Μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, οι αδελφοί—οι οποίοι είχαν υπομείνει όλες τις δυσκολίες και είχαν παραμείνει όσιοι στον Θεό—κήρυτταν ένα λαμπρό άγγελμα ελπίδας και ενθάρρυνσης σε όσους γύριζαν από το πεδίο της μάχης. Οι στρατιώτες, καθώς και οι αιχμάλωτοι πολέμου, επέστρεφαν απογοητευμένοι, αλλά με τη λαχτάρα να βρουν νόημα στη ζωή. Ως εκ τούτου, πολλοί δέχτηκαν τη Γραφική αλήθεια με χαρά. Παραδείγματος χάρη, στα τέλη του 1945, στο χωριό Μπίλα Τσέρκβα της Υπερκαρπαθίας, 51 άτομα βαφτίστηκαν στον ποταμό Τίσα. Στο τέλος του χρόνου, εκείνη η εκκλησία είχε 150 ευαγγελιζομένους.

Αργότερα, κατόπιν συμφωνίας μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της Πολωνίας, περίπου 800.000 Πολωνοί από τη δυτική Ουκρανία επανεγκαταστάθηκαν στην Πολωνία και κάπου 500.000 Ουκρανοί από την ανατολική Πολωνία μεταφέρθηκαν στην Ουκρανία. Ανάμεσα σε αυτούς που άλλαξαν τόπο διαμονής υπήρχαν και πολλοί Μάρτυρες. Ολόκληρες εκκλησίες εγκαταστάθηκαν σε άλλες περιοχές, και οι αδελφοί έλαβαν νέους θεοκρατικούς διορισμούς, βλέποντας αυτή τη μετακίνηση πληθυσμών ως μια ευκαιρία για να κηρύξουν σε καινούριους τομείς.