Σκεφτείτε τη νόσο Λάιμ, η οποία ανακαλύφτηκε το 1975 και πήρε το όνομά της από την πόλη Λάιμ του Κονέκτικατ, στις ΗΠΑ, όπου παρατηρήθηκε για πρώτη φορά. Το βακτήριο το οποίο προκαλεί τη νόσο Λάιμ ίσως έφτασε στη Βόρεια Αμερική πριν από εκατό χρόνια με αρουραίους ή ζώα που ήρθαν με πλοία από την Ευρώπη. Αν κάποιο μικροσκοπικό τσιμπούρι του γένους Ιξώδης πιει αίμα από μολυσμένο ζώο, τα βακτήρια παραμένουν στα έντερα του τσιμπουριού για την υπόλοιπη ζωή του. Όταν το τσιμπούρι αργότερα τσιμπήσει κάποιο άλλο ζώο ή άνθρωπο, μπορεί να μεταδώσει τα βακτήρια στο αίμα του θύματος.

Στις βορειοανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες, η νόσος Λάιμ είναι ενδημική​—εμφανίζεται εκεί επί πολύ καιρό. Ο κύριος παθητικός φορέας βακτηρίων της νόσου Λάιμ στην περιοχή είναι ένα ποντίκι του γένους Περόμυσκος. Τα ποντίκια είναι επίσης ξενιστές τσιμπουριών, ιδιαίτερα αυτών που βρίσκονται σε στάδιο ανάπτυξης. Τα ενήλικα τσιμπούρια προτιμούν να ζουν σε ελάφια, πάνω στα οποία τρέφονται και ζευγαρώνουν. Χορτασμένο από αίμα, το ενήλικο θηλυκό τσιμπούρι πέφτει στο έδαφος για να γεννήσει τα αβγά του, από τα οποία σύντομα θα εμφανιστούν προνύμφες και έτσι ο κύκλος θα ξεκινήσει από την αρχή.

Αλλαγή των Συνθηκών

Οι παθογόνοι οργανισμοί συνυπήρχαν με τα ζώα και τα έντομα επί πολλά χρόνια χωρίς να προκαλούν ασθένειες στους ανθρώπους. Αλλά μια αλλαγή των συνθηκών μπορεί να μετατρέψει κάποια ενδημική ασθένεια σε επιδημία​—ασθένεια η οποία επηρεάζει πολλούς ανθρώπους σε κάποια περιοχή. Ποια αλλαγή έγινε στην περίπτωση της νόσου Λάιμ;

Στο παρελθόν, τα αρπακτικά ζώα συνέβαλλαν στο να περιορίζεται η επαφή ανάμεσα στα τσιμπούρια του ελαφιού και στον άνθρωπο θέτοντας υπό έλεγχο τον πληθυσμό των ελαφιών. Όταν οι πρώτοι Ευρωπαίοι άποικοι αποψίλωσαν τα δάση για να καλλιεργήσουν τη γη, ο πληθυσμός των ελαφιών λιγόστεψε ακόμη περισσότερο και οι εχθροί τους επίσης μετακινήθηκαν. Αλλά στα μέσα του 19ου αιώνα, πολλά αγροκτήματα εγκαταλείφθηκαν καθώς ο αγροτικός κόσμος μετακινήθηκε προς τα δυτικά και τα δάση άρχισαν να καλύπτουν και πάλι τις εκτάσεις. Τα ελάφια επέστρεψαν αλλά όχι και οι φυσικοί εχθροί τους. Έτσι λοιπόν, ο πληθυσμός των ελαφιών ανέκαμψε εντυπωσιακά και το ίδιο συνέβη και με τα τσιμπούρια.

Λίγο καιρό αργότερα, έφτασε το βακτήριο της νόσου Λάιμ και εγκαταστάθηκε στα ζώα δεκαετίες προτού κάνει την απειλητική του εμφάνιση στους ανθρώπους. Ωστόσο, όταν ξεκίνησε η οικοδόμηση προαστίων στις παρυφές των δασών, πολύ περισσότερα παιδιά και ενήλικοι άρχισαν να εισβάλλουν στην επικράτεια των τσιμπουριών. Τα τσιμπούρια μπορούσαν πια να προσκολλώνται σε ανθρώπους και εκείνοι κόλλησαν τη νόσο Λάιμ.

[Εικόνες στη σελίδα 7]

Το τσιμπούρι του ελαφιού (το οποίο φαίνεται μεγεθυσμένο δεξιά) μεταδίδει τη νόσο Λάιμ στον άνθρωπο

Από αριστερά προς τα δεξιά: Ενήλικο θηλυκό, ενήλικο αρσενικό και νύμφη, όλα σε πραγματικό μέγεθος

[Ευχαριστίες]

Όλα τα τσιμπούρια: CDC