Πόρτο Ρίκο και τα Νησιά Παρθένοι

ΤΟ ΠΟΡΤΟ ΡΙΚΟ είναι ένα από τα πιο πυκνοκατοικημένα μέρη του κόσμου. Επιπλέον, το ευχάριστο κλίμα και οι αμμουδερές παραλίες ελκύουν πολλούς επισκέπτες. Υπάρχει γοητευτική ποικιλία στη χώρα, καθώς τα βουνά της ενδοχώρας κάνουν τόπο σε χαμηλούς λόφους και σε γόνιμες πεδιάδες στις παράκτιες περιοχές. Αλλά αυτό είναι ένα σχετικά μικρό μέρος, έκτασης μόνο 180 περίπου χιλιομέτρων (110 μιλίων) από το ανατολικό ως το δυτικό άκρο και 64 χιλιομέτρων (40 μιλίων) από το βόρειο ως το νότιο άκρο.

Αυτό το νησί της Καραϊβικής έχει 3.500.000 περίπου κατοίκους. Σχεδόν ένα εκατομμύριο απ’ αυτούς βρίσκονται μέσα και γύρω από την πρωτεύουσα Σαν Χουάν. Πολλοί βρίσκονται επίσης στην Πόνθε στη νότια ακτή, στη Μαγιαγουές στη δύση, στην Αρεθίμπο στο βορρά, και στην Κάγουας ανάμεσα στα βουνά.

Ο αρχικός Ινδιάνικος πληθυσμός είχε σχεδόν εξαλειφθεί από τους Ισπανούς εξερευνητές. Έτσι ποιοι ζουν εδώ σήμερα; Είναι σε ένα μεγάλο βαθμό απόγονοι των Ισπανών και των σκλάβων που φέρθηκαν εδώ από την Αφρική. Λόγω αυτής της κληρονομιάς, η Ισπανική είναι η κύρια γλώσσα, και πολλοί άνθρωποι είναι Ρωμαιοκαθολικοί. Αλλά το 1898, μετά τον Ισπανοαμερικανικό Πόλεμο, το νησί παραχωρήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, ανοίγοντας έτσι το δρόμο σε μια ποικιλία Προτεσταντικών ομάδων.

Ο πρώτος Ισπανός κυβερνήτης εδώ, στις αρχές του 16ου αιώνα, ονόμασε τον πρώτο αποικιακό καταυλισμό Πόρτο Ρίκο (που σημαίνει «πλούσιο λιμάνι») επειδή έκαναν εξαγωγή μεγάλης ποσότητας χρυσού. Ωστόσο, πιο πρόσφατα, ήρθαν άνθρωποι, όχι για να εκμεταλλευτούν τον πλούτο της χώρας, αλλά για να βοηθήσουν τους κατοίκους να ωφεληθούν προσωπικά από πλούτη πολύ πιο πολύτιμα από το χρυσάφι.

ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

Καθώς περιόδευε στη Λατινική Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο Ρόμπερτ Μοντέρο επισκέφθηκε το Πόρτο Ρίκο για να καθορίσει τι θα μπορούσε να γίνει για να διαδοθούν εκεί τα ανεκτίμητα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού. Στην έκθεσή του προς το κεντρικό γραφείο της Εταιρίας Σκοπιά στη Νέα Υόρκη, ανέφερε ότι το Πόρτο Ρίκο ήταν ένας εύφορος αγρός για το έργο κηρύγματος και πρότεινε να στείλει η Εταιρία στο νησί ολοχρόνιους κήρυκες της Βασιλείας ή σκαπανείς. Ανέφερε ότι υπήρχε μόνο ένας Μάρτυρας: ο Τζων Ντάλμπεργκ, που ήταν περίπου 70 χρονών και ασχολούνταν με το επάγγελμα του ψαρά στο Πόρτο Ρεάλ, στην ανατολική ακτή. Η δράση κηρύγματος του Αδελφού Ντάλμπεργκ ήταν αρκετά περιορισμένη τότε επειδή γνώριζε πολύ λίγα Ισπανικά, αλλά ήταν πρόθυμος να συνεργαστεί πλήρως με οποιουσδήποτε Μάρτυρες που θα μπορούσαν να έρθουν στο Πόρτο Ρίκο για να διαδώσουν το άγγελμα της Βασιλείας.

Οι πρώτοι που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση να υπηρετήσουν εδώ ήταν ο Αδελφός και η Αδελφή Κόλιν ΜακΛάρτυ, ένα ζευγάρι που ήταν πάνω από 70 χρονών. Έφτασαν το χειμώνα του 1932. Με Βιβλικά έντυπα που διαφήμιζαν τη Βασιλεία του Θεού, επισκέφθηκαν το μέγαρο του κυβερνήτη και το αρχηγείο της αστυνομίας. Διέθεσαν έντυπα σε ένα δικαστή του Περιφερειακού Δικαστηρίου των Η.Π. Έδωσαν επίσης μαρτυρία σε δασκάλους σχολείων στη διάρκεια των διαλειμμάτων. Για τέσσερις ή πέντε μήνες επισκέπτονταν ανθρώπους στα σπίτια τους και στους χώρους εργασίας. Με τα λίγα Ισπανικά τους και με μερικά νοήματα, προσπάθησαν να κάνουν άλλους να ενδιαφερθούν για την αλήθεια του Λόγου του Θεού. Όμως όταν ήρθε ο καιρός να φύγουν, ανέφεραν ότι αυτό που είχαν καταφέρει ήταν «μηδαμινό σε σχέση με το έργο που χρειαζόταν να γίνει».

ΦΤΑΝΟΥΝ ΔΥΟ ΑΔΕΛΦΕΣ ΣΚΑΠΑΝΙΣΣΕΣ

Το 1935 δύο αδελφές σκαπάνισσες, η Λίλιαν Καρ και η Μάρι Χόκινς, ήρθαν από το Ρότσεστερ, της Νέας Υόρκης, για να συμμεριστούν το ζωοπάροχο άγγελμα της Βασιλείας με τους θερμούς Πορτορικανούς. Επειδή βρέθηκαν σε ένα καινούργιο περιβάλλον, στην αρχή εργάζονταν μαζί. Αργότερα συγκέντρωσαν την προσοχή τους η καθεμιά σε διαφορετική περιοχή. Στην Αγουαδίγια και στη Μαγιαγουές στη δυτική ακτή και στην Πόνθε στα νότια, η Αδελφή Καρ κυρίως διέθετε Βιβλικά έντυπα, επειδή δεν μπορούσε να συζητήσει στα Ισπανικά. Ωστόσο, με αυτόν τον τρόπο σπάρθηκαν πολλοί «σπόροι» της αλήθειας της Βασιλείας στη διάρκεια των επόμενων 15 χρόνων.

Στο μεταξύ, η Αδελφή Χόκινς εργάστηκε για δέκα χρόνια στο Σαν Χουάν και σε άλλες πόλεις στα βόρεια και ανατολικά μέρη του νησιού. Όπως η Αδελφή Καρ, έτσι και αυτή είχε πολύ περιορισμένη γνώση της Ισπανικής. Αλλά έκανε προσπάθεια να επανεπισκεφθεί τα άτομα που έδειξαν ενδιαφέρον, και διεξήγε Γραφικές μελέτες όσο καλύτερα μπορούσε.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΠΟΡΤΟΡΙΚΑΝΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

Η Αδελφή Χόκινς δεν έδωσε η ίδια μαρτυρία στον Αμπρόσιο Ρόσα Γκαρθία κοντά στην Αρεθίμπο, αλλά διέθεσε ένα βιβλιάριο σε ένα φίλο του. Το 1938 αυτός ο φίλος έδωσε το βιβλιάριο, Παγκόσμιος Πόλεμος Εγγύς, στον κ. Ρόσα. Αν και ο κ. Ρόσα ήταν πνευματιστής, εντυπωσιάστηκε βαθιά από τα περιεχόμενα αυτού του εντύπου. Πήρε αμέσως περισσότερα έντυπα με το ταχυδρομείο από το γραφείο της Εταιρίας στη Νέα Υόρκη. Σύντομα πείστηκε ότι αυτό που διάβαζε ήταν η αλήθεια, και άρχισε να συμμερίζεται την καινούργια αυτή γνώση με άλλους.

Αναγνωρίζοντας ότι η Ρωμαιοκαθολική θρησκεία ήταν εσφαλμένη, αρνήθηκε να επιτρέψει στη μεγαλύτερη κόρη του να μεταλάβει για πρώτη φορά στην εκκλησία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έχει μια επίσκεψη από τον τοπικό ιερέα. Αλλά ο Αμπρόσιο ήταν αρκετά ικανός να υπερασπιστεί αυτό που πίστευε, κάνοντας καλή χρήση της γνώσης που είχε αποκτήσει από την Αγία Γραφή.

Κατανόησε ότι πρέπει να συμμερίζεται τα καλά νέα με άλλους, έτσι κήρυττε από σπίτι σε σπίτι, μολονότι αυτό σήμαινε ότι θα το έκανε μόνος του και χωρίς εκπαίδευση. Ήταν ένας άντρας πίστης που είχε ισχυρή αγάπη για τον Ιεχωβά! Απ’ ό,τι ήξερε, ήταν ο μόνος δούλος του Ιεχωβά στο νησί. Εντούτοις, ήταν πρόθυμος να προχωρήσει και να διδάξει σ’ άλλους αυτά που γνώριζε για τους σκοπούς του Θεού. Όταν έμαθε ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποιούνταν ηχογραφημένα Βιβλικά αγγέλματα για την εξάπλωση της αλήθειας, παρήγγειλε από την Εταιρία ένα φορητό φωνόγραφο και μερικούς δίσκους στην Ισπανική. Και τα χρησιμοποίησε καλά.

Κάποια μέρα ενώ χρησιμοποιούσε το φωνόγραφο απέναντι από την Καθολική εκκλησία στην Αρεθίμπο, ένας άντρας του ζήτησε να βάλει την ομιλία «Αντιμετωπίστε τα Γεγονότα». Μέρος αυτής της ομιλίας εξέθετε την πολιτική δραστηριότητα της Καθολικής Εκκλησίας. Όταν ο δίσκος ανέφερε για τις δραστηριότητες της εκκλησίας στη διάρκεια του Ισπανικού εμφύλιου πολέμου, ο άντρας έτρεξε για να φέρει τον τοπικό ιερέα. Ο ιερέας κατηγόρησε τον Αδελφό Ρόσα ότι ήταν «πεμπτοφαλαγγίτης» και αντιαμερικανός, αλλά ο Αδελφός Ρόσα γνώριζε την πραγματικότητα. Ενισχυμένος με το πνεύμα του Ιεχωβά, μπόρεσε να δείξει ότι στην πραγματικότητα, οι ιερείς ήταν οι «πεμπτοφαλαγγίτες» και αντιαμερικανοί επειδή υποστήριζαν τον Χίτλερ και τον Μουσσολίνι. Ρώτησε επίσης τον ιερέα γιατί οι άνθρωποι τον αποκαλούσαν «Πατέρα» όταν η Γραφή απαγορεύει μια τέτοια συνήθεια. (Ματθ. 23:9) Ο ιερέας υποχώρησε, αλλά τώρα ένας αστυνομικός απείλησε να συλλάβει τον Αδελφό Ρόσα. Και πάλι έμεινε σταθερός, εξηγώντας ότι είχε συνταγματικό δικαίωμα να κηρύξει το Λόγο του Θεού στην πλατεία. Μετά απ’ αυτό ο ιερέας και ο αστυνομικός έκαναν συμβούλιο· έπειτα εξαφανίστηκαν και οι δύο.

Μεταξύ εκείνων στους οποίους έκανε μαρτυρία ο Αμπρόσιο στην Αρεθίμπο ήταν ο Σαντιάγο Ροντρίγκεζ, ο Μεγαλύτερος, ένας υπάλληλος αποθήκης που ήταν πάνω από 40 χρόνων. Στην αρχή ο Σαντιάγο είπε στον Αδελφό Ρόσα ότι είχε τη δική του θρησκεία και στην πραγματικότητα δεν ενδιαφερόταν. Αλλά μετά από λίγο ο Αμπρόσιο τον έπεισε να γίνει συνδρομητής στο περιοδικό Σκοπιά στην Ισπανική για έξι μόνο μήνες. Όταν έφτασαν τα περιοδικά, ο Σαντιάγο τα διάβασε και σύντομα αναγνώρισε ότι αυτά που μάθαινε ήταν η αλήθεια. Πριν περάσει πολύς καιρός άρχισε να κηρύττει μαζί με τον Αδελφό Ρόσα.

Ο Ιεχωβά ευλόγησε τις προσπάθειές τους, και ένας μικρός όμιλος ενδιαφερόμενων ατόμων άρχισε να συναθροίζεται. Τότε ήταν που αυτοί οι δύο άντρες άρχισαν να καταλαβαίνουν την ανάγκη να «καθιερωθούν» (ή, αφιερωθούν) στον Ιεχωβά και να βαφτιστούν. Αλλά ποιος θα τους βάφτιζε; Δεν γνώριζαν αν υπήρχαν άλλοι Μάρτυρες στο Πόρτο Ρίκο. Τι θα έκαναν; Μετά από σκέψη με προσευχή, συγκέντρωσαν τον όμιλο και όλοι μαζί πήγαν σε ένα μικρό ποτάμι κοντά στην Αρεθίμπο, όπου ο Αμπρόσιο πρώτος βάφτισε τον Σαντιάγο και μετά ο Σαντιάγο βάφτισε τον Αμπρόσιο, για να γίνουν οι πρώτοι ιθαγενείς βαφτισμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά στο Πόρτο Ρίκο. Αυτό έγινε στις 18 Ιανουαρίου 1940. Αργότερα, άλλοι από τον όμιλο βαφτίστηκαν, και στις 8 Ιουνίου εκείνου του έτους οργανώθηκε η Ομάδα του Αρεθίμπο (ή, η Εκκλησία) των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Στο μεταξύ μια άλλη ομάδα δούλων του Ιεχωβά αναπτυσσόταν στη Σαντούρθε, που ήταν ένα μεγάλο τμήμα της πρωτεύουσας Σαν Χουάν. Όταν εργαζόταν σ’ αυτή την περιοχή, η Μάρι Χόκινς διεξήγε μια μελέτη με την κ. Λεονόρ Ρομάν, και αυτή, επίσης, άρχισε να κηρύττει τα καλά νέα. Ο σύζυγός της ενώθηκε μαζί της, διεξάγοντας Γραφικές μελέτες στο σπίτι τους, και η εξάχρονη κόρη τους συνόδευε τη μητέρα της στην υπηρεσία αγρού. Αυτός ο μικρός όμιλος στη Σαντούρθε οργανώθηκε σε εκκλησία τον Μάιο του 1940. Αλλά όταν η Αδελφή Ρομάν αρρώστησε, η δράση του έργου σταμάτησε. Έτσι την 1η Σεπτεμβρίου 1941, αυτή η μικρή εκκλησία διαγράφτηκε από τον κατάλογο.

Τρία χρόνια αργότερα μια άλλη εκκλησία ιδρύθηκε στο Σαν Χουάν. Αλλά, και πάλι, λόγω έλλειψης ηγεσίας, δεν ευημέρησε τότε.

Εντούτοις, μερικοί φάνηκαν ότι ήταν πρόθυμοι να αγωνιστούν στην υπηρεσία του Ιεχωβά έστω και αν υπήρχαν πολύ λίγοι Μάρτυρες. Δύο άτομα που ζούσαν στην ενδοχώρα υπέβαλαν αιτήσεις για υπηρεσία σκαπανέα. Ο διορισμός τους ήταν ολόκληρη η περιοχή της Γκουαγιάμα, στο νότιο τμήμα του νησιού. Το έργο τους κυρίως ήταν να διαμοιράζουν έντυπα. Χωρίς αμφιβολία αυτό βοήθησε μερικούς να έρθουν σε επαφή με την αλήθεια. Ωστόσο, δυστυχώς, φαίνεται ότι το κύριο κίνητρο αυτών των δύο αντρών ήταν να πουλούν βιβλία. Έτσι μετά από λίγο η δράση τους σταμάτησε.

Δεν ήταν εύκολο να είναι κάποιος δούλος του Ιεχωβά. Πολύ λίγη ενθάρρυνση υπήρχε από άλλους. Ο καθένας έπρεπε να αγωνιστεί σκληρά για την πίστη.

ΑΦΙΞΗ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΓΑΛΑΑΔ

Σύντομα μια νέα εποχή ανέτειλε στο Πόρτο Ρίκο. Μερικοί από τους πρώτους ιεραποστόλους που αποφοίτησαν από τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς διορίστηκαν στο Πόρτο Ρίκο. Τον Μάρτιο του 1944 όταν το China Clipper (Τσάινα Κλίππερ) προσγειώθηκε στο Αεροδρόμιο Άιλα Γκράντε του Σαν Χουάν, τέσσερις από εκείνους τους ιεραποστόλους ήταν στο σκάφος: ο Λίο και η Γιούνις Βαν Ντάαλεν, ο αδελφός του Λίο, ο Εμίλ, και ο εξάδελφός τους Ντόναλντ. Η Αδελφή Χόκινς ήταν εκεί για να τους συναντήσει, συγκινημένη επειδή τώρα θα υπήρχε βοήθεια από ώριμα άτομα στην καλλιέργεια του αγρού του Πόρτο Ρίκο.

Ποια ήταν η στάση και οι συνήθειες των ανθρώπων του Πόρτο Ρίκο που συνάντησαν οι ιεραπόστολοι; Γενικά, ήταν καλοσυνάτοι, γενναιόδωροι, φιλόξενοι άνθρωποι, ικανοποιημένοι με το να έχουν κάπου να κοιμηθούν, κάτι να φάνε και να ντυθούν. Ήταν επίσης θρησκευόμενοι, οι πιο πολλοί απ’ αυτούς ήταν Καθολικοί. Ήταν συνηθισμένο να βλέπει κανείς ένα άγαλμα του «πολιούχου αγίου» να μεταφέρεται σε πομπή από ιερείς που έψαλλαν και από άλλους λάτρεις. Πολλά σπίτια είχαν μικρά εικονοστάσια που περιείχαν και αγάλματα «αγίων» μπροστά στα οποία έκαιγαν συνέχεια κεριά. Ο πνευματισμός ήταν πολύ διαδεδομένος, αλλά γενικά εκείνοι που ασχολούνταν με αυτόν ήταν και καλοί Καθολικοί. Υπήρχαν αρκετοί επίσης, γνωστοί ως ευαντζέλικος, οι οποίοι είχαν αποσχιστεί από τον Καθολικισμό και είχαν εγκολπωθεί τις Προτεσταντικές αιρέσεις που είχαν εισαχθεί από Βορειοαμερικάνους.

ΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΚΗΡΥΤΤΟΥΝ

Οι περισσότεροι άνθρωποι, ήταν πρόθυμοι να ακούσουν το άγγελμα της Βασιλείας όταν οι ιεραπόστολοι τους επισκέπτονταν στα σπίτια τους. Δεν τους έκλειναν την πόρτα· δεν ήταν απότομοι· αντίθετα, σχεδόν σε κάθε σπίτι τους προσκαλούσαν μέσα. Ωστόσο, προτού μπορέσουν να παρουσιάσουν το άγγελμα της Βασιλείας, έπρεπε να απαντήσουν σε ορισμένες ερωτήσεις για να ικανοποιήσουν την περιέργεια του οικοδεσπότη. «Από πού είστε;» «Είστε παντρεμένοι;» «Έχετε παιδιά;» Τελικά δινόταν η μαρτυρία. Συχνά η συζήτηση θα τέλειωνε με καφέ ή ακόμα και με πρόσκληση για φαγητό.

Οι ιεραπόστολοι γνώριζαν πολύ λίγα Ισπανικά. Ευτυχώς, εκείνο τον καιρό χρησιμοποιόταν ο φορητός φωνόγραφος στην υπηρεσία αγρού. Έτσι αφού χαιρετούσαν τον οικοδεσπότη, τον προσκαλούσαν να ακούσει ένα σύντομο ηχογραφημένο μήνυμα. Ωστόσο, ένας τουλάχιστον από τους ιεραποστόλους είχε ένα πρόβλημα. Αφού ετοίμαζε το φωνόγραφο και προσφερόταν να βάλει τον Γραφικό δίσκο, ο οικοδεσπότης συνήθως απαντούσε, «Κόμο νο!». Ακούγοντας τη λέξη «νο» και επειδή δεν μπορούσε να συνεχίσει τη συζήτηση στα Ισπανικά, ο ιεραπόστολος μάζευε το φωνόγραφο και πήγαινε στην επόμενη πόρτα. Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να μάθει ότι «Κόμο νο!» στην πραγματικότητα σημαίνει «Γιατί όχι!» και ότι οι οικοδεσπότες στην πραγματικότητα του ζητούσαν να συνεχίσει. Αλλά οι άνθρωποι γενικά έδειχναν καλοσύνη, και αν μπορούσαν, βοηθούσαν τους ιεραποστόλους να βρουν τις κατάλληλες λέξεις.

Διατέθηκαν πολλά έντυπα, ιδιαίτερα σε επιχειρήσεις. Ωστόσο, οι ιεραπόστολοι ήθελαν να «διδάξουν». Καθώς μάθαιναν καλύτερα τη γλώσσα, προσπαθούσαν να κάνουν επανεπισκέψεις και να αρχίσουν Γραφικές μελέτες, χρησιμοποιώντας το βιβλίο Τέκνα. Μια μέρα ενθουσιάστηκαν όταν συνάντησαν τον Χοσέ Σόσα, που είχε μελετήσει με τον Αμπρόσιο Ρόσα στην Αρεθίμπο αλλά που είχε χάσει επαφή με τους αδελφούς όταν μετακόμισε στο Σαν Χουάν. Άρχισε αμέσως να συνοδεύει τους ιεραποστόλους στην υπηρεσία αγρού και τους βοήθησε πολύ με τα Ισπανικά τους.

ΦΤΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

Υπήρχαν τότε πάνω από δύο εκατομμύρια άνθρωποι στο νησί· ήταν φανερό ότι χρειάζονταν περισσότεροι εργάτες. Πόσο χάρηκαν οι αδελφοί, αργότερα, όταν έφτασαν και άλλοι ιεραπόστολοι! Από τότε, πάνω από 100 ιεραπόστολοι υπηρέτησαν εδώ, μερικές φορές μέχρι και 60 από αυτούς συγχρόνως. Ήταν πρόθυμοι εργάτες, στο να συμμετέχουν με οποιονδήποτε τρόπο μπορούσαν στην εξάπλωση του αγγέλματος της Βασιλείας. Βοήθησαν στην έναρξη του έργου στις περισσότερες από τις κυριότερες πόλεις και σε πολλές μικρότερες πόλεις.

Ωστόσο, το ενδιαφέρον τους, δεν ήταν μόνο στο να σπέρνουν νέο σπόρο αλλά στο να καλλιεργούν επίσης ό,τι είχε ήδη σπαρθεί. (Παράβαλε 1 Κορινθίους 3:6-9· Πράξεις 15:36.) Έτσι μερικοί από εκείνους που ζούσαν στο Σαν Χουάν αποφάσισαν να επισκεφθούν τους αδελφούς τους στην Αρεθίμπο για να τους ενθαρρύνουν στην πίστη. Επειδή ήταν φανερό ότι υπήρχε ανάγκη βοήθειας από ώριμους αδελφούς στις συναθροίσεις και στην υπηρεσία αγρού, διευθετήθηκε ώστε ο Εμίλ Βαν Ντάαλεν και ο εξάδελφός του Ντόναλντ να βοηθήσουν τον μικρό όμιλο στην Αρεθίμπο. Αργότερα ενώθηκε μαζί τους ο Άρθουρ, άλλος ένας από την οικογένεια Βαν Ντάαλεν.

Στο μεταξύ στο Σαν Χουάν ο αριθμός των Μαρτύρων άρχισε να αυξάνεται. Μερικοί που πραγματικά αποδείχτηκαν πιστοί αδελφοί προόδευαν στην αλήθεια. Ένας απ’ αυτούς ήταν ο Μιγκέλ Μπάρι. Στο παλιό τμήμα της πόλης του Σαν Χουάν όπου βρισκόταν το μικρό δωμάτιό του, οι άνθρωποι ζούσαν, σαν να λέγαμε, στους διαδρόμους των κτιρίων. Καθώς έμπαινε κανείς στα κτίρια μπορούσε να δει κουζίνες, τραπέζια, και άλλα έπιπλα μέσα στους διαδρόμους, με ένα πολύ μικρό ίσως υπνοδωμάτιο. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο Αδελφός Μπάρι δούλευε ως ράφτης. Δεν είχε πολλά υλικά πράγματα, αλλά είχε τις ιδιότητες που τον υποκινούσαν να συμμετέχει πιστά στο κήρυγμα του Λόγου του Θεού μέχρι το θάνατό του.

Ο Χοσέ Φελιθιάνο ήταν άλλος ένας από τους πρώτους Μάρτυρες που υπηρέτησε πιστά ως το θάνατό του. Ο Άνχελ Φιγκερόα, ο οποίος τότε πουλούσε πορτοκάλια στους δρόμους, έγινε επίσης αδελφός μας. Από όλα τα στρώματα της ζωής ειλικρινή άτομα γίνονταν ‘άνθρωποι καλής θέλησης’.

Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Οι συνελεύσεις παίζουν σπουδαίο ρόλο στη ζωή του λαού του Ιεχωβά. Και το 1945 ήρθε ο καιρός για την πρώτη συνέλευση των λάτρεων του αληθινού Θεού στο Πόρτο Ρίκο. Θα ήταν τον ίδιο καιρό που θα διεξάγονταν συνελεύσεις σε 300 πόλεις στις Ηνωμένες Πολιτείες. Βρέθηκε μια μικρή αίθουσα στο Παλιό Σαν Χουάν κοντά στην είσοδο του Φορταλέζα (μέγαρο του κυβερνήτη). Όλες οι ομιλίες έπρεπε να προετοιμαστούν από τους ιεραποστόλους με τα ελάχιστα Ισπανικά τους. Βέβαια, οι παραβρισκόμενοι ήταν λίγοι για το κανονικό πρόγραμμα.

Η δημόσια ομιλία «Οι Πράοι Θέλουσιν Κληρονομήσει την Γην» προγραμματίστηκε για να δοθεί την Κυριακή στις 3.00 μ.μ. στην Αίθουσα Συνελεύσεων της Τροπικής Ιατρικής Σχολής ανατολικά του καπιτωλίου. Για τη διαφήμισή της, διανεμήθηκαν 10.000 φυλλάδια στους δρόμους· έγιναν ανακοινώσεις από το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες. Ένα μεγάλο πανό κρεμάστηκε στη Λεωφόρο Πόνθε δε Λεόν. Στην αρχή της ομιλίας ήταν κάπως απογοητευτικό να βλέπει κανείς μόνο 20 άτομα παρόντα, κυρίως αδελφούς. Αλλά μέχρι το τέλος του προγράμματος, το ακροατήριο έφτασε τους 250.

ΕΝΘΑΡΡΥΝΤΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΝΟΡΡ ΚΑΙ ΦΡΑΝΣ

Τον Μάρτιο του 1946, τότε που έφτασαν και άλλοι ιεραπόστολοι στο Πόρτο Ρίκο, ήρθε επίσης ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά Ν. Χ. Νορρ, και ο τότε αντιπρόεδρος, Φ. Γ. Φρανς, στην περιοδεία τους των νησιών της Καραϊβικής. Τι ευτυχισμένος καιρός ήταν αυτός!

Έγιναν διευθετήσεις για μια διήμερη συνέλευση στο Ατενέο Πουερτορικουένιο στην είσοδο της παλιάς πόλης του Σαν Χουάν. Η δημόσια ομιλία, με θέμα «Ευφρανθείτε, Έθνη», εκφωνήθηκε από τον Αδελφό Νορρ, με τον Φ. Γ. Φρανς ως μεταφραστή. Είχε διαφημιστεί με 65.000 φυλλάδια που διανεμήθηκαν από σπίτι σε σπίτι και στους δρόμους της πόλης. Άνθρωποι από όλα τα στρώματα της ζωής παραβρέθηκαν. Παρόντες ήταν επίσης και οι αδελφοί από την Αρεθίμπο. Ο συνολικός αριθμός παρόντων ήταν 260. Τι καιρός χαράς ήταν αυτός για τους 35 κήρυκες της Βασιλείας που ήταν δραστήριοι τότε στο Πόρτο Ρίκο! Μπορούσαν να δουν ότι η αλήθεια ρίζωνε γερά εκεί.

Στη διάρκεια της επίσκεψής τους, οι Αδελφοί Νορρ και Φρανς συναντήθηκαν με τους ιεραποστόλους για να διευθετήσουν σχέδια μελλοντικής επέκτασης. Για να βοηθηθούν οι ιεραπόστολοι να αφιερώνουν όλη την προσοχή τους στο έργο της Βασιλείας, έγιναν διευθετήσεις για την ίδρυση ενός ιεραποστολικού οίκου, που θα διοργάνωνε η Εταιρία και η οποία θα παρείχε τροφή και στέγη στους ιεραποστόλους, οι περισσότεροι των οποίων είχαν αφήσει σπίτι και συγγενείς για να υπηρετήσουν σε μια ξένη χώρα. Πόσο εκτίμησαν αυτή τη στοργική προμήθεια εκείνοι οι ζηλωτές εργάτες! Επίσης, ο Αδελφός Νορρ ανακοίνωσε ότι θα ιδρυόταν ένα γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά την 1η Απριλίου 1946 στο Πόρτο Ρίκο. Το διώροφο κτίριο που αγοράστηκε αργότερα στην Καλ Λαφαγιέτ 704, Σαντούρθε, υπηρέτησε ως κέντρο της θεοκρατικής δράσης στο Πόρτο Ρίκο για τα επόμενα 20 χρόνια.

ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΕΞΑΠΛΩΝΟΥΝ ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ

Μια μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε πολύ αποτελεσματικά στην εξάπλωση του αγγέλματος της Βασιλείας ήταν οι δημόσιες συγκεντρώσεις. Αυτές ήταν πράγματι δημόσιες, επειδή διεξάγονταν κυρίως στα δημόσια πάρκα και στις πλατείες. Επειδή το κλίμα στο Πόρτο Ρίκο είναι θερμό όλο το χρόνο, αυτές οι συγκεντρώσεις μπορούσαν να διεξάγονται σχεδόν κάθε εβδομάδα. Ωστόσο όμως, απαιτούνταν μεγάλη πίστη και πρόθυμο πνεύμα για να διευθετηθούν τέτοιες συγκεντρώσεις. Γιατί;

Πάρτε για παράδειγμα τις τέσσερις ομιλίες που προγραμματίστηκαν στην Πλάζα Μπάριο Ομπρέρο στη Σαντούρθε τον Ιούλιο του 1946. Ποιοι ήταν οι ομιλητές; Οι ιθαγενείς αδελφοί ήταν όλοι πολύ νέοι στην αλήθεια, έτσι οι ιεραπόστολοι έπρεπε να κάνουν το καλύτερο που μπορούσαν με τα περιορισμένα Ισπανικά τους. Πολλοί απ’ αυτούς διάβαζαν χειρόγραφα που ετοιμάζονταν με την αντιγραφή παραγράφων από διάφορες εκδόσεις και τη διευθέτησή τους σε κατάλληλη σειρά ως προς το θέμα. Σε μια περίπτωση, αφού ένας ιεραπόστολος διάβασε την ομιλία του, ένα ενδιαφερόμενο άτομο τον πλησίασε για να κάνει μια ερώτηση. Αλλά ο ιεραπόστολος δεν μπορούσε να καταλάβει τίποτε από αυτά που του είπε και έπρεπε να τον παραπέμψει σε κάποιον που μπορούσε να μιλήσει Ισπανικά. Ωστόσο, με τη βοήθεια του αγίου πνεύματος αυτοί οι πρόθυμοι αδελφοί είχαν συμμετοχή στο κήρυγμα των καλών νέων.

Διάφορα πάρκα και πλατείες περιλαμβανομένης της κύριας πλατείας απέναντι από το Δημαρχείο του Σαν Χουάν, χρησιμοποιήθηκαν γι’ αυτές τις ομιλίες. Όπως θα περίμενε κανείς, αυτό δεν άρεσε στους θρησκευτικούς ηγέτες τόσο όσο άρεσε στους ανθρώπους γενικά. Ασκήθηκε πίεση πάνω στη δήμαρχο να αρνηθεί αυτή την ελευθερία έκφρασης στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Έγινε ανακοίνωση στον τύπο ότι το δημόσιο πάρκο δεν έπρεπε να χρησιμοποιηθεί για μια «εκκλησιαστική λειτουργία». Οι αδελφοί πήγαν σε ένα φιλικό δικηγόρο σχετικά με αυτό, ο οποίος τους συμβούλευσε να περιμένουν για λίγο και έπειτα να ζητήσουν και πάλι άδεια. Αυτό έγινε, με καλά αποτελέσματα. Προφανώς η δήμαρχος αντιλήφθηκε ότι δεν μπορούσε σύμφωνα με το νόμο, να αρνηθεί αυτό το δικαίωμα.

Οι αδελφοί του Σαν Χουάν προγραμμάτισαν επίσης ομιλίες στις πλατείες γειτονικών πόλεων. Ένα βράδυ, όταν οι Μάρτυρες μόλις είχαν τελειώσει την ομιλία τους στη Χούνκος, ένας Πεντηκοστιανός κήρυκας ήθελε να κάνει μερικές ερωτήσεις από το ηχητικό σύστημα. Όταν το αίτημά του απορρίφθηκε, άρχισε να φωνάζει δυνατά, ενάντια σ’ αυτά που είχε πει ο ομιλητής. Αν και οι σαφείς απαντήσεις από την Αγία Γραφή έδειξαν ότι είχε την εσφαλμένη αντίληψη, αρνήθηκε να παραδεχτεί ήττα. Ένα μεγάλο πλήθος συγκεντρώθηκε για να ακούσει τη συζήτηση. Μετά από μια περίπου ώρα κουράστηκαν από την αυθάδειά του και του είπαν να σιωπήσει. Με άγριο τρόπο τους αποκάλεσε «αμαρτωλούς». Μετά απ’ αυτό, ένας από τους άντρες που ήταν ανάμεσα στο πλήθος ζήτησε να σηκώσουν χέρια όλοι εκείνοι που ήταν με το μέρος του «αμερικάνου» στη συζήτηση. Όλοι εκτός από τέσσερις ή πέντε από τους εκατό και πάνω που ήταν παρόντες σήκωσαν τα χέρια τους.

Στην Μπαγιαμόν, ένα προάστιο δυτικά του Σαν Χουάν, ο δήμαρχος αρνήθηκε να δώσει άδεια για να γίνουν οι ομιλίες στη δημόσια πλατεία, λέγοντας ότι το πλήθος θα κατέστρεφε τα φυτά γύρω από το πάρκο. Ωστόσο, όταν οι αδελφοί ανακάλυψαν ότι μια άλλη οργάνωση χρησιμοποιούσε το πάρκο, αποφάσισαν να προχωρήσουν με τις ομιλίες τους. Καθώς διανέμονταν στους δρόμους τα διαφημιστικά φυλλάδια για την πρώτη ομιλία, πέρασε ο δήμαρχος και του δόθηκε πρόσκληση. Σύντομα μετά από αυτό, ο ιεραπόστολος κλήθηκε στο αστυνομικό τμήμα. Εκεί ο δήμαρχος επέμεινε ότι η ομιλία δεν θα έπρεπε να δοθεί. Αλλά όταν έφυγε, ο αρχηγός της αστυνομίας είπε στους αδελφούς να προχωρήσουν και ότι θα παρείχε αστυνομική προστασία. Όταν γίνονταν οι ετοιμασίες για τον ήχο, ο δήμαρχος διέταξε έναν αστυνομικό να συλλάβει τον ομιλητή, αλλά ο αστυνομικός αρνήθηκε, δηλώνοντας ότι οι Μάρτυρες είχαν κάθε δικαίωμα να δώσουν τις ομιλίες τους. Την επόμενη εβδομάδα οι αδελφοί ανακάλυψαν ότι ο ηλεκτρισμός για το ηχητικό σύστημα είχε κοπεί. Ωστόσο, είχαν μια γεννήτρια έκτακτης ανάγκης, και η ομιλία δόθηκε χωρίς διακοπή.

Πολλοί που είναι σήμερα Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν την πρώτη επαφή τους με την αλήθεια μέσω τέτοιων υπαίθριων Γραφικών διαλέξεων.

ΙΘΑΓΕΝΕΙΣ ΣΚΑΠΑΝΕΙΣ ΕΠΕΚΤΕΙΝΟΥΝ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

Το παράδειγμα ζήλου που έθεσαν οι ιεραπόστολοι ήταν μια ενθάρρυνση στους ιθαγενείς Μάρτυρες να αναλάβουν την ολοχρόνια υπηρεσία. Ένας από τους πρώτους που έγινε σκαπανέας ήταν ο Τεόδουλο Οτέρο (συνήθως τον ονόμαζαν Τέο), ένας αδελφός 30 χρονών περίπου. Είχε μάθει την αλήθεια διαβάζοντας το βιβλίο Τέκνα και με τη βοήθεια μιας Γραφικής μελέτης που διεξαγόταν σε ένα σπίτι απέναντι από το δρόμο που ζούσε και εργαζόταν. Κατάλαβε γρήγορα τις διδασκαλίες της Αγίας Γραφής, βαφτίστηκε στην πρώτη συνέλευση που έγινε στο Πόρτο Ρίκο το 1945, και ήταν ένας από τους ευτυχείς εκπροσώπους στη διεθνή συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Κλήβελαντ του Οχάιο το 1946. Αργότερα το ίδιο έτος διορίσθηκε ως «γενικός» σκαπανέας. Αφού δεν είχε οικογενειακές ευθύνες που θα περιόριζαν το πού θα μπορούσε να υπηρετήσει, διορίστηκε στην Καγέι, που βρισκόταν σε μια πράσινη κοιλάδα στην ορεινή περιοχή νότια του Σαν Χουάν. Δέκα χρόνια περίπου νωρίτερα, ο Ραμόν Λόπεζ Νούνιες, ένας κουρέας στην Καγέι, είχε πάρει μερικά έντυπα από τη Μάρι Χόκινς και αργότερα είχε διακόψει σχέσεις με την ψεύτικη θρησκεία. Όταν κατέβηκε για να παρακολουθήσει τη συνέλευση στο Σαν Χουάν το 1946, οι αδελφοί χάρηκαν πολύ να μάθουν ότι υπήρχε ένα τέτοιο άτομο στην Καγέι. Έτσι ο Τεόδουλο Οτέρο στάλθηκε εκεί για να τον βοηθήσει. Εργάστηκαν μαζί από σπίτι σε σπίτι, και σύντομα ιδρύθηκε άλλη μια εκκλησία.

Στο μεταξύ, στην Αρεθίμπο ο Σαντιάγο Ροντρίγκεζ, ο Μεγαλύτερος, είχε γίνει σκαπανέας. Έπρεπε να φροντίσει για τη σύζυγο και τα δέκα παιδιά του, έτσι το έργο του σκαπανέα απαιτούσε προσεκτικό προγραμματισμό. Ωστόσο, η μικρή σύνταξη που είχε τον βοήθησε να τα βγάζει πέρα από οικονομική άποψη. Επειδή δεν ήταν ικανοποιημένος να κηρύττει μόνο στην Αρεθίμπο, επεκτάθηκε, όπως ο απόστολος Παύλος, σε άλλους αγρούς. Αυτός ο ψηλός, ενεργητικός αδελφός θεάθηκε να κηρύττει στην Μπαρθελονέτα, στη Μανατί, στην Ατίγιο, στην Καμούι, στην Γεμπραδίγιας, στη Λάρες και στην Ουτουάδο. Για να φτάσει σ’ αυτά τα μέρη ταξίδευε 24 ως 32 χιλιόμετρα (15 ως 20 μίλια) σε ορεινούς όλο στροφές δρόμους.

Ο Αδελφός Ροντρίγκεζ ήταν 52 χρονών όταν άρχισε το έργο τακτικού σκαπανέα, και παρέμεινε σ’ αυτή την ολοχρόνια υπηρεσία μέχρι λίγο πριν από το θάνατό του το 1977 σε ηλικία 83 χρονών. Οι κάτοικοι της περιοχής συνήθισαν να τον βλέπουν να τρέχει στο δρόμο καθώς πήγαινε από σπίτι σε σπίτι. Το να εργάζεται κανείς στην υπηρεσία αγρού με τον Τσάγο, όπως τον ονόμαζαν, ήταν μια συναρπαστική εμπειρία. Έπρεπε να τρέχει σχεδόν κάποιος για να τον φτάσει. Οι χειρονομίες και οι εκφράσεις του προσώπου του ήταν απόδειξη ότι έβαζε όλη την ψυχή του στο έργο του. Δεν είχε φόβο ανθρώπου και κήρυττε σε οποιονδήποτε όπου κι αν ήταν.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΠΑΡΘΕΝΟΙ ΤΩΝ Η.Π.

Ανατολικά του Πόρτο Ρίκο βρίσκονται τα Νησιά Παρθένοι. Τα νησιά Σαιντ Τόμας, Σαιντ Τζων, και Σαιντ Κρουά τα αγόρασαν οι Ηνωμένες Πολιτείες από τη Δανία το 1917. Παλαιότερα εδώ ήταν διαδεδομένη η γεωργία και συνήθως χρησιμοποιούνταν δούλοι για να καλλιεργούν τους αγρούς. Η εξοχή είναι ακόμα γεμάτη με τα ερείπια παλιών αρχοντικών, με ένα μεγάλο σπίτι στη μέση περιβαλλόμενο από πλιθοκαλύβες που στέγαζαν τους δούλους. Υπάρχουν τοποθεσίες που ακόμα ονομάζονται με τα ονόματα αυτών των αρχοντικών, όπως το Αρχοντικό Κάρλτον, το Αρχοντικό Ρίτσμοντ. Αλλά η βιομηχανία ζάχαρης μετακόμισε· ο μύλος για την εξαγωγή ζάχαρης δεν λειτουργεί πια. Ο τουρισμός έχει γίνει μια από τις κυριότερες πηγές εισοδήματος.

Σ’ αυτά τα νησιά η Εταιρία διόρισε τον Αδελφό Θεόφιλο Κλάιν και τη σύζυγό του, ένα ζευγάρι ιεραποστόλων, για να ξεκινήσουν το έργο κηρύγματος της Βασιλείας τον Ιανουάριο του 1947. Η ανταπόκριση ήταν καταπληκτική. Στους πρώτους τέσσερις μήνες, έκαναν 750 νέες συνδρομές στα περιοδικά της Εταιρίας. Πολύ σύντομα ντόπιοι κάτοικοι άρχισαν να συμμετέχουν στο έργο κηρύγματος. Στην πραγματικότητα, τους πρώτους οχτώ μήνες, 29 ευαγγελιζόμενοι συμμετείχαν στο κήρυγμα των καλών νέων, όχι μόνο από σπίτι σε σπίτι αλλά επίσης στους δρόμους με τα περιοδικά. Το Σάββατο το πρωί ο κύριος δρόμος στο Σαιντ Τόμας, ήταν συχνά γεμάτος με ευαγγελιζόμενους που παρουσίαζαν τα περιοδικά Η Σκοπιά και Ξύπνα!

Μια πρώην αρθρογράφος του περιοδικού Life (Λάιφ) περιέγραψε τις εντυπώσεις της με αυτόν τον τρόπο: «Ανάμεσα στα πράγματα που είδαμε και τράβηξαν την προσοχή μας όταν περπατήσαμε για πρώτη φορά στους δρόμους του Σαιντ Τόμας ήταν ο αριθμός των αντρών και των γυναικών που στέκονταν στις γωνιές του δρόμου φορώντας τσάντες από λινό πανί πάνω στις οποίες ήταν γραμμένη η λέξη Η ΣΚΟΠΙΑ . . . Ο πιο εύγλωττος από αυτούς, ένας καλοντυμένος, προφανώς εύπορος άντρας 45 χρόνων περίπου, με επισκέφθηκε μια φορά πάνω στο πλοιάριο Λαβ Τζανκ, ζητώντας μερικά λεπτά για να μου μιλήσει. Αλλά ήμουν πολύ απασχολημένη ετοιμάζοντας φαγητό και έτσι τον έδιωξα· επομένως δεν γνώριζα τίποτε για τη Σκοπιά.

»Με κάποια έκπληξη αναγνώρισα αυτόν τον κύριο, άψογο ως συνήθως με άσπρο κουστούμι, κολλαριστό πουκάμισο και γραβάτα, να σκύβει πάνω από τη μηχανή με τον Χάρρυ. . . . Καθώς περνούσε η ώρα, και ο άντρας δεν έφευγε άρχισα να αναρωτιέμαι τι συνέβαινε με τον καλό Πρεσβυτεριανό σύζυγό μου. Αν του έκανε προσηλυτισμό, διερωτήθηκα σε τι τον προσηλύτιζε. Ίσως όλη αυτή η ιστορία να οδηγούσε σε βάφτισμα στο νερό· χωρίς αμφιβολία ήμαστε στο ιδεώδες μέρος γι’ αυτό. . . . Αλλά αντί για τη ρητορική του πύρινου άδη που περίμενα, ο άνθρωπος από τη Σκοπιά μιλούσε τόσο απαλά που δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τι έλεγε. Οι κινήσεις του αποκάλυπταν ακόμα λιγότερα. . . . Ρώτησα, ‘Τι κάνει εκεί, Τζων Τόμας; . . . Μήπως προσηλυτίζει τον κ. Χάρμαν;’ . . . ‘Εγώ δεν νομίζει έτσι. . . . Ο άνθρωπος από Σκοπιά κρατεί κλειδί για Αφεντικό’. . . . Καταλάβαινα τι γινόταν. Ο άνθρωπος της Σκοπιάς δεν ήταν μόνο ένας ιεραπόστολος, αλλά και ένας έμπειρος ψυχολόγος. Εκείνη τη συγκεκριμένη ώρα, δεν υπήρχε πιο άμεσος τρόπος να φτάσει στην καρδιά του Χάρρυ παρά μόνο μέσω της μηχανής του.

»Τελικά ο άνθρωπος από τη Σκοπιά εμφανίστηκε. . . . Δεν έβλεπα την ώρα να κατέβω στο μηχανοστάσιο και να μιλήσω στον Χάρρυ. ‘Καλός άνθρωπος’, σχολίασε. ‘Προσφέρθηκε να έρχεται και να συζητά την Αγία Γραφή μαζί μου μια φορά την εβδομάδα’. ‘Ποιος είναι αυτός;’ ρώτησα. ‘Είναι ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά’, είπε ο Χάρρυ. ‘Πράγματι θαυμάζω την αφοσίωσή του. . . . Έπρεπε κάτι να κάνω γι’ αυτόν σε αντάλλαγμα· δεν ήθελε με κανένα τρόπο να πάρει κάποια χρηματική συνεισφορά’. ‘Τι είπες Χάρρυ ότι θα έκανες γι’ αυτόν;’ ρώτησα. ‘Ω έγινα συνδρομητής για ένα χρόνο στο Ξύπνα!’».

ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΜΙΑΣ ΚΑΚΗΣ ΣΥΝΗΘΕΙΑΣ

Μια ομάδα από ιεραποστόλους οι οποίοι έφτασαν τα τέλη του 1946 διορίστηκαν στη δεύτερη σε μέγεθος πόλη του Πόρτο Ρίκο, την Πόνθε, στη νότια ακτή. Ο τομέας ήταν παραγωγικός, και σε λιγότερο από ένα χρόνο ιδρύθηκε μια εκκλησία εκεί.

Ένα άτομο από εκείνα που άρχισαν να μελετούν εκεί το 1948 ήταν μια κυρία με γκρίζα μαλλιά που την έλεγαν Σουσάνα Μανγκουάλ. Ύστερα από λίγους μήνες μελέτης, πληροφορήθηκε ότι μια συνέλευση επρόκειτο να γίνει στο Σαν Χουάν. Αν και έμενε πάντα στο σπίτι της προτού αρχίσει να μελετά την αλήθεια, αποφάσισε να παραβρεθεί. Ήθελε επίσης να βαφτιστεί, αλλά είχε ένα σοβαρό πρόβλημα. Ήταν μια μανιώδης καπνίστρια, και γνώριζε ότι έπρεπε πρώτα να σταματήσει αυτή την ακάθαρτη συνήθεια. (2 Κορ. 7:1) Θα μπορούσε να ελευθερωθεί από τα δεσμά της; Στο δρόμο για τη συνέλευση πήρε μια σταθερή απόφαση, και στηριζόμενη στον Ιεχωβά για βοήθεια, την τήρησε. Επειδή κάπνιζε, είχε πάντα έναν άσχημο βήχα. Τώρα η υγεία της βελτιώθηκε πολύ. Έγινε μια τακτική σκαπάνισσα και συνέχισε σ’ αυτή την υπηρεσία ως την ηλικία των 86 χρόνων.

Η Σουσάνα κήρυττε παντού και οπουδήποτε. Δεν μπόρεσε ποτέ να συνηθίσει σε διορισμούς τομέων και σε χάρτες, αλλά μπορούσε να δει κανείς αυτή την αγαπητή κυρία με τα γκρίζα μαλλιά να μιλάει για τα καλά νέα οπουδήποτε την ωθούσε η καρδιά της να πηγαίνει. Δεν ήταν γνωστή μόνο στην Πόνθε, αλλά ταξίδευε επίσης και σε άλλες πόλεις για να κηρύξει. Σε δύο απ’ αυτές, στην Γκουαγιανίγια και στο Πενιουέλες, υπάρχουν τώρα ακμάζουσες εκκλησίες.

ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Το άγγελμα της Βασιλείας έφτανε στις καρδιές κάθε είδους ανθρώπων. Ο Μιγκέλ Κιρός, ένας στρατιώτης από το στρατόπεδο της Καγέι, το 1947, πήρε ένα τεύχος του περιοδικού Ξύπνα! και μετά έγραψε στην Εταιρία ζητώντας περισσότερες πληροφορίες. Παρέλαβε το βιβλίο «Η Αλήθεια Ελευθερώσει Υμάς» και το έδειξε σε ένα συστρατιώτη του, τον Πέδρο Ερνάντεζ. Κατανοώντας ότι αυτή ήταν η αλήθεια, τη συμμερίστηκαν με τον Σαμουέλ Δελούκα, που ήταν επίσης στρατιώτης, και έτσι οι τρεις μελέτησαν μαζί.

Προτού περάσει πολύς καιρός, ανακάλυψαν ότι υπήρχε ένας κουρέας στην Καγέι που ήταν ένας από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Έτσι ήρθαν σε επαφή με τον Ραμόν Λόπεζ και, μέσω αυτού, με τον Τέο Οτέρο, που έκανε σκαπανικό στην περιοχή. Άρχισαν να παρακολουθούν αμέσως τις συναθροίσεις, και ντυμένοι με πολιτικά ρούχα, πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι κηρύττοντας το άγγελμα της Βασιλείας.

Ωστόσο, σύντομα, κατανόησαν ότι για να ζουν σύμφωνα με το Λόγο του Θεού έπρεπε με πλήρη έννοια να ‘μην είναι μέρος του κόσμου’. (Ιωάν. 17:16· Μιχ. 4:1-3) Επειδή αρνήθηκαν να συμμετέχουν σε ορισμένες δραστηριότητες στο στρατό, καταδικάστηκαν σε έξι μήνες φυλάκιση. Φυλακίστηκαν σε μια στρατιωτική φυλακή στο Φορτ Μπιουκάναν κοντά στο Σαν Χουάν. Μήπως αυτό τους έκανε να αλλάξουν γνώμη και να σταματήσουν να υπηρετούν τον Ιεχωβά; Καθόλου. Συνέχισαν να μελετούν την Αγία Γραφή στη φυλακή. Έντεκα άλλοι φυλακισμένοι ενδιαφέρθηκαν επίσης, και είχαν μια ενδιαφέρουσα μελέτη μαζί—και αυτό βέβαια, μέχρι που το πληροφορήθηκε ο στρατιωτικός ιερέας.

Μια μέρα ένας συνταγματάρχης ήρθε στη φυλακή και, βέβαια, οι φυλακισμένοι τον χαιρέτισαν στρατιωτικά—εκτός από αυτούς τους τρεις αδελφούς. Έγινε έξαλλος από θυμό και πήγε στο γραφείο για να μιλήσει σ’ εκείνον που ήταν υπεύθυνος της φυλακής. «Λοιπόν, τι θέλετε να κάνω;» ρώτησε ο διευθυντής των φυλακών. «Αυτοί οι άντρες είναι ήδη στη φυλακή επειδή αρνήθηκαν να χαιρετίσουν στρατιωτικά αξιωματικούς όταν ήταν έξω. Μήπως θέλετε να σκάψω μια βαθιά τρύπα κάτω από τη φυλακή για να τους βάλω πιο βαθιά μέσα στη φυλακή;»

Αφού τελείωσαν την ποινή τους, οι αδελφοί απολύθηκαν από το στρατό και πήγε ο καθένας στην πόλη του για να αναλάβει το έργο κηρύγματος.

ΦΕΡΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΣΑΙΝΤ ΤΖΩΝ

Ο Έντμιντ Τζωρτζ υπηρετούσε επίσης στο στρατό όταν ήρθε σε επαφή με Μάρτυρες του Ιεχωβά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με διεγερμένο ενδιαφέρον, επικοινώνησε με το γραφείο τμήματος της Εταιρίας όταν στάλθηκε στο Πόρτο Ρίκο. Τακτικές Γραφικές μελέτες ενίσχυσαν την πίστη του.

Όταν απολύθηκε από το στρατό, επέστρεψε στην πατρίδα του το Σαιντ Τζων στις Παρθένες Νήσους, φέρνοντας μαζί του την αγάπη για την αλήθεια της Αγίας Γραφής. Εκεί ζούσε σε ένα μικρό χωριό γνωστό ως Ιστ Εντ [Ανατολικό Άκρο]—ένα κατάλληλο όνομα επειδή το χωριό βρισκόταν σ’ εκείνη τη μεριά του νησιού. Συμμερίστηκε με ενθουσιασμό τα καλά πράγματα που είχε μάθει, με φίλους και γείτονες. Το έργο του ενισχύθηκε το 1949 όταν η Σίμπια, η σκούνα της Εταιρίας, επισκέφθηκε το Σαιντ Τζων μεταφέροντας τέσσερις ιεραποστόλους. Το πλήρωμα αποτελούνταν από τον Γκαστ Μάκι, τον Άρθουρ Γούρσλι, τον Στάνλεϋ Κάρτερ, και τον Ρόναλντ Πάρκιν, που ήταν διορισμένοι να διαδώσουν το άγγελμα της Βασιλείας στις Μικρές Αντίλλες. Τι θερμό καλωσόρισμα είχαν όταν άραξαν στο λιμάνι του Ιστ Εντ! Στη διάρκεια της παραμονής τους, δόθηκε εντατική μαρτυρία στους 1.000 κατοίκους του Σαιντ Τζων.

Ο ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΟΣ ΚΛΗΡΟΣ ΔΙΕΓΕΙΡΕΙ ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ

Στη διάρκεια του 1949 τέσσερις ιεραπόστολοι διορίστηκαν στη Μαγιαγουές, γνωστή ως Σουλτάνα ντε Όεστε (Σουλτάνα της Δύσης). Δεν είχε περάσει πολύς καιρός όταν άρχισαν να κάνουν συναθροίσεις στο μπροστινό δωμάτιο του μικρού ιεραποστολικού οίκου, και τον επόμενο χρόνο ιδρύθηκε μια εκκλησία.

Αυτή η δραστηριότητα δεν πέρασε απαρατήρητη από τον κλήρο. Η Πέγκυ Μεϊκούτ (τώρα Αδελφή Άρθουρ Βαν Ντάαλεν) άρχισε μελέτη με τη Λολίτα Μέρλε, η οποία θεωρούνταν στύλος στην Πρεσβυτεριανή Εκκλησία. Έδειξε τόσο πολύ ενδιαφέρον ώστε πήγε μαζί με τους ιεραποστόλους από τη Μαγιαγουές για να παρακολουθήσει μια συνέλευση στο Σαιντ Τόμας. Όταν επέστρεψε, άρχισε να αισθάνεται το καύμα της εναντίωσης. Ο ιερέας την επισκέφθηκε για να την αποθαρρύνει να συναναστρέφεται με τους Μάρτυρες. Μετά από μια παρατεταμένη συζήτηση, διευθέτησε να έρθει ο ιερέας στο σπίτι της για να συζητήσει το δόγμα της Τριάδας με την ιεραπόστολο που μελετούσε μαζί της. Αυτός δεν ήρθε ποτέ. Αντίθετα, εκείνη έλαβε μια επιστολή που της ζητούσε να παρουσιαστεί μπροστά στην επιτροπή της εκκλησίας. Η απάντησή της ήταν μια επιστολή παραίτησης. Αυτή είναι ακόμα μια δραστήρια δούλη του Ιεχωβά, αν και είναι τώρα τυφλή και πάνω από 90 χρονών.

Όταν η Αδελφή Μέρλε εγκατέλειψε την Πρεσβυτεριανή Εκκλησία, ήρθε μεγάλη εναντίωση από εκείνο τον τομέα. Οι Προτεσταντικές εκκλησίες κατόπιν συμφωνίας είχαν χωρίσει το νησί μεταξύ τους. Έτσι οι ιερείς κατηγόρησαν τους Μάρτυρες για εισβολή στις βοσκές τους και απαγωγή των «προβάτων» τους. «Γιατί δεν πηγαίνετε στους ‘άπιστους’, αυτούς που δεν έχουν καμιά θρησκεία;» επέμειναν. Με το ενδιαφέρον τους να περιφρουρήσουν ό,τι θεωρούσαν προσωπική τους ιδιοκτησία, αγνόησαν το γεγονός ότι εκείνοι που είναι αληθινά «πρόβατα» ανήκουν στον Κύριο Ιησού Χριστό, και όχι στο ένα ή στο άλλο θρησκευτικό δόγμα του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου.—Ματθ. 25:31-33· Ιωάν. 10:16.

Παρ’ όλη αυτή την εναντίωση, η Εκκλησία της Μαγιαγουές συνέχισε να αυξάνει. Ως το 1955 οι ιεραπόστολοι είχαν σταλεί σε άλλους διορισμούς και οι ντόπιοι ευαγγελιζόμενοι επεκτάθηκαν για να δώσουν μαρτυρία και σε άλλες πόλεις στην περιοχή. Σήμερα υπάρχουν οχτώ εκκλησίες στη Μαγιαγουές, με πολλές άλλες στις κοντινές κοινότητες.

ΕΝΑΣ ΠΡΩΗΝ ΠΥΓΜΑΧΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΖΗΛΩΤΗΣ ΜΑΧΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Ως το 1950 η Εκκλησία της Πόνθε είχε περίπου 70 ευαγγελιζόμενους. Οι ιεραπόστολοι εκεί είχαν μεταφέρει τον ιεραποστολικό οίκο και την Αίθουσα Βασιλείας επίσης στον τρίτο όροφο ενός κτιρίου στο κέντρο της πόλης.

Εκείνο το έτος ο Φρανθίσκο Τορουέλας (γνωστός ως Πάκο) και η σύζυγός του Λεονόρ άρχισαν να μελετούν την Αγία Γραφή με τη Λίλιαν Κάμερουντ. Ο Πάκο ήταν ένας επαγγελματίας πυγμάχος και παίχτης του μπέιζμπωλ και εκείνο τον καιρό ασχολούνταν με επιδιορθώσεις αυτοκινήτων. Όλη η οικογένεια συμμετείχε στη μελέτη. Στην αρχή η πρόοδός του ήταν αργή, αλλά αποφάσισαν να παρακολουθήσουν την τελευταία μέρα μιας μικρής συνέλευσης περιοχής στη Μαγιαγουές τον Απρίλιο του 1950. Εντυπωσιάστηκε πάρα πολύ με τη συνέλευση και τη συναναστροφή, και πρόσφερε ακόμη και το αυτοκίνητό του για τη μεταφορά των υποψήφιων βαφτίσματος στην ακτή όπου θα γινόταν το βάφτισμα.

Μετά από αυτή τη συνέλευση, άναψε από ζήλο για την υπηρεσία του Ιεχωβά, πηγαίνοντας μόνος του στην υπηρεσία αγρού ακόμη κι όταν δεν υπήρχε κάποιος να τον συνοδεύσει. Έδωσε μαρτυρία στους φίλους του, στους γείτονές του, και στους υπαλλήλους του, και διεξήγε πολλές μελέτες μαζί τους. Το σύνολο των παραβρισκομένων σε τρεις από τις μελέτες του ήταν 35 άτομα, και από αυτά 14 άρχισαν να κηρύττουν τα καλά νέα. Ήθελε να βαφτιστεί τον Ιούλιο, επειδή δεν ήθελε να περιμένει ως τη συνέλευση περιφερείας τον Οκτώβριο. Έτσι έγινε μια ειδική διευθέτηση βαφτίσματος για δέκα άτομα, τα περισσότερα των οποίων ήταν μέλη της οικογένειάς του και άτομα με τα οποία μελετούσε. Απέδειξε ότι είχε μεγάλο ζήλο για την αλήθεια, υπηρετώντας ως «υπηρέτης εκκλησίας», επίσκοπος πόλης για την Πόνθε, και επίσκοπος συνέλευσης για την περιοχή. Από τότε που συνταξιοδοτήθηκε από την κοσμική του εργασία, είναι επίσης ένας τακτικός σκαπανέας.

ΠΡΟΘΥΜΟΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ

Μια πόλη που δεν είχε ιεραποστολικό οίκο ήταν η Χαγιούγια, μια μικρή κοινότητα ψηλά στα βουνά στο κέντρο του νησιού. Ωστόσο, η αλήθεια έφτασε και ως αυτό το απομακρυσμένο μέρος. Πώς; Μέσω της Αούρεα Κορτές, η οποία είχε μάθει την αλήθεια στη Δομινικανή Δημοκρατία. Επιστρέφοντας στη γενέτειρά της, Χαγιούγια, έκανε ό,τι μπορούσε για να συμμεριστεί τις αλήθειες της Αγίας Γραφής με άλλους. Μίλησε στους φίλους και συγγενείς της που ζούσαν στην επαρχία όχι μακριά από την πόλη. Μεταξύ αυτών ήταν και η μεγάλη οικογένεια Πιερλουίσι. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον το έδειξαν μερικά από τα παιδιά. Σύντομα οργανώθηκαν συναθροίσεις στο σπίτι, με έναν από τους γιους, τον Χοακίν, ως οδηγό. Αυτός και ο εξάδελφός του Άνχελ άρχισαν να συμμετέχουν στην υπηρεσία αγρού.

Και άλλες πόλεις λάβαιναν μαρτυρία καθώς οι ευαγγελιζόμενοι πήγαιναν σε νέες περιοχές. Ανάμεσά τους, ήταν δύο από τους πρώτους Μάρτυρες στην Αρεθίμπο, ο Αλφόνσο Λόπεζ και η σύζυγός του. Μετοίκησαν στη Λας Μαρίας, μια μικρή πόλη στην ορεινή περιοχή ανατολικά της Μαγιαγουές. Το σπίτι τους ήταν τρία χιλιόμετρα (2 μίλια) έξω από την πόλη και ένα χιλιόμετρο (μισό μίλι) μακριά από το δημόσιο δρόμο, σ’ ένα δρόμο που μερικές φορές ήταν πολύ λασπωμένος. Ο μόνος τρόπος μεταφοράς ήταν με τα πόδια ή με τη δημόσια συγκοινωνία. Ήταν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι αλλά έκαναν ό,τι μπορούσαν για να διαδώσουν τα καλά νέα. Σπάρθηκε πολύς σπόρος και μέρος του αργότερα καρποφόρησε. Με τον καιρό, διορίστηκαν εκεί ειδικοί σκαπανείς, και τώρα υπάρχει μια εκκλησία 50 περίπου ευαγγελιζόμενων. Ανάμεσά τους είναι ένας πρώην ηγέτης της Ευαγγελικής Εκκλησίας, ο Χάιμε Κουστόδιο, καθώς και ο πρώην δήμαρχος με την οικογένειά του, στους οποίους είχε δώσει μαρτυρία ο Αδελφός Λόπεζ. Η Αδελφή Λόπεζ, που είναι τώρα πολύ ηλικιωμένη, συνεχίζει ακόμα να κάνει ό,τι μπορεί στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

ΕΚΕΙ ΠΟΥ Η ΠΡΟΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΗΤΑΝ ΑΡΓΗ

Όταν οι ιεραπόστολοι διορίστηκαν στην Κάγουας το 1949, εργάστηκαν με επιμέλεια και σύντομα διεξήγαν συναθροίσεις στο μπροστινό δωμάτιο του ιεραποστολικού τους οίκου. Ωστόσο, στην αρχή η πρόοδος ήταν αργή. Οι καρδιές πολλών από εκείνους που είχαν αρχικά συνταυτιστεί δεν αποδείχτηκαν ότι ήταν το ορθό είδος εδάφους, έτσι μετά από λίγο καιρό σταμάτησαν να υπηρετούν τον Ιεχωβά. Ωστόσο, φύτρωσε άλλος σπόρος και έφερε πολύ καρπό.

Για παράδειγμα, όταν η Ντολόρες Βάσκεζ άκουσε για την αλήθεια, άρχισε να μελετά τακτικά μαζί και η μεγαλύτερη κόρη της, η Κάρμεν. Κατά καιρούς οι τρεις μεγαλύτεροι γιοι της επίσης κάθονταν στη μελέτη. Η Ντολόρες προόδευσε καλά και σύντομα άρχισε να παρακολουθεί συναθροίσεις. Ήθελε την επιδοκιμασία του Ιεχωβά όχι μόνο για τον εαυτό της αλλά και για ολόκληρη την οικογένειά της. Με το πέρασμα των ετών, όλοι σχεδόν οι γιοι της και οι κόρες της μαζί και οι οικογένειές τους δέχτηκαν το προνόμιο να υπηρετούν τον μόνο αληθινό Θεό. Υπάρχουν πάνω από 30 άτομα ανάμεσα στους γιους, κόρες και εγγόνια της που είναι αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά ή έχουν συμμετοχή στο κήρυγμα των καλών νέων. Δύο από τους γιους της και ένας από τα εγγόνια της υπηρετούν τώρα ως πρεσβύτεροι.

Οι ιεραπόστολοι συνέχισαν να εργάζονται στην Κάγουας για πολλά χρόνια, και με πολλή υπομονή η εκκλησία άρχισε να αυξάνει. Τώρα υπάρχουν 13 εκκλησίες στην Κάγουας, και άλλες έχουν ξεφυτρώσει στις γειτονικές πόλεις.

Δυτικά του Σαν Χουάν στην Μπαγιαμόν, πέρασαν μερικά χρόνια προτού αρχίσει να γίνεται αισθητή η αύξηση. Ω, ναι, εννέα ευαγγελιζόμενοι έδωσαν έκθεση τον πρώτο χρόνο ιεραποστολικής δράσης σ’ αυτή την περιοχή γνωστή για την αγελαδοτροφία της. Σε τέσσερα χρόνια, ο αριθμός αυξήθηκε σε 66. Αλλά τον επόμενο χρόνο κατέβηκε στους 31. Μετά η πόλη άρχισε να μεγαλώνει καθώς χτίζονταν καινούργιοι οικισμοί. Πολλοί που μετακόμισαν σ’ αυτούς βρίσκονταν μακριά από συγγενείς, έτσι εκείνοι που άκουγαν με εκτίμηση το άγγελμα της Βασιλείας δεν ανησυχούσαν τόσο για το αν οι άλλοι συμφωνούσαν ή όχι με αυτό. Εκείνη η πόλη των 15.000 κατοίκων αναπτύχθηκε ραγδαία σε μια πόλη με 200.000 πληθυσμό. Σήμερα η Μπαγιαμόν έχει 21 εκκλησίες και υπάρχουν πολύ περισσότερες στις γύρω πόλεις.

ΕΙΣΔΥΟΝΤΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΠΡΟΠΥΡΓΙΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΜΟΥ

Η Λα Σιουδάδ δε λος Μπρούχος (Η Πόλη των Μαγισσών) είχε επίσης την ευκαιρία να ακούσει το άγγελμα της Βασιλείας. Εκεί στην Γκουαγιάμα, στη νότια ακτή, ο πνευματισμός έχει ισχυρή επιρροή πάνω στους ανθρώπους. Μερικοί εξέχοντες επιχειρηματίες και πολιτικοί ηγέτες είναι πνευματιστές.

Ένας ιεραπόστολος, ο Τζωρτζ Σνόντγκρας, γνωρίστηκε με τον πρόεδρο του πνευματιστικού κινήματος και προσκλήθηκε να παρουσιάσει την άποψη της Αγίας Γραφής για τον πνευματισμό στα μέλη του στο πνευματιστικό κέντρο. Επειδή ο Τζωρτζ είχε περιορισμένη μόνο γνώση της Ισπανικής, κάλεσε τον Ιβάν Τρούμαν, έναν ιεραπόστολο που υπηρετούσε στην Κάγουας, να δώσει την ομιλία. Σε κάποια στιγμή του προγράμματος ένα από τα μέλη ερεθίστηκε πολύ, άρχισε να διακόπτει τον ομιλητή, και διαμαρτυρήθηκε ζωηρά για τις δηλώσεις που έκανε. Ωστόσο, καθησυχάστηκε από τον υπεύθυνο, και επιτράπηκε στον Αδελφό Τρούμαν να τελειώσει την ομιλία του. Δόθηκε μια καλή μαρτυρία.

Σιγά-σιγά η εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Γκουαγιάμα άρχισε να αυξάνει. Ένας ηλικιωμένος αδελφός, ο Πάμπλο Μπρουζάουδ, που γνώρισε την αλήθεια στη Δομινικανή Δημοκρατία, επέστρεψε στη γενέτειρά του και έκανε σκαπανικό εκεί για πολλά χρόνια ως το θάνατό του. Λίγο αργότερα, ο Ράντυ Μοράλες, που είχε γνωρίσει την αλήθεια στη Νέα Υόρκη, επέστρεψε επίσης στην Γκουαγιάμα και ανέλαβε το έργο του σκαπανέα. Αργότερα παρακολούθησε τη Σχολή Γαλαάδ, και τώρα υπηρετεί ως ένα μέλος της Επιτροπής του Τμήματος στο Πόρτο Ρίκο.

ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΒΟΗΘΑ ΣΤΗ ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΚΑΛΩΝ ΝΕΩΝ

Το ραδιόφωνο χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα στο Πόρτο Ρίκο για το κήρυγμα του αγγέλματος της Βασιλείας. Συχνά, μεταδίδονταν δημόσιες ομιλίες που δίνονταν σε συνελεύσεις, έτσι ώστε όλοι οι κάτοικοι στο νησί μπορούσαν να ακούσουν το άγγελμα της Βασιλείας αν ήθελαν.

Μια φορά 16 ραδιοσταθμοί μετέδιδαν το άγγελμα της Βασιλείας. Αυτό βοήθησε ανθρώπους, ιδιαίτερα στην επαρχία, να γνωρίσουν την αλήθεια. Όταν οι Μάρτυρες άρχισαν να εισδύουν σε απομονωμένες περιοχές, οι άνθρωποι έδειχναν ενδιαφέρον επειδή είχαν ακούσει το άγγελμα στο ραδιόφωνο. Ωστόσο, λόγω των αυξανόμενων εξόδων λειτουργίας, όλοι σχεδόν οι ραδιοσταθμοί άρχισαν να ζητούν αμοιβή για την παρουσίαση προγραμμάτων, έτσι διαλέξαμε να χρησιμοποιούμε τους πόρους μας για να πλησιάζουμε ανθρώπους σε μια πιο προσωπική βάση.

ΕΝΑ ΤΡΑΓΙΚΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ

Ο Λίο και η Γιούνις Βαν Ντάαλεν, που ήταν μεταξύ των πρώτων ιεραποστόλων στο Πόρτο Ρίκο, σχεδίαζαν να κάνουν ένα ταξίδι για να επισκεφθούν τους συγγενείς τους στις Ηνωμένες Πολιτείες αμέσως μετά τον εορτασμό της Ανάμνησης το 1952. Αυτό θα ήταν το πρώτο ταξίδι του γιου τους Μαρκ, που ήταν δύο χρονών περίπου. Ωστόσο, σχεδόν αμέσως μετά την απογείωση από το αεροδρόμιο του Άιλα Γκράντε, το αεροπλάνο άρχισε να έχει δυσκολίες. Μέσα σε λίγα λεπτά συντρίφτηκε στον Ατλαντικό Ωκεανό, οχτώ χιλιόμετρα (5 μίλια) περίπου από την ακτή. Τόσο ο Λίο όσο και η Γιούνις έχασαν τη ζωή τους. Μια έκθεση ανέφερε ότι η Γιούνις πνίγηκε μετά που είχε δώσει το σωσίβιό της σε μια γυναίκα που δεν μπορούσε να κολυμπήσει. Αναπάντεχα, ο ηλικίας δύο χρονών γιος τους περισυνελέγη από την επιφάνεια των κυμάτων όπου επέπλεε. Υιοθετήθηκε αργότερα από τη θεία του στις Ηνωμένες Πολιτείες και μέχρι σήμερα είναι ένας πιστός Μάρτυρας.

Οι Βαν Ντάαλεν ήταν πολύ γνωστοί στο Πόρτο Ρίκο, έτσι οι τοπικές εφημερίδες έδωσαν μεγάλη δημοσιότητα σε ό,τι τους συνέβη. Αυτό δημιούργησε ευκαιρίες για να ακούσουν πολλοί για τη Γραφική ελπίδα της ανάστασης που διατηρούσαν οι Βαν Ντάαλεν.

ΑΓΡΙΟΣ ΔΙΩΓΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΟΖΑΛ

Σε μερικά μέρη υπήρχε ισχυρή εναντίωση στη δράση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αλλά δεν σταμάτησε το έργο τους. Η Κοροζάλ, μια πόλη στην ορεινή περιοχή νοτιοδυτικά του Σαν Χουάν, ήταν ένα τέτοιο μέρος.

Προτού μάθει τι έλεγε η Αγία Γραφή σχετικά με τη λατρεία εικόνων η Ροσάουρα Φουέντες, έδωσε άδεια σε μια Καθολική ομάδα να φέρει στο σπίτι της μια εικόνα της Παναγίας για τη λατρεία της Μαρίας. Αλλά μόλις έμαθε την άποψη του Θεού γι’ αυτή τη συνήθεια, έγραψε για να πει στην ομάδα να μη φέρουν την εικόνα. (1 Κορ. 10:14) Όταν το έμαθε ο ιερέας, την επισκέφθηκε αμέσως για να την αποθαρρύνει από το να συνεχίσει να μελετά την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες. Έπειτα, για να τη φοβίσει, τοποθέτησε ένα μεγάφωνο σ’ ένα διπλανό σπίτι μέσω του οποίου μίλησε εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά και κατέκρινε αυτή την κυρία. Αντί να ενδώσει, αυτή συνέχισε να αυξάνει σε γνώση για τον Θεό. Σύντομα μετά από αυτό, ο Σολεδάδ Γκονθάλεζ, ένας ειδικός σκαπανέας, την επισκέφθηκε για να την ενισχύσει και να τη συνοδεύσει στην υπηρεσία του αγρού.

Έπειτα αποφασίστηκε να δοθεί μια σειρά δημόσιων Γραφικών ομιλιών στην δημόσια πλατεία της Κοροζάλ, ακριβώς δίπλα στην εκκλησία. Αυτό πραγματικά εξόργισε τον ιερέα. Βγήκε από την εκκλησία, πλησίασε και κούνησε τη γροθιά του μπροστά στο πρόσωπο του ομιλητή. Την επόμενη εβδομάδα ο ιερέας αποφάσισε να δώσει τη δική του ομιλία και, με το μεγάφωνό του στη διαπασών, άρχισε να κατηγορεί τους αδελφούς σε μια προσπάθεια να καταπνίξει τη φωνή εκείνου που έδινε τη δημόσια ομιλία στην πλατεία. Όλο αυτό συνέβαλε στο να ενισχύσει την καινούργια αδελφή μας. Αν και οι άνθρωποι γενικά σ’ αυτή την πόλη ήταν φοβισμένοι, μερικοί άρχισαν να ακούνε· μεταξύ τους ήταν μια οικογένεια από την οποία δύο κορίτσια αργότερα μπήκαν στην υπηρεσία του ειδικού σκαπανέα. Σήμερα υπάρχει μια Αίθουσα Βασιλείας στην Κοροζάλ από την οποία δύο εκκλησίες διεξάγουν τη διακονία τους.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ

Μέχρι το 1952 υπήρχαν 19 εκκλησίες στο νησί, και περισσότερες επρόκειτο να σχηματιστούν. Κατά κάποιον τρόπο, οι εκλογές που θα γίνονταν σε όλο το νησί για την ανάδειξη κυβερνήτη συνέβαλε στην επέκταση εκείνο τον καιρό. Πώς έγινε αυτό; Αυτή ήταν μια πύρινη προεκλογική εκστρατεία κατά την οποία η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είχε φανερή συμμετοχή, σχηματίζοντας και ένα ξεχωριστό κόμμα αργότερα που ονομαζόταν ΚΧΔ (Κόμμα Χριστιανικής Δράσης). Δύο επίσκοποι υποστήριξαν έναν από τους υποψήφιους και εναντιώθηκαν στο Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα που κυβερνούσε.

Πολλοί ειλικρινείς Καθολικοί αποδοκίμασαν αυτή την ανάμειξη της θρησκείας στα πολιτικά και υποστήριξαν το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα, το οποίο κέρδισε τις εκλογές με μεγάλη πλειοψηφία. Εξαιτίας αυτού που έλαβε χώρα στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, αρκετοί ειλικρινείς Καθολικοί εγκατέλειψαν την εκκλησία. Μερικοί από αυτούς άκουσαν την αλήθεια και έγιναν δούλοι του Ιεχωβά. Μπορούσαν να διακρίνουν τη διαφορά ανάμεσα σε εκείνους που δεν ήταν πραγματικά μέρος του κόσμου, όπως είπε ο Ιησούς ότι θα αλήθευε για τους ακολούθους του, και εκείνους που ήταν μέρος του. (Ιωάν. 17:16) Άλλοι που είχαν προηγουμένως φερθεί άσχημα στους Μάρτυρες έδειξαν καλύτερη στάση.

Η ΣΙΜΠΙΑ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ ΤΟΡΤΟΛΑ

Τον Σεπτέμβριο του 1952 το τμήμα του Πόρτο Ρίκο άρχισε να επιβλέπει το κήρυγμα της Βασιλείας στις Βρετανικές Παρθένες Νήσους, που βρίσκονται βορειοανατολικά των Παρθένων Νήσων των Η.Π. Περίπου 30 μεγάλα και μικρά νησιά αποτελούν αυτά τα Βρετανικά νησιά, αλλά μόνο τα μεγαλύτερα κατοικούνται: Το Τορτόλα με πληθυσμό 9.000 περίπου· το Βέρτζιν Κόρντα με 1.000 περίπου κατοίκους· τα νησιά Τζοστ Βαν Ντάικ, Ανεγάδα, Πήτερ, και Σολτ με μερικές εκατοντάδες κατοίκους. Αυτά αποτελούν μια Βρετανική αποικία με έναν κυβερνήτη που διορίζεται από το Στέμμα, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του εμπορίου και των επικοινωνιών τους διεξάγεται με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Κάποιο έργο κηρύγματος είχε γίνει στο Τορτόλα πολλά χρόνια πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ωστόσο, η Βρετανική κυβέρνηση απαγόρευσε τα έντυπα της Εταιρίας στη διάρκεια του πολέμου. Αργότερα, το 1949, η ιεραποστολική σκούνα Σίμπια έφτασε στο Ρόουντ Τάουν, του Τορτόλα. Για δυο μήνες περίπου, οι τέσσερις αδελφοί που ταξίδευαν με το πλοιάριο κήρυξαν στους ανθρώπους. Αφήνοντας το πλοιάριο νωρίς το πρωί συχνά έμεναν δέκα ώρες στο κήρυγμα προτού επιστρέψουν. Τα βράδια έδιναν δημόσιες ομιλίες στην πόλη, μερικές φορές κάθε νύχτα. Συνήθως οι ομιλίες δίνονταν έξω στο ύπαιθρο, κάτω από ένα δέντρο, και για φωτισμό είχαν μια λάμπα υγραερίου. Μερικές φορές χρησιμοποιόταν μια εξέδρα μουσικής. Εκατοντάδες παραβρίσκονταν, και η περίοδος των ερωτήσεων που ακολουθούσε συχνά διαρκούσε περισσότερο από την ίδια την ομιλία.

Η Σίμπια έκανε δύο ακόμα επισκέψεις στο Τορτόλα, το 1950 και το 1951. Οι κληρικοί βέβαια, θύμωσαν και προσπάθησαν να διεγείρουν λογομαχίες. Στην πραγματικότητα, ένας Αντβεντιστής κήρυκας της Έβδομης Ημέρας θύμωσε τόσο πολύ όταν ο Αδελφός Πάρκιν απέφευγε τη συζήτηση μαζί του που πήδηξε κατά γράμμα στη ράχη του Αδελφού Πάρκιν και προσπάθησε να τον τραβήξει πίσω με τη βία για να συνεχίσει τη συζήτηση. Οι αδελφοί μας με σοφία απέφευγαν τέτοιες συζητήσεις.

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΜΙΝΙΚΑΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Όταν σοβαρός διωγμός έκανε τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα στην Ιερουσαλήμ να σκορπιστούν σε άλλες περιοχές, αυτό συνέβαλε στην εξάπλωση των καλών νέων. (Πράξ. 8:1, 4) Με παρόμοιο τρόπο, όταν η Δομινικανή Δημοκρατία απαγόρευσε το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά και απέλασε τους ιεραποστόλους, αυτό συνέβαλε σε επέκταση στον Πορτορικανό αγρό.

Στις 3 Αυγούστου 1957, δέκα από αυτούς τους ιεραποστόλους έφτασαν στο Αεροδρόμιο Άιλα Βέρντε του Σαν Χουάν. Ήταν τέσσερα παντρεμένα ζευγάρια—ο Λέναρντ και η Βιρτζίνια Τζόνσον, ο Ρέιμοντ και η Ρουντέλλ Τζόνσον, ο Τζωρτζ και η Νέλλι Τροτζ, ο Ρόυ και η Χουανίτα Μπραντ—και δύο ανύπαντρες αδελφές—η Κάθριν Γκλας και η Ντόροθυ Λόρενς. Αυτοί διορίστηκαν αμέσως σε διάφορες πόλεις του νησιού, και ιδρύθηκαν νέοι ιεραποστολικοί οίκοι.

Ένας από εκείνους τους ιεραποστόλους, ο Ρέιμοντ Τζόνσον, βρισκόταν στο νέο διορισμό του στην Κάγουας για λίγο μόνο διάστημα. Ένα πρωί έκανε την τελευταία επίσκεψη από σπίτι σε σπίτι μαζί με τη γυναίκα του και μόλις είχε διαθέσει ένα βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής» όταν κάθισε σε μια καρέκλα και πέθανε από καρδιακή προσβολή. Στην κηδεία του παραβρέθηκαν 192 άτομα και δόθηκε μια καλή μαρτυρία, όπως είχε δώσει πιστή μαρτυρία και στη διάρκεια της ζωής του.

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ «ΤΟ ΘΕΙΟ ΘΕΛΗΜΑ»

Στο έτος 1958 υπήρξε μεγάλη δραστηριότητα στο Πόρτο Ρίκο. Οι αδελφοί ήταν ιδιαίτερα χαρούμενοι για το γεγονός ότι τρεις σκαπανείς από το Πόρτο Ρίκο είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την ιεραποστολική σχολή Γαλαάδ. Ανήκαν στην τάξη που αποφοίτησε στη διάρκεια της διεθνούς συνέλευσης «Το Θείο Θέλημα» στο στάδιο Γιάνκι, της Νέας Υόρκης. Αλλά δεν ήταν οι μόνοι παρόντες απ’ αυτό το μέρος της γης.

Περίπου 400 αδελφοί και αδελφές από το Πόρτο Ρίκο και τα νησιά Παρθένοι ταξίδεψαν στη Νέα Υόρκη για να παρακολουθήσουν αυτή την ιστορική συνέλευση. Αυτοί αποτελούσαν το ένα πέμπτο περίπου όλων των ευαγγελιζόμενων εκείνη την εποχή. Για τη μεταφορά χρειάστηκαν μερικά ναυλωμένα αεροπλάνα. Όταν επέστρεψαν ήταν γεμάτοι ενθουσιασμό και ήταν ανυπόμονοι να κάνουν το μέρος τους στο έργο κηρύγματος.

Το Πόρτο Ρίκο είχε τη δική του συνέλευση «Το Θείο Θέλημα» στην Κάγουας τον Σεπτέμβριο, μια εξαήμερη συνέλευση με το ίδιο σχεδόν πρόγραμμα που παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη. Τότε όλοι οι ευαγγελιζόμενοι ήταν πολυάσχολοι στη διανομή της ειδικής απόφασης που υιοθετήθηκε στη συνέλευση. Αυτή η απόφαση περιείχε μια σαφή δήλωση των αληθειών που οι άνθρωποι παντού χρειάζονταν να γνωρίζουν. Ένα σύνολο από 200.000 περίπου αντίτυπα διανεμήθηκαν σ’ όλο το Πόρτο Ρίκο.

ΤΟ ΣΑΙΝΤ ΚΡΟΥΑ ΕΝΩΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΣΗ ΑΙΝΟΥ ΣΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ

Το μεγαλύτερο από τα Νησιά Παρθένοι είναι το Σαιντ Κρουά, που βρίσκεται 64 χιλιόμετρα (40 μίλια) νότια της κύριας συστάδας νησιών. Όταν ο Έντουιν Μποπ και η σύζυγός του πήγαν εκεί για να κάνουν γνωστό το άγγελμα της Βασιλείας, μερικοί ανταποκρίθηκαν με εκτίμηση, και το 1949 ιδρύθηκε εκεί η πρώτη εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αργότερα, ο Τεντ Κλάιν και η σύζυγός του συμμετείχαν χτίζοντας πάνω σ’ εκείνο το θεμέλιο. Άλλοι αδελφοί από τις Ηνωμένες Πολιτείες ήρθαν για να συμμετάσχουν στο έργο. Ως αποτέλεσμα, σήμερα υπάρχουν τέσσερις εκκλησίες που αινούν τον Ιεχωβά ενωμένα εκεί, δύο Αγγλικές και δύο Ισπανικές.

ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΕ ΜΙΑ ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Η οργάνωση εδώ ήταν γερά εδραιωμένη στο τέλος της δεκαετίας του 1950. Οι ιεραπόστολοι ήταν πολύ αγαπητοί και το έργο τους εκτιμήθηκε πολύ. Αλλά είχε έρθει ο καιρός που πολλοί απ’ αυτούς θα ήταν χρήσιμοι σε άλλους αγρούς μακριά από το Πόρτο Ρίκο. Έτσι μερικοί διορίστηκαν στην Αργεντινή. Άλλοι διορίστηκαν στη Δομινικανή Δημοκρατία, αφού η απαγόρευση είχε αρθεί και υπήρχε ακόμη πολύ έργο να γίνει εκεί.

Αλλαγές γίνονταν επίσης στη διοργάνωση του τμήματος. Ο Ντόναλντ Έλντερ ήταν βοηθός του επισκόπου τμήματος, αλλά τον Απρίλιο του 1960 λόγω της κακής υγείας της συζύγου του, έπρεπε να φύγουν, και αντικαταστάθηκε από τον Ρόναλντ Πάρκιν. Όταν ο Αδελφός Πάρκιν παρακολουθούσε τη δεκάμηνη ειδική σειρά μαθημάτων της σχολής Γαλαάδ το 1962, ο Λέναρντ Τζόνσον διορίστηκε στο τμήμα για να βοηθήσει τον Εμίλ Βαν Ντάαλεν, που επέβλεπε το έργο εκεί για τα περασμένα οχτώ χρόνια. Όταν ο Εμίλ παρακολούθησε την ειδική σειρά μαθημάτων της σχολής Γαλαάδ το 1963, διορίστηκε σε άλλο μέρος, στις Μπαχάμες, και ανατέθηκε στον Αδελφό Πάρκιν η ευθύνη του τμήματος του Πόρτο Ρίκο.

ΜΕΤΑΓΓΙΣΕΙΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΜΕ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΝΤΟΛΗ

Η πίστη πολλών Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Πόρτο Ρίκο δοκιμάστηκε λόγω του ότι υπάκουσαν στην εντολή της Αγίας Γραφής να ‘απέχουν από αίματος’. (Πράξ. 15:28, 29) Οι περισσότεροι έμειναν σταθεροί στην απόφασή τους να υπακούσουν στην εντολή του Ιεχωβά. Μερικοί συμβιβάστηκαν. Σε πολλούς έγινε δια της βίας μετάγγιση με δικαστική εντολή. Πώς συνέβη αυτό; Ο γιατρός ή κάποιος συγγενής πήγαινε σ’ ένα δικαστή και έπαιρνε εντολή απ’ αυτόν για να δοθεί αίμα παρά τις αντιρρήσεις του αρρώστου ή εκείνων που ήταν υπεύθυνοι γι’ αυτόν. Αυτό γινόταν έστω και αν ο ασθενής είχε υπογράψει μια δήλωση ζητώντας να μη χρησιμοποιηθεί αίμα και απαλλάσσοντας το νοσοκομείο και τους γιατρούς από την ευθύνη για επιπλοκές εξαιτίας αυτής της άρνησης.

Μια τέτοια κατάσταση αντιμετώπισε η Άννα Παζ ντε Ροζάριο. Το 1961, σε περίοδο εγκυμοσύνης, πληροφορήθηκε από το γιατρό ότι ήταν απαραίτητη μια εγχείρηση διαφορετικά και εκείνη και το παιδί πολύ πιθανόν θα πέθαιναν. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και περίμενε για την εγχείρηση όταν ο γιατρός θύμωσε πολύ επειδή αρνήθηκε μετάγγιση αίματος. Τηλεφώνησε αμέσως στο διοικητικό κτίριο για να επικοινωνήσει με τον Δρ Μπασίλιο Ντάβιλα. Αυτός συμφώνησε ν’ αναλάβει την υπόθεση. Αν και ο δείχτης ερυθρών αιμοσφαιρίων ήταν χαμηλός, η εγχείρηση ήταν επιτυχής. Ωστόσο, αργότερα, το βρέφος πράγματι πέθανε.

Η αδελφή μας ήταν στο σπίτι όταν άρχισαν οι επιπλοκές. Έπρεπε να επιστρέψει στο νοσοκομείο. Ο εξάδελφός της αποφάσισε ότι χρειαζόταν αίμα έτσι, μέσω κάποιου δικηγόρου, πήγε σ’ ένα δικαστή. Χωρίς να συμβουλευτεί το γιατρό που χειριζόταν την υπόθεση, ο δικαστής εξέδωσε δικαστική εντολή για μετάγγιση αίματος και διευθέτησε να σταλεί ένας αστυνομικός για να βεβαιωθεί ότι η εντολή θα εκτελούνταν. Ωστόσο, έγινε αίτηση για άλλη δικαστική εντολή που να ανατρέπει την εντολή του πρώτου δικαστή, αλλά δεν χρειάστηκε να ασκηθεί, σύμφωνα με το γιατρό, το αίμα δεν χρειαζόταν. Η αδελφή έγινε σύντομα καλά.

Το 1976, 15 χρόνια αργότερα αρρώστησε και πήγε στο νοσοκομείο για εξέταση. Διαπιστώθηκε ότι είχε γάγγραινα του παχύ εντέρου και ότι το μολυσμένο μέρος έπρεπε να αφαιρεθεί. Ο γιατρός συμφώνησε να κάνει την επέμβαση χωρίς μετάγγιση. Η εγχείρηση έγινε και η υγεία της καλυτέρευε, αν και ήταν ακόμα σε κρίσιμη κατάσταση.

Αλλά ο ίδιος συγγενής που είχε λάβει τη δικαστική εντολή 15 χρόνια πριν, έμαθε για την αρρώστια της και άρχισε αμέσως τις ίδιες προσπάθειες, αποφασισμένος να την πιέσει να δεχτεί αίμα. Ήρθε σε επαφή με το δικαστή, και πάλι εκδόθηκε δικαστική εντολή χωρίς να ζητηθεί η συμβουλή του γιατρού. Όταν ο γιατρός δήλωσε ότι είχε ήδη κάνει την επέμβαση και δεν υπήρχε ανάγκη μετάγγισης, εκδόθηκε εντολή για τη σύλληψή του. Αν και εξήγησε γιατί δεν είχε βάλει αίμα, εκδόθηκε μια άλλη δικαστική εντολή να δοθεί από το νοσοκομείο αίμα παρά τις επιθυμίες της ασθενούς. Για να εκτελεστεί αυτή η εντολή, στάλθηκαν στο νοσοκομείο πέντε οπλισμένοι αστυνομικοί. Όταν η Αδελφή Ροζάριο είδε τους άντρες, άρχισε να φωνάζει: «Μη μου το κάνετε αυτό! Δεν είμαι εγκληματίας!» Αλλά γρήγορα οι άλλοι υπερίσχυσαν. Έδεσαν τα χέρια και τα πόδια της στο κρεβάτι και της έκαναν με τη βία μετάγγιση, κάνοντας ακόμα τομή στο λαιμό της για να φτάσουν στην τραχηλική φλέβα για να βάλουν το αίμα με τη βία απ’ αυτό το σημείο, αφού δεν μπορούσαν να το κάνουν από το χέρι. Στο σημείο αυτό έπαθε σοκ και δεν επανήλθε ποτέ στις αισθήσεις της.

Λεπτομέρειες γι’ αυτή την κτηνώδη ενέργεια εναντίον της ελευθερίας συνείδησης και ανθρώπινης αξιοπρέπειας δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Ξύπνα! 22 Οκτωβρίου 1977. Αντίτυπα δόθηκαν προσωπικά σε όλους τους γιατρούς, νοσοκόμους, δικηγόρους και δικαστές στο Πόρτο Ρίκο, και αυτό το τεύχος διανεμήθηκε σ’ όλο το νησί.

Υπάρχουν μερικοί γιατροί οι οποίοι συμφωνούν να κάνουν εγχειρήσεις χωρίς αίμα. Το γραφείο του τμήματος έχει έναν κατάλογο αυτών των γιατρών και παραπέμπει τους αδελφούς σ’ αυτούς όταν ζητούν βοήθεια πάνω σ’ αυτό το θέμα. Παρ’ όλ’ αυτά όμως, δημοσιεύονται ακόμα εκθέσεις, συχνά στον δημόσιο τύπο, για περιπτώσεις μεταγγίσεων με δικαστική εντολή παρά τις αντιρρήσεις των αρρώστων. Πολλές τέτοιες περιπτώσεις αφορούν ανήλικα παιδιά, που θεωρούνται από πολλούς γιατρούς και δικαστές ότι δεν έχουν εξουσία πάνω στο σώμα τους, και αρκετές περιπτώσεις αφορούν ενήλικους. Στην προσπάθειά τους ν’ αντιμετωπίσουν μια τέτοια κατάσταση, μερικοί Μάρτυρες κάνουν ένορκη βεβαίωση προτού μπουν στο νοσοκομείο, για να σεβαστεί το προσωπικό του νοσοκομείου την επιθυμία τους να μη δεχτούν αίμα.

ΕΜΠΟΔΙΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΤΡΑΠΗΚΑΝ ΣΕ ΕΥΛΟΓΙΕΣ

Επικρατούσε μεγάλη συγκίνηση το 1963 επειδή πολλοί αδελφοί ετοιμάζονταν να παραβρεθούν σε μια άλλη διεθνή συνέλευση στο Στάδιο Γιάνκι της Νέας Υόρκης. Αυτή τη φορά 500 περίπου μπόρεσαν να απολαύσουν αυτή τη μεγαλειώδη εμπειρία. Αργότερα, η ίδια πληροφορία παρουσιάστηκε σε μια συνέλευση στην Πόνθε από τις 3-6 Οκτωβρίου.

Στην πραγματικότητα, η συνέλευση θα λάβαινε χώρα μια εβδομάδα νωρίτερα. Αλλά μια ισχυρή οργάνωση καλλιεργητών του καφέ είχε ζητήσει το πάρκο του μπέιζμπωλ στην Πόνθε, και από λάθος είχε παραχωρηθεί τις ίδιες ημερομηνίες στους Μάρτυρες και στο Σύνδεσμο Καλλιεργητών του Καφέ. Οι Αρχές του Πάρκου ζήτησαν από τους Μάρτυρες να προγραμματίσουν ξανά τη συνέλευσή τους. Έπρεπε να γίνει πολλή εργασία για την αλλαγή και για να πληροφορηθούν οι αδελφοί. Ωστόσο είναι ενδιαφέρον ότι, εκείνη την εβδομάδα του συνεδρίου των καλλιεργητών του καφέ ένας μικρός τυφώνας πέρασε κοντά από την Πόνθε και οι δρόμοι έγιναν αδιάβατοι. Το επόμενο Σαββατοκύριακο ο καιρός ήταν καλός για τη συνέλευσή μας.

Μετά μάθαμε ότι ο κυβερνήτης του Πόρτο Ρίκο είχε προγραμματίσει ένα ειδικό παιχνίδι μπέιζμπωλ για την Πέμπτη το βράδυ. Κι αυτό, επίσης, σήμαινε επιπρόσθετη εργασία για μας. Το βραδινό μας πρόγραμμα προγραμματίστηκε για την Παρασκευή το πρωί. Μετά το απογευματινό πρόγραμμα, το βήμα ξηλώθηκε και οι αδελφοί άδειασαν το στάδιο. Έπειτα στις 6.00 μ.μ. ένα μεγάλο φορτηγό χτύπησε μια ηλεκτρική κολόνα εκεί κοντά, αχρηστεύοντας το μετασχηματιστή. Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός στο πάρκο του μπέιζμπωλ την Πέμπτη το βράδυ, έτσι το παιχνίδι του μπέιζμπωλ δεν έγινε, ούτε υπήρχαν πολλά σκουπίδια για να καθαρίσουμε αργότερα.

ΥΠΗΡΕΤΩΝΤΑΣ ΟΠΟΥ Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ

Μέχρι το 1964 υπήρχαν 60 εκκλησίες που έδιναν έκθεση στο Πόρτο Ρίκο. Πολλές απ’ αυτές σχηματίστηκαν ως αποτέλεσμα του έργου των ειδικών σκαπανέων. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 πολλοί ντόπιοι Πορτορικανοί, αδελφοί και αδελφές, άρχισαν το έργο του ειδικού σκαπανέα. Επειδή μεγάλωσαν εκεί, ήταν πιο ευπρόσδεκτοι σε μερικές κοινότητες από ό,τι ήταν οι ιεραπόστολοι. Αυτοί οι ειδικοί σκαπανείς διορίστηκαν στις μικρότερες πόλεις που δεν είχαν διοριστεί ιεραπόστολοι, και σε μερικές περιπτώσεις αντικατέστησαν ιεραποστόλους οι οποίοι είχαν διοριστεί σε άλλα μέρη. Έτσι ξεκίνησαν εκκλησίες στην Ισαμπέλα, στη Γιαούκο, στην Αρρόγιο, στη Σέιμπα, στη Ντοράλδο, στην Κοροζάλ, στη Ναρανχίτο, και σε πολλές άλλες πόλεις.

Για την ενίσχυση αυτών των νέων εκκλησιών και την οργάνωση άλλων, οι ευαγγελιζόμενοι ενθαρρύνθηκαν να μετακομίσουν από τις μεγαλύτερες πόλεις σε μέρη όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη. Μεταξύ εκείνων που δέχτηκαν την πρόσκληση ήταν ο Αδελφός και η Αδελφή Μπονιφάθιο Ρίος, που μετακόμισαν από το Σαν Χουάν στην Άγονας Μπουένας στην ορεινή περιοχή δυτικά της Κάγουας. Μαζί, κατάφεραν να σχηματίσουν έναν όμιλο μελέτης βιβλίου· μετά έγιναν διευθετήσεις για μια τακτική μελέτη της Σκοπιάς. Τελικά, τον Νοέμβριο του 1963, σχηματίστηκε μια εκκλησία.

Η Αδελφή Ρίος ήταν ήδη σκαπάνισσα. Με τον καιρό ο Αδελφός Ρίος επίσης έγινε σκαπανέας, και μαζί έγιναν ειδικοί σκαπανείς στο νησί Βιέκες κοντά στη νοτιοανατολική ακτή του Πόρτο Ρίκο. Τώρα είναι στο έργο περιοχής.

Ο Μανφρέδο Βενθέμπι ήταν ένας άλλος που ήθελε να υπηρετήσει εκεί που υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη για τη βοήθειά του. Έτσι αυτός και η σύζυγός του μαζί με τους νεαρούς γιους τους άφησαν τη Νέα Υόρκη, όπου είχαν γνωρίσει την αλήθεια και εγκαταστάθηκαν στην Γκουαγιανίγια. Αν και είχε οικογένεια μπόρεσε να υπηρετήσει ως ειδικός σκαπανέας. Όταν ιδρύθηκε μια εκκλησία στην Γκουαγιανίγια, μετακόμισαν στη Γουάνικα για να βοηθήσουν στην ενίσχυση της εκκλησίας σ’ εκείνη την περιοχή. Όταν λόγω των αυξημένων οικογενειακών ευθυνών ήταν αναγκαίο για τον Μανφρέδο να σταματήσει την υπηρεσία του ειδικού σκαπανέα ανέλαβε το έργο του τακτικού σκαπανέα στην εκκλησία της Γιαούκο. Από εκεί η οικογένεια μετακόμισε στο Κανόβανας για να ενισχύσει εκείνη την εκκλησία. Τα τρία αγόρια τους έχουν μεγαλώσει τώρα. Υπηρέτησαν όλοι στο Μπέθελ του Μπρούκλιν, και ένας είναι ακόμα εκεί με τη σύζυγό του. Όσο για τον Μανφρέδο, εκείνη η επιθυμία να υπηρετήσει όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη παραμένει ισχυρή. Αν και έχει φροντίδα ακόμα της έφηβης κόρης του, είναι ένας επίσκοπος περιοχής.

ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Όταν έφτασε το 1966, υπήρχε μεγάλη έξαρση στο Πόρτο Ρίκο και τα Νησιά Παρθένοι. Γιατί; Επειδή το Πόρτο Ρίκο είχε εκλεγεί ως τοποθεσία για μια διεθνή συνέλευση από μια σειρά συνελεύσεων που θα γίνονταν στην Κεντρική και Νότια Αμερική, φτάνοντας εδώ τον Ιανουάριο του 1967.

Αλλά ποιες εγκαταστάσεις θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν; Μόνο δύο μέρη πρόσφεραν αρκετό χώρο. Ένα ήταν το ευρύχωρο καινούργιο Δημοτικό Στάδιο Χιράμ Μπίθορν. Το άλλο ήταν ένα μισοχαλασμένο στάδιο που το έλεγαν Σίξτο Εσκομπάρ. Έγιναν διευθετήσεις για να χρησιμοποιηθεί το στάδιο Χιράμ Μπίθορν. Φάνηκε ότι όλα πήγαιναν καλά μέχρι τη στιγμή που διαπιστώθηκε ότι οι τελικοί αγώνες του μπέιζμπωλ θα παίζονταν την ίδια εβδομάδα της συνέλευσης. Έτσι έγιναν προσπάθειες για να χρησιμοποιηθεί το παλαιότερο στάδιο. Όταν ο Διευθυντής του Πάρκου έμαθε γι’ αυτό, δεν έδωσε τη συγκατάθεσή του. Πίστευε ότι δεν ήταν σωστό να προσκληθούν άνθρωποι απ’ όλα τα μέρη του κόσμου σ’ ένα στάδιο που ήταν ερειπωμένο.

Τελικά, με εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά, αποφασίστηκε να γίνει μια τελευταία προσπάθεια για την κατοχύρωση του σταδίου Σίξτο Εσκομπάρ. Έγινε προσευχή στον Ιεχωβά, και έπειτα ο Αδελφός Πάρκιν σήκωσε το τηλέφωνο και τηλεφώνησε στο διευθυντή των Αρχών του Πάρκου. Όταν χτύπησε το τηλέφωνο, ο ίδιος ο διευθυντής, ο Χούλιο Μονάγας, στεκόταν ακριβώς δίπλα του. Ο γραμματέας τού έδωσε το τηλέφωνο, και όταν άκουσε την τελευταία μας έκκληση έδωσε την έγκρισή του. Τι χαρά προξένησε αυτό στο γραφείο του τμήματος! Αλλά υπήρχε πολλή δουλειά που έπρεπε να γίνει για να καθαριστεί το μέρος και να γίνει ευπαρουσίαστο για τους αδελφούς και τις αδελφές που αναμένονταν.

Αυτή η συνέλευση αποδείχτηκε ότι ήταν η μεγαλύτερη που είχε γίνει μέχρι τότε στο Πόρτο Ρίκο. Τρεις χιλιάδες επισκέπτες ήρθαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες και μερικοί από άλλες χώρες της Καραϊβικής. Χρειάστηκε πολλή δουλειά για τη φροντίδα όλων αυτών. Ολόκληρο το πρόγραμμα παρουσιάστηκε στην Αγγλική και στην Ισπανική. Για πρώτη φορά, βιβλικά δράματα ήταν μέρος του προγράμματος, και οι ίδιοι αδελφοί παρουσίασαν τα δράματα και στους δυο γλωσσικούς ομίλους. Όλα λειτούργησαν ομαλά και για τις πέντε μέρες, και όλοι ενθουσιάστηκαν με τον συνολικό αριθμό παρόντων 8.604 την τελευταία μέρα. Αυτοί είχαν έρθει από 19 χώρες και νησιά.

Η ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΑΠΑΙΤΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ

Οι συνελεύσεις υπήρξαν σταθμοί στη θεοκρατική μας ιστορία. Και στη συνέλευση του 1968 πήραμε ένα έντυπο που αποδείχτηκε ένα ισχυρό όργανο στη βοήθεια ατόμων με ειλικρινή καρδιά να γνωρίσουν την αλήθεια. Είναι το βιβλίο μελέτης Η Αλήθεια Που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Αυτό το βιβλίο, που οι αδελφοί το ονόμαζαν «λα μπόμπα αζούλ» (η μπλε βόμβα) κατάντησε ο φόβος των κληρικών του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου. Μετά την παρουσίασή του ο αριθμός των βιβλίων που διατέθηκαν ανέβηκε σ’ ένα χρόνο από 64.000 σε 167.000, και οι οικιακές Γραφικές μελέτες αυξήθηκαν σε μία Γραφική μελέτη κατά ευαγγελιζόμενο. Δεν υπάρχει σχεδόν κανένα σπίτι στο Πόρτο Ρίκο που δεν έχει αυτό το βιβλίο.

Τόσα πολλά έντυπα έρχονταν στο Πόρτο Ρίκο από το εργοστάσιο της Εταιρίας στο Μπρούκλιν που δεν υπήρχε αρκετός χώρος αποθήκευσής τους μέχρι να αποσταλούν στις εκκλησίες. Τα γκαράζ στο πίσω μέρος του Οίκου Μπέθελ είχαν διαμορφωθεί και μετατραπεί σε αποθήκη, αλλά τώρα αυτή είχε ξεχειλίσει. Ακόμη και η είσοδος του γραφείου του τμήματος ήταν γεμάτη με κιβώτια από βιβλία. Έτσι δόθηκε άδεια από τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας για την ανεύρεση χώρου για την ανέγερση νέου γραφείου τμήματος, Οίκου Μπέθελ και Αίθουσας Βασιλείας.

Το νέο κτίριο χτίστηκε εξ ολοκλήρου από αδελφούς. Μερικοί εργάζονταν κάθε μέρα· τα βράδια και τα Σαββατοκύριακα έρχονταν εκατοντάδες εθελοντές. Με τη σειρά 16 περίπου εκκλησίες ανέλαβαν να ετοιμάζουν το μεσημεριανό φαγητό για τους εργάτες. Στις 29 Απριλίου 1969, μετά από εφτά μήνες σκληρής εργασίας, το γραφείο του τμήματος μετακόμισε στις νέες ευρύχωρες εγκαταστάσεις του. Λίγες μέρες αργότερα, ο Αδελφός Νορρ ήταν παρών για να πάρει μέρος στο πρόγραμμα της αφιέρωσης.

ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΓΙΑ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ

Με τη γρήγορη αύξηση των εκκλησιών και τις νέες εκκλησίες που σχηματίζονταν, υπήρχε μια ολοένα αυξανόμενη ανάγκη για κατάλληλα μέρη συναθροίσεων. Στην αρχή οι εκκλησίες συναθροίζονταν σε ιδιωτικά σπίτια. Καθώς οι εκκλησίες μεγάλωναν, ενοικιάζονταν αίθουσες. Μερικές απ’ αυτές ήταν σε πολύ κακή κατάσταση και χρειάζονταν πολλή εργασία για να γίνουν ευπαρουσίαστες. Στη Μαγιαγουές ενοικιάστηκε μια μεγάλη αίθουσα πάνω από μια αποθήκη παπουτσιών που ονομαζόταν Λα Γκλόρια, έτσι ώστε το μέρος που συναθροίζονταν έφτασε να ονομάζεται Λος άλτος ντε λα Γκλόρια (Ο Ψηλός Τόπος Δόξας).

Έπειτα οι εκκλησίες άρχισαν να χτίζουν τις δικές τους Αίθουσες Βασιλείας. Η πρώτη αίθουσα που χτίστηκε στο Πόρτο Ρίκο από τους αδελφούς ήταν αυτή που χτίστηκε στη Σαιντ Ζουστ, μια αγροτική εκκλησία κοντά στην πόλη της Καρολίνας. Από τότε, άλλες εκκλησίες είτε έχουν χτίσει τις δικές τους αίθουσες είτε διαμόρφωσαν σπίτια ή άλλα υφιστάμενα κτίρια, μετατρέποντάς τα σε άνετα και ελκυστικά μέρη συναθροίσεων. Περίπου 140 Αίθουσες Βασιλείας έχουν χτιστεί μέχρι σήμερα από τους αδελφούς στο Πόρτο Ρίκο και στα Νησιά Παρθένοι. Πρόσφατα, δύο Αίθουσες Βασιλείας χτίστηκαν σε ορθή γωνία η μια μετά την άλλη στο ίδιο οικόπεδο στη Λέβιττάουν· η καθεμιά χρησιμοποιείται από δυο εκκλησίες. Και στην Πόνθε ένα μεγάλο διώροφο κτίριο διαμορφώθηκε, ώστε να έχει μια Αίθουσα Βασιλείας σε κάθε όροφο, για να εξυπηρετήσει τέσσερις άλλες εκκλησίες. Τώρα, στην Μπαγιαμόν έχει χτιστεί ένα συγκρότημα από τρεις Αίθουσες Βασιλείας σ’ ένα μεγάλο οικόπεδο για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των Μαρτύρων σ’ εκείνη την περιοχή.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟ 1973

Το 1973 έγινε ένα συμβόλαιο για χρήση του Κοινοτικού Σταδίου Χιράμ Μπίθορν για μια διεθνή συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Οι περισσότεροι από τους επισκέπτες ήρθαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες με 13 ναυλωμένα μεγάλα αεριωθούμενα αεροπλάνα, της Παναμέρικαν. Άλλοι ήρθαν από διάφορα νησιά της Καραϊβικής. Η μεταφορά των αδελφών από το αεροδρόμιο στα ξενοδοχεία τους προς και από τη συνέλευση κάθε μέρα ήταν ένα τεράστιο έργο. Οργανώθηκαν, επίσης, ειδικές περιοδείες για να μπορέσουν οι επισκέπτες αδελφοί να δουν μερικά από τα αξιοθέατα στο Σαν Χουάν και στην ύπαιθρο. Μια από τις περιοδείες πήγε τους αδελφούς στο φημισμένο βουνό Ελ Γιούνκε, το οποίο έχει βροχόπτωση 510 εκατοστά (200 ίντσες) περίπου το χρόνο και άφθονη βλάστηση που δεν υπάρχει σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου.

Στο σημείο που μπορούσε να εξακριβωθεί ο αριθμός, υπήρχαν πάνω από 7.000 επισκέπτες. Εκτός από το τακτικό πρόγραμμα, παρουσιάστηκαν ειδικά προγράμματα στην Αγγλική στα οποία οι αδελφοί που αντιπροσώπευαν τις διάφορες χώρες της Καραϊβικής, καθώς επίσης και το Πόρτο Ρίκο, ενημέρωσαν τους επισκέπτες αδελφούς σχετικά με το τι είχε γίνει για την προώθηση της δράσης του κηρύγματος της Βασιλείας στις αντίστοιχες χώρες τους.

Παρά τις δυνατές βροχές την τελευταία μέρα, αποδείχτηκε ότι αυτή ήταν η μεγαλύτερη συνέλευση που έγινε ποτέ στο Πόρτο Ρίκο μέχρι τότε. Η καταρρακτώδης βροχή έκανε πιο ρεαλιστικό το δράμα σχετικά με τις μέρες του Νώε. Το στάδιο είχε δυνατότητα 15.000 περίπου καθισμάτων, αλλά ένα σύνολο 30.840 παρόντων γέμισαν το στάδιο και την περιοχή που χρησιμοποιήθηκε για το Αγγλικό πρόγραμμα. Πιο πρόσφατα, το 1983 ακόμη και χωρίς τον μεγάλο αριθμό διεθνών αντιπροσώπων, ήταν απαραίτητο να χρησιμοποιηθούν τρία στάδια ταυτόχρονα για να εξυπηρετηθούν τα μεγάλα πλήθη που συρρέουν σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις του λαού του Ιεχωβά!

ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗ ΑΥΞΗΣΗ ΣΕ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΟΥΣ

Η δεκαετία του 1970 έδειξε μια καταπληκτική αύξηση στον αριθμό των ευαγγελιζόμενων της Βασιλείας. Το υπηρεσιακό έτος 1970 άρχισε με 5.530 ευαγγελιζόμενους. Ως τον Μάρτιο του 1971 υπήρχαν 8.000 ευαγγελιζόμενοι. Τον καιρό της διεθνούς συνέλευσης το 1973 ο αριθμός ήταν 11.206. Νέες εκκλησίες σχηματίζονταν κάθε μήνα. Τον Ιούνιο του 1977 ο αριθμός των ευαγγελιζόμενων έφτασε στους 16.761, και έπειτα ήρθε κάποια μείωση.

Προφανώς μερικοί ευαγγελιζόμενοι υπηρετούσαν τον Ιεχωβά, όχι με την αιωνιότητα υπόψη, αλλά με προοπτική το έτος 1975. Όταν οι προσδοκίες τους σχετικά μ’ αυτό το έτος δεν πραγματοποιήθηκαν, χάθηκε η αγάπη τους για τον Ιεχωβά και εγκατέλειψαν την οργάνωσή του. Ο αριθμός των ευαγγελιζόμενων μειώθηκε σε 14.775 τον Αύγουστο του 1978, μια μείωση σχεδόν 2.000 ευαγγελιζόμενων σ’ ένα έτος. Για τρία έτη συνεχίστηκε η μείωση. Καινούργιοι έρχονταν, αλλά περισσότεροι έφευγαν. Εκτός απ’ αυτό, λόγω των δύσκολων οικονομικών συνθηκών στο Πόρτο Ρίκο, πολλοί μετακόμισαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Επιτέλους τον Ιανουάριο του 1982 ένα ανώτατο όριο ευαγγελιζόμενων σημειώθηκε και πάλι.

Από τότε το έργο της Βασιλείας έχει αποκτήσει ανανεωμένη ορμή. Ο αριθμός των ευαγγελιζόμενων τώρα είναι πάνω από 21.700. Και η ένταση της μαρτυρίας αυξήθηκε καθώς αυξήθηκε ο αριθμός των σκαπανέων. Από το 1982 ο συνολικός αριθμός των τακτικών σκαπανέων υπερδιπλασιάστηκε. Μαζί με τους βοηθητικούς σκαπανείς, στο Πόρτο Ρίκο έχουμε ένα μέσο όρο 1.535 ατόμων στην ολοχρόνια υπηρεσία κάθε μήνα. Στα Νησιά Παρθένοι, επίσης, 10 τοις εκατό των ευαγγελιζόμενων είναι σκαπανείς, και η ομάδα των ζηλωτών διαγγελέων της Βασιλείας σ’ εκείνα τα νησιά αφιέρωσαν πάνω από 110.000 ώρες το περασμένο έτος στη δημόσια διακήρυξη της πεποίθησής τους ότι η Βασιλεία του Θεού είναι η μόνη ελπίδα του ανθρώπινου γένους.

Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ

Για πολλά χρόνια οι συνελεύσεις περιοχής υπήρξαν το τακτικό χαρακτηριστικό της δράσης του έργου της Βασιλείας. Στην αρχή ενοικιάζονταν μικρές αίθουσες γι’ αυτό το σκοπό. Καθώς αυξανόταν ο αριθμός μας και μεγάλωναν οι εκκλησίες, χρησιμοποιούνταν μικρά πάρκα μπέιζμπωλ σχεδόν σε κάθε πόλη του Πόρτο Ρίκο. Μπορούν να χρησιμοποιούνται ελεύθερα, αλλά έπρεπε να γίνεται τεράστια προεργασία για να ετοιμαστούν για μια συνέλευση. Συχνά έπρεπε να ενοικιαστούν καρέκλες και να μεταφερθούν στον τόπο της συνέλευσης για να μπορούν να κάθονται περισσότερα άτομα. Οι καφετηρίες επίσης έπρεπε να εγκατασταθούν. Οι αδελφοί εργάζονταν σκληρά για μερικές μέρες πριν από μια συνέλευση περιοχής. Μερικές φορές ενοικιάζονταν μεγάλες αίθουσες, αλλά αυτές ήταν συνήθως άδειες· έπρεπε να γίνει προμήθεια για όλα τα απαραίτητα. Κάποτε, έγινε μια συνέλευση σε μια πλατεία της πόλης, με το Δημαρχείο από τη μια πλευρά και την Καθολική εκκλησία από την άλλη. Συχνά ο βροχερός καιρός διέκοπτε τις συνελεύσεις μας.

Καθώς περνούσε ο καιρός, γινόταν ολοένα και πιο δύσκολο να έχουμε εκείνες τις εγκαταστάσεις. Συχνά, όταν κατοχυρώνονταν πάρκα του μπέιζμπωλ οι διευθετήσεις ακυρώνονταν αργότερα για να δοθεί προτεραιότητα σε ένα αθλητικό γεγονός. Έτσι οι αδελφοί άρχισαν να σκέφτονται σοβαρά για το χτίσιμο δικών τους Αιθουσών Συνελεύσεων.

Στη νότια ακτή, αγοράστηκε γη μεταξύ της Πόνθε και της Μαγιαγουές. Για μερικά χρόνια ενώ οι αδελφοί μάζευαν τα απαραίτητα κεφάλαια και έχτιζαν την αίθουσα, συναθροίζονταν κάτω από μια μεταλλική οροφή που είχαν στήσει στο εργοτάξιο, όπως έκαναν και στα πάρκα του μπέιζμπωλ. Αλλά τώρα δεν χρειαζόταν να τη στήνουν και μετά να την ξηλώνουν και πάλι για κάθε συνέλευση. Τώρα έχουν μια πολύ ωραία Αίθουσα Συνελεύσεων που μπορεί να εξυπηρετήσει πάνω από 1.000 άτομα.

Ανατολικά από την Αρεθίμπο οι αδελφοί νοίκιασαν κάποιο χώρο πάνω στον οποίο έστησαν προσωρινές εγκαταστάσεις συνέλευσης μέχρι τον καιρό που θα μπορούσαν να χτίσουν. Ωστόσο, ο χώρος δεν αποδείχτηκε κατάλληλος ως μόνιμος τόπος συνέλευσης, έτσι η προσοχή στράφηκε στην εξεύρεση άλλου χώρου. Τελικά, το 1976 αγοράστηκε γη σε μια αγροτική περιοχή της Κάγουας, κοντά σ’ έναν αυτοκινητόδρομο που κατασκευαζόταν για να ενώσει την Πόνθε με το Σαν Χουάν. Στον κατάλληλο καιρό, χτίστηκε εδώ μια άνετη Αίθουσα Συνελεύσεων με καθίσματα για 1.500 άτομα.

Αυτές οι δύο Αίθουσες Συνελεύσεων εξυπηρετούν τώρα όλες τις συνελεύσεις περιοχής στο Πόρτο Ρίκο. Ο αριθμός των παραβρισκομένων είναι ασυνήθιστα μεγάλος, ξεπερνώντας κατά μέσο όρο το 160 τοις εκατό του συνολικού αριθμού των ευαγγελιζόμενων.

ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Οι εκκλησίες αυξάνουν γρήγορα. Οι Αίθουσες Βασιλείας είναι γεμάτες και ξεχειλίζουν. Νέες εκκλησίες σχηματίζονται. Νέες αίθουσες χτίζονται και αφιερώνονται. Το 1986, 57.328 άτομα παραβρέθηκαν στον εορτασμό του Δείπνου του Κυρίου.

Υπάρχει τώρα μια αναλογία ενός ευαγγελιζόμενου σε κάθε 164 άτομα. Κάθε γωνιά στο Πόρτο Ρίκο και στα Νησιά Παρθένοι λαβαίνει μαρτυρία τακτικά. Μερικές περιοχές καλύπτονται κάθε εβδομάδα. Δεν υπάρχει περιοχή που να μην είναι ανατεθειμένη. Πόσα άτομα ακόμη θα ανταποκριθούν ευμενώς στο άγγελμα της Βασιλείας δεν γνωρίζουμε, αλλά η πόρτα είναι ακόμα ανοιχτή και η τοπική οργάνωση του λαού του Ιεχωβά είναι ετοιμασμένη για αύξηση.

Πράγματι το Πόρτο Ρίκο αποδείχτηκε ότι είναι ένα «πλούσιο λιμάνι» για πάνω από 21.700 άτομα που βρήκαν αληθινά πλούτη, του είδους που θα οδηγήσουν σε αιώνια ζωή. Είθε να βρουν πολύ περισσότεροι άνθρωποι αυτά τα πλούτη προτού ο Ιεχωβά κλείσει την πόρτα της ευκαιρίας όταν ξεσπάσει η ‘μεγάλη θλίψη’.

[Χάρτης στη σελίδα 81]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΠΟΡΤΟ ΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΠΑΡΘΕΝΟΙ

Σαν Χουάν

Αρεθίμπο

Αγουαδίγια

Μπαγιαμόν

Κοροζάλ

Μαγιαγουές

Κάγουας

Πόνθε

Καγέι

Γκουαγιάμα

ΒΙΕΚΕΣ

ΑΝΕΓΑΔΑ

ΒΕΡΤΖΙΝ ΚΟΡΝΤΑ

ΤΟΡΤΟΛΑ

ΣΑΙΝΤ ΤΟΜΑΣ

ΣΑΙΝΤ ΤΖΩΝ

ΣΑΙΝΤ ΚΡΟΥΑ

[Εικόνα στη σελίδα 71]

Ο Αμπρόσιο Ρόσα Γκαρθία, ένας από τους πρώτους ιθαγενείς βαφτισμένους Μάρτυρες στο Πόρτο Ρίκο· φαίνεται εδώ με τη σύζυγό του Λυδία

[Εικόνα στη σελίδα 82]

Ο Θεόφιλος και η Ντόρις Κλάιν, ζηλωτές ιεραπόστολοι υπηρετούν εδώ από το 1947

[Εικόνα στη σελίδα 98]

Ο Ρόναλντ Πάρκιν, συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος στο Πόρτο Ρίκο, με τη σύζυγό του Μαξίν

[Εικόνα στη σελίδα 111]

Αίθουσα Συνελεύσεων σε μια αγροτική περιοχή της Κάγουας