Ο Πολ, η σύζυγος του οποίου πέθανε από καρκίνο, εξηγεί γιατί του άρεσε που άλλοι τον καλούσαν να βγει μαζί τους. «Μερικές φορές», λέει, «δεν έχεις διάθεση να βρεθείς με παρέα ή να μιλήσεις για την κατάστασή σου. Αλλά ύστερα από ένα βράδυ με συντροφιά, νιώθεις πολύ καλύτερα. Δεν νιώθεις τόσο μόνος. Ξέρεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται αληθινά για εσένα, και αυτό διευκολύνει τα πράγματα».b

Ο Πολ, ο οποίος αναφέρθηκε παραπάνω, περιγράφει πόσο δύσκολο είναι να μη ζει κάποιος με τις αναμνήσεις. «Η σύζυγός μου και εγώ», λέει, «ήμασταν σαν δυο δεντράκια που μεγάλωσαν πλεγμένα μαζί. Αλλά μετά, το ένα δέντρο πέθανε και το έκοψαν, αφήνοντας το άλλο παραμορφωμένο. Ένιωθα παράξενα που ήμουν μόνος».

Ο Χέρμπερτ, ο οποίος είναι χήρος εδώ και έξι χρόνια, λέει: «Χαιρόμουν ιδιαίτερα όποτε οι επισκέπτες κάθονταν και με άκουγαν προσεκτικά να αναπολώ στιγμές του παρελθόντος ή να εκφράζω κάτι που είχα στο μυαλό μου εκείνη τη στιγμή. Είμαι βέβαιος ότι δεν ήμουν πάντα η καλύτερη παρέα, αλλά εκτιμούσα τη συμπόνια που μου έδειχναν». Ο Πολ συγκινήθηκε ιδιαίτερα από τις ενέργειες ενός ώριμου φίλου ο οποίος έπαιρνε συχνά την πρωτοβουλία και τον ρωτούσε πώς τα πήγαινε από συναισθηματική άποψη. Ο ίδιος λέει: «Εκτιμούσα την ειλικρινή και διακριτική προσέγγισή του και συχνά του έλεγα πώς ένιωθα εκείνη τη στιγμή».​—Παροιμίες 18:24.