Εγκαρτέρηση με Χαρά στη Μέση Ανατολή

Αυτή η συγκλονιστική έκθεση έρχεται από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά του Λιβάνου

ΤΟ ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΟ μας έτος 1990 άρχισε με σποραδικούς σφοδρούς βομβαρδισμούς στη Βηρυτό. Κατόπιν, επικράτησε κάποια ηρεμία που διήρκεσε από τα τέλη Σεπτεμβρίου του 1989 μέχρι τον Ιανουάριο του 1990.

Στη διάρκεια αυτών των μηνών αναφέρθηκε ένα νέο ανώτατο όριο 2.659 ευαγγελιζομένων (το Νοέμβριο), σε σύγκριση με τους 2.467 ευαγγελιζομένους του υπηρεσιακού έτους 1989. Σαράντα τέσσερα άτομα βαφτίστηκαν, και κάθε μήνα ένας μέσος όρος 65 ατόμων συμμετείχαν στην υπηρεσία βοηθητικού σκαπανέα. Για πρώτη φορά αναφέρθηκαν περισσότερες από 2.000 Γραφικές μελέτες, και αρχίσαμε να διαβλέπουμε τι θα μπορούσε να επιτελεστεί στο μέλλον.

Αλλά ο πόλεμος ξέσπασε ξανά στην ανατολική Βηρυτό, όπου βρίσκονται οι περισσότερες εκκλησίες, και δεκάδες αδελφοί μας αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε άλλες περιοχές της χώρας. Για πολλές μέρες δεν είχαμε επαφή με τις εκκλησίες που βρίσκονταν στις περιοχές που είχαν πληγεί και οι εκθέσεις υπηρεσίας αγρού ήταν ελλιπείς. Ωστόσο, οι αδελφοί που είχαν διασκορπιστεί συνταυτίστηκαν με τις εκκλησίες των περιοχών στις οποίες είχαν καταφύγει, και το έργο από σπίτι σε σπίτι συνεχίστηκε με θαυμάσια αποτελέσματα σε όλη τη χώρα. Στο μεταξύ, πολλά από τα σπίτια των αδελφών μας κάηκαν ή καταστράφηκαν από τους βομβαρδισμούς. Μια αδελφή έχασε τη ζωή της.

Με εμπιστοσύνη αποβλέπαμε στον Ιεχωβά για βοήθεια και καθοδηγία. Θαρραλέοι σκαπανείς προσφέρθηκαν εθελοντικά να μεταφέρουν πνευματικές προμήθειες μαζί με φαγητό και νερό στους αδελφούς μας που βρίσκονταν σε πολιορκημένες περιοχές. Υποκινούμενοι από αγάπη για τον Ιεχωβά και τους αδελφούς, αποτόλμησαν μάλιστα να διασχίσουν δρόμους που είχαν ναρκοθετηθεί. Δόθηκε θαυμάσια μαρτυρία καθώς οι άνθρωποι έβλεπαν τη βοήθεια που παρασχέθηκε στις οικογένειες των αδελφών μας. Είδαν τι μπορεί να επιτελέσει η πραγματική αγάπη όταν όλοι είναι ενωμένοι στη λατρεία του μόνου αληθινού Θεού, του Ιεχωβά.—Ιωάννης 13:34, 35· 15:13.

Στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους, οι αδελφοί δεν έχασαν ούτε ένα τεύχος από τα περιοδικά μας. Όπως ήδη συνέβαινε με τη Σκοπιά, το περιοδικό Ξύπνα! στην αραβική άρχισε να εκδίδεται ταυτόχρονα με την αγγλική αρχίζοντας από το τεύχος 8 Ιανουαρίου 1990. Οι Μάρτυρες και τα ενδιαφερόμενα άτομα ενθουσιάστηκαν. Ήταν επίσης συγκινητικό να βλέπει κανείς νέες εκδόσεις στην αραβική, όπως το ειδικό βιβλιάριο Πρέπει να Πιστεύετε στην Τριάδα; και τα βιβλία Η Αγία Γραφή—Λόγος Θεού ή Ανθρώπων; και Το Βιβλίο Μου με τις Βιβλικές Ιστορίες.

Αυτά τα πνευματικά δώρα παρασχέθηκαν παρά το κλείσιμο πολλών εργοστασίων και άλλων εμπορικών οίκων στη Βηρυτό. Η οικονομική κατάσταση είναι κακή σε όλη τη χώρα. Πολλές περιοχές δεν έχουν ούτε ηλεκτρικό ρεύμα ούτε νερό ούτε τηλέφωνο. Τώρα, ας αφήσουμε μερικούς από τους αδελφούς μας να μας πουν πώς βρίσκουν χαρά ενώ αντιμετωπίζουν τις καταστροφές ενός πολέμου που συνεχίζεται εδώ και 15 χρόνια.

«Η Θετική Πλευρά»

Ένας αδελφός στη Βηρυτό γράφει: «Πρώτα απ’ όλα, ευχαριστώ από καρδιάς τον Ιεχωβά για το ότι μας έχει διατηρήσει ασφαλείς μέσα στην οργάνωση της αγνής λατρείας του παρ’ όλες τις δύσκολες καταστάσεις που έχουμε αντιμετωπίσει. Στη διάρκεια των πρόσφατων γεγονότων είχα κάποιες εμπειρίες που μου έφεραν χαρά και αυτές τις θεωρώ ως τη θετική πλευρά του πολέμου.

»Στη διάρκεια των σφοδρών βομβαρδισμών καθόμασταν με τους γείτονές μας στο κλιμακοστάσιο, επειδή αυτό είναι το ασφαλέστερο μέρος σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Μιλούσαμε μαζί τους συνεχώς για τη Βασιλεία του Θεού ως τη μόνη λύση για τα προβλήματα του ανθρωπίνου γένους, και συχνά προσευχόμασταν στον Θεό μας, τον Ιεχωβά. Αυτό έγινε γνωστό σε όλους.

»Μερικές φορές, ο βομβαρδισμός διαρκούσε μέρες ολόκληρες και δεν μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε συναθροίσεις. Έτσι, έφερνα το περιοδικό Σκοπιά μαζί μου και το μελετούσα ενώ καθόμουν στις σκάλες. Αυτό διήγειρε το ενδιαφέρον των γειτόνων μας. Μερικοί απ’ αυτούς δεν μας μιλούσαν επειδή είμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αλλά όταν το σπίτι μας χτυπήθηκε από μια οβίδα, έμειναν έκπληκτοι από την αγάπη που έδειξαν οι αδελφοί μας. Τώρα ήθελαν να μιλούν μαζί μας. Αυτό μας έδωσε τη δυνατότητα να κάνουμε μερικούς συνδρομητές στο Ξύπνα!

»Αυτές οι εμπειρίες με έκαναν να είμαι αποφασισμένος να συνεχίσω να μιλάω για την αλήθεια. Στον Ιεχωβά αξίζει όλη μας η λατρεία, όλη μας η εκτίμηση και όλη η δόξα».

«Το Όνομα του Ιεχωβά Μού Έσωσε τη Ζωή»

Ένας αδελφός από την εκκλησία Ρας της Βηρυτού αφηγείται: «Η γυναίκα μου, οι δυο μικροί γιοι μας κι εγώ ξεκινήσαμε τη μέρα μας στη διακονία από σπίτι σε σπίτι στο δυτικό τμήμα της Βηρυτού. Το απόγευμα είχαμε μια αγγλόφωνη συνάθροιση στο σπίτι μου. Στις 6:30 μ.μ. είχε ήδη σκοτεινιάσει. Οι μόνοι άνθρωποι που κυκλοφορούσαν στους δρόμους ήταν οπλισμένοι άντρες. Οι βόμβες έπεφταν βροχή. Οι περισσότεροι κάτοικοι της πολυκατοικίας μας είχαν φύγει. Δεν υπήρχε ούτε νερό ούτε ηλεκτρικό ρεύμα. Τότε ακούσαμε χτυπήματα στην πόρτα.

»Η γυναίκα μου, νομίζοντας ότι ίσως είναι κάποιος από τους γείτονές μας που χρειαζόταν νερό ή ψωμί, άνοιξε την πόρτα. Εκεί στέκονταν τέσσερις οπλισμένοι άντρες. Έστρεψαν τα όπλα τους εναντίον της γυναίκας μου και με ζήτησαν ονομαστικά. Εκείνη την εβδομάδα είχαν πάρει εννέα άντρες από τα σπίτια τους με τον ίδιο τρόπο και τους είχαν σκοτώσει αμέσως. Όταν με είδαν, οι οπλισμένοι άντρες έστρεψαν τα αυτόματά τους προς το κεφάλι μου και με διέταξαν να πάω μαζί τους. Τους είπα: ‘Θα έρθω μαζί σας. Πρώτα, όμως, αφήστε με να ντυθώ’. Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά με όλη μου την καρδιά ζητώντας τη βοήθειά του. Όταν τέλειωσα την προσευχή μου ένιωσα πολύ ήρεμος, και άρχισα να βλέπω αυτούς τους οπλισμένους άντρες, που ενέπνεαν φόβο, ως συνηθισμένους ανθρώπους. Μπορούσα να μιλάω μαζί τους άφοβα.

»Τους ρώτησα: ‘Τι θέλετε από εμένα; Ας μιλήσουμε για λίγο εδώ στο σπίτι πριν φύγουμε’. Μόλις μπήκαμε στο σαλόνι, ο αρχηγός τους με ρώτησε: ‘Με ποιο δικαίωμα μπαίνετε στα σπίτια και κηρύττετε στους ανθρώπους;’ Αποκρίθηκα: ‘Εσείς μεταφέρετε ένα όπλο για να επιβάλλετε τη θέλησή σας, και κανείς δεν σας αντιστέκεται. Εγώ μεταφέρω τα καλά νέα της ειρήνης που ο Ιησούς μάς έδωσε την εντολή να κηρύττουμε’. Τότε τους εξήγησα το πιστεύω και το έργο που κάνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μόλις ανέφερα το όνομα Ιεχωβά, είπαν: ‘Μας αρκεί που σε ανακρίνουμε εδώ. Δεν υπάρχει λόγος να σε πάρουμε μαζί μας’. Προφανώς, κάποιος απ’ αυτούς γνωριζόταν μ’ έναν αδελφό. Είπε: ‘Αυτός εδώ είναι σαν τον Ζάρζουρα’.

»Δώσαμε μαρτυρία σ’ αυτούς τους οπλοφόρους και απαντούσαμε στα ερωτήματά τους επί μιάμιση ώρα. Τότε, αντί να με πάρουν και να με βάλουν στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου τους όπως είχαν κάνει με τους άλλους, ζήτησαν συγγνώμη, με φίλησαν, πρόσφεραν τη βοήθειά τους αν ποτέ τη χρειαζόμουν και έφυγαν. Σε όλο αυτό το διάστημα αισθανόμουν την προστασία του Ιεχωβά. Το γεγονός ότι συμμετείχα στο έργο από σπίτι σε σπίτι εκείνο το πρωί και το ότι παρακολούθησα τη συνάθροιση το απόγευμα με είχε ενδυναμώσει να μείνω σταθερός. Αληθινά, το όνομα του Ιεχωβά μού έσωσε τη ζωή».—Παροιμίαι 18:10.

«Μας Περιέβαλλε η Φροντίδα του Ιεχωβά»

Ένας άλλος αδελφός γράφει από τη Βηρυτό: «Ήταν Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 1990. Ενώ εργαζόμουν μαζί με τον αδελφό μου στο σπίτι μιας αδελφής, οι εχθροπραξίες ξανάρχισαν. Βόμβες έπεφταν παντού. Εξαιτίας της σκληρής μάχης, δεν μπορούσαμε να επιστρέψουμε στο σπίτι. Η αδελφή ήταν πολύ φιλόξενη, αν και το μόνο που είχε ήταν λίγα κομμάτια ψωμί.

»Ανησυχούσα πολύ για τη γυναίκα μου επειδή είναι Φιλιππινέζα και δεν είναι συνηθισμένη στη βία του πολέμου. Ωστόσο, τη δεύτερη μέρα μπόρεσα να φύγω για το σπίτι μου. Σωροί από έπιπλα είχαν κλείσει τους δρόμους, αλλά με τη βοήθεια του Ιεχωβά η οικογένειά μου ήταν ασφαλής. Έπειτα από μια σύντομη περίοδο ηρεμίας, ξανάρχισε ο σφοδρός βομβαρδισμός. Κρυφτήκαμε στο σπίτι ενός αδελφού που ήταν κοντά στο δικό μας. Εκεί ήμασταν πέντε άτομα—η γυναίκα μου, ο δίχρονος γιος μου, εγώ, ο αδελφός μου και η γυναίκα του. Ολόγυρά μας έπεφταν βόμβες, οβίδες και ρουκέτες, αλλά μας περιέβαλλε η φροντίδα του Ιεχωβά. Πέρασαν δυο μέρες σφοδρού βομβαρδισμού, ενώ εμείς εξακολουθούσαμε να μένουμε ξαπλωμένοι στο έδαφος με τον καπνό από τις βόμβες στα ρουθούνια μας.

»Ενώ ακούγαμε τις εκρήξεις, θυμόμασταν τα λόγια του Δαβίδ στα εδάφια Ψαλμός 18:1-9, 16-22, 29, 30. Σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές, και παρ’ όλα όσα συνέβαιναν, ήμασταν ευτυχισμένοι και μπορούσαμε ακόμη να χαμογελάμε. Προσευχόμασταν στον Ιεχωβά ώστε αν έπρεπε να πεθάνουμε, να πεθαίναμε ήσυχα, χωρίς να υποφέρουμε. Η ελπίδα μας στην ανάσταση ήταν ισχυρή.

»Η επόμενη μέρα ήταν κάτι το απίστευτο. Περίπου 25 βόμβες έπεσαν κοντά στο σπίτι όπου κρυβόμασταν, αλλά κανείς από εμάς δεν πληγώθηκε. Μπορείτε να φανταστείτε ποια ήταν τα συναισθήματά μας που νιώσαμε την προστασία του Ιεχωβά; Το άλλο πρωί αποφασίσαμε αμέσως να φύγουμε. Το αυτοκίνητό μου ήταν το μοναδικό στο δρόμο που δεν είχε καεί. Οδήγησα μέσα από τις νάρκες και τις βόμβες, και με τη βοήθεια του Ιεχωβά μπορέσαμε να φτάσουμε σε μια περιοχή που ήταν λίγο πιο ήσυχη από τη δική μας. Εκεί, οι αδελφοί στοργικά μας προμήθευσαν ρούχα, φαγητό και χρήματα.

»Παρ’ όλες τις δυσκολίες, νιώθαμε ευτυχισμένοι επειδή ο Ιεχωβά ήταν μαζί μας. Ήταν σαν να είχε στείλει τους αγγέλους του για να κρατήσουν τις βόμβες μακριά μας. (Ψαλμός 34:7) Ναι, η χαρά μας ήταν μεγάλη. Αλλά η χαρά μας θα είναι μεγαλύτερη όταν θα επιζήσουμε από τον Αρμαγεδδώνα».

Έκτακτη Βοήθεια σε Δράση!

Μερικές περιοχές της Βηρυτού έμοιαζαν σαν να είχαν πληγεί από σεισμό. Πολλά από τα σπίτια των αδελφών μας υπέστησαν ζημιές ή καταστράφηκαν. Όταν ξέσπασε η πρόσφατη κρίση, η Επιτροπή του Τμήματος οργάνωσε μια επιτροπή έκτακτης βοήθειας ώστε να φροντίζει για τις ανάγκες των αδελφών. Άρχισε να λειτουργεί στις 16 Φεβρουαρίου 1990, περίπου τον καιρό που θα μπορούσαμε επιτέλους να μπούμε στις περιοχές που υπέστησαν ζημιές. Ο σκοπός αυτής της επιτροπής ήταν τρίπτυχος: να δώσει πνευματική ενθάρρυνση στους αδελφούς· να φροντίσει για τις ανάγκες που είχαν για χρήματα, φαγητό και νερό· και να τους βοηθήσει να επισκευάσουν ή να ξαναχτίσουν τα σπίτια τους.

Δεν υπήρξε ανάγκη να ζητηθούν εθελοντές. Κάθε μέρα, πολλοί παρουσιάζονταν νωρίς το πρωί για να βοηθήσουν. Να μερικά από τα σχόλια εκείνων που έλαβαν βοήθεια:

Μια αδελφή είπε, καθώς το σπίτι της καθαριζόταν και επισκευαζόταν: «Είχα ακούσει για τη βοήθεια που δίνουν οι αδελφοί όταν πλήττει καταστροφή. Τώρα τη βλέπω και την αισθάνομαι». Ακόμη και η γειτόνισσά της, μια Μουσουλμάνα, είπε σ’ αυτή την αδελφή: «Εσείς πραγματικά αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Η δική σας θρησκεία είναι η σωστή. Τώρα, θα φύγω για το χωριό μου και θα πω σ’ όλους εκεί το τι κάνετε εδώ». Αυτή η γειτόνισσα έφερε λίγο φαγητό στους εθελοντές εργαζόμενους.

Μια ηλικιωμένη αδελφή σχολίασε: «Περίμενα ότι θα ερχόσασταν να με επισκεφτείτε, αλλά δεν περίμενα ότι η Εταιρία θα έστελνε κάποιον για να μου φέρει νερό». Έκλαιγε καθώς φιλούσε τον αδελφό που ήρθε να τη βοηθήσει.

Οι αδελφοί επισκέφτηκαν μια τριμελή οικογένεια—την οποία αποτελούσαν ο άντρας και η γυναίκα, που ήταν αβάφτιστοι ευαγγελιζόμενοι, και ο μικρός τους γιος—και τους έδωσαν ένα μεγάλο κιβώτιο με γάλατα, λίγο ψωμί, πόσιμο νερό και χρήματα. Όταν τους είπαν ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν κάνει αυτή τη διευθέτηση, ο άντρας είπε: «Ανήκα στην Ευαγγελική Εκκλησία επί 11 χρόνια και ήμουν πολύ δραστήριος. Αλλά μέσα σ’ αυτά τα 15 χρόνια του πολέμου στο Λίβανο, αυτοί ποτέ δεν σκέφτηκαν να κάνουν κάτι τέτοιο για τα μέλη τους». Συνέχισε: «Αυτή είναι στ’ αλήθεια η μοναδική οργάνωση του Θεού». Ο άντρας και η γυναίκα βαφτίστηκαν σε μια συνέλευση το Μάιο του 1990.

Ένας πρεσβύτερος σχολίασε: «Τα λόγια δεν μπορούν να εκφράσουν τις ευχαριστίες μας για τα έργα αγάπης τα οποία κάνατε για τους αδελφούς που υπέστησαν ζημιές. Εντυπωσιάστηκα τόσο που έκλαψα όταν είδα μια ομάδα νεαρών εθελοντών αδελφών να ξαναχτίζουν το πατρικό μου σπίτι. Ακόμη και οι γείτονές μας, που δεν είναι Μάρτυρες, εξέφρασαν την εκτίμησή τους. Είμαστε πραγματικά ευγνώμονες στον Ιεχωβά και στην οργάνωσή του για την πρακτική υποστήριξη που έχει δοθεί. Πόσο αληθινά είναι τα λόγια του ψαλμωδού στο εδάφιο Ψαλμός 144:15: ‘Μακάριος ο λαός, του οποίου ο Ιεχωβά είναι ο Θεός αυτού’».

«Τι Είδους Άνθρωποι Είστε;»

Μια αδελφή που έχει οικογένεια έγραψε: «Επιθυμώ να εκφράσω τη βαθιά εκτίμησή μου για την αγάπη του Ιεχωβά και της οργάνωσής του. Το σπίτι μου χτυπήθηκε από πολλές οβίδες και κάηκε. Πολλοί μας είπαν ότι ήταν αδύνατον να επισκευαστεί. Και όμως, τώρα έχει επισκευαστεί πλήρως σαν να μην είχε πάθει τίποτα, και περιστοιχίζεται από εκατοντάδες σπίτια στο δρόμο μας που είναι καμένα και καταστραμμένα.

»Ακόμη και οι γείτονές μας, που δεν είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά, ρωτούν: ‘Από πού πηγάζει αυτή η αγάπη; Τι είδους άνθρωποι είστε; Ποια είναι αυτά τα άτομα που εργάζονται με τέτοιο ζήλο και είναι τόσο ήρεμα και ευγενικά; Ας είναι ευλογημένος ο Θεός που σας έχει δώσει αυτή την αγάπη και το αυτοθυσιαστικό πνεύμα’. Πόσο κατάλληλα είναι τα λόγια που αναφέρονται στα εδάφια Ψαλμός 84:11, 12: ‘Διότι ήλιος και ασπίς είναι Ιεχωβά ο Θεός· χάριν και δόξαν θέλει δώσει ο Ιεχωβά· δεν θέλει στερήσει ουδενός αγαθού τους περιπατούντας εν ακακία. Ιεχωβά των δυνάμεων, μακάριος ο άνθρωπος ο ελπίζων επί σε’».

Κάποιος άντρας, του οποίου η γυναίκα και τα παιδιά του είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά, έγραψε: «Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που μας βοηθήσατε να επισκευάσουμε το σπίτι μας. Το έργο που κάνατε έδειξε ειλικρινή Χριστιανική αγάπη, η οποία είναι πολύ σπάνια στις μέρες μας. Είθε ο Θεός να ευλογεί τις προσπάθειές σας».

Όταν το σπίτι ενός πρεσβυτέρου επισκευάστηκε, αυτός είπε: «Το στόμα μας δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που βρίσκονται μέσα στην καρδιά μας. Δεν βρίσκουμε λόγια για να εκφράσουμε την εκτίμησή μας για τον Ιεχωβά και την οργάνωσή του. Αισθανθήκαμε πόσο κοντά σ’ εμάς ήταν ο Ιεχωβά στη συμφορά μας. Η αγάπη σας ενθάρρυνε όλα τα μέλη της οικογένειάς μου να συμμετέχουν στο να βοηθούν άλλους που έχουν ανάγκη».

Τον Απρίλιο, 194 άτομα στο Λίβανο απόλαυσαν το έργο βοηθητικού σκαπανέα. Το βράδυ της Ανάμνησης η κατάσταση ήταν πιο ήρεμη από άλλα βράδια, και η Ανάμνηση πραγματοποιήθηκε μ’ ένα σύνολο 5.034 παρόντων. Όλες οι συνελεύσεις που είχαν προγραμματιστεί διεξάχτηκαν, και ο συνολικός αριθμός των ατόμων που βαφτίστηκαν στη διάρκεια του έτους ήταν 121 παρά το χάος που επικρατούσε στη χώρα. Πολλές οικογένειες από τις εκκλησίες εγκατέλειψαν οριστικά τη χώρα. Αλλά υπάρχουν νεοενδιαφερόμενα άτομα που προοδεύουν προς το βάφτισμα, και οι 2.726 ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας συνεχίζουν να αυξάνονται σε αριθμό. Στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1990, όλος ο λαός του Ιεχωβά στο Λίβανο δοκίμασε την πιστότητα του Ιεχωβά καθώς αυτός μας φρόντισε με τόσο καλό τρόπο και μας καθοδήγησε μέσα σ’ αυτούς τους ταραχώδεις καιρούς.—Ψαλμός 33:4, 5, ΜΝΚ· 34:1-5.