Αίθουσες Βασιλείας τη Δεκαετία του 1960

Στις μεγαλύτερες πόλεις, οι χώροι των συναθροίσεων ήταν ως επί το πλείστον υπαίθριες κατασκευές. Η ζέστη και η υπερβολική υγρασία ευνοούσαν αυτή τη διευθέτηση, και οι περισσότερες συναθροίσεις διεξάγονταν το βράδυ ή νωρίς το πρωί, όταν ο καιρός ήταν δροσερός. Όλα πήγαιναν καλά όταν δεν έβρεχε. Ωστόσο, την εποχή των βροχών, πολλές φορές οι συναθροίσεις έπρεπε να αναβάλλονται για κάποια άλλη μέρα.

Το 1962 έγινε η αφιέρωση της πρώτης Αίθουσας Βασιλείας. Αυτή η αίθουσα βρισκόταν στο Κιμπανσέκε, στην Κινσάσα, και ανήκε σε μία από τις έξι εκκλησίες που υπήρχαν εκεί. Από τότε, οι εκκλησίες στο Κονγκό έχουν αναπτύξει μεγάλη πρωτοβουλία στην κατασκευή Αιθουσών Βασιλείας. Ενίοτε, όμως, υπήρχαν νομικά προβλήματα. Ορισμένες φορές κάποιος αδελφός μπορεί να επέτρεπε στην εκκλησία να χρησιμοποιήσει το οικόπεδό του για να χτιστεί αίθουσα, χωρίς όμως νομικά έγγραφα. Όταν ο αδελφός πέθαινε, τα μέλη της οικογένειάς του μπορούσαν να έρθουν και να κάνουν κατάσχεση στην αίθουσα και σε ό,τι υπήρχε μέσα σε αυτήν. Λίγα μπορούσαν να γίνουν για να αποτραπεί κάτι τέτοιο. Αργότερα, κατά τη διάρκεια απαγορεύσεων, πολλές αίθουσες περιέρχονταν υπό τον έλεγχο των τοπικών αρχών και χρησιμοποιούνταν για δικούς τους σκοπούς. Αυτά τα προβλήματα περιόρισαν την εκτεταμένη οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας.

Παρ’ όλα αυτά, οικοδομήθηκαν Αίθουσες Βασιλείας σε όλη τη χώρα. Μολονότι οι περισσότερες ήταν απλές κατασκευές, όλες αντανακλούσαν την πίστη εκείνων που τις έχτισαν. Παρατηρήστε πώς περιέγραψε ένας ιεραπόστολος τους χώρους συναθροίσεων που υπήρχαν στα τέλη της δεκαετίας του 1960.

«Για να φτάσουμε σε κάποια Αίθουσα Βασιλείας στη Λεοπολντβίλ, πρέπει να κατεβούμε από ένα δρομάκι ανάμεσα σε τσιμεντένια σπίτια. Ένα πλήθος από παιδιά έρχεται πίσω μας. Μπαίνουμε σε μια αυλή που περιβάλλεται από τσιμεντένιο τοίχο. Η Αίθουσα Βασιλείας, η οποία είναι ανοιχτή στα πλάγια, βρίσκεται πίσω από ένα σπίτι αδελφών. Οι αδελφοί κάνουν εξάσκηση στους ύμνους της Βασιλείας. Τι συγκινητικό που είναι να τους ακούμε! Ψάλλουν με όλη τους την καρδιά. Είμαστε χαρούμενοι που η αίθουσα βρίσκεται κάτω από τη σκιά των δέντρων τα οποία παρέχουν προστασία από τον ήλιο. Υπάρχουν καθίσματα για 200 άτομα περίπου. Η εξέδρα είναι φτιαγμένη από τσιμέντο και έχει οροφή από αυλακωτή λαμαρίνα. Αν ο ομιλητής είναι ψηλός, ίσως πρέπει να σκύβει λίγο. Υπάρχει ένας πίνακας ανακοινώσεων για τις επιστολές από το γραφείο τμήματος και τους εκκλησιαστικούς διορισμούς. Επίσης υπάρχει ένα τραπέζι για τα έντυπα. Οι αδελφοί έχουν τοποθετήσει φυτά στα πλάγια της εξέδρας. Χρησιμοποιούν λάμπες κηροζίνης για φωτισμό, ώστε να μπορούν να διεξάγονται οι συναθροίσεις τα βράδια. Όταν φεύγουμε, τα παιδιά είναι ακόμα έξω για να μας συνοδεύσουν πίσω στον κεντρικό δρόμο.

»Ταξιδεύουμε τώρα στο εσωτερικό του Κονγκό. Καθώς μπαίνουμε σε ένα χωριό με αχυροκαλύβες, η Αίθουσα Βασιλείας τραβάει την προσοχή μας. Είναι μια κατασκευή που στηρίζεται σε εννιά στύλους και έχει για οροφή ένα παχύ στρώμα φύλλων. Υπάρχουν μικρά αυλάκια σκαμμένα στο έδαφος από τη μια πλευρά της αίθουσας ως την άλλη. Προς έκπληξή μας, όταν καθόμαστε στο έδαφος και βάζουμε τα πόδια μας στα αυλάκια, δεν αισθανόμαστε άβολα. Πάνω από τον αδελφό που διεξάγει τη συνάθροιση κρέμεται μια χειρόγραφη επιγραφή η οποία λέει “Αίθουσα Βασιλείας” στην τοπική διάλεκτο. Περίπου 30 άτομα παρακολουθούν τη συνάθροιση. Πιθανώς μόνο οι μισοί είναι ευαγγελιζόμενοι. Ξέρουν μερικούς ύμνους της Βασιλείας. Ό,τι τους λείπει σε μουσική δεξιοτεχνία το αναπληρώνουν με τον ενθουσιασμό τους, και ψάλλουμε με όλη την καρδιά μας.

»Τώρα ταξιδεύουμε στο βόρειο τμήμα της χώρας. Σταματάμε το Λαντ Ρόβερ και κοιτάζουμε προς το χωριό. Βλέπουμε μια συστάδα αχυροκαλύβων, πέρα από τις οποίες υπάρχει μια κατασκευή η οποία ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες. Αυτή η κατασκευή αποτελείται από χοντρούς στύλους μπαμπού δεμένους γερά μεταξύ τους. Στον τοίχο από μπαμπού έχουν ανοιχτεί παράθυρα και μια πόρτα. Η οροφή είναι φτιαγμένη από άχυρο. Μπροστά στο οικοδόμημα υπάρχει περιποιημένο γρασίδι με ένα στενό μονοπάτι, και πάνω στο γρασίδι βρίσκεται μια μικρή επιγραφή που λέει: “Μάρτυρες του Ιεχωβά”. Περπατώντας στο μονοπάτι, φτάνουμε στην Αίθουσα Βασιλείας όπου μας καλωσορίζουν χαρούμενα οι αδελφοί μας. Καθώς μπαίνουμε, παρατηρούμε ότι οι πάγκοι αποτελούνται από στύλους μπαμπού τοποθετημένους πάνω σε κάθετους πασσάλους μπαμπού. Ευτυχώς η Αίθουσα Βασιλείας έχει στεγανή οροφή, ειδάλλως θα προέκυπταν προβλήματα: Αν το νερό φτάσει στους πασσάλους του μπαμπού, αυτοί θα βγάλουν ρίζες και θα μεγαλώσουν γρήγορα. Αντί να απέχει 30 εκατοστά από το έδαφος, ο πάγκος σας θα είναι πολύ ψηλότερος. Σε έναν πίνακα ανακοινώσεων είναι αναρτημένο το πρόγραμμα των συναθροίσεων καθώς και επιστολές από το γραφείο τμήματος. Οι αδελφοί παίρνουν τα έντυπα από ένα τραπέζι φτιαγμένο από ξύλα μπαμπού τα οποία είναι κομμένα στη μέση και ενωμένα με καλάμια.

»Ταξιδεύουμε νότια προς την Κατάνγκα, όπου ο ήλιος μόλις δύει. Εδώ ο καιρός είναι ψυχρότερος και χρειάζεται να φοράμε πιο ζεστά ρούχα. Φτάνουμε σε κάποιο χωριό, και καθώς πλησιάζουμε στην Αίθουσα Βασιλείας, ακούμε τους αδελφούς να ψάλλουν. Επειδή οι αδελφοί στα χωριά γενικά δεν έχουν ρολόγια, υπολογίζουν την ώρα των συναθροίσεων με βάση τη θέση του ήλιου. Συνήθως αυτοί που φτάνουν πρώτοι στην αίθουσα αρχίζουν να ψάλλουν μέχρι να έρθουν οι περισσότεροι από τους αδελφούς προκειμένου να μπορεί να ξεκινήσει η συνάθροιση. Στριμωχνόμαστε σε ένα κάθισμα το οποίο αποτελείται από έναν κορμό πριονισμένο στη μέση και τοποθετημένο σε δύο στηρίγματα. Τα έντυπα φυλάσσονται σε ένα παλιό ντουλάπι, αλλά δεν μπορούν να αποθηκευτούν εκεί για καιρό επειδή εισβάλλουν κατσαρίδες και τερμίτες και καταστρέφουν το χαρτί. Όταν τελειώνει η συνάθροιση, οι αδελφοί μάς προσκαλούν να ξεναγηθούμε στην αίθουσά τους. Οι τοίχοι είναι κατασκευασμένοι από μικρά κλαδιά δεμένα με καλάμια και καλυμμένα με πηλό. Η υδατοστεγής οροφή είναι κατασκευασμένη από πλεγμένο άχυρο».

[Εικόνα στη σελίδα 205]

Απλοί χώροι συναθροίσεων κατασκευάζονταν σε όλη τη χώρα