4, 20, 21· 2Τι 1:13· 3:14, 15· 4:3, 5), στη διαγωγή (1Τι 2:8-11, 15· 3:2-13· 4:12· 5:1-21· 6:1, 2, 11-14· 2Τι 2:22), στην προσευχή (1Τι 2:1, 2, 8· 4:5· 5:5· 2Τι 1:3) και στην πιστή υπομονή κατά τη διάρκεια παθημάτων (2Τι 1:8, 12· 2:3, 8-13).