• Ζάμπια
    Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 2006

    • Βοήθεια στους Πρόσφυγες

      Στην Αφρική, πολλοί άνθρωποι απολαμβάνουν ευτυχισμένη, ειρηνική ζωή. Δυστυχώς, όμως, ολοένα και περισσότεροι επηρεάζονται από τον πόλεμο. Μέσα σε μια νύχτα, γείτονες γίνονται εχθροί, αθώοι αναγκάζονται να αφήσουν τα σπίτια τους και ολόκληρες κοινότητες ερημώνουν. Οι πρόσφυγες, έχοντας μαζί τους λιγοστά υλικά υπάρχοντα, αναζητούν ασφάλεια όπου μπορούν. Αυτή είναι η εμπειρία εκατομμυρίων ανθρώπων σήμερα.

      Το Μάρτιο του 1999, χιλιάδες άνθρωποι κατέφυγαν στη Ζάμπια, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τις συγκρούσεις στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Όπως συμβαίνει σε πολλούς πολέμους, οι στρατιωτικές δυνάμεις προχώρησαν σε λεηλασίες, υποχρέωσαν άντρες να μεταφέρουν βαριά φορτία και κακοποίησαν γυναίκες και παιδιά. Εφόσον οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν παίρνουν όπλο, πολλοί υπέστησαν ταπείνωση και άγριους ξυλοδαρμούς. Ο Κατάτου Σόνγκα, ένας ζηλωτής τακτικός σκαπανέας γύρω στα 55, θυμάται: «Με ανάγκασαν να ξαπλώσω μπροστά σε γυναικόπαιδα και με μαστίγωσαν μέχρι που έμεινα αναίσθητος».

      Για να αποφύγουν παρόμοια μεταχείριση, πολλές οικογένειες έφυγαν. Ο Μαπένγκο Κιτάμπο, καθώς προσπαθούσε να διαφύγει μέσα από τη σαβάνα, χωρίστηκε από τους γιους του. Ο ίδιος εξηγεί: «Δεν είχαμε χρόνο να ψάξουμε για κανέναν. Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να προχωρήσουμε, αν και ανησυχούσαμε τρομερά για τους προσφιλείς μας». Πολλοί έφυγαν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά με τα πόδια ή με ποδήλατο για να βρουν ασφαλές μέρος.

      Η μικρή πόλη Καπούτα κατακλύστηκε από πρόσφυγες. Ανάμεσά τους ήταν σχεδόν 5.000 αδελφοί με τις οικογένειές τους, εξαντλημένοι από το μεγάλο και επίπονο ταξίδι. Οι 200 ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας που ζούσαν στην πόλη, αν και δεν ήταν προετοιμασμένοι να δεχτούν τους πρόσφυγες, πρόσφεραν με χαρά Χριστιανική φιλοξενία στους αδελφούς και στις αδελφές τους. Ο πρόσφυγας Μάντα Εντόμπα θυμάται: «Εντυπωσιαστήκαμε βαθιά από την αγάπη και τη φιλοξενία που μας έδειξαν. Οι ντόπιοι αδελφοί, όταν κατάλαβαν ότι ήμασταν Μάρτυρες του Ιεχωβά, άνοιξαν τα σπίτια τους. Όπως η χήρα στα Σαρεπτά, ήταν πρόθυμοι να μοιραστούν τις λιγοστές τους προμήθειες μαζί μας».

      Κοντά στις όχθες της λίμνης Μουέρου στα βόρεια, ένας μικρός αριθμός ντόπιων Μαρτύρων φρόντισαν για εκατοντάδες πρόσφυγες. Με οργανωμένο τρόπο, τους παρείχαν τροφή και στέγη. Οι κοντινές εκκλησίες προμήθευαν κασσάβα και ψάρια. Τελικά, έπειτα από τρεις μήνες, οι Κονγκολέζοι Μάρτυρες εγγράφηκαν σε καταλόγους και μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδο προσφύγων.

      Εκείνοι που προσπαθούν να ξεφύγουν από βίαιες συγκρούσεις σπάνια έχουν μαζί τους βιβλία και περιοδικά. Συνήθως, καθώς αγωνίζονται απεγνωσμένα να καταφύγουν σε ασφαλές μέρος, αναγκάζονται να αφήσουν πίσω τα πιο πολύτιμα υπάρχοντά τους. Ανάμεσα στο λαό του Θεού επικρατούσε εντελώς διαφορετική κατάσταση. Παρ’ όλο που έπρεπε να φύγουν όσο το δυνατόν πιο εσπευσμένα, μερικοί κατάφεραν να πάρουν μαζί τους τα έντυπά τους. Ωστόσο, οι Γραφές και τα Γραφικά έντυπα ήταν δυσεύρετα. Συνήθως, σε μια συνάθροιση με 150 παρόντες, υπήρχαν διαθέσιμα μόνο πέντε βιβλία. Πώς συμμετείχαν οι παρευρισκόμενοι; Ένας αδελφός εξηγεί: «Όσοι είχαν Γραφή έβρισκαν τα εδάφια και όσοι δεν είχαν άκουγαν με αμέριστη προσοχή. Με αυτόν τον τρόπο, όλοι αινούσαν τον Ιεχωβά και ενθάρρυναν ο ένας τον άλλον με τα σχόλιά τους».

      Κάλυψη Υλικών Αναγκών

      Οι περισσότεροι πρόσφυγες είναι γυναίκες και παιδιά. Όταν φτάνουν, συνήθως έχουν κακή υγεία και είναι νηστικοί. Πώς τους βοηθούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά; Η εφημερίδα Τάιμς της Ζάμπιας ανέφερε: «Φέρνει ικανοποίηση το γεγονός ότι ο Σύλλογος των Μαρτύρων του Ιεχωβά της Ζάμπιας έστειλε εθελοντές και άλλα άτομα για να προσφέρουν βοήθεια στο πρώην Ζαΐρ ώστε να ελαφρύνουν το φορτίο των προσφύγων στην περιοχή των Μεγάλων Λιμνών». Το άρθρο εξηγούσε ότι Μάρτυρες από το Βέλγιο, τη Γαλλία και την Ελβετία «προμήθευσαν συνολικά στους πρόσφυγες 500 κιλά φάρμακα, 10 τόνους βιταμινούχα προϊόντα, 20 τόνους τρόφιμα και πάνω από 90 τόνους ρουχισμού, 18.500 ζευγάρια παπούτσια και 1.000 κουβέρτες, συνολικής αξίας περίπου ενός εκατομμυρίου δολαρίων».

      Ο αδελφός Εντόμπα θυμάται: «Η μέρα κατά την οποία έφτασαν οι προμήθειες ήταν πολύ συναρπαστική και ενισχυτική για την πίστη όλων μας. Πόσο στοργική είναι η οργάνωση στην οποία ανήκουμε! Αυτή η μεγαλειώδης εκδήλωση αγάπης αποτέλεσε σημείο στροφής για πολλά μη ομόπιστα μέλη οικογενειών στις οποίες ανήκαν αδελφοί μας. Από τότε, μερικοί από αυτούς έχουν συνταυτιστεί μαζί μας και κάνουν θαυμάσια πρόοδο ως λάτρεις του Θεού». Υλική βοήθεια προσφέρθηκε σε όλους τους πρόσφυγες, χωρίς διακρίσεις.

      Στα τέλη του 1999, ο αριθμός των εκτοπισμένων που ζούσαν στη χώρα είχε ξεπεράσει τους 200.000. Μια τοπική εφημερίδα ανέφερε: «Η Ζάμπια έχει γίνει ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα όπου μπορούν να βρουν άσυλο οι Αφρικανοί πρόσφυγες που προσπαθούν να ξεφύγουν από συγκρούσεις». Παρά τις προσπάθειες που έχουν καταβάλει οι αρχές για να καλύψουν τις ανάγκες τους, η απογοήτευση και η έλλειψη ικανοποίησης από μέρους των προσφύγων έχουν οδηγήσει σε βίαιες διαμαρτυρίες. Έπειτα από μια εξέγερση, οι υπεύθυνοι του στρατοπέδου πλησίασαν τον επίσκοπο περιοχής, κατηγορώντας τον ότι δεν είχε κάνει πολλά για να τους βοηθήσει να διατηρήσουν την τάξη, αν και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είχαν καμία συμμετοχή στις ταραχές. Ο επίσκοπος περιοχής, ευγενικά αλλά σταθερά, απάντησε: «Μα σας έχω βοηθήσει! Φαντάζεστε πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα αν είχαν προστεθεί στον όχλο άλλα 5.000 άτομα; Σας παρακαλώ να εκτιμήσετε το γεγονός ότι τουλάχιστον 5.000 πρόσφυγες δεν συμμετείχαν στην εξέγερση επειδή είναι Μάρτυρες. Είναι αδελφοί μου!»

      Είναι γνωστό ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ασκούν σταθεροποιητική επίδραση στην κοινωνία των προσφύγων. Ένας κρατικός αξιωματούχος σχολίασε: «Ακούσαμε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι εξαιρετικά θρησκευόμενοι, και διορίσαμε πολλούς από αυτούς ως υπευθύνους τμημάτων. Έκτοτε, υπάρχει ηρεμία στο στρατόπεδο χάρη στη βοήθεια που προσφέρουν, και όλοι είναι αφοσιωμένοι στην ανάγνωση της Γραφής. Ευχαριστώ τον Θεό που έχουμε μαζί μας τέτοιους ανθρώπους και επικρατεί ειρήνη στο στρατόπεδο».