Ας Τρέχουμε τον Αγώνα με Υπομονή

«Ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα».—ΕΒΡΑΙΟΥΣ 12:1.

1. (α) Τι τίθεται μπροστά μας όταν κάνουμε αφιέρωση στον Ιεχωβά Θεό; (β) Για ποιο είδος αγώνα πρέπει να προετοιμαστεί ο Χριστιανός;

ΟΤΑΝ αφιερωθήκαμε στον Ιεχωβά μέσω του Ιησού Χριστού, ο Θεός έθεσε μπροστά μας, συμβολικά μιλώντας, έναν αγώνα. Στο τέλος του αγώνα, σε όλους όσους τερματίσουν με επιτυχία θα απονεμηθεί ένα βραβείο. Τι βραβείο; Αιώνια ζωή! Για να κερδίσει αυτό το υπέροχο βραβείο, ο Χριστιανός δρομέας πρέπει να είναι προετοιμασμένος, όχι απλώς για ένα σύντομο, γρήγορο δρόμο ταχύτητας, αλλά για έναν αγώνα μεγάλης απόστασης. Έτσι, θα χρειαστεί υπομονή. Θα χρειαστεί να υπομείνει τόσο το διαρκή μόχθο του ίδιου του αγώνα όσο και τα εμπόδια που παρουσιάζονται στη διάρκεια του αγώνα.

2, 3. (α) Τι θα μας βοηθήσει να τρέξουμε το Χριστιανικό αγώνα μέχρι το τέλος; (β) Πώς βοήθησε η χαρά τον Ιησού να τρέξει τον αγώνα με υπομονή;

² Τι θα μας βοηθήσει να τρέξουμε έναν τέτοιον αγώνα μέχρι το τέλος; Τι βοήθησε τον Ιησού να υπομείνει ενόσω ζούσε ως άνθρωπος πάνω στη γη; Αντλούσε εσωτερική δύναμη από την ιδιότητα της χαράς. Τα εδάφια Εβραίους 12:1-3 αναφέρουν: «Λοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα, αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού. Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας».

³ Σε όλη τη διάρκεια της δημόσιας διακονίας του, ο Ιησούς μπορούσε να συνεχίζει να τρέχει τον αγώνα λόγω της χαράς του Ιεχωβά. (Παράβαλε Νεεμίας 8:10.) Η χαρά του τον βοήθησε να υπομείνει ακόμα και έναν ατιμωτικό θάνατο πάνω στο ξύλο βασανισμού, μετά τον οποίο δοκίμασε την ανείπωτη χαρά της ανάστασης από τους νεκρούς και της ανάληψης στα δεξιά του Πατέρα του, ώστε από εκεί να φροντίσει για την αποπεράτωση του έργου του Θεού. Με την υπομονή του, ως άνθρωπος που βρισκόταν με το μέρος του Θεού, διατήρησε το δικαίωμά του για αιώνια ζωή. Ναι, όπως λέει το εδάφιο Λουκάς 21:19: «Δια της υπομονής σας αποκτήσατε τας ψυχάς σας».

4. Τι παράδειγμα έθεσε ο Ιησούς για εκείνους που τρέχουν μαζί του, και σε τι πρέπει να προσηλώνουμε τη διάνοιά μας;

⁴ Ο Ιησούς Χριστός έθεσε το πιο καλό παράδειγμα για εκείνους που τρέχουν μαζί του, και το παράδειγμά του μας βεβαιώνει ότι κι εμείς επίσης μπορούμε να βγούμε νικητές. (1 Πέτρου 2:21) Ό,τι μας ζητάει να κάνουμε ο Ιησούς, μπορούμε να το κάνουμε. Όπως υπέμεινε εκείνος, έτσι μπορούμε να υπομείνουμε κι εμείς. Και καθώς εμμένουμε μιμούμενοι σταθερά αυτόν, πρέπει να προσηλώνουμε τη διάνοιά μας στους λόγους που έχουμε για να είμαστε χαρούμενοι. (Ιωάννης 15:11, 20, 21) Η χαρά θα μας ενισχύει ώστε να εμμένουμε καθώς τρέχουμε τον αγώνα στην υπηρεσία του Ιεχωβά μέχρι να αποκτήσουμε το ένδοξο βραβείο της αιώνιας ζωής.—Κολοσσαείς 1:10, 11, ΜΝΚ.

5. Πώς μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι και ενισχυμένοι για τον αγώνα που έχει τεθεί μπροστά μας;

⁵ Για να μας βοηθάει να εμμένουμε στον αγώνα, ο Ιεχωβά μάς δίνει δύναμη που είναι πέρα από τη φυσιολογική. Όταν διωκόμαστε, αυτή η δύναμη και η γνώση τού γιατί έχουμε το προνόμιο να υφιστάμεθα διωγμό μας ενισχύουν. (2 Κορινθίους 4:7-9, ΜΝΚ) Οτιδήποτε υφιστάμεθα για τον αγιασμό του ονόματος του Θεού και την υποστήριξη της κυριαρχίας του είναι αιτία για μια χαρά που κανένας δεν μπορεί να μας αφαιρέσει. (Ιωάννης 16:22) Αυτό εξηγεί το γιατί οι απόστολοι, αφού δάρθηκαν κατ’ εντολή του Ιουδαϊκού Σάνχεδριν επειδή έδιναν μαρτυρία για τα υπέροχα πράγματα που είχε επιτελέσει ο Ιεχωβά Θεός σε σχέση με τον Ιησού, χαίρονταν «ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι». (Πράξεις 5:41, 42) Η χαρά τους δεν προερχόταν από τον ίδιο το διωγμό, αλλά από τη βαθιά εσωτερική ικανοποίηση του να γνωρίζουν ότι ευαρεστούσαν τον Ιεχωβά και τον Ιησού.

6, 7. Γιατί μπορεί ο Χριστιανός δρομέας να αγάλλεται ακόμα κι όταν αντιμετωπίζει θλίψεις, και με ποιο αποτέλεσμα;

⁶ Άλλη μια δύναμη η οποία μας στηρίζει στη ζωή μας είναι η ελπίδα που έχει θέσει ο Θεός μπροστά μας. Όπως είπε ο Παύλος: «Έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δια του οποίου ελάβομεν και την είσοδον δια της πίστεως εις την χάριν ταύτην, εις την οποίαν ιστάμεθα και καυχώμεθα [αγαλλόμαστε, ΜΝΚ] εις την ελπίδα της δόξης του Θεού. Και ουχί μόνον τούτο, αλλά και καυχώμεθα [αγαλλόμαστε, ΜΝΚ] εις τας θλίψεις, γινώσκοντες ότι η θλίψις εργάζεται υπομονήν, η δε υπομονή δοκιμήν [επιδοκιμασμένη κατάσταση, ΜΝΚ], η δε δοκιμή [επιδοκιμασμένη κατάσταση, ΜΝΚ] ελπίδα, η δε ελπίς δεν καταισχύνει [δεν οδηγεί σε απογοήτευση, ΜΝΚ]».—Ρωμαίους 5:1-5.

⁷ Οι ίδιες οι θλίψεις δεν φέρνουν χαρά, ωστόσο οι ειρηνικοί καρποί τους οποίους αποδίδουν αυτές αργότερα φέρνουν χαρά. Αυτοί οι καρποί είναι η υπομονή, μια επιδοκιμασμένη κατάσταση, η ελπίδα και η εκπλήρωση αυτής της ελπίδας. Η υπομονή από μέρους μας θα οδηγήσει στο να λάβουμε θεϊκή επιδοκιμασία. Όταν έχουμε την επιδοκιμασία του Θεού, μπορούμε με εμπιστοσύνη να ελπίζουμε στην πραγματοποίηση των υποσχέσεων που αυτός έχει δώσει. Αυτή η ελπίδα μάς κρατάει στη σωστή πορεία και μας ενθαρρύνει όταν αντιμετωπίζουμε θλίψεις έως ότου εκπληρωθεί η ελπίδα.—2 Κορινθίους 4:16-18.

Ευτυχισμένοι Είναι Εκείνοι που Υπομένουν!

8. Γιατί δεν είναι αυτή η περίοδος αναμονής χαμένος χρόνος για εμάς;

⁸ Ενώ περιμένουμε το θεϊκά προσδιορισμένο καιρό για την απονομή των βραβείων στους δρομείς, υφιστάμεθα κάποιες αλλαγές. Αυτές είναι πνευματικές βελτιώσεις σε εμάς οι οποίες προκύπτουν από την αντιμετώπιση των δοκιμασιών με επιτυχία, και κερδίζουν για λογαριασμό μας μεγάλη εύνοια ενώπιον του Θεού. Αυτές αποδεικνύουν τι είμαστε και μας δίνουν την ευκαιρία να ασκούμε τις ίδιες θαυμάσιες ιδιότητες που εκδήλωναν οι πιστοί άνθρωποι της αρχαιότητας, και ιδιαίτερα το Υπόδειγμά μας, ο Ιησούς Χριστός. Ο μαθητής Ιάκωβος λέει: «Πάσαν χαράν νομίσατε, αδελφοί μου, όταν περιπέσητε εις διαφόρους πειρασμούς [δοκιμασίες, ΜΝΚ], γνωρίζοντες ότι η δοκιμασία [δοκιμασμένη ποιότητα, ΜΝΚ] της πίστεώς σας εργάζεται υπομονήν. Η δε υπομονή ας έχη έργον τέλειον, δια να ήσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν ελλιπείς». (Ιακώβου 1:2-4) Ναι, μπορεί να περιμένουμε ότι θα αντιμετωπίσουμε διάφορες δοκιμασίες, αλλά αυτές θα μας κάνουν να συνεχίσουμε να καλλιεργούμε τις κατάλληλες ιδιότητες. Έτσι δείχνουμε ότι θα παραμείνουμε σε αυτόν τον αγώνα μέχρι να κερδίσουμε το βραβείο, άσχετα με το τι εμπόδια αντιμετωπίζουμε.

9, 10. (α) Γιατί είναι ευτυχισμένοι εκείνοι που υπομένουν δοκιμασίες, και πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις δοκιμασίες; (β) Ποιοι ήταν οι ευτυχισμένοι άνθρωποι της αρχαιότητας, και πώς μπορούμε εμείς να περιληφθούμε ανάμεσά τους;

⁹ Δεν είναι καθόλου παράξενο, λοιπόν, που ο Ιάκωβος είπε: ‘Μακάριος ο άνθρωπος, όστις υπομένει πειρασμόν [δοκιμασία, ΜΝΚ]· διότι αφού δοκιμασθή [γίνει επιδοκιμασμένος, ΜΝΚ], θέλει λάβει τον στέφανον της ζωής, τον οποίον υπεσχέθη ο Ιεχωβά εις τους αγαπώντας αυτόν’! (Ιακώβου 1:12) Ας αντιμετωπίζουμε με συνέπεια τις δοκιμασίες, οπλισμένοι με τις θεοειδείς ιδιότητες οι οποίες θα μας ενισχύσουν για να υπερπηδήσουμε τις δοκιμασίες.—2 Πέτρου 1:5-8.

¹⁰ Να θυμάστε ότι ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται μαζί μας ο Θεός δεν είναι καινούριος ή ασυνήθιστος. Πολιτεύτηκε με τον ίδιο τρόπο με το πιστό ‘νέφος μαρτύρων’ της αρχαιότητας, καθώς αυτοί αποδείκνυαν τη σταθερότητά τους στον Θεό. (Εβραίους 12:1) Η επιδοκιμασία του Θεού γι’ αυτούς είναι καταγραμμένη στο Λόγο του, και εμείς θεωρούμε όλους αυτούς ευτυχισμένους επειδή άντεξαν στη δοκιμή. Ο Ιάκωβος λέει: ‘Λάβετε, αδελφοί μου, παράδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τους προφήτας, οίτινες ελάλησαν εν τω ονόματι του Ιεχωβά. Ιδού, μακαρίζομεν τους υπομένοντας· ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ και είδετε το τέλος του [την έκβαση που έφερε ο, ΜΝΚ] Ιεχωβά, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων’. (Ιακώβου 5:10, 11) Ήταν προειπωμένο ότι, στη διάρκεια αυτών των κρίσιμων τελευταίων ημερών, θα εμφανίζονταν στην παγκόσμια σκηνή άνθρωποι οι οποίοι θα υπηρετούσαν τον Ιεχωβά με ακεραιότητα, όπως ακριβώς έκαναν εκείνοι οι προφήτες στους αρχαίους αιώνες. Δεν νιώθουμε ευτυχείς που είμαστε εμείς εκείνοι οι οποίοι το κάνουν αυτό;—Δανιήλ 12:3· Αποκάλυψις 7:9.

Λαβαίνουμε Ενίσχυση από τον Ενθαρρυντικό Λόγο του Ιεχωβά

11. Πώς μπορεί να μας βοηθήσει ο Λόγος του Θεού να υπομείνουμε, και γιατί δεν θα πρέπει να είμαστε σαν τα πετρώδη εδάφη της παραβολής του Ιησού;

¹¹ Ο Παύλος υπέδειξε άλλο ένα βοήθημα σχετικά με την υπομονή όταν είπε ότι «μέσω υπομονετικής εγκαρτέρησης, και μέσω της ενθάρρυνσης που αντλούμε από τις Γραφές, μπορούμε να μείνουμε σταθεροί στην ελπίδα μας». (Ρωμαίους 15:4, Η Καινή Διαθήκη του Εικοστού Αιώνα [The Twentieth Century New Testament]) Η αλήθεια, ο Λόγος του Θεού, πρέπει να ριζώσει βαθιά μέσα μας ώστε να μας κάνει να εκδηλώνουμε την κατάλληλη ανταπόκριση πάντοτε. Δεν ωφελούμαστε καθόλου με το να είμαστε σαν το πετρώδες έδαφος που περιγράφεται στην παραβολή του σπορέα την οποία είπε ο Ιησούς: «Οι επί τα πετρώδη σπειρόμενοι είναι ούτοι, οίτινες όταν ακούσωσι τον λόγον, ευθύς μετά χαράς δέχονται αυτόν, δεν έχουσιν όμως ρίζαν εν εαυτοίς, αλλ’ είναι πρόσκαιροι· έπειτα όταν γείνη θλίψις ή διωγμός δια τον λόγον, ευθύς σκανδαλίζονται». (Μάρκος 4:16, 17) Η αλήθεια από το Λόγο του Θεού δεν ριζώνει βαθιά σε αυτά τα άτομα· έτσι, σε καιρούς θλίψης, δεν μπορούν να λάβουν ενίσχυση από αυτόν ως την αληθινή πηγή δύναμης και ελπίδας.

12. Σχετικά με τι δεν θα πρέπει να αυταπατόμαστε όταν δεχόμαστε τα καλά νέα;

¹² Όποιος δέχεται τα καλά νέα της Βασιλείας δεν θα πρέπει να αυταπατάται σχετικά με το τι θα ακολουθήσει. Αναλαμβάνει μια πορεία ζωής η οποία θα επιφέρει θλίψεις ή διωγμό. (2 Τιμόθεον 3:12) Αλλά θα πρέπει να θεωρεί ‘χαρά’ το προνόμιο που έχει να υποστεί διάφορες δοκιμασίες επειδή κρατάει γερά το Λόγο του Θεού και επειδή μιλάει γι’ αυτόν σε άλλους.—Ιακώβου 1:2, 3.

13. Πώς και γιατί χαιρόταν ο Παύλος σχετικά με τους Χριστιανούς στη Θεσσαλονίκη;

¹³ Τον πρώτο αιώνα, οι εναντιούμενοι στη Θεσσαλονίκη προκάλεσαν οχλαγωγία λόγω του κηρύγματος του Παύλου. Όταν ο Παύλος πήγε στη Βέροια, αυτοί οι διώκτες τον ακολούθησαν ως εκεί με σκοπό να προκαλέσουν κι άλλες φασαρίες. Σε εκείνους τους πιστούς οι οποίοι παρέμειναν στη Θεσσαλονίκη, ο διωκόμενος απόστολος έγραψε: «Οφείλομεν να ευχαριστώμεν πάντοτε τον Θεόν δια σας, αδελφοί, καθώς είναι άξιον, διότι υπεραυξάνει η πίστις σας και πλεονάζει η αγάπη ενός εκάστου πάντων υμών εις αλλήλους, ώστε ημείς αυτοί καυχώμεθα δια σας εν ταις εκκλησίαις του Θεού δια την υπομονήν σας και πίστιν εν πάσι τοις διωγμοίς υμών και ταις θλίψεσι, τας οποίας υποφέρετε, το οποίον είναι ένδειξις της δικαίας κρίσεως του Θεού, δια να αξιωθήτε της βασιλείας του Θεού, υπέρ της οποίας και πάσχετε». (2 Θεσσαλονικείς 1:3-5) Παρά τα παθήματα που υπέφεραν στα χέρια των εχθρών, οι Θεσσαλονικείς Χριστιανοί έμοιαζαν όλο και περισσότερο με τον Χριστό και αύξαναν σε αριθμό. Πώς ήταν αυτό δυνατόν; Επειδή αντλούσαν δύναμη από τον ενθαρρυντικό Λόγο του Ιεχωβά. Υπάκουαν στις διαταγές του Κυρίου και έτρεχαν τον αγώνα με υπομονή.—2 Θεσσαλονικείς 2:13-17.

Για τη Σωτηρία Άλλων

14. (α) Για ποιους λόγους παραμένουμε με χαρά στη διακονία παρά τις δυσκολίες; (β) Για ποιο πράγμα προσευχόμαστε, και γιατί;

¹⁴ Πρωταρχικά για χάρη της δικαίωσης του Θεού ανεχόμαστε πιστά και αγόγγυστα δυσκολίες και διωγμούς. Αλλά υπάρχει ακόμη ένας λόγος που πηγάζει από ανιδιοτέλεια, για τον οποίο υποφέρουμε τέτοια πράγματα: προκειμένου να μεταδώσουμε τα νέα της Βασιλείας σε άλλους ώστε να εγερθούν περισσότεροι ευαγγελιζόμενοι υπέρ της Βασιλείας του Θεού για να κάνουν ‘δημόσια διακήρυξη για σωτηρία’. (Ρωμαίους 10:10, ΜΝΚ) Εκείνοι που εργάζονται στην υπηρεσία του Θεού θα πρέπει να προσεύχονται να ευλογήσει ο Κύριος του θερισμού το έργο τους προμηθεύοντας περισσότερους ευαγγελιζομένους της Βασιλείας. (Ματθαίος 9:38) Ο Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο: «Όσα ήκουσας παρ’ εμού δια πολλών μαρτύρων, ταύτα παράδος εις πιστούς ανθρώπους, οίτινες θέλουσιν είσθαι ικανοί και άλλους να διδάξωσι. Συ λοιπόν κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού».—2 Τιμόθεον 2:2, 3.

15. Γιατί θα πρέπει να ζούμε σαν στρατιώτες και σαν να μετέχουμε σε ‘αγώνες’;

¹⁵ Ένας στρατιώτης διαχωρίζει τον εαυτό του από τη λιγότερο περιορισμένη ζωή ενός πολίτη που δεν ανήκει στο στρατό. Παρόμοια, εμείς δεν πρέπει να μπλεκόμαστε με τις υποθέσεις εκείνων που δεν είναι στο στρατό του Κυρίου αλλά βρίσκονται, στην πραγματικότητα, στην αντίπαλη πλευρά. Έτσι, ο Παύλος έγραψε παρακάτω στον Τιμόθεο: «Ουδείς στρατευόμενος εμπλέκεται εις τας βιωτικάς υποθέσεις [στις εμπορικές υποθέσεις της ζωής, ΜΝΚ], δια να αρέση εις τον στρατολογήσαντα. Εάν δε και αγωνίζηται τις, δεν στεφανούται, εάν νομίμως δεν αγωνισθή». (2 Τιμόθεον 2:4, 5) Καθώς αγωνίζονται για τη νίκη στον αγώνα για «τον στέφανον της ζωής», οι δρομείς πρέπει να ασκούν εγκράτεια και να αποφεύγουν τα περιττά βάρη και τις υποχρεώσεις. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να συγκεντρωθούν στο να φέρνουν τα καλά νέα της σωτηρίας σε άλλους.—Ιακώβου 1:12· παράβαλε 1 Κορινθίους 9:24, 25.

16. Ποιο πράγμα δεν μπορεί να δεσμευτεί, και για ποιων το όφελος υπομένουμε εμείς;

¹⁶ Επειδή αγαπούμε τον Θεό και τα προβατοειδή άτομα που τον αναζητούν, με χαρά ανεχόμαστε πολλά προκειμένου να μεταδώσουμε σε άλλους τα καλά νέα της σωτηρίας. Οι εχθροί μπορεί να μας επιβάλλουν περιορισμούς επειδή κηρύττουμε το Λόγο του Θεού. Αλλά ο Λόγος του Θεού δεν μπορεί να δεσμευτεί, και η μετάδοσή του για τη σωτηρία άλλων δεν μπορεί να αλυσοδεθεί. Ο Παύλος εξήγησε στον Τιμόθεο γιατί ήταν τόσο πρόθυμος να αντιμετωπίζει δοκιμασίες: «Ενθυμού τον εκ σπέρματος Δαβίδ Ιησούν Χριστόν, τον αναστάντα εκ νεκρών, κατά το ευαγγέλιόν μου. Δια το οποίον κακοπαθώ μέχρι δεσμών ως κακούργος· αλλ’ ο λόγος του Θεού δεν δεσμεύεται. Δια τούτο πάντα υπομένω δια τους εκλεκτούς, δια να απολαύσωσι και αυτοί την σωτηρίαν την εν Χριστώ Ιησού μετά δόξης αιωνίου». (2 Τιμόθεον 2:8-10) Σήμερα γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει μόνο το μικρό υπόλοιπο εκείνων που έχουν την προοπτική της ουράνιας Βασιλείας, αλλά υπάρχει επίσης και ο πολύς όχλος των άλλων προβάτων του Καλού Ποιμένα, του Ιησού Χριστού, ο πολύς όχλος που κερδίζει τον επίγειο Παράδεισο υπό τη Βασιλεία του Χριστού.—Αποκάλυψις 7:9-17.

17. Γιατί δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε τον αγώνα, και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αν συνεχίσουμε στον αγώνα μέχρι το τέλος;

¹⁷ Αν είχαμε την τάση να εγκαταλείψουμε τον αγώνα, δεν θα βοηθούσαμε ούτε τον εαυτό μας ούτε κανέναν άλλον να βρει τη σωτηρία. Με το να υπομένουμε στο Χριστιανικό αγώνα, άσχετα με τα εμπόδια που αντιμετωπίζουμε, διατηρούμε συνεχώς την προοπτική να λάβουμε το βραβείο και μπορούμε να βοηθήσουμε άμεσα άλλους να βρουν τη σωτηρία, ενώ θα αποτελούμε και ένα ισχυρό παράδειγμα δύναμης για τους άλλους. Όποια κι αν είναι η ελπίδα μας, ουράνια ή επίγεια, η στάση που είχε ο Παύλος, να ‘τρέχει προς τον σκοπόν δια το βραβείον’, είναι μια θαυμάσια στάση για να τη μιμηθούμε.—Φιλιππησίους 3:14, 15.

Να Συνεχίσουμε Σταθερά στον Αγώνα

18. Από τι εξαρτάται το αν θα κερδίσουμε το βραβείο, αλλά για να εμμείνουμε μέχρι το τέλος τι θα πρέπει να αποφεύγουμε;

¹⁸ Το αν θα τελειώσουμε τη Χριστιανική μας πορεία νικηφόρα προς δικαίωση του Ιεχωβά και το αν θα κερδίσουμε το βραβείο που αυτός επιφυλάσσει για εμάς εξαρτώνται από το αν θα συνεχίσουμε σταθερά για όλη τη διάρκεια του αγώνα. Δεν μπορούμε, συνεπώς, να εμμείνουμε μέχρι το τέλος αν επιβαρύνουμε τον εαυτό μας με πράγματα που δεν εξυπηρετούν την υπόθεση της δικαιοσύνης. Ακόμα κι όταν απαλλαχτούμε από αυτά τα πράγματα, οι απαιτήσεις εξακολουθούν να είναι τόσο υψηλές ώστε να χρειαζόμαστε όλο το σθένος που μπορούμε να συγκεντρώσουμε. Γι’ αυτό, ο Παύλος συμβουλεύει: «Ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα». (Εβραίους 12:1) Όπως και ο Ιησούς, δεν θα πρέπει να δίνουμε υπερβολική έμφαση στα παθήματα που πρόκειται να υποφέρουμε, αλλά να θεωρούμε ότι αυτά είναι ένα μικρό τίμημα που πληρώνουμε για το χαρμόσυνο βραβείο.—Παράβαλε Ρωμαίους 8:18.

19. (α) Ποια βεβαιότητα εξέφρασε ο Παύλος προς το τέλος της ζωής του; (β) Καθώς πλησιάζουμε στο τέλος του αγώνα της υπομονής, ποια βεβαιότητα θα πρέπει να έχουμε σχετικά με την υποσχεμένη ανταμοιβή;

¹⁹ Προς το τέλος της ζωής του, ο Παύλος μπορούσε να πει: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος». (2 Τιμόθεον 4:7, 8) Κι εμείς μετέχουμε σε αυτόν τον αγώνα της υπομονής για να κερδίσουμε το βραβείο της αιώνιας ζωής. Αν η υπομονή μας εξαντληθεί απλώς και μόνο επειδή ο αγώνας είναι κάπως πιο μακρύς απ’ ό,τι περιμέναμε όταν τον αρχίσαμε, θα αποτύχουμε όταν θα κοντεύουμε να κερδίσουμε την υποσχεμένη ανταμοιβή. Μπορείτε να είστε σίγουροι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανταμοιβή μάς περιμένει.

20. Για ποιο πράγμα θα πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι μέχρι να φτάσουμε στο τέλος του αγώνα;

²⁰ Ας μην αποκάμουν, λοιπόν, τα μάτια μας κοιτάζοντας να δουν πότε θα αρχίσει η μεγάλη θλίψη, η οποία θα φέρει καταστροφή πρώτα στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και κατόπιν στην υπόλοιπη οργάνωση του Διαβόλου. (2 Πέτρου 3:11, 12, ΜΝΚ) Έχοντας υπόψη όλα τα εντυπωσιακά σημάδια που υπάρχουν γύρω μας, ας αποβλέπουμε στο μέλλον με πίστη. Ας ζώσουμε την οσφύ των δυνάμεων της υπομονής μας, και ας συνεχίσουμε θαρραλέα στον αγώνα που έχει θέσει μπροστά μας ο Ιεχωβά Θεός, μέχρι να φτάσουμε στο τέλος και να κερδίσουμε το χαρμόσυνο βραβείο, για τη δικαίωση του Ιεχωβά μέσω του Ιησού Χριστού.

Πώς θα Απαντούσατε;

◻ Για ποιο είδος αγώνα πρέπει να προετοιμαστεί ο Χριστιανός;

◻ Γιατί είναι η χαρά τόσο σημαντική καθώς τρέχουμε στον αγώνα;

◻ Ποιοι είναι οι κύριοι λόγοι για τους οποίους παραμένουμε στη διακονία παρά τις δυσκολίες;

◻ Γιατί δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε τον αγώνα που έχει θέσει μπροστά μας ο Θεός;

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Οι Χριστιανοί πρέπει να υπομένουν σαν σε έναν αγώνα μεγάλης απόστασης

[Εικόνα στη σελίδα 17]

Καθώς αγωνίζονται για «τον στέφανον της ζωής», οι δρομείς πρέπει να ασκούν εγκράτεια