Επέζησα από την Καταβύθιση του Βίσμαρκ

ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ λάμψη ξεχύθηκε από την πρύμνη του βρετανικού πολεμικού πλοίου Χουντ. Έπειτα μια στήλη φωτιάς υψώθηκε γύρω στα τριακόσια μέτρα, σκορπίζοντας ένα σύννεφο μαύρου καπνού. Καθώς το σύννεφο μεγάλωνε και απλωνόταν στον ουρανό, ξέρναγε πυρακτωμένα συντρίμμια μέσα στη θάλασσα.

Όταν καθάρισε το σύννεφο, δεν είχε μείνει τίποτα από το βρετανικό καταδρομικό των 42.000 τόνων Χουντ, το καμάρι του Βασιλικού Ναυτικού. Μια οβίδα από το γερμανικό θωρηκτό Βίσμαρκ είχε πλήξει ένα αμπάρι με πυρομαχικά. Έτσι, στις έξι η ώρα το πρωί της 24ης Μαΐου 1941, έξω από την ακτή της Ισλανδίας, πάνω από 1.400 Βρετανοί ναύτες έχασαν τη ζωή τους και μόνο 3 επέζησαν.

Κανένας, ούτε φίλος ούτε εχθρός, δεν θα έμενε ασυγκίνητος μπροστά σε αυτό το φοβερό θέαμα. Είναι αλήθεια ότι το πλήρωμα του Βίσμαρκ, όπου ήμουν επικεφαλής σε μια αντιαεροπορική μονάδα πυροβολικού, το είχε συνεπάρει η νίκη. Πρόσεξα, όμως, ότι κάποιοι ναύτες που ήταν κοντά μου δάκρυσαν καθώς το βρετανικό πλοίο βυθιζόταν. Λυπούνταν για τους ναύτες, τους συνανθρώπους τους που έχαναν τη ζωή τους.

Το «Βίσμαρκ» Δέχεται Επίθεση

Στις 18 Μαΐου το βράδυ, είχαμε ήδη αποπλεύσει από την Γκότενχαφεν, το σημερινό πολωνικό λιμάνι της Γδύνια στη Βαλτική θάλασσα. Η νηοπομπή μας είχε αποστολή να επιτεθεί στα εμπορικά πλοία των Συμμάχων, στον Βόρειο Ατλαντικό. Αυτό ήταν μέρος της «Operation Rheinübung», δηλαδή της Επιχείρησης της Ρηνανίας, την οποία είχε οργανώσει το γερμανικό επιτελείο του Ναυτικού.

Επικεφαλής της αποστολής μας ήταν ο ναύαρχος Λύτγενς, αρχηγός του στόλου. Η ναυαρχίδα του ήταν το καμάρι του γερμανικού Ναυτικού, ένα από τα πιο ισχυρά θωρηκτά, το Βίσμαρκ. Είχε εκτόπισμα 50.000 τόνων και πλήρωμα 2.000 και πλέον αντρών. Τα βρετανικά πλοία, μαθαίνοντας ότι είχαμε μπει στον Βόρειο Ατλαντικό, ξεκίνησαν μια δυο μέρες αργότερα με σκοπό την ανακοπή της πορείας του Βίσμαρκ.

Όταν βυθίσαμε το Χουντ στις 24 Μαΐου, κινητοποιήθηκαν όλα τα διαθέσιμα βρετανικά πλοία για να βυθίσουν το Βίσμαρκ. Εκείνο το βράδυ, το αεροπλανοφόρο Βικτόριους εξαπόλυσε επίθεση με τορπιλοπλάνα. Ήμουν επικεφαλής σ’ ένα αντιαεροπορικό πολυβόλο 20 χιλιοστών τοποθετημένο στη δεξιά πλευρά της πρώρας. Μέχρι σήμερα παραμένει έντονη στο μυαλό μου η εικόνα εκείνων των βρετανικών αεροπλάνων που περνούσαν ξυστά πάνω από τα κύματα και έρχονταν αντιμέτωπα με τα ισχυρά μας πυρά. Μια τορπίλη μάς πέτυχε, αλλά η ζημιά που προκάλεσε ήταν ελάχιστη. Καταφέραμε να ξεφύγουμε από την καταδίωξη για πάνω από 30 ώρες.

Ωστόσο, το πρωί της 26ης Μαΐου, ένα βρετανικό αναγνωριστικό αεροπλάνο τύπου Καταλίνα επισήμανε πάλι τη θέση μας. Το βρετανικό αεροπλανοφόρο Αρκ Ρόγιαλ εξαπόστειλε δυο δυνάμεις κρούσης που εκτόξευσαν 13 τορπίλες εναντίον μας. Αυτή τη φορά δυο από αυτές έπληξαν το Βίσμαρκ, και μάλιστα η μία προκάλεσε σοβαρή ζημιά στο πηδάλιο. Σαν αποτέλεσμα, χάσαμε τον έλεγχο της πορείας μας και αρχίσαμε να διαγράφουμε έναν τεράστιο κύκλο. Παρ’ όλα αυτά, εγώ είχα την πεποίθηση ότι τίποτα σοβαρό δεν μπορούσε να μας συμβεί. Οι επόμενες ώρες, όμως, θα μου απόδειχναν ότι είχα άδικο.

Το «Βίσμαρκ»—Ένας Εύκολος Στόχος

Το πρωινό της 27ης Μαΐου μας βρήκε περικυκλωμένους από βρετανικά πολεμικά πλοία. Όταν άνοιξαν πυρ, στην κυριολεξία σκόρπιζαν θάνατο και καταστροφή. Μας έπληξαν τουλάχιστον οχτώ τορπίλες και αρκετές εκατοντάδες οβίδες. Το Βίσμαρκ, αν και είχε γίνει πια ένας εύκολος στόχος, έμενε με πείσμα στην επιφάνεια.

Η κατάσταση πάνω στο πλοίο ήταν απελπιστική. Οι σωσίβιες λέμβοι είχαν πάθει σημαντικές ζημιές από τις αλλεπάλληλες οβίδες και τις αεροπορικές επιθέσεις και είχαν αχρηστευτεί. Απόλυτη ερήμωση βασίλευε σε όλα τα καταστρώματα. Άμορφες μάζες από μέταλλα ήταν διάσπαρτες εδώ κι εκεί. Οι τρύπες που έχασκαν στο κατάστρωμα ξερνούσαν μαύρο καπνό. Φωτιές μαίνονταν ανεξέλεγκτες. Νεκροί και τραυματίες κείτονταν παντού.

Δόθηκε η εντολή να εγκαταλείψουμε το πλοίο. Όλοι όσοι ήμασταν ακόμα ζωντανοί στριμωχτήκαμε στο πίσω μέρος, αφού πρώτα φορέσαμε σωσίβια και δέσαμε σφιχτά τις ζώνες ασφαλείας. Μετά πηδήξαμε στη θάλασσα, προς την κατεύθυνση του ανέμου για να μη μας ρίξουν τα κύματα πάνω στο κύτος του πλοίου. Από τη στιγμή που βρεθήκαμε στη θάλασσα, η μόνη μας σκέψη ήταν να κολυμπήσουμε μακριά από το πλοίο όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε για να μη μας ρουφήξει μαζί του καθώς σιγά-σιγά βυθιζόταν μέχρι που τελικά εξαφανίστηκε.

Μου έδωσαν άδεια, και στο δρόμο για το σπίτι μου στη Γερμανία, έμαθα ότι μονάχα 110 από τα 2.000 και πλέον μέλη του πληρώματος του Βίσμαρκ είχαν επιζήσει.