Οι Βαλδένσιοι έγιναν στόχος της σφοδρής επίσημης εναντίωσης. Ήταν μια μειονότητα ανθρώπων οι οποίοι είχαν ως βάση τους την Αγία Γραφή και ζούσαν σε φτωχά χωριά στα νοτιοανατολικά της χώρας. Μερικοί κάηκαν στην πυρά, εκατοντάδες σφάχτηκαν και περίπου 20 από τα χωριά τους λεηλατήθηκαν.—Βλέπε πλαίσιο στη σελίδα 6.

«Ο Καρδινάλιος ντε Τουρνόν, ισχυριζόμενος ότι οι Βαλδένσιοι συνωμοτούσαν προδοτικά κατά της κυβέρνησης, έπεισε τον άρρωστο, αναποφάσιστο Βασιλιά να υπογράψει ένα διάταγμα (1 Ιανουαρίου 1545) σύμφωνα με το οποίο όλοι οι Βαλδένσιοι που κρίνονταν ένοχοι ως αιρετικοί έπρεπε να θανατώνονται. . . . Μέσα σε μία εβδομάδα (12-18 Απριλίου) αρκετά χωριά κάηκαν ολοκληρωτικά· σε ένα από αυτά σφάχτηκαν 800 άντρες, γυναίκες και παιδιά· μέσα σε δύο μήνες θανατώθηκαν 3.000 άτομα, ισοπεδώθηκαν είκοσι δύο χωριά και 700 άντρες στάλθηκαν στα κάτεργα. Είκοσι πέντε τρομοκρατημένες γυναίκες που αναζήτησαν καταφύγιο σε μια σπηλιά έπαθαν ασφυξία από τη φωτιά που άναψαν [οι διώκτες] στην είσοδό της».

Σχετικά με αυτά τα ιστορικά γεγονότα, ο Ντουράν σχολίασε: «Αυτοί οι διωγμοί ήταν η ύστατη αποτυχία της βασιλείας του Φραγκίσκου». Αλλά ποια ήταν η επίδραση πάνω σε εκείνους που παρατηρούσαν τη σταθερότητα των Βαλδένσιων στη διάρκεια των διωγμών τους οποίους ενέκρινε ο βασιλιάς; Ο Ντουράν έγραψε: «Το θάρρος αυτών που πέθαναν με μαρτυρικό θάνατο προσέδωσε αξιοπρέπεια και μεγαλείο στο σκοπό τους· χιλιάδες αυτόπτες μάρτυρες πρέπει να εντυπωσιάστηκαν και να αναστατώθηκαν, ενώ, χωρίς αυτές τις θεαματικές εκτελέσεις, ίσως να μην είχαν ποτέ σκεφτεί να αλλάξουν την πίστη που είχαν κληρονομήσει».