Ο Τζορτζ Γκρίνσταϊν παραδέχεται την ύπαρξη όλης αυτής της νοημοσύνης σε σχέση με τη δομή της γης. Στο βιβλίο του, Το Συμβιωτικό Σύμπαν (The Symbiotic Universe), μιλάει για τη μυστηριώδη και απίστευτη σειρά από συμπτώσεις που είναι ανεξήγητες, συμπτώσεις χωρίς τις οποίες δεν θα μπορούσε να υπάρξει ζωή στη γη. Οι ακόλουθες δηλώσεις, που είναι παρμένες από τις σελίδες 21-28, αποκαλύπτουν την ένταση που νιώθει ο συγγραφέας εξαιτίας των συνθηκών οι οποίες φανερώνουν την ανάγκη για έναν Δημιουργό που είναι νοήμονας και έχει σκοπό:

«Πιστεύω ότι αντιμετωπίζουμε ένα μυστήριο—ένα μεγάλο και ανεξιχνίαστο μυστήριο, ένα μυστήριο που έχει τρομακτική σπουδαιότητα: το μυστήριο της καταλληλότητας του κόσμου για κατοίκηση, της καταλληλότητας του περιβάλλοντος». Ο ίδιος αρχίζει να «αναφέρει λεπτομερώς αυτό που μπορεί να εκληφθεί μόνο ως μια εκπληκτική διαδοχή τεράστιων και απίθανων συγκυριών οι οποίες άνοιξαν το δρόμο για την εμφάνιση της ζωής.b Υπάρχει ένας κατάλογος συμπτώσεων, που είναι όλες τους απαραίτητες για την ύπαρξή μας». Εντούτοις, αυτός «ο κατάλογος εξακολουθούσε να μακραίνει . . . Τόσο πολλές συμπτώσεις! Όσο περισσότερο διάβαζα τόσο περισσότερο πεπεισμένος ήμουν για το ότι αυτές οι ‘συμπτώσεις’ δεν μπορεί να συνέβηκαν κατά τύχη». Είναι συνταρακτικό να έρχεται ο εξελικτής αντιμέτωπος με αυτό το γεγονός, όπως εξηγεί στη συνέχεια ο ίδιος:

«Αλλά, καθώς αύξανε αυτή η πεποίθηση, αύξανε και κάτι άλλο. Ακόμη και τώρα, μου είναι δύσκολο να εκφράσω αυτό το ‘κάτι’ με λόγια. Επρόκειτο για μια έντονη αποστροφή και, μερικές φορές, έφτανε σχεδόν στο σημείο να με επηρεάζει σωματικά. Κυριολεκτικά ένιωθα μεγάλη νευρικότητα. Και μόνο η σκέψη ότι η καταλληλότητα του κόσμου για ζωή θα μπορούσε να αποτελεί ένα μυστήριο που πρέπει να λυθεί μου φαινόταν παράλογη, γελοία. Μου ήταν δύσκολο να εξετάσω αυτή την άποψη χωρίς να μορφάσω με αηδία . . . Και αυτή η αντίδραση δεν έχει σβήσει με το πέρασμα των χρόνων—χρειάστηκε να παλεύω ακατάπαυστα μ’ αυτήν, όσο έγραφα αυτό το βιβλίο. Είμαι σίγουρος ότι όλοι οι άλλοι επιστήμονες αντιδρούν μέσα τους με τον ίδιο τρόπο και αυτή είναι η αιτία για την οποία, προς το παρόν, αυτή η ιδέα αντιμετωπίζεται με τόσο μεγάλη αδιαφορία. Και κάτι επιπρόσθετο: Τώρα πιστεύω ότι αυτό που φαίνεται σαν αδιαφορία κρύβει, στην πραγματικότητα, έναν έντονο ανταγωνισμό».

Τι ανταγωνισμό; Ανταγωνισμό με τη σκέψη ότι η εξήγηση μπορεί να έγκειται στην ύπαρξη ενός Δημιουργού που έχει σκοπό. Όπως το εκφράζει ο Γκρίνσταϊν: «Καθώς εξετάζουμε όλες τις αποδείξεις, εγείρεται επίμονα η σκέψη ότι πρέπει να περιλαμβάνεται κάποια υπερφυσική δύναμη—ή, μάλλον, Δύναμη. Μήπως συνέβη να σκοντάψουμε ξαφνικά, και άθελά μας, στην επιστημονική απόδειξη της ύπαρξης ενός Ανώτατου Όντος; Μήπως ήταν ο Θεός εκείνος που παρενέβη και με μεγάλη προνοητικότητα σχεδίασε τον κόσμο για χάρη μας;» Ωστόσο, ο Γκρίνσταϊν ‘συνέρχεται’ και αφήνει αυτόν τον αιρετικό τρόπο σκέψης, διαβεβαιώνοντας και πάλι για την πίστη του στην εξελικτική θρησκεία με την αναφορά ενός από τα δόγματα του πιστεύω τους: «Ο Θεός δεν αποτελεί την εξήγηση».

Ο αστροφυσικός Φρεντ Χόιλ, στο βιβλίο του Το Νοήμον Σύμπαν (The Intelligent Universe), στη σελίδα 9, μιλάει σχετικά με εκείνους που, σαν τον Γκρίνσταϊν, φοβούνται μήπως μπει ο Θεός στο προσκήνιο: «Οι επιστήμονες που ακολουθούν την αποδεκτή γραμμή ενδιαφέρονται περισσότερο για το πώς να μην επιστρέψουμε στις θρησκευτικές ακρότητες του παρελθόντος παρά για την ανεύρεση της αλήθειας [και αυτή η ανησυχία] κυριάρχησε στην επιστημονική σκέψη στη διάρκεια του περασμένου αιώνα».

Κατόπιν, αυτός εξετάζει στο βιβλίο του αυτά τα ίδια μυστηριώδη χαρακτηριστικά που βασανίζουν τον Γκρίνσταϊν. «Αυτές οι ιδιότητες», λέει, «φαίνεται ότι ενυπάρχουν σε ολόκληρη τη δομή του φυσικού κόσμου σαν μια αλυσίδα ευνοϊκών συγκυριών. Αλλά υπάρχουν τόσο πολλές απ’ αυτές τις απίθανες συμπτώσεις που είναι απαραίτητες για τη ζωή, ώστε απαιτείται κάποια εξήγηση γι’ αυτές». Και ο Χόιλ και ο Γκρίνσταϊν λένε ότι η τύχη δεν μπορεί να αποτελεί την εξήγηση γι’ αυτές τις πολλές «τυχαίες συμπτώσεις». Ο Χόιλ λέει κατόπιν ότι, για να εξηγηθούν αυτές, ‘η προέλευση του σύμπαντος απαιτεί νοημοσύνη’, μια ‘νοημοσύνη ανώτερου επιπέδου’, ‘μια νοημοσύνη που προηγήθηκε από εμάς και η οποία οδήγησε στην εκούσια πράξη της δημιουργίας των δομών που είναι κατάλληλες για τη ζωή’.