Οι Εβραίοι ακολουθούσαν το σεληνιακό έτος. Στην Αγία Γραφή δεν εξηγείται πώς ακριβώς προσάρμοζαν το έτος αυτό έτσι ώστε να συμπίπτει με το ηλιακό έτος και τις εποχές, αλλά πρέπει να πρόσθεταν επιπρόσθετους ή εμβόλιμους μήνες όταν χρειαζόταν. Η μέθοδος αυτή των εμβόλιμων μηνών συστηματοποιήθηκε αργότερα, τον 5ο αιώνα Π.Κ.Χ., και αποτελεί αυτό που τώρα ονομάζεται Μετώνιος κύκλος. Αυτός προέβλεπε να προστίθεται ο εμβόλιμος μήνας 7 φορές κάθε 19 έτη, και στο ιουδαϊκό ημερολόγιο τον πρόσθεταν μετά το 12ο μήνα Αδάρ και τον ονόμαζαν Βεαδάρ, δηλαδή «δεύτερο Αδάρ». Όταν το σεληνιακό ημερολόγιο προσαρμόζεται μ’ αυτόν τον τρόπο σύμφωνα με τον ήλιο, τα έτη, τα οποία έχουν 12 ή 13 μήνες, λέγονται σεληνοηλιακά έτη.

Όνομα Μήνα Βεαδάρ

Αντιστοιχεί με (Εμβόλιμος μήνας)

Θρησκευτικό Έτος 13ος μήνας