Γιατί Είναι Ζωτική η Ωριμότης της Διακρίσεως
«Των ωρίμων . . . οίτινες έχουσι τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το καλόν και το κακόν . . . ας φερώμεθα προς την ωριμότητα.» «Θα αυξήση τα γεννήματα της δικαιοσύνης σας.»—Εβραίους 5:14-6:1· 2 Κορινθίους 9:10, NW.
1. Κατέχουν οι προειδοποιήσεις εξέχον μέρος στη Γραφή; και τι συνεπάγεται αυτό;
ΣΑΣ ΕΚΑΜΕ ποτέ εντύπωσι πόσα από τα γραμμένα λόγια και τα συγγράμματα του Ιησού και των αποστόλων του είναι σε μορφή προειδοποιήσεως; Δεν θα ήταν μεγάλη υπερβολή να πούμε ότι υπάρχει μια προειδοποίησις σε κάθε σελίδα. Οι προειδοποιήσεις είναι ισχυρές κι επάνω στο σημείο· δεν υπάρχει τίποτε το ήπιο σ’ αυτές. Εκτός από τις πολλές που απευθύνονται στον «Χριστιανισμό» και στο υπόλοιπο του κόσμου, οι προειδοποιήσεις που αφορούν τον αληθινό λαό του Θεού έρχονται κάτω από διάφορες επικεφαλίδες. Κατ’ επανάληψιν βασίζονται στις Εβραϊκές Γραφές, όπως όταν ο Παύλος έγραψε για τις γραμμένες κακές πράξεις του Ισραήλ: «Εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν.» (1 Κορινθίους 10:11) Αυτές οι πολλές προειδοποιήσεις συνεπάγονται λογικώς την ανάγκη ωρίμου διακρίσεως, και σκοπεύομε να αναλάβωμε την εξέτασι μερικών απ’ αυτές.
2. Πώς πρέπει να θεωρήται μια τέτοια μελέτη, η οποία οδηγεί σε ποιες κύριες ερωτήσεις και με ποιον σκοπό υπ’ όψιν;
2 Ακούμε κάποιον να λέγη: Φοβούμαι ότι αυτή η μελέτη θα είναι μάλλον βαριά, αλλά υποθέτω ότι πρέπει να θεωρηθή ως μια ατυχής αναγκαιότης; Καθώς ήδη εδείξαμε, ένα σημαντικό μέρος της Γραφής περιλαμβάνει προειδοποιήσεις, και θα ήταν ασφαλώς κακό και δυσάρεστο ενώπιον του Θεού να χαρακτηρίζουμε οποιοδήποτε μέρος του λόγου Του, ή τη μελέτη του, ως «ατυχή». Πραγματικά, ένα από τα κύρια ζητήματα απολαυστικού και διεγερτικού ενδιαφέροντος και ωφελείας είναι, Τι αποκαλύπτει η Βίβλος για τις δυνάμεις διακρίσεως του Ιεχωβά και τη στάσι του σχετικά με το κακό και τους κακοποιούς; Επίσης, τι μπορεί να λεχθή για τον Χριστό σχετικώς, και τι για μας τους ίδιους; Έχοντας υπ’ όψιν ότι η ωριμότης διακρίσεως είναι ιδιαίτερα αναγκαία και επείγουσα στην προχωρημένη αυτή εποχή, πρέπει να είμεθα τελείως άγρυπνοι σ’ αυτές τις θεόδοτες προειδοποιήσεις, καθώς και στην ανάγκη που έχομε του πνεύματος του Θεού για να φθάσωμε στην αναγκαία ωριμότητα.—Αποκάλυψις 12:17.
3. (α) Αποκαλύπτουν οι Γραφές τις δυνάμεις διακρίσεως του Ιεχωβά; (β) Επάνω σε ποια βάσι μπορούμε να δούμε ότι οι δυνάμεις αυτές είναι λογικές;
3 Αναλαμβάνοντας το πρώτο ζήτημα ρωτούμε: Ποιες είναι οι δυνάμεις διακρίσεως του Ιεχωβά και η στάσις του σχετικά με το κακό και τους κακοποιούς; Λαμβάνοντας μια περιληπτική άποψι, καταπλησσόμεθα και καταλαμβανόμεθα από δέος για τη διεισδυτική διάκρισι που κατέχει και εξασκεί ο Ύψιστος. Τα ακόλουθα είναι δύο μόνο παραδείγματα: «Ο Ιεχωβά εξετάζει πάσας τας καρδίας, και εξεύρει πάντας τους λογισμούς των διανοιών.» «Δεν είναι ουδέν κτίσμα αφανές ενώπιον αυτού, αλλά πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς αυτού, προς ον έχομεν να δώσωμεν λόγον.» (1 Χρονικών 28:9, AS· Εβραίους 4:13) Δεν υπάρχει διαφυγή απ’ αυτόν, υπάρχει; Ιδιαίτερα όταν θυμούμεθα ότι «ο Θεός, που επροίκισε τον άνθρωπο με διάνοια, γνωρίζει πώς λειτουργεί η διάνοια . . . στη στιγμή ανακαλύπτει την κλίσι της διανοίας του ανθρώπου και γνωρίζει σε τι θα οδηγήση. Για τούτο ακριβώς μας δίδει προειδοποίησι για τις συνέπειες που είναι βέβαιο ότι θα επακολουθήσουν.» (Η Σκοπιά 1ης Μαρτίου 1952, σελ. 69, παρ. 11) Το ίδιο εφαρμόζεται και στην πνευματική κτίσι, περιλαμβανομένου και του Χερούβ που έγινε αργότερα γνωστό ως Σατανάς ο Διάβολος. (Ιωάννης 1:3· Κολοσσαείς 1:16) Ο Ιεχωβά γνωρίζει ακριβώς πώς λειτουργεί το κακόν από την πρώτη του έναρξι. Δεν υπάρχει τίποτε το πάρα πολύ πανούργο, τίποτε το πάρα πολύ δόλιο στη διάνοια ή στην καρδιά, που να μη μπορή να το διαβάση αυτός σαν ανοιχτό βιβλίο. Αλλά προτού ανερευνήσωμε εντελώς την ειδική αυτή άποψι, ας αναλάβωμε το επόμενο ζήτημα που υποσχεθήκαμε να εξετάσουμε.
4. Είναι η Βίβλος σαφής όσον αφορά τις δυνάμεις διακρίσεως του Χριστού;
4 Τι θα πούμε για τη διάκρισι και τη στάσι του Χριστού σχετικά με το κακό και τους κακοποιούς; Όχι μόνο στην πρώτη έλευσι εξεδήλωσε οξεία διάκρισι και φίλων και εχθρών, αλλά πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις εξασκούνται απ’ αυτόν κατά τη δευτέρα έλευσι. Όχι απλώς γενικά, αλλά γίνεται και διάκρισις ατόμων, όπως δείχνεται από τα ακόλουθα λόγια του: «Και θέλουσι γνωρίσει πάσαι αι εκκλησίαι, ότι εγώ είμαι ο ερευνών νεφρούς και καρδίας· και θέλω σας δώσει εις έκαστον κατά τα έργα σας.» Και ασφαλώς ο ζων Λόγος, ο Ιησούς Χριστός, δεν θα είχε λογικά μικρότερες δυνάμεις διακρίσεως από εκείνες που είναι δοσμένες στον γραπτό λόγο!—Ιωάννης 1:14· Αποκάλυψις 2:23· Εβραίους 4:12· Λουκάς 9:47· 20:23.
5. Ποια προειδοποίησις και πορεία ενεργείας ενδεικνύονται, όταν κατανοούμε ότι βρισκόμαστε στην ημέρα της κρίσεως;
5 Δεν αρχίζομε ήδη να έχωμε οξύτερη εκτίμησι του ότι η ωριμότης διακρίσεως είναι τόσο ζωτική; Ας λάβωμε επίκαιρη νουθεσία, κατανοώντας ότι βρισκόμαστε τώρα στην ημέρα της κρίσεως. (Μαλαχίας 3:1-3) Ας μην είμεθα τόσο ανόητοι ώστε να νομίσωμε προς στιγμήν ότι μπορούμε να απατήσουμε ή να κρύψωμε κάτι στην ιδιωτική μας ζωή ή στα ενδόμυχα της καρδιάς μας από Εκείνον στον οποίον ο Πατήρ εμπιστεύθηκε κάθε κρίσι. Ας ερευνήσωμε τίμια και ταπεινά την καρδιά μας, διότι «εάν διεκρίνομεν εαυτούς, δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι. Αλλ’ όταν κρινώμεθα, παιδευόμεθα υπό του Ιεχωβά, δια να μη κατακριθώμεν μετά του κόσμου.»—1 Κορινθίους 11:31, 32, NW.
6. Αποκαλύπτει καθαρά η Γραφή τη στάσι των ανωτέρων εξουσιών έναντι του κακού, και πώς μπορεί να λεχθή ότι η απάντησις είναι ώριμη;
6 Δεν έχομε ακόμη ειπεί κάτι για το ζήτημα της στάσεως έναντι του κακού και των κακοποιών από μέρους του Ιεχωβά και του αγαπητού του Υιού. Το εδάφιο στο οποίον επιθυμούμε ειδικώς να αναφερθούμε απευθύνεται στον Υιόν, αλλά αποκαλύπτει επίσης και τη στάσι του ουρανίου Πατρός στο ίδιο ζήτημα. Παραθέτομε από το Εβραίους 1:9, το οποίον επίσης αποτελεί παράθεσι από τον Ψαλμό 45:7: «Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας ανομίαν δια τούτο έχρισέ σε ο Θεός, ο Θεός σου, έλαιον αγαλλιάσεως υπέρ τους μετόχους σου.» Η έκφρασις αυτή «εμίσησας ανομίαν» δίνει, όχι μόνο μια άμεση απάντησι στο ζήτημά μας, αλλά και μια ώριμη απάντησι. Παρουσιάζει και τις δύο πλευρές του ζητήματος, και επομένως δίνει μια τελείως ισορροπημένη αντίληψι, αληθινή και ισχυρή, της ώριμης διαθέσεως διανοίας και καρδιάς του Χριστού έναντι και της δικαιοσύνης και της ανομίας, και η οποία εκέρδισε γι’ αυτόν απόλυτη επιδοκιμασία και ανταμοιβή επάνω από όλους τους άλλους.
7. (α) Ποια πρακτική καθοδήγησι δίδει η εκτίμησις της ώριμης αυτής απαντήσεως; (β) Πώς ενθαρρυνόμεθα ν’ αγωνισθούμε για την ωριμότητα αυτή, και για ποιόν σκοπό;
7 Ιδέτε πώς αυτό γίνεται ένας ανεκτίμητος οδηγός για τον καθένα ατομικώς. Λίγο ωφελεί το να λέγετε και ισχυρίζεσθε ότι έχετε μίσος για κάθε ανομία, εκτός αν συγχρόνως δίδετε πρακτική απόδειξι μιας εξίσου έντονης αγάπης για τη δικαιοσύνη, τη δίκαιη υπόθεσι του Θεού και την ιερή υπηρεσία του. Το πράττετε αυτό; Εξ άλλου, λίγο ωφελεί το να λέγετε και ισχυρίζεσθε ότι έχετε αγάπη για τη δικαιοσύνη, αν συγχρόνως υποχωρήτε ή εντρυφάτε σε κάτι αντίθετο στο νόμο του Θεού σύμφωνα με τον υψηλόν κανόνα που εδόθη από τον Ιησούν εις Ματθαίον 5:21-28. Ενθαρρυνόμεθα να προχωρήσωμε προς την ίδια ωριμότητα στη στάσι μας με το να εξετάσουμε επιμελώς και ν’ αποβλέψουμε προσεκτικά στον Αρχηγόν και Τελειωτήν της πίστεώς μας, ο οποίος για τη μεγάλη χαρά που είχε τεθή μπροστά του, υπέμεινε τόσο πολλά εκδηλώνοντας τη φλογερή αγάπη του για τη δικαιοσύνη και το έντονο μίσος του για την ανομία. Και με ποια ωφέλεια για μας τους ίδιους; «Δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας.» Αυτή είναι μια από τις πολυτιμότατες ευλογίες που φέρνει η ωριμότης, δηλαδή, η σταθερότης και η αξιοπιστία.—Εβραίους 12:1-3.
8. Από τι συνίσταται η ωριμότης, και πώς μπορεί να εξεικονισθή;
8 Φαίνεται κατάλληλο ακριβώς εδώ να συνοψίσουμε τα σημεία που εξετάσαμε, δείχνοντας από τι συνίσταται η ωριμότης και γιατί είναι τόσο επιθυμητή και πώς αποκτάται. Αυτό φαίνεται να έχη ως εξής: Αν λάβωμε υπ’ όψι τη μεγάλη έμφασι που δίδεται και στην αγάπη της δικαιοσύνης και στο μίσος της ανομίας, καθίσταται ουσιώδες το να έχωμε ακριβή κατανόησι και εγκάρδια εκτίμησι το τι περιλαμβάνουν οι δύο αυτές μεγάλες αντίστοιχες κατευθύνσεις. Σε Γραφική γλώσσα, είναι ζωτικώς σπουδαίο να έχωμε «πνεύμα σοφίας και αποκαλύψεως, εν επιγνώσει αυτού, πεφωτισμένους τους οφθαλμούς της καρδίας υμών». Και πρέπει να έχωμε «τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το καλόν [δικαιοσύνην] και το κακόν [ανομίαν». (Εφεσίους 1:17, 13, Κείμενον· Εβραίους 5:14) Με άλλα λόγια, ωριμότης σημαίνει το να έχωμε αληθινή και ισχυρή ισορροπία κατανοήσεως και εκτιμήσεως. Για μια εξεικόνισι (όμοια με το Εβραίους 5:11-14), πάρτε την περίπτωσι ενός νεαρού παιδιού σε αντίθεσι μ’ έναν τελείως ανεπτυγμένον, ώριμον άνδρα. Το παιδί, αν και νεαρό, μπορεί να δείξη αληθινή ισορροπία με το να σταθή τελείως ευθυτενές, αλλά δεν κατέχει ισχυρή ισορροπία—δεν είναι έτσι; Διότι, ακόμη και ένα αιφνίδιο φύσημα ανέμου είναι αρκετό για να το κάμη να ταλαντευθή. (Εφεσίους 4:14) Αλλά κυττάξτε εκείνον τον άνδρα που έχει αντιμετωπίσει πολλές θύελλες, πώς στέκεται σαν ένας βράχος με τα πόδια του στερεά τοποθετημένα σε απόστασι, διατηρώντας αληθινή και ισχυρή ισορροπία, και ικανός, επί πλέον, να κρατήση τελεία ισορροπία βαδίζοντας σταθερά κατά μήκος μιας ευθείας γραμμής. Δεν είναι λοιπόν αυτός ο τρόπος για να ‘πολιτευθώμεν αξίως του ευαγγελίου. . . ιστάμενοι εις έν πνεύμα, . . . και μη φοβιζόμενοι εις ουδέν από των εναντίων’;—Φιλιππησίους 1:27, 28.
9. Ποια είναι η Γραφική απάντησις στις αντιρρήσεις που εγείρονται όσον αφορά το να προοδεύωμε;
9 Ναι, θα πήτε, αυτό ηχεί ωραία, αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να ελπίσω ότι θα φθάσω σ’ ένα τέτοιον κανόνα ωριμότητος όπως αυτός που μόλις περιγράψατε. Οι περιστάσεις μου είναι τόσο εναντίον μου: τόσο λίγος χρόνος για μελέτη και τόσο μένω πίσω επειδή δεν απασχολήθηκα πολύ με την εκπαίδευσί μου όταν ήμουν παιδί (ή μάλλον δεν απασχολήθηκα καθόλου). Ακόμη και το να διαβάζω είναι φορτίο για μένα. Απαντούμε: Δεν πειράζει αν αισθάνεσθε ότι βρίσκεσθε πολύ πίσω από όλους τους άλλους. Πραγματικά, υπάρχουν πολλοί στο ίδιο πλοίο. Αληθινά, βρισκόμαστε όλοι στο ίδιο πλοίο και έχομε πάντοτε πολλά να μάθωμε και να προοδεύσωμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Μικρή ωφέλεια προκύπτει από το να στενάζωμε για το παρελθόν. Αυτό τείνει να εκθρέψη μια αρνητική άποψι και να κάνη ένα άτομο να δικαιολογήται για τον εαυτό του. Γιατί να μην υιοθετήσωμε την πιο υγιή στάσι, όπως εξεφράσθη προηγουμένως: «Τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος, . . . εις εκείνο εις το οποίον [ήδη] εφθάσαμεν, ας περιπατώμεν κατά τον αυτόν κανόνα»; (Φιλιππησίους 3:13-16) Ναι, εξακολουθήστε να προοδεύετε στην αλήθεια με τον τρόπο που έχετε ήδη διδαχθή και βοηθηθή από την οργάνωσι του Κυρίου και τους υπηρέτας της, έστω και κατά ένα μόνο βήμα κάθε φορά. Το να εμμένωμε στον «αυτόν κανόνα» δεν σημαίνει ν’ ακολουθούμε μια απελπιστικά «μηχανική» πορεία, αλλά σημαίνει να υπηρετούμε εύτακτα με το να εκγυμνάζωμε σταθερά τις ιδικές μας δυνάμεις αντιλήψεως, μέσω αναγνώσεως και μελέτης, και κατ’ ιδίαν και μαζί με άλλους, με το να ‘μελετώμεν ταύτα, να μένωμεν εις ταύτα και να επιμένωμεν εις αυτά’, ζητώντας εξακολουθητικά τη βοήθεια και το πνεύμα του Ιεχωβά, και με ένα άλλο μέσον που πρόκειται ακόμη να αναφερθή.—1 Τιμόθεον 4:15, 16.
ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ
10. (α) Δίδεται πληροφορία για το πώς ακριβώς άρχισε να λειτουργή το κακόν; (β) Πώς επηρεάσθηκαν και η καρδιά και η διάνοια;
10 Ως μια περαιτέρω βοήθεια για ν’ αποκτήσωμε ωριμότητα διακρίσεως, ας εξετάσωμε τι διδάσκουν οι Γραφές σχετικά με το πώς λειτουργεί το κακό, ακόμη και από την πρώτη του έναρξι. Αυτό θα μας βοηθήση να είμεθα άγρυπνοι και ν’ ανθιστάμεθα σε τέτοιες ενάρξεις μέσα μας, εκτός του ότι θα μάθωμε πώς να αναγνωρίζωμε τα χαρακτηριστικά του οπουδήποτε βρίσκονται. Ο Ιεχωβά έχει φιλάγαθα αποκαλύψει στο λόγο του πώς ακριβώς άρχισε η αδικία και βρέθηκε για πρώτη φορά σ’ εκείνον τον πρώτον στασιαστήν και πατέρα του ψεύδους, τον Σατανά ή Διάβολο. (Ιωάννης 8:44· 1 Ιωάννου 3:8) Σημειώστε τη σαφή ομιλία που απευθύνεται σ’ αυτόν ως το «επισκιάζον χερούβ»: «Ήσο τέλειος εν ταις οδοίς σου αφ’ ης ημέρας εκτίσθης, εωσού ευρέθη αδικία εν σοι . . . Η καρδία σου υψώθη δια το κάλλος σου· έφθειρας την σοφίαν σου δια την λαμπρότητά σου.» (Ιεζεκιήλ 28:15, 17) Σημειώστε ότι και η καρδιά και η διάνοια είχαν αναμιχθή. Η καρδιά είναι η έδρα των αισθημάτων και της αφοσιώσεως, η υποκινούσα δύναμις. Για ένα πλάσμα διατήρησις της τελειότητος σημαίνει αγάπη και ανιδιοτελή αφοσίωσι στον Ιεχωβά, σαν εκείνη που εξεδήλωσε με το παράδειγμά του ο Ιησούς. Αλλά το «επισκιάζον Χερούβ» εσκεμμένως έστρεψε την αφοσίωσί του προς τα μέσα, στον εαυτό του, και η καρδιά του «εφυσιώθη». (ΑΤ) Η διάνοια είναι η έδρα της σοφίας, οι δυνάμεις του συλλογισμού. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον να σημειώσωμε ότι η σοφία του εφθάρη («κατεστράφη», ΑΤ). Με άλλα λόγια, δεν μπορούσε πια να λογικεύεται με ευθύτητα και να καταλήγη σε αληθινά και ακριβή συμπεράσματα. Ο ίδιος, όμως, δεν μπορούσε να το εκτιμήση αυτό. Ένα από τα πιο σπουδαία πράγματα που πρέπει να κατανοήσωμε είναι τούτο, ότι η αμαρτία είναι πολύ απατηλή στην επιρροή της. Τυφλώνει και σκοτίζει τη διάνοια. Η φυσική επίδρασις της ενεργείας της είναι να κάμη πονηρούς ανθρώπους να ‘προκόψωσιν εις το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι’.—2 Τιμόθεον 3:13.
11. Ποια περαιτέρω πληροφορία δίδεται εις Ησαΐαν 14:13, 14, και ποια είναι τα διακριτικά χαρακτηριστικά του «αρχαίου όφεως»;
11 Περαιτέρω, εις Ησαΐαν 14:13, 14, μας λέγεται ακριβώς για τον τυφλό συλλογισμό και την ιδιοτελή, πονηρή υποκινούσα δύναμι που ερρίζωσε στην υπερήφανη και στασιαστική καρδιά του Σατανά, ακόμη ως τον απονενοημένο βαθμό του να διακηρύξη: «Θέλω είσθαι όμοιος [ισόπαλος, Ro] του Υψίστου.» Πόσο εντελώς διεφθαρμένος, ιδιοτελής και υπερήφανος, στη διάνοια και στην καρδιά, και πόσο τρομερά απάτησε τον εαυτό του! Το επισκιάζον χερούβ στην Εδέμ ήταν πάρα πολύ λαμπρό και πάρα πολύ μεγάλο στη δική του αντίληψι. Αυτά είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά εκείνου του «αρχαίου όφεως». (Αποκάλυψις 12:9) Μολονότι η διαμόρφωσις παρουσιάζει ποικιλία στα διάφορα άτομα που ανήκουν στη γενιά του, εν τούτοις ο τύπος παραμένει εντελώς σχεδόν ο ίδιος: υπερηφάνεια, αλαζονεία, ιδιοτελής επιθυμία, και, αμετάβλητα, κολακεία και μαλακή ομιλία, ψεύδη, μίσος, φόνος, και πάντοτε διεφθαρμένη διάνοια. (Ρωμαίους 16:17, 18) Το τελευταίο αυτό απαιτεί ώριμη διάκρισι εκ μέρους μας· ας το εξετάσουμε, λοιπόν, λίγο περισσότερο.
12. Πώς ο λόγος του Θεού είναι βοηθητικός στις προειδοποιήσεις του για μια διεφθαρμένη διάνοια;
12 Για την προστασία μας, ας προσέξουμε την έκκλησι και προειδοποίησι εις Ρωμαίους 12:1-3, όπου ο απόστολος, αφού δίνει συμβουλή σ’ εκείνους που έχουν αφιερωθή στον Ιεχωβά, προειδοποιεί τον καθένα «να μη φρονή υψηλότερα παρ’ ό,τι πρέπει να φρονή, αλλά να φρονή ώστε να σωφρονή». Για ποιόν σκοπό; «δια να μη επαίρησθε.» (1 Κορινθίους 4:6) Αλλά, εκτός από τον εαυτό μας, παρατηρήστε πώς ο ίδιος απόστολος μάς καθιστά προσεκτικούς σχετικά με άλλους, ανιχνεύοντας τη ρίζα της διαφθοράς που άρχισε με τον «αρχαίον όφιν» και λέγοντας: «Φοβούμαι όμως μήπως, καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν δια της πανουργίας αυτού, διαφθαρή ούτως ο νους σας εκπεσών από της απλότητος της εις τον Χριστόν.» (2 Κορινθίους 11:3) Διαβάστε μόνοι σας εις 2 Κορινθίους 11:12-15, για ποιου είδους ανθρώπους προειδοποιεί· ανθρώπους οι οποίοι μετεσχηματίζοντο δολίως σε διακόνους δικαιοσύνης, λαμβάνοντας την ίδια ακριβώς στάσι που είχε υιοθετήσει ο Σατανάς όταν επλησίασε την Εύα. Πολλοί στην Κόρινθο θα ήσαν πολύ ελλιπείς ωριμότητος, διότι λέγει ότι, όταν ένας τέτοιος ψευδαπόστολος επήγαινε σ’ αυτούς «καλώς ηθέλετε υποφέρει αυτόν.» (2 Κορινθίους 11:4) Τους έλειπε μια αληθινή και ισχυρή ισορροπία, και δεν ήσαν ακόμη στερεοί και σταθεροί, όπως ο Ιησούς «ο αυτός χθες και σήμερον, και εις τους αιώνας.» Γι’ αυτό εδόθηκε η κατάλληλη προειδοποίησις που ακολουθεί: «Μη πλανάσθε με διδαχάς ποικίλας και ξένας· διότι καλόν είναι με την χάριν να στερεόνηται η καρδία.»—Εβραίους 13:8, 9.
13. Είναι ασφαλές το να συμπεράνουμε ότι τίποτε δεν μπορεί να μας κάνη να χάσωμε τη γνώσι της αληθείας μια και την αποκτήσαμε;
13 Μην κάνετε το λάθος να νομίζετε ότι μια και ήλθατε στην αλήθεια και ελάβατε σαφή γνώσι της αληθείας, τίποτε δεν μπορεί να σας μετακινήση ή να σας απατήση. Το φως της αληθείας αυξάνει εξακολουθητικά, όπως εδόθη υπόσχεσις (Παροιμίαι 4:18), και αυτό καθ’ εαυτό είναι μια δοκιμασία της πραγματικής διαθέσεως της καρδιάς σας, της ταπεινοφροσύνης σας και της προθυμίας σας να μάθετε· μια δοκιμασία στην οποία πολλοί προσέκοψαν. Μη λησμονείτε, ότι δεν είναι τόσο η γνώσις της αληθείας μέσα στο κεφάλι σας εκείνη που θα σας σώση, όσο η «αγάπη της αληθείας» μέσα στην καρδιά σας.—2 Θεσσαλονικείς 2:10.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΒΟΗΘΕΙΑ
14. Από ποιες απόψεις όχι μόνο υποκείμεθα αλλά και κατέχομε ισχυρές δυνάμεις διακρίσεως;
14 Θα επιστήσουμε την προσοχή σας σ’ ένα άλλο πράγμα για να σας βοηθήσουμε να επιτύχετε μια ισορροπημένη αντίληψι, ώστε να είσθε τελείως εξηρτισμένοι για κάθε έργο αγαθό. Όσοι βρισκόμεθα στην οργάνωσι του Κυρίου, όχι μόνο είμεθα υποκείμενοι στη διαπεραστική λεπτομερή εξέτασι αυτού του ζώντος, ισχυρού, οξέος και διεισδυτικού «λόγου του Θεού», αλλά είμεθα επίσης και κάτοχοι αυτού. Μας εδόθη για χρήσι στον θεοκρατικό πόλεμο, για να γίνωμε επιδέξιοι και έμπειροι χειρισταί του, και είναι το μόνο επιθετικό πολεμικό μας όπλο, η «μάχαιρα του πνεύματος». Δεν συμφωνείτε ότι αυτό είναι μια περαιτέρω πρόσκλησις για ωριμότητα διακρίσεως; Πραγματικά, απολαμβάνομε μια μοναδική και πολύ ευνοημένη θέσι. Βρισκόμαστε κάτω από συνεχή εξέτασι από μέρους του Ιεχωβά, μολονότι δεν υποκείμεθα σε εξέτασι από οποιοδήποτε ανθρώπινο πλάσμα. Συγχρόνως, όμως, με τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού, εμείς οι ίδιοι είμεθα ελεύθεροι να προσέχουμε καλά και να εξετάζουμε όλα τα πράγματα.—Εβραίους 4:12· Εφεσίους 6:17· 1 Κορινθίους 4:4· 2:15.
15. Πώς οι διάφορες απόψεις της μελέτης μας συνοψίζονται ωραία στον Ψαλμό 139;
15 Αν σας είναι εύκολο και διαβάζετε το άρθρο αυτό κατ’ ιδίαν, εισηγούμεθα, σ’ αυτό το σημείο, να διαβάσετε τον Ψαλμό 139 από την αρχή ως το τέλος· διότι, με πολύ ωραιότερη και γραφικώτερη φρασεολογία, ο ψαλμός αυτός δίδει μια μεγαλειώδη σύνοψι της μελέτης μας σε όλες τις φάσεις της διακρίσεως και διαθέσεως, καθώς ξετυλίγεται σαν ένα χρυσομέταξο ύφασμα εργασμένο μ’ ένα τελείως ισορροπημένο σχέδιο από αργυρά νήματα αληθείας, ανάμεσα στα οποία έχουν περασθή κόκκινες κλωστές προειδοποιήσεως. Στα εδάφια 1 έως 6 λέγει πόσο εντελώς ο Ιεχωβά ερευνά και διακρίνει όλα τα πράγματα σχετικά με τις σκέψεις, τα λόγια και τις κατευθύνσεις του δούλου του. Κατόπιν, σε μια αντίθεσι μ’ αυτό, αφού περιγράφει πώς ο Ιεχωβά διαμορφώνει θαυμασίως και γεννά τον δούλον του από τη μήτρα (όμοιο με του Ησαΐα 44:2, κλπ.), λέγει στα εδάφια 17 και 18 πώς ο δούλος ο ίδιος έχει το μεγάλο προνόμιο να ερευνά και διακρίνη τις σκέψεις του Θεού: «Πόσον δε πολύτιμοι είναι εις εμέ αι σκέψεις σου, Θεέ! πόσον εμεγαλύνθη ο αριθμός αυτών! Εάν ήθελον να απαριθμήσω αυτάς, υπερβαίνουσι την άμμον· εάν επρόκειτο να φθάσω εις το τέλος αυτών, το διάστημα της ζωής μου έπρεπε να είναι ως το ιδικόν σου!» (ΑΤ) Εκτίμησις των σκέψεων του Θεού διεγείρει τον δούλον σε αγανάκτησι εναντίον των εχθρών του Θεού που λαμβάνουν το όνομά του επί ματαίω, και αυτός τολμηρά διακηρύττει τη στάσι του εναντίον των: «Με τέλειον μίσος μισώ αυτούς· δια εχθρούς έχω αυτούς.» Κατόπιν, τελικά, με πλήρη εμπιστοσύνη στον Θεό της απέραντης διακρίσεως και στοργικής αγαθότητος, ο δούλος προσεύχεται: «Δοκίμασόν με, Θεέ, και γνώρισον την καρδίαν μου· εξέτασόν με, και μάθε τους στοχασμούς μου· και ιδέ, αν υπάρχη εν εμοί οδός ανομίας· και οδήγησόν με εις την οδόν την αιώνιον.»—Ψαλμός 139:22-24.