13, 14. Πώς το αίμα του Ιησού είναι ζωοσωτήριο και αναγκαίο για σωτηρία; (Εφεσίους 1:13)

¹³ Το αίμα—το χυμένο αίμα του Ιησού—σχετίζεται με τη σωτηρία και σήμερα. Όταν ‘πλησίαζε το πάσχα, η γιορτή των Ιουδαίων’, το 32 Κ.Χ., ο Ιησούς είπε σ’ ένα μεγάλο ακροατήριο: «Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Διότι η σαρξ μου αληθώς είναι τροφή, και το αίμα μου αληθώς είναι πόσις». (Ιωάννης 6:4, 54, 55) Όλοι οι Ιουδαίοι ακροατές του θα είχαν στο νου τους το ερχόμενο Πάσχα και το γεγονός ότι το αίμα ενός αρνιού χρησιμοποιήθηκε στην Αίγυπτο.

¹⁴ Ο Ιησούς δεν μιλούσε τότε για τα εμβλήματα που χρησιμοποιούνται στο Δείπνο του Κυρίου. Αυτή η καινούρια γιορτή για τους Χριστιανούς δεν θεσπίστηκε παρά ένα χρόνο αργότερα· επομένως, ακόμη και οι απόστολοι που άκουγαν τον Ιησού το 32 Κ.Χ. δεν ήξεραν τίποτα γι’ αυτήν. Εντούτοις, ο Ιησούς έδειχνε ότι το αίμα του ήταν ουσιώδες για αιώνια σωτηρία. Ο Παύλος εξήγησε: «Δια του οποίου έχομεν την απολύτρωσιν δια του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτημάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού». (Εφεσίους 1:7) Μόνο μέσω συγχώρησης με βάση το αίμα του Ιησού μπορούμε να ζήσουμε για πάντα.

15. Ποια σωτηρία και ποια προνόμια προσφέρθηκαν στους Εβραίους της Αιγύπτου, και τι δεν τους προσφέρθηκε; (1 Κορινθίους 10:1-5)

¹⁵ Στην περίπτωση της αρχαίας Αιγύπτου, υπήρξε περιορισμένη μόνο σωτηρία. Κανένας από εκείνους που εγκατέλειψαν την Αίγυπτο δεν περίμενε να του δοθεί ατέλειωτη ζωή μετά την Έξοδο. Είναι αλήθεια ότι ο Θεός διόρισε τους Λευίτες να είναι ιερείς για το έθνος, και μερικοί από τη φυλή του Ιούδα έγιναν προσωρινοί βασιλιάδες, αλλά όλοι αυτοί θα πέθαιναν. (Πράξεις 2:29· Εβραίους 7:11, 23, 27) Μολονότι το ‘μεγάλο σύμμικτο πλήθος’ ανθρώπων, που εγκατέλειψαν κι αυτοί την Αίγυπτο, δεν είχαν αυτά τα προνόμια, μπορούσαν να ελπίζουν μαζί με τους Εβραίους ότι θα έφταναν στην Υποσχεμένη Γη και θα απολάμβαναν μια φυσιολογική ζωή λατρεύοντας τον Θεό. Ωστόσο, οι δούλοι του Ιεχωβά που έζησαν στην προχριστιανική εποχή είχαν βάση να ελπίζουν ότι, στο μέλλον, θα μπορούσαν να απολαύσουν ατέλειωτη ζωή στη γη, όπου θα ζούσε το ανθρώπινο γένος σύμφωνα με το σκοπό του Θεού. Αυτό θα ήταν σε αρμονία με την υπόσχεση του Ιησού, που είναι γραμμένη στο εδάφιο Ιωάννης 6:54.

16. Σε ποιο είδος σωτηρίας μπορούσαν να ελπίζουν οι αρχαίοι δούλοι του Θεού;

¹⁶ Ο Θεός χρησιμοποίησε μερικούς από τους αρχαίους δούλους του για να καταγράψουν θεόπνευστα λόγια σχετικά με το ότι η γη έχει δημιουργηθεί για να κατοικείται και σχετικά με το ότι οι ευθείς θα ζήσουν σ’ αυτή για πάντα. (Ψαλμός 37:9-11· Παροιμίαι 2:21, 22· Ησαΐας 45:18) Ωστόσο, πώς θα κέρδιζαν τέτοια σωτηρία οι αληθινοί λάτρεις αν πέθαιναν; Με το να τους επαναφέρει ο Θεός στη ζωή, εδώ στη γη. Παραδείγματος χάρη, ο Ιώβ εξέφρασε την ελπίδα ότι ο Θεός θα τον θυμόταν και θα τον ξανακαλούσε στη ζωή. (Ιώβ 14:13-15· Δανιήλ 12:13) Σαφώς, μια μορφή σωτηρίας είναι η αιώνια ζωή στη γη.—Ματθαίος 11:11.