Ερωτήσεις από Αναγνώστες

◼ Έχοντας υπόψη τα λόγια του Ιησού στο εδάφιο Ιωάννης 15:15, πρέπει οι Χριστιανοί να βλέπουν τους εαυτούς τους ως ‘δούλους’ του ή μπορούμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας ‘φίλους’ του;

Μπορούμε και πρέπει να είμαστε και τα δυο. Για να καταλάβουμε γιατί έχουν έτσι τα πράγματα, ας παρατηρήσουμε τι είπε εκεί ο Ιησούς στους πιστούς αποστόλους του, το τελευταίο βράδυ που πέρασε μαζί τους:

«Μεγαλήτεραν ταύτης αγάπην δεν έχει ουδείς, του να βάλη τις την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού. Σεις είσθε φίλοι μου, εάν κάμνητε όσα εγώ σας παραγγέλλω. Δεν σας λέγω πλέον δούλους, διότι ο δούλος δεν εξεύρει τι κάμνει ο κύριος αυτού· εσάς δε είπον φίλους, διότι πάντα όσα ήκουσα παρά του Πατρός μου, εφανέρωσα εις εσάς».—Ιωάννης 15:13-15.

Πρώτα-πρώτα, τι εννοούσε ο Ιησούς όταν έλεγε ότι οι όσιοι μαθητές του ήταν δούλοι; Δεν εννοούσε δούλοι με την έννοια ότι όλοι οι άνθρωποι που είναι απόγονοι του Αδάμ είναι γεννημένοι ατελείς και κατά συνέπεια πουλημένοι ή υποδουλωμένοι στην αμαρτία. (Ιωάννης 8:34· Ρωμαίους 5:18, 19· 6:16· 7:14) Όπως και οι Χριστιανοί από τότε κι ύστερα, οι απόστολοι ήταν κάποτε υποδουλωμένοι κατ’ αυτόν τον τρόπο, αλλά η θυσία του Ιησού θα παρείχε το μέσο για να απελευθερωθούν ή να εξαγοραστούν. (1 Πέτρου 1:18, 19· Γαλάτας 4:5) Ωστόσο, δεν έγιναν εντελώς ελεύθεροι μετά απ’ αυτό. Όπως έγραψε αργότερα ο απόστολος Παύλος, ‘αγοράστηκαν με κάποιο τίμημα’, με το αίμα του Ιησού, κι έτσι έγιναν δούλοι του Θεού και του Χριστού.—1 Κορινθίους 6:20, ΚΔΤΚ· 7:22, 23.

Στο εδάφιο Ιωάννης 15:15 ο Ιησούς δεν υπονοούσε ότι οι πιστοί απόστολοι, που θα έπαιρναν μετά από λίγο το άγιο πνεύμα και θα γίνονταν χρισμένοι Χριστιανοί, δεν ήταν πια δούλοι. (Παράβαλε Ιωάννης 15:20.) Φυσικά, η δουλεία στον Θεό μέσω του Χριστού δεν είναι καταπιεστική ούτε επιφέρει το θάνατο. Είναι στοργική και προστατεύει τη ζωή. (2 Τιμόθεον 4:8· Τίτον 1:1) Ο Χριστιανός που δέχεται μετά χαράς την αξία του αίματος του Χριστού και γίνεται δούλος του Θεού, θα αντιμετωπίσει αιώνιο θάνατο, μόνο αν αργότερα απορρίψει αυτή τη θυσία και παραδοθεί ξανά στην αμαρτία, κι έτσι ξαναγίνει δούλος της. (Γαλάτας 1:10· 4:8, 9· Εβραίους 6:4-6) Επομένως, οι μαθητές του Ιησού θα εξακολουθούσαν να είναι δούλοι του Θεού και του Χριστού, αλλά θα ήταν και κάτι παραπάνω από δούλοι. Γιατί;

Ο Ιησούς και οι απόστολοι κατανοούσαν ότι εκείνη την εποχή, σε μια συνήθως ψυχρή ή τυπική σχέση μεταξύ κυρίου και δούλου, ‘ο δούλος δεν θα ήξερε τι κάνει ο κύριος’. Συνήθως, ο άνθρωπος που είχε αγοράσει κάποιο δούλο δεν θα αντάλλασσε απόψεις μ’ αυτόν ούτε θα του φανέρωνε τις ενδόμυχες σκέψεις και τα ενδόμυχα συναισθήματά του.

Ωστόσο, καταλαβαίνουμε από τα λόγια του Ιησού ότι τα πράγματα ήταν διαφορετικά με τους αποστόλους. Ο ίδιος είπε: «Εσάς δε είπον φίλους, διότι πάντα όσα ήκουσα παρά του Πατρός μου, εφανέρωσα εις εσάς». (Ιωάννης 15:15) Ναι, όπως συνηθίζεται μεταξύ στενών φίλων, ο Ιησούς είχε αποκαλύψει σ’ αυτούς λεπτομέρειες και νοήματα που ήταν μυστικά. (Ματθαίος 13:10-12· 1 Κορινθίους 2:14-16) Μολονότι εξακολουθούσαν να είναι υπηρέτες ή δούλοι του Θεού μέσω του Ιησού, οι απόστολοι είχαν μια θερμή και στενή σχέση που έδειχνε ότι ήταν και έμπιστοι φίλοι. (Παράβαλε Ψαλμός 25:14, ΜΝΚ.) Αυτό μπορεί και πρέπει να ισχύει και για μας. Τι προνόμιο που είναι να έχουμε ως Κυρίους μας στον ουρανό, πρόσωπα που μας μεταχειρίζονται ως έμπιστους και σεβαστούς φίλους!