Εβραϊκό Ημερολόγιο. Οι Ισραηλίτες χρησιμοποιούσαν ένα τέτοιο σεληνοηλιακό ημερολόγιο. Αυτό είναι προφανές από το γεγονός ότι ο Ιεχωβά Θεός καθιέρωσε ως έναρξη του θρησκευτικού τους έτους το μήνα Αβίβ, την άνοιξη, και θέσπισε την τήρηση κάποιων γιορτών σε καθορισμένες ημερομηνίες, οι οποίες γιορτές είχαν σχέση με τις εποχές της συγκομιδής. Για να συμπίπτουν αυτές οι ημερομηνίες με τις περιόδους της εκάστοτε συγκομιδής, έπρεπε να υπάρχει μια ημερολογιακή διευθέτηση που θα συγχρονιζόταν με τις εποχές αντισταθμίζοντας τη διαφορά μεταξύ των σεληνιακών και των ηλιακών ετών.—Εξ 12:1-14· 23:15, 16· Λευ 23:4-16.

Η Γραφή δεν υποδεικνύει ποια μέθοδος χρησιμοποιούνταν αρχικά για να προσδιορίζεται το πότε θα έπρεπε να εισάγονται επιπρόσθετες ημέρες ή ένας επιπρόσθετος, ή αλλιώς εμβόλιμος, μήνας. Είναι λογικό, ωστόσο, να συμπεράνουμε ότι οδηγό αποτελούσε είτε η εαρινή είτε η φθινοπωρινή ισημερία, καθότι έδειχνε πότε καθυστερούσαν οι εποχές τόσο ώστε να απαιτείται ρύθμιση του ημερολογίου. Μολονότι δεν αναφέρεται συγκεκριμένα στη Γραφή, ο 13ος μήνας τον οποίο πρόσθεταν οι Ισραηλίτες για να επιτευχθεί αυτή η ρύθμιση ονομαζόταν, κατά τη μεταιχμαλωσιακή περίοδο, Βεαδάρ, δηλαδή δεύτερος Αδάρ.

Την πρώτη αναφορά για κάποια παγιωμένη ή τυποποιημένη μορφή Ιουδαϊκού ημερολογίου τη βρίσκουμε τον τέταρτο αιώνα της Κοινής μας Χρονολογίας (περ. 359 Κ.Χ.), όταν ο Χιλέλ Β΄ καθόρισε ότι τα δίσεκτα έτη των 13 μηνών θα έπρεπε να είναι το 3ο, το 6ο, το 8ο, το 11ο, το 14ο, το 17ο και το 19ο από κάθε 19 χρόνια. Ένας τέτοιος κύκλος 19 ετών ονομάζεται γενικά Μετώνιος κύκλος, από τον αρχαίο Έλληνα μαθηματικό Μέτωνα (5ος αιώνας Π.Κ.Χ.), μολονότι υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι οι Βαβυλώνιοι είχαν τελειοποιήσει έναν τέτοιον κύκλο πριν από αυτόν. (Βλέπε Βαβυλωνιακή Χρονολόγηση, 626 π.Χ.–75 μ.Χ. [Babylonian Chronology, 626 B.C.–A.D. 75], των Ρ. Α. Πάρκερ και Γ. Χ. Ντάμπερσταϊν, 1971, σ. 1, 3, 6.) Αυτός ο κύκλος λαβαίνει υπόψη ότι κάθε 19 χρόνια η νέα σελήνη και η πανσέληνος πέφτουν και πάλι τις ίδιες ημέρες του ηλιακού έτους.