Όταν λάβαμε τους διορισμούς μας, μερικοί Μπεθελίτες ρώτησαν όλο περιέργεια κάποιους από εμάς πού θα πηγαίναμε. Έκαναν θετικά σχόλια για κάθε διορισμό ώσπου ήρθε η σειρά μου να πω: «Στο Κονγκό». Εκείνοι κοντοστάθηκαν και είπαν μόνο: «Ωχ, στο Κονγκό! Ο Ιεχωβά μαζί σου!» Εκείνη την εποχή, το Κονγκό (Κινσάσα) απασχολούσε συχνά την επικαιρότητα με ειδήσεις για πόλεμο, μισθοφόρους και δολοφονίες. Αλλά εγώ είχα κατά νου τα μαθήματα που είχα διδαχτεί. Λίγο μετά την αποφοίτησή μας τον Σεπτέμβριο του 1967, ο Χάινριχ Ντένμποστελ, ο Κλοντ Λίντσεϊ και εγώ ξεκινήσαμε για την πρωτεύουσα του Κονγκό, την Κινσάσα.

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΓΙΑ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ

Όταν φτάσαμε στην Κινσάσα, κάναμε μαθήματα γαλλικών επί τρεις μήνες. Στη συνέχεια, πήγαμε αεροπορικώς στο Λουμπούμπασι, πρώην Ελιζαμπετβίλ, κοντά στα σύνορα με τη Ζάμπια στο νότιο άκρο του Κονγκό. Εγκατασταθήκαμε σε έναν ιεραποστολικό οίκο στο κέντρο της πόλης.

Επειδή μεγάλο μέρος του Λουμπούμπασι ήταν ανέπαφος τομέας, είχαμε την απερίγραπτη χαρά να είμαστε οι πρώτοι που μιλήσαμε για την αλήθεια σε πολλούς από τους κατοίκους. Σύντομα, είχαμε περισσότερες μελέτες από όσες μπορούσαμε να διεξάγουμε. Επίσης, δίναμε μαρτυρία σε δημόσιους λειτουργούς που υπηρετούσαν στην κυβέρνηση ή στην αστυνομία. Πολλοί έδειχναν μεγάλο σεβασμό για τον Λόγο του Θεού και το έργο κηρύγματος. Οι άνθρωποι εκεί μιλούσαν κυρίως σουαχίλι, οπότε ο Κλοντ Λίντσεϊ και εγώ μάθαμε και αυτή τη γλώσσα. Έπειτα από λίγο, διοριστήκαμε σε μια εκκλησία της γλώσσας σουαχίλι.

Παρότι είχαμε πολλές υπέροχες εμπειρίες, υπήρχαν και δυσκολίες. Συχνά είχαμε να αντιμετωπίσουμε μεθυσμένους στρατιώτες με όπλα ή εριστικούς αστυνομικούς, οι οποίοι εκτόξευαν ψευδείς κατηγορίες εναντίον μας. Κάποια φορά, κάμποσοι ένοπλοι αστυνομικοί όρμησαν στον ιεραποστολικό οίκο την ώρα της συνάθροισης και μας πήγαν στο κεντρικό αστυνομικό τμήμα. Εκεί μας έβαλαν να καθίσουμε στο έδαφος και μας είχαν έτσι μέχρι τις 10 το βράδυ που μας άφησαν ελεύθερους.

Το 1969, διορίστηκα στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου. Σε εκείνη την περιοχή, πήρα μια γεύση της αφρικανικής υπαίθρου. Χρειαζόταν να περπατώ επί ώρες σε λασπωμένα μονοπάτια με ψηλή βλάστηση. Σε ένα χωριό, μια κότα με τα κλωσόπουλά της κούρνιαζε κάτω από το κρεβάτι μου κάθε βράδυ. Ποτέ δεν θα ξεχάσω με τι ενθουσιασμό καλωσόριζε την καινούρια μέρα κακαρίζοντας δυνατά προτού ακόμα χαράξει. Αναπολώ δε με νοσταλγία τα βράδια που καθόμασταν με τους αδελφούς γύρω από τη φωτιά και συζητούσαμε για Βιβλικές αλήθειες.

Μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε ήταν οι ψευδάδελφοι, οι οποίοι υποστήριζαν το κίνημα Κιταουάλα.b Μερικοί είχαν εισχωρήσει στις εκκλησίες και κατείχαν θέσεις ευθύνης. Πολλά από αυτά τα “κρυμμένα βράχια” ξεσκεπάστηκαν από γνήσιους αδελφούς και αδελφές. (Ιούδα 12) Τελικά, ο Ιεχωβά καθάρισε τις εκκλησίες και έθεσε το θεμέλιο για εκπληκτική αύξηση.

Το 1971, διορίστηκα στο γραφείο τμήματος στην Κινσάσα, όπου φρόντιζα για διάφορους διορισμούς, όπως για την αλληλογραφία, τις παραγγελίες εντύπων και κάποια υπηρεσιακά ζητήματα. Στο Μπέθελ, έμαθα να οργανώνω το έργο σε μια τεράστια χώρα που είχε ελλιπείς υποδομές. Ενίοτε, η αλληλογραφία έκανε μήνες ολόκληρους να φτάσει στις εκκλησίες. Το ταχυδρομείο έστελνε την αλληλογραφία ως ένα σημείο με το αεροπλάνο, και μετά τη φόρτωναν σε βάρκες οι οποίες ακινητοποιούνταν επί εβδομάδες στο παχύ χαλί που σχημάτιζαν οι υάκινθοι του νερού. Ωστόσο, παρά τις διάφορες δυσκολίες, το έργο τελικά γινόταν.

Έβλεπα με κατάπληξη πώς διοργάνωναν οι αδελφοί μεγάλες συνελεύσεις με ελάχιστους πόρους. Διαμόρφωναν κάποια τερμιτοφωλιά για να φτιάξουν την εξέδρα, χρησιμοποιούσαν μακριά καλάμια τύφης για τοίχους και μερικά τα τύλιγαν και τα έκαναν μαξιλάρια για να κάθονται. Έφτιαχναν πρόχειρα κτίσματα με σκελετό από μπαμπού ενώ με καλαμωτές έφτιαχναν στέγες και τραπέζια. Και από φλοιούς δέντρων έφτιαχναν κάτι αντίστοιχο με τα καρφιά. Πώς να μη θαυμάζω αυτούς τους προσαρμοστικούς και ευρηματικούς αδελφούς και αδελφές; Τους αγάπησα με όλη μου την καρδιά. Πόσο μου έλειψαν όταν χρειάστηκε να φύγω για τον καινούριο μου διορισμό!