Την ημέρα που απογαλακτίστηκε ο Ισαάκ, ο Αβραάμ ετοίμασε ένα μεγάλο συμπόσιο. Προφανώς σε εκείνη την περίσταση, η Σάρρα παρατήρησε ότι ο Ισμαήλ «περιγελούσε» το μικρότερο ετεροθαλή αδελφό του τον Ισαάκ. (Γε 21:8, 9) Ορισμένες μεταφράσεις (JB, Mo, RS, ΛΧ) λένε ότι ο Ισμαήλ απλώς «έπαιζε» με τον Ισαάκ, όπως δηλαδή παίζει ένα παιδί. Ωστόσο, η εβραϊκή λέξη τσαχάκ μπορεί να έχει και προσβλητική χροιά. Γι’ αυτόν το λόγο, όταν η ίδια λέξη εμφανίζεται σε άλλα εδάφια (Γε 19:14· 39:14, 17), αυτές οι μεταφράσεις την αποδίδουν “εμπαίζω” ή “αστειεύομαι” και “προσβάλλω”.

Ορισμένα Ταργκούμ, καθώς και η συριακή Πεσίτα, στο εδάφιο Γένεση 21:9, προσδίδουν στα λόγια του Ισμαήλ την έννοια του «χλευασμού». Σχετικά με τη λέξη τσαχάκ, το Σχολιολόγιο (Commentary) του Κουκ λέει: «Σε αυτό το απόσπασμα, πιθανότατα σημαίνει—κατά γενική εκτίμηση—“περιπαικτικό γέλιο”. Όπως ο Αβραάμ είχε γελάσει από χαρά για τον Ισαάκ και η Σάρρα είχε γελάσει δύσπιστα, έτσι και ο Ισμαήλ γελούσε τώρα χλευαστικά, πιθανότατα εκδηλώνοντας πνεύμα διωγμού και καταδυνάστευσης». Αποσαφηνίζοντας το ζήτημα, ο θεόπνευστος απόστολος Παύλος δείχνει καθαρά ότι ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίστηκε ο Ισμαήλ τον Ισαάκ αποτελούσε ταλαιπωρία, διωγμό, και δεν επρόκειτο απλώς για ένα παιδιάστικο παιχνίδι. (Γα 4:29) Ορισμένοι σχολιαστές, λαβαίνοντας υπόψη το γεγονός ότι η Σάρρα αξίωσε, σύμφωνα με το επόμενο εδάφιο (Γε 21:10), να μην είναι “ο γιος αυτής της δούλης κληρονόμος μαζί με το γιο της, με τον Ισαάκ”, υποστηρίζουν ότι ο Ισμαήλ (μεγαλύτερος από τον Ισαάκ κατά 14 χρόνια) ίσως να λογομαχούσε με τον Ισαάκ και να τον ενέπαιζε σχετικά με το δικαίωμα της κληρονομιάς.

Ο Ιεχωβά είχε πει στον Αβραάμ ότι το σπέρμα του θα ταλαιπωρούνταν 400 χρόνια ως πάροικοι. Αυτή η ταλαιπωρία έλαβε τέλος με την απελευθέρωση του Ισραήλ από την Αίγυπτο το 1513 Π.Κ.Χ. (Γε 15:13· Πρ 7:6) Αν γυρίσουμε 400 χρόνια πίσω, φτάνουμε στο έτος 1913 Π.Κ.Χ., το οποίο και σηματοδότησε την έναρξη αυτής της ταλαιπωρίας. Άρα με τον ίδιο τρόπο προσδιορίζεται επίσης το 1913 ως το έτος κατά το οποίο απογαλακτίστηκε ο Ισαάκ, εφόσον από χρονική άποψη αυτά τα δύο γεγονότα—ο απογαλακτισμός του και η κακομεταχείρισή του από τον Ισμαήλ—συνδέονται στενά στην αφήγηση. Αυτό σημαίνει ότι ο Ισαάκ ήταν περίπου πέντε χρονών όταν απογαλακτίστηκε, δεδομένου ότι είχε γεννηθεί το 1918 Π.Κ.Χ.

Σήμερα που τόσο πολλές γυναίκες στο Δυτικό κόσμο δεν θέλουν να θηλάσουν τα βρέφη τους, ή τα θηλάζουν μόνο έξι ως εννιά μήνες, μια περίοδος πέντε ετών μπορεί να φαίνεται υπερβολικά μεγάλη. Αλλά ο Δρ Ντ. Μπ. Τζέλιφ αναφέρει ότι σε πολλά μέρη του κόσμου τα παιδιά δεν απογαλακτίζονται προτού γίνουν ενάμιση ως δύο χρονών, ενώ στην Αραβία η μητέρα συνηθίζεται να θηλάζει το παιδί της επί ένα διάστημα 13 ως 32 μηνών. Από ιατρική άποψη, ο θηλασμός, ή αλλιώς γαλουχία, μπορεί να συνεχιστεί φυσιολογικά μέχρι τους πρώτους μήνες της επόμενης εγκυμοσύνης.—Η Διατροφή των Βρεφών στις Υποτροπικές και Τροπικές Χώρες (Infant Nutrition in the Subtropics and Tropics), Γενεύη, 1968, σ. 38.

Στη μεσαιωνική Ευρώπη, η μέση ηλικία απογαλακτισμού ήταν τα δύο χρόνια, ενώ στην εποχή των Μακκαβαίων (πρώτος και δεύτερος αιώνας Π.Κ.Χ.) οι γυναίκες θήλαζαν τους γιους τους επί τρία χρόνια. (Β΄ Μακκαβαίων 7:27) Αν λάβουμε υπόψη ότι πριν από τέσσερις χιλιάδες χρόνια η ζωή των ανθρώπων κυλούσε χωρίς βιασύνη και δεν υπήρχε η σημερινή πίεση ή ανάγκη να συμπτυχθούν τόσο πολλές δραστηριότητες στο συντομευμένο μήκος της ζωής, εύκολα καταλαβαίνουμε γιατί η Σάρρα θα μπορούσε να είχε θηλάσει τον Ισαάκ επί πέντε χρόνια. Άλλωστε ήταν το μοναχοπαίδι της, το οποίο είχε αποκτήσει έπειτα από μακρόχρονη στειρότητα.