Η Θρησκεία Υποστηρίζει Κάποια Παράταξη

ΤΗΝ 1η Σεπτεμβρίου 1939, η Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία, αρχίζοντας το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τρεις εβδομάδες αργότερα η εφημερίδα Δε Νιου Γιορκ Τάιμς (The New York Times) είχε την εξής επικεφαλίδα: «Γερμανοί Στρατιώτες Υποκινούνται από Εκκλησίες». Υποστήριξαν πράγματι οι γερμανικές εκκλησίες τους πολέμους του Χίτλερ;

Ο Φρίντριχ Χιρ, Ρωμαιοκαθολικός καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, αναγνώρισε ότι το έκαναν αυτό: «Στα αδιαμφισβήτητα γεγονότα της γερμανικής ιστορίας, ο Σταυρός και η σβάστικα συσχετίστηκαν όσο ποτέ άλλοτε, μέχρις ότου η σβάστικα διακήρυττε το μήνυμα της νίκης από τους πύργους των γερμανικών καθεδρικών ναών, σημαίες με τη σβάστικα κυμάτιζαν γύρω από τους βωμούς των εκκλησιών και Καθολικοί και Διαμαρτυρόμενοι θεολόγοι, ιερείς, κληρικοί και πολιτικοί υποδέχτηκαν με χαρά τη συμμαχία με τον Χίτλερ».

Πράγματι, οι ηγέτες της εκκλησίας παρείχαν πλήρη υποστήριξη στην πολεμική προσπάθεια του Χίτλερ, όπως έγραψε ο Ρωμαιοκαθολικός καθηγητής Γκόρντον Τσαν: «Ο Γερμανός Καθολικός, που απέβλεπε στους θρησκευτικούς ανωτέρους του για πνευματική καθοδηγία και κατεύθυνση σχετικά με την υπηρεσία στους πολέμους του Χίτλερ, λάβαινε ουσιαστικά τις ίδιες απαντήσεις που θα είχε λάβει από τον ίδιο το ναζιστή ηγέτη».

Θρησκείες στην Άλλη Παράταξη

Αλλά τι έλεγαν οι εκκλησίες στις χώρες που αντιτάσσονταν στη Γερμανία; Η εφημερίδα Δε Νιου Γιορκ Τάιμς, στις 29 Δεκεμβρίου 1966, ανέφερε: «Στο παρελθόν, οι τοπικές Καθολικές ιεραρχίες υποστήριζαν σχεδόν πάντοτε τους πολέμους των εθνών τους, ευλογώντας τα στρατεύματα και αναπέμποντας προσευχές για τη νίκη, τη στιγμή που μια άλλη ομάδα επισκόπων, στην άλλη παράταξη, προσεύχονταν δημόσια για το αντίθετο αποτέλεσμα».

Έγινε αυτή η υποστήριξη των αντίπαλων στρατευμάτων με την έγκριση του Βατικανού; Σκεφτείτε το εξής: Στις 8 Δεκεμβρίου 1939, μόλις τρεις μήνες μετά το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ο Πάπας Πίος ΙΒ΄ εξέδωσε την ποιμαντική επιστολή Άσπερις Κομότι Ανξιετάτιμπους (Asperis Commoti Anxietatibus). Αυτή η επιστολή απευθυνόταν στους στρατιωτικούς ιερείς των εμπόλεμων κρατών, και παρότρυνε τους ιερείς και από τις δυο παρατάξεις να έχουν εμπιστοσύνη στους αντίστοιχους στρατιωτικούς επισκόπους τους. Η επιστολή νουθετούσε τους στρατιωτικούς ιερείς «ως μαχητές υπό τη σημαία της χώρας τους να μάχονται επίσης για την Εκκλησία».

Πριν από πενήντα χρόνια, στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, οι Ρωμαιοκαθολικοί προσπάθησαν να εξαλείψουν την παρουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην περιοχή αυτή. Με την υποστήριξη του πάπα, το κροατικό εθνικιστικό κίνημα που λεγόταν Ουστάσι έφτασε στο σημείο να κυβερνά την ανεξάρτητη πολιτεία της Κροατίας. Η Νέα Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (The New Encyclopædia Britannica) αναφέρει ότι αυτή η διακυβέρνηση η οποία είχε την επιδοκιμασία του Βατικανού χρησιμοποιούσε «πράξεις υπερβολικής ωμότητας, οι οποίες περιλάμβαναν εκτελέσεις εκατοντάδων χιλιάδων Σέρβων και Εβραίων».

Στο βιβλίο Το Γιουγκοσλαβικό Άουσβιτς και το Βατικανό (The Yugoslav Auschwitz and the Vatican) όχι μόνο υπάρχουν ντοκουμέντα για αυτούς τους μαζικούς φόνους—συνολικά πάνω από 800.000, και πάνω από 200.000 μόνο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Γιασενόβατς—αλλά υπάρχουν και ντοκουμέντα για την ανάμειξη του Βατικανού σε αυτούς.