Ο αδελφός και η αδελφή Κλαρκ επέστρεψαν στο Αούκι τον Ιούλιο συνοδευόμενοι από τον Στίβεν και τον Άλαν Μπράουν από το Όκλαντ. Έφεραν μαζί τους εξοπλισμό που προσφέρθηκε από το εργοτάξιο του τελειωμένου τμήματος της Νέας Ζηλανδίας. Οι Νεοζηλανδοί είχαν σκοπό να τελειώσουν σ’ αυτή τους την επίσκεψη την κατασκευή της στέγης της αίθουσας, όμως αντί γι’ αυτό, η εργασία τους επικεντρώθηκε γύρω από τη διάλυση μεγάλου μέρους της κατασκευής του προηγούμενου έτους.

Για να μεταφέρουν τους κορμούς από το δάσος, οι αδελφές της Εκκλησίας Αούκι έφτιαξαν ένα δρόμο πλάτους 6 μέτρων καθαρίζοντας μέσα στην πυκνή ζούγκλα ένα διάδρομο 800 μέτρων, από το χώρο με τους κορμούς μέχρι τον κεντρικό δρόμο. Επιστράτευσαν όλη τη δύναμή τους για να κόψουν δέντρα, να φτιάξουν γεφύρια πάνω από τα χαντάκια και να απομακρύνουν τα εμπόδια από τον καινούριο δρόμο. Κατόπιν, μπορούσαν να κόψουν τα δέντρα που είχαν επιλέξει, να κόψουν τα κλαδιά τους και να κάνουν καδρόνια με πριονοκορδέλες.

«Είμαστε σαν Μυρμήγκια»

Τα καινούρια δέντρα κόπηκαν με πλευρά 36 τετραγωνικά εκατοστά και μήκος 6,4 μέτρα. Αλλά πώς θα έφταναν αυτοί οι μεγάλοι κορμοί στον κεντρικό δρόμο που ήταν 800 μέτρα μακριά;

Τα μέλη της εκκλησίας απάντησαν: «Είμαστε σαν μυρμήγκια! Με αρκετά χέρια μπορούμε να μεταφέρουμε τα πάντα!» (Παράβαλε Παροιμίαι 6:6.) Όταν χρειάστηκαν επιπλέον αδελφοί και αδελφές για να μεταφέρουν τους κορμούς, σε όλη την περιοχή με τους κορμούς αντηχούσε η κραυγή: «Μυρμήγκια! Μυρμήγκια! Μυρμήγκια!» Αδελφοί και αδελφές έρχονταν απ’ όλες τις κατευθύνσεις για να προσφέρουν βοήθεια. Σαράντα αδελφοί και αδελφές σήκωναν με τα χέρια τους έναν κορμό, που ζύγιζε μισό τόνο, και τον κουβαλούσαν ως τη λεωφόρο, απ’ όπου μεταφερόταν στο χώρο οικοδόμησης με φορτηγό.

Η τοποθέτηση των υποστυλωμάτων και των στύλων στη θέση τους ήταν ριψοκίνδυνη δουλειά. Για μια ακόμη φορά, ο τρόπος με τον οποίο ενεργούν οι ντόπιοι αποδείχτηκε ο πιο επιτυχημένος. Μόλις έφερναν τα καδρόνια για την υποστύλωση στο εργοτάξιο, τοποθετούσαν το καθένα σε απόσταση περίπου 3 μέτρων από τη βαθιά τρύπα μέσα στην οποία θα το έβαζαν και κατόπιν θα το στερέωναν με μπετόν.

Τριάντα αδελφοί και αδελφές σήκωναν τη μια άκρη του καδρονιού και την έβαζαν στη διχάλα ενός τρίποδου. Κατόπιν έσπρωχναν απότομα το καδρόνι, κι έτσι η άλλη του άκρη άρχιζε να γλιστράει προς την τρύπα όπου έπρεπε να μπει. Δυο από τους πιο θαρραλέους αδελφούς στέκονταν κρατώντας χοντρές σανίδες πίσω από την τρύπα και, όταν το καδρόνι ερχόταν και χτυπούσε σ’ αυτές τις σανίδες, το απότομο αυτό χτύπημα το σταματούσε και η φόρα που είχε το έκανε να έρθει σε κατακόρυφη θέση και κατόπιν να μπει μέσα στην τρύπα του θεμελίου.

Το Δεκέμβριο του 1987 έφτασε ο αδελφός Χένρι Ντόναλσον, ένας εργολάβος από τη Νέα Ζηλανδία ο οποίος φτιάχνει στέγες. Το έργο ολοκληρώθηκε με μια όμορφη στέγη 1.100 τετραγωνικών μέτρων. Τώρα, καθώς περνούσαν από το χώρο της οικοδόμησης τα επιβατικά φορτηγά που μετέφεραν αυτούς οι οποίοι παλιότερα τους πείραζαν, οι αδελφοί και οι αδελφές μπορούσαν επιτέλους να τραγουδούν και να χορεύουν—δείχνοντας με ενθουσιασμό το σχεδόν ολοκληρωμένο οικοδόμημα!

Φανταστείτε τη χαρά τους όταν, λίγες μέρες αργότερα, η αίθουσα χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά. Ο Βιβ Μόριτς από το τμήμα της Αυστραλίας, ο οποίος υπηρετούσε ως επίσκοπος ζώνης, έκανε μια ομιλία σ’ ένα ακροατήριο 593 ατόμων. Επαίνεσε όλους τους εθελοντές οι οποίοι εργάστηκαν τόσο σκληρά σ’ αυτό το μεγάλο έργο για το πνεύμα αυτοθυσίας και υπομονής που έδειξαν.

[Εικόνες στη σελίδα 243]

Οι κορμοί, που μεταφέρονται από βαλτώδεις περιοχές και γίνονται καδρόνια με πριονοκορδέλες, φορτώνονται στο φορτηγό. Ένα καδρόνι (στύλος εξωτερικού τοίχου) τοποθετείται σε μια τρύπα στο θεμέλιο για την Αίθουσα Συνελεύσεων στο Αούκι

[Εικόνες στη σελίδα 244]

Τα μεγάλα ζευκτά για τη στέγη που ζυγίζουν ως και πέντε τόνους φτιάχνονται συνδέοντας οχτώ κορμούς μεταξύ τους. Τα ζευκτά τοποθετούνται πάνω σε υποστυλώματα ύψους 6 μέτρων χωρίς τη βοήθεια δομικού εξοπλισμού βαρέως τύπου