Ορισμένοι αναλυτές βλέπουν ένα άλλο πλεονέκτημα στην οικονομική ενοποίηση: Πιστεύουν ότι θα κάνει τις χώρες πιο απρόθυμες να διεξάγουν πολέμους. Ο Τόμας Λ. Φρίντμαν, στο βιβλίο του Τα Αυτοκίνητα «Λέξους» και η Ελιά (The Lexus and the Olive Tree), υποστηρίζει ότι η παγκοσμιοποίηση «αυξάνει τα κίνητρα για την αποφυγή του πολέμου και το κόστος διεξαγωγής του πολέμου με περισσότερους τρόπους από ό,τι σε οποιαδήποτε προηγούμενη εποχή της σύγχρονης ιστορίας».

Φόβοι για έναν Πιο Διαιρεμένο Κόσμο

Πιθανότατα η μεγαλύτερη ανησυχία σχετικά με την παγκοσμιοποίηση είναι ο τρόπος με τον οποίο έχει διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς. Μολονότι αναμφίβολα ο παγκόσμιος πλούτος έχει αυξηθεί, είναι συγκεντρωμένος σε λιγότερα χέρια και σε λιγότερες χώρες. Η καθαρή περιουσία των 200 πλουσιότερων ανθρώπων της γης ξεπερνάει τώρα το συνολικό εισόδημα του 40 τοις εκατό των ανθρώπων που κατοικούν στον πλανήτη​—περίπου 2,4 δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Και ενώ οι μισθοί εξακολουθούν να αυξάνονται στις πλούσιες χώρες, στην πραγματικότητα το μέσο εισόδημα σε 80 φτωχές χώρες έχει μειωθεί τα προηγούμενα δέκα χρόνια.

Μια άλλη βασική ανησυχία έχει να κάνει με το περιβάλλον. Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας στηρίζεται από τις δυνάμεις της αγοράς οι οποίες ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο για το κέρδος παρά για την προστασία του πλανήτη. Ο Αγκούς Πουρνόμο, επικεφαλής του Παγκόσμιου Ταμείου για τη Φύση στην Ινδονησία, περιγράφει το δίλημμα: «Βρισκόμαστε σε έναν διαρκή αγώνα δρόμου με την ανάπτυξη. . . . Φοβάμαι ότι σε μια δεκαετία όλοι μας θα ανησυχούμε για το περιβάλλον, αλλά τότε δεν θα υπάρχει τίποτα για να προστατέψουμε».

Οι άνθρωποι ανησυχούν επίσης για την εργασία τους. Οι εργασίες αλλά και τα εισοδήματα έχουν γίνει πιο επισφαλή, καθώς οι παγκόσμιες συγχωνεύσεις και ο έντονος ανταγωνισμός πιέζουν τις εταιρίες να εκσυγχρονίσουν τις διαδικασίες τους. Η πρόσληψη και η απόλυση εργαζομένων σύμφωνα με τις εκάστοτε ανάγκες της αγοράς είναι λογικές κινήσεις για μια εταιρία που ενδιαφέρεται για την αύξηση των κερδών της, οι οποίες όμως ταλανίζουν τη ζωή των ανθρώπων.

Η παγκοσμιοποίηση των οικονομικών αγορών έχει εισαγάγει έναν ακόμη αποσταθεροποιητικό παράγοντα. Οι διεθνείς επενδυτές μπορεί να τοποθετούν τεράστια χρηματικά ποσά σε αναπτυσσόμενες χώρες αλλά αργότερα αποσύρουν τα χρήματά τους ξαφνικά όταν δυσχεραίνει το οικονομικό τοπίο. Τέτοιες μαζικές αποσύρσεις μπορούν να βυθίσουν τη μια χώρα μετά την άλλη σε οικονομική κρίση. Η νομισματική κρίση στην Ανατολική Ασία το 1998 οδήγησε 13 εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία. Στην Ινδονησία, ακόμη και οι εργαζόμενοι που διατήρησαν την εργασία τους είδαν τον καθαρό μισθό τους να μειώνεται κατά το ήμισυ.