Ερωτήσεις από Αναγνώστες

Σύμφωνα με κάποια δημοσιεύματα, μετά τον τοκετό, μερικά νοσοκομεία κρατούν τον πλακούντα και τον ομφάλιο λώρο για να εξαγάγουν διάφορες ουσίες από το αίμα που περιέχουν. Θα πρέπει να ανησυχεί αυτό ένα Χριστιανό;

Σε πολλά μέρη, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, και έτσι οι Χριστιανοί δεν χρειάζεται να ανησυχούν. Αν υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος για να πιστεύει κάποιος ότι το νοσοκομείο στο οποίο θα γεννήσει κάποια Χριστιανή ακολουθεί αυτή την τακτική, θα ήταν κατάλληλο να υποδείξει απλώς στο γιατρό ότι ο πλακούντας και ο ομφάλιος λώρος θα πρέπει να πεταχτούν, να μη χρησιμοποιηθούν με κανέναν άλλον τρόπο.

Διάφορα ιατρικά προϊόντα έχουν βιολογική προέλευση, είτε από ζώα είτε από ανθρώπους. Λόγου χάρη, ορισμένες ορμόνες εξάγονται από τα ούρα αλόγων που κυοφορούν. Το αίμα του αλόγου είναι μια ουσία από την οποία παρασκευαζόταν ο αντιτετανικός ορός· η γ-σφαιρίνη, η οποία καταπολεμά τις ασθένειες, παραγόταν επί μακρόν από το αίμα του ανθρώπινου πλακούντα (το ύστερο). Μερικά νοσοκομεία κρατούσαν και κατέψυχαν τον πλακούντα, ο οποίος αργότερα μεταφερόταν σε κάποιο φαρμακευτικό εργαστήριο ώστε να υποβληθεί σε επεξεργασία το πλούσιο σε αντισώματα αίμα προκειμένου να εξαχθεί η γ-σφαιρίνη.

Πιο πρόσφατα, ορισμένοι ερευνητές ισχυρίζονται ότι η χρήση αίματος από το ύστερο έχει καλά αποτελέσματα στη θεραπεία μιας μορφής λευχαιμίας, και εικάζεται ότι αυτό το αίμα μπορεί να είναι χρήσιμο σε μερικές περιπτώσεις διαταραχών του ανοσοποιητικού συστήματος ή ως υποκατάστατο σε μεταμοσχεύσεις μυελού των οστών. Έτσι, έχουν λάβει κάποια δημοσιότητα ορισμένες περιπτώσεις γονέων οι οποίοι επέτρεψαν την εξαγωγή, την κατάψυξη και την αποθήκευση αίματος από το ύστερο σε περίπτωση που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο στην περίθαλψη του παιδιού τους στο μέλλον.

Αυτή η εμπορευματοποίηση του αίματος του πλακούντα δεν παρασύρει τους αληθινούς Χριστιανούς, των οποίων ο τρόπος σκέψης κατευθύνεται από τον τέλειο νόμο του Θεού. Ο Δημιουργός μας βλέπει το αίμα ως ιερό, ως εκείνο που αντιπροσωπεύει τη θεόδοτη ζωή. Η μόνη χρήση του αίματος την οποία επέτρεψε ήταν «επί του θυσιαστηρίου», δηλαδή σε σχέση με θυσίες. (Λευιτικόν 17:10-12· παράβαλε Ρωμαίους 3:25· 5:8· Εφεσίους 1:7.) Σε κάθε άλλη περίπτωση, το αίμα που αφαιρούνταν από κάποιο πλάσμα έπρεπε να χυθεί στο έδαφος, να πεταχτεί.—Λευιτικόν 17:13· Δευτερονόμιον 12:15, 16.

Όταν οι Χριστιανοί κυνηγούν κάποιο ζώο ή σκοτώνουν ένα πουλερικό ή κάποιο γουρούνι, στραγγίζουν το αίμα και το πετούν. Δεν χρειάζεται να το χύσουν κατά γράμμα στο έδαφος, διότι η ουσία είναι ότι πετούν το αίμα και δεν το χρησιμοποιούν με κανέναν άλλον τρόπο.

Οι Χριστιανοί που νοσηλεύονται σε κάποιο ίδρυμα κατανοούν ότι τα βιολογικά προϊόντα τα οποία παίρνονται από εκείνους πετιούνται, είτε αυτά είναι άχρηστες ουσίες του σώματος είτε άρρωστοι ιστοί είτε αίμα. Ασφαλώς, ο γιατρός μπορεί να θέλει να γίνουν πρώτα μερικές εξετάσεις, όπως ανάλυση ούρων, παθολογική εξέταση ενός κακοήθους ιστού ή εξετάσεις αίματος. Αλλά στη συνέχεια, τα προϊόντα πετιούνται σύμφωνα με τους τοπικούς νόμους. Ο νοσοκομειακός ασθενής σπάνια χρειάζεται να το ζητήσει αυτό συγκεκριμένα γιατί είναι λογικό καθώς και συνετό από ιατρική άποψη να απομακρυνθούν αυτά τα βιολογικά προϊόντα. Αν κάποιος ασθενής έχει βάσιμο λόγο να αμφιβάλλει ότι θα τηρηθεί αυτή η συνηθισμένη τακτική, τότε αυτός ή αυτή θα μπορούσε να το αναφέρει στο θεράποντα γιατρό, λέγοντας ότι για θρησκευτικούς λόγους επιθυμεί να πεταχτούν οποιαδήποτε τέτοια προϊόντα.

Εντούτοις, όπως αναφέραμε, αυτό σπάνια θα πρέπει να ανησυχεί το μέσο ασθενή επειδή σε πολλά μέρη ούτε καν γίνεται σκέψη για τέτοιου είδους φύλαξη και επαναχρησιμοποίηση του ύστερου ή άλλων βιολογικών προϊόντων, πολύ περισσότερο δε να αποτελεί αυτό καθιερωμένη συνήθεια.

Το άρθρο «Ας Απεχθανόμαστε Ό,τι Είναι Πονηρό», το οποίο εμφανίστηκε στη «Σκοπιά» 1 Ιανουαρίου 1997, φαινόταν να συγκεντρώνει την προσοχή στην παιδοφιλία. Πώς μπορεί να οριστεί αυτή η συνήθεια;

Η εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα ορίζει την «παιδοφιλία» ως σεξουαλική απόκλιση κατά την οποία «το αντικείμενο της σεξουαλικής ικανοποίησης είναι ένα παιδί». Πτυχές αυτής της συνήθειας καταδικάζονται στα εδάφια Δευτερονόμιον 23:17, 18, ΜΝΚ. Εκεί, ο Θεός επέκρινε το να γίνει κάποιος πόρνος στο ναό (‘δηλαδή νεαρός «κίναιδος», αγόρι διατηρημένο για σκοπούς σεξουαλικής διαστροφής’, υποσημείωση στη ΜΝΚ). Αυτά τα εδάφια απαγορεύουν επίσης σε οποιονδήποτε να φέρει στον ‘οίκο του Ιεχωβά’ την τιμή ‘σκύλου’ (‘πιθανώς παιδεραστή· κάποιου που διαπράττει πρωκτική συνουσία, ιδιαίτερα με αγόρι’, υποσημείωση στη ΜΝΚ). Αυτές οι Γραφικές και κοσμικές αναφορές καταδεικνύουν ότι εκείνο που εξέταζε Η Σκοπιά ήταν το να γίνει ένα παιδί αντικείμενο σεξουαλικής κακοποίησης, περιλαμβανομένης και της θωπείας, από κάποιον ενήλικο.