Κατόπιν, εντελώς ξαφνικά, τον Μάρτιο του 1986, ο πρόεδρος της χώρας υπέγραψε ένα διάταγμα με το οποίο απαγόρευε το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Η οικοδόμηση σταμάτησε και, πριν περάσει πολύς καιρός, οι περισσότεροι ιεραπόστολοι έφυγαν από τη χώρα.

Εμείς καταφέραμε να μείνουμε για λίγο. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να συνεχίσουμε να κηρύττουμε, αν και γνωρίζαμε ότι βρισκόμασταν υπό συνεχή παρακολούθηση. Παρότι ήμασταν προσεκτικοί, με συνέλαβαν ενώ διεξήγα μια Γραφική μελέτη. Με έβαλαν σε ένα μεγάλο δωμάτιο που έμοιαζε με μπουντρούμι και ήταν ασφυκτικά γεμάτο με κρατουμένους. Έκανε ζέστη, μύριζε, ήταν σκοτεινά και αποπνικτικά. Η μόνη πηγή φωτός και εξαερισμού ήταν ένα μικρό άνοιγμα ψηλά στον τοίχο. Κάποιοι κρατούμενοι με άρπαξαν και με έφεραν μπροστά στον αυτοδιορισμένο αρχηγό τους. «Πες τον εθνικό μας ύμνο!» διέταξε. «Δεν τον ξέρω», του απάντησα. «Τότε πες τον δικό σας εθνικό ύμνο!» μου είπαν. «Ούτε αυτόν τον ξέρω», είπα. Έπειτα, με έβαλε να σταθώ με την πλάτη στον τοίχο για περίπου 45 λεπτά. Τελικά, οι ντόπιοι αδελφοί κατάφεραν να διαπραγματευτούν την απελευθέρωσή μου.

Βλέπαμε ότι η κατάσταση στη χώρα δεν επρόκειτο να βελτιωθεί και, λίγο αργότερα, διοριστήκαμε στη Ζάμπια.

Το 1993, το Ανώτατο Δικαστήριο ακύρωσε την απαγόρευση του 1986. Τώρα υπάρχουν 240.000 και πλέον ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας στο Κονγκό.