Δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες, αλλά μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο Επαφρόδιτος έφτασε στη Ρώμη κουρασμένος από το ταξίδι του. Προφανώς ταξίδεψε διαμέσου της Εγνατίας Οδού, ενός ρωμαϊκού δρόμου που διέσχιζε τη Μακεδονία. Μπορεί να πέρασε την Αδριατική φτάνοντας στη «φτέρνα» της ιταλικής χερσονήσου, και κατόπιν να ανέβηκε προς τη Ρώμη μέσω της Αππίας Οδού. Ήταν κουραστικό ταξίδι (1.200 χιλιομέτρων) και πιθανώς διήρκεσε πάνω από ένα μήνα.—Βλέπε πλαίσιο στη σελίδα 29.

Οι Δυσχέρειες του Ταξιδιού

Σήμερα, το να ταξιδέψει κάποιος από μια σημαντική ευρωπαϊκή πόλη σε μια άλλη, όπως έκανε ο Επαφρόδιτος, ίσως δεν απαιτεί μεγάλη προσπάθεια. Μπορεί να ταξιδέψει άνετα με ένα τζετ και να φτάσει σε μία ή δύο ώρες. Το να κάνει κάποιος ένα τέτοιο ταξίδι τον πρώτο αιώνα ήταν εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Εκείνον τον καιρό, οι μετακινήσεις από το ένα μέρος στο άλλο συνεπάγονταν δυσχέρειες. Ένας οδοιπόρος ταξιδιώτης μπορούσε να καλύπτει καθημερινά απόσταση 30 ως 35 χιλιομέτρων, εκθέτοντας τον εαυτό του σε αντίξοες καιρικές συνθήκες καθώς και σε διάφορους κινδύνους, περιλαμβανομένων και ‘ληστών’.—2 Κορινθίους 11:26.

Τι θα λεχθεί για τις στάσεις που γίνονταν για διανυκτέρευση και ανεφοδιασμό;

Ο ιστορικός Μικελάντζελο Καγκιάνο ντε Αζεβέντο αναφέρει ότι στους ρωμαϊκούς δρόμους «υπήρχαν μανσιόνες, δηλαδή κανονικά ξενοδοχεία, με προμήθειες, στάβλους και καταλύματα για το προσωπικό τους· ανάμεσα σε δύο διαδοχικά μανσιόνες υπήρχαν μερικά μουτατιόνες, δηλαδή σταθμοί, όπου μπορούσε κάποιος να αλλάξει άλογα ή μέσο μεταφοράς και να βρει εφόδια». Αυτά τα πανδοχεία είχαν απαίσια φήμη, επειδή εκεί σύχναζαν άνθρωποι από τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Οι ξενοδόχοι, εκτός του ότι λήστευαν τους ταξιδιώτες, συχνά αύξαναν το εισόδημά τους από τα κέρδη των ιερόδουλων. Ο Λατίνος σατιρικός ποιητής Ιουβενάλης σχολίασε ότι οποιοιδήποτε αναγκάζονταν να μείνουν σε ένα τέτοιο πανδοχείο μπορεί να βρίσκονταν «ξαπλωμένοι δίπλα σε κάποιον αδίστακτο, παρέα με μαουνιέρηδες, κλέφτες και δραπέτες δούλους, δίπλα σε δήμιους και φερετροποιούς . . . Όλοι πίνουν από μία κούπα· κανένας δεν κοιμάται μόνος του στο κρεβάτι και ούτε έχει το δικό του τραπέζι». Άλλοι αρχαίοι συγγραφείς σχολίασαν με λύπη το κακής ποιότητας νερό και τα δωμάτια, που ήταν γεμάτα κόσμο, βρωμιά, υγρασία και ψύλλους.