Προσέξτε το παράδειγμα του Άντονι, ο οποίος βαφτίστηκε σε νεαρή ηλικία. «Ήμουν το πρώτο παιδί που βαφτίστηκε στην οικογένεια», αφηγείται ο ίδιος. «Μετά το βάφτισμά μου, η μητέρα μου με αγκάλιασε θερμά. Ουδέποτε την είχα δει πιο ευτυχισμένη. Η χαρά ήταν μεγάλη, και εγώ ένιωθα πολύ δυνατός». Εντούτοις, υπήρχε και η άλλη όψη του νομίσματος. «Για αρκετό καιρό, δεν υπήρχαν άλλοι βαφτισμένοι νεαροί στην εκκλησία μας», συνεχίζει ο Άντονι. «Έτσι ένιωθα πολύ περήφανος για τον εαυτό μου. Επίσης περηφανευόμουν για τα σχόλια και τις ομιλίες που έκανα στις συναθροίσεις. Ο έπαινος και η εύνοια των ανθρώπων έγιναν για εμένα πιο σπουδαία από ό,τι η απόδοση αίνου στον Ιεχωβά. Πράγματι, δεν είχα στενή σχέση μαζί του».

Όπως ο Άντονι, μερικοί ίσως έχουν αφιερωθεί ωθούμενοι περισσότερο από την επιθυμία να ευαρεστήσουν άλλους παρά από την επιθυμία να ευαρεστήσουν τον Ιεχωβά. Ωστόσο, ο Θεός αναμένει από αυτά τα άτομα να ζουν σύμφωνα με την υπόσχεση που έδωσαν να τον υπηρετούν. (Παράβαλε Εκκλησιαστής 5:4.) Αν, όμως, δεν υπάρχει προσωπική προσκόλληση στον Θεό, συχνά τους είναι δύσκολο να το κάνουν αυτό. Ο Άντονι θυμάται: «Η έντονη χαρά που ένιωθα όταν βαφτίστηκα δεν κράτησε πολύ. Λιγότερο από ένα χρόνο μετά το βάφτισμά μου, έπεσα σε σοβαρή αδικοπραγία και χρειάστηκε να με ελέγξουν οι πρεσβύτεροι στην εκκλησία. Η επαναλαμβανόμενη κακή διαγωγή μου οδήγησε στην αποκοπή μου από την εκκλησία. Έξι χρόνια μετά την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά, με συνέλαβαν και με έκλεισαν στη φυλακή για διάπραξη φόνου».

Τι συνέβη με τον Άντονι; «Άρχισα να σκέφτομαι τον καιρό κατά τον οποίο είχα τόσο πολλούς πνευματικούς στόχους που περιστρέφονταν γύρω από την εκτέλεση του θελήματος του Ιεχωβά», θυμάται ο ίδιος. «Αυτό ήταν οδυνηρό. Αλλά, μέσα σε όλη αυτή την οδύνη και την απογοήτευση, θυμήθηκα την αγάπη του Ιεχωβά. Χρειάστηκε να περάσει λίγος χρόνος για να μπορέσω να προσευχηθώ στον Ιεχωβά, αλλά τα κατάφερα και του άνοιξα την καρδιά μου ζητώντας του συγχώρηση. Άρχισα επίσης να διαβάζω την Αγία Γραφή και ξαφνιάστηκα βλέποντας πόσα πράγματα είχα ξεχάσει και πόσο λίγα γνώριζα στην πραγματικότητα για τον Ιεχωβά». Μολονότι ο Άντονι πρέπει ακόμη να εκτίσει στη φυλακή το υπόλοιπο της ποινής του για το έγκλημα που διέπραξε, λαβαίνει βοήθεια από τους τοπικούς Μάρτυρες και αναρρώνει πνευματικά. Ο Άντονι, γεμάτος ευγνωμοσύνη, λέει: «Χάρη στον Ιεχωβά και στην οργάνωσή του, μπόρεσα να βγάλω την παλιά προσωπικότητα και αγωνίζομαι καθημερινά να ντυθώ τη νέα. Η σχέση μου με τον Ιεχωβά είναι τώρα υψίστης σημασίας για εμένα».