Ωστόσο, τα λόγια «για να σε δώσω ως διαθήκη για το λαό» στο εδάφιο 8 αυτού του κεφαλαίου και η δήλωση που προηγείται στο εδάφιο 6, σύμφωνα με την οποία αυτός «ο υπηρέτης» του Ιεχωβά θα δινόταν για «φως των εθνών, ώστε η σωτηρία [του Θεού] να φτάσει μέχρι την άκρη της γης», αποτελούν αδιαμφισβήτητα σημεία ότι η προφητεία είναι Μεσσιανική και επομένως εφαρμόζεται στον Χριστό Ιησού ως τον “υπηρέτη” του Θεού. (Παράβαλε Ησ 42:1-4, 6, 7 με Ματ 12:18-21.) Εφόσον ο “καιρός καλής θέλησης” ήταν καιρός κατά τον οποίο ο Ιεχωβά επρόκειτο να “απαντήσει” στον υπηρέτη του και να τον “βοηθήσει”, πρέπει να εφαρμόζεται στην επίγεια ζωή του Ιησού, όταν αυτός «πρόσφερε δεήσεις καθώς και ικεσίες σε Εκείνον που μπορούσε να τον σώσει από το θάνατο, με δυνατές κραυγές και δάκρυα, και εισακούστηκε χάρη στο θεοσεβή του φόβο». (Εβρ 5:7-9· παράβαλε Ιωα 12:27, 28· 17:1-5· Λου 22:41-44· 23:46.) Ο καιρός αυτός ήταν, λοιπόν, «ημέρα σωτηρίας» για τον ίδιο τον Γιο του Θεού, περίοδος ευκαιριών κατά την οποία επέδειξε τέλεια ακεραιότητα και, ως αποτέλεσμα, «έγινε αίτιος αιώνιας σωτηρίας σε όλους εκείνους που τον υπακούν».—Εβρ 5:9.

Στους φυσικούς Ιουδαίους που δεν εκτίμησαν τον ευνοϊκό καιρό και την ευκαιρία την οποία είχαν να εισέλθουν στον “πνευματικό Ισραήλ” ο Παύλος ανήγγειλε ότι θα στρεφόταν στα μη Ιουδαϊκά έθνη, και για να το στηρίξει αυτό παρέθεσε το εδάφιο Ησαΐας 49:6, λέγοντας: «Μάλιστα, ο Ιεχωβά μάς έχει δώσει εντολή με τα εξής λόγια: “Σε διόρισα φως των εθνών για να είσαι σωτηρία μέχρι την άκρη της γης”». (Πρ 13:47) Εφόσον οι λέξεις «καιρός» και «ημέρα» υποδηλώνουν κάτι το παροδικό, μεταδίδουν το αίσθημα του επείγοντος και καταδεικνύουν την ανάγκη που υπάρχει να χρησιμοποιεί κανείς σοφά μια περίοδο ευκαιριών ή εποχή εύνοιας προτού αυτή τελειώσει και αποσύρει ο Θεός το έλεός του και την προσφορά της σωτηρίας.—Ρω 13:11-13· 1Θε 5:6-11· Εφ 5:15-20.