της αδικοπραγίας των άλλων, αλλά όταν συνεπλήρωσε το βάπτισμά του στον θάνατο, ανεστήθη και είναι τώρα στα δεξιά του Θεού στον ουρανό, υπετάγησαν δε σ’ αυτόν άγγελοι και εξουσίες και δυνάμεις. Υπάρχει, λοιπόν, κάθε λόγος που το βάπτισμά μας για να σωθούμε τώρα, είναι βάπτισμα στον Χριστόν Ιησούν. Πλησιάζει η ημέρα που θα καίη σαν κλίβανος. Τα έθνη συνάγονται, τα βασίλεια του κόσμου τούτου συναθροίζονται, για να εκχύση επάνω τους ο Θεός την αγανάκτησί του και την έξαψι της οργής του. Τότε «πάσα η γη θέλει καταναλωθή υπό του πυρός του ζήλου [αυτού]». Αυτό το βάπτισμα του πυρός θα περικαλύψη, και την πονηρή γη, και τους σατανικούς ουρανούς, και θα τα μεταβάλη σε στάχτη και καπνό. Η ασφαλής μας πορεία, λοιπόν, είναι να ζητήσωμε τον Ιεχωβά και τη δικαιοσύνη του και την πραότητά του, και ν’ αναλάβωμε την καθαρή του γλώσσα, και να τον υπηρετήσωμε μαζί με το λαό του ομοφώνως. (Μαλαχίας 4:1, 2· Σοφονίας 3:8, 9· 1:18· 2:1-3· 2 Πέτρου 3:7-12) Με κάθε μέσον, λοιπόν, ας ζητούμε και ας διατηρούμε αγαθή συνείδησι απέναντι του Θεού. Με τον τρόπον αυτόν θα «σκεπασθούμε» στην ημέρα της οργής του Ιεχωβά, όταν αυτή θα εκδηλωθή με το βάπτισμα των πονηρών και υπερηφάνων σε πύρινη καταστροφή. Εμείς, όμως, θα πραγματοποιήσουμε ένδοξα τον σκοπό του βαπτίσματος μας στον Μεγαλύτερον Νώε για την αιωνία μας σωτηρία.

Δυο Κλασσικές Επιστολές Μεγάλης Σπουδαιότητος

Ο ΤΡΑΪΑΝΟΣ, ο άρχων της εκτεταμένης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, χρειάσθηκε ένα διοικητή για την επαρχία Βιθυνίας-Πόντου, στη Μικρά Ασία. Στη θέσι αυτή διώρισε τον έμπιστο φίλο του Γάιο Πλίνιο Καικίλιο Σεκούνδο, που τον ωνόμαζαν και Πλίνιο τον Νεώτερο. Στη Βιθυνία ο Πλίνιος έφθασε το 111 μ.Χ. και ύστερα από δυο χρόνια πέθανε. Αλλά στο διάστημα αυτό έγραψε πολλές επιστολές στον Τραϊανό για διάφορα ζητήματα. Μια απ’ τις επιστολές αυτές μαζί με την απάντησι του Τραϊανού αναφέρεται στους πρώτους Χριστιανούς και θεωρείται σαν ένα μεγάλης αξίας μνημειώδες έγγραφο της αρχαιότητος. Φανερώνει τη στάσι, τη διαγωγή και τις διαθέσεις των αφιερωμένων δούλων του Θεού, όπως φαίνονται μπροστά σε μη Χριστιανικά μάτια. Οι επιστολές αυτές (γραμμένες λίγο χρόνο ύστερα απ’ το θάνατο και του τελευταίου αποστόλου) έχουν τόση ιστορική σπουδαιότητα, ώστε τις παραθέτομε εδώ, όπως έχουν μεταφρασθή και δημοσιευθή στο έργο Κλασσικά του Χάρβαρτ, 1909, τόμ. 9, σελ. 425-428.

«Μεγαλειότατε: Έχω ως αμετάβλητο κανόνα να αναφέρομαι σε Σας για όλα τα ζητήματα που έχω αμφιβολίες, γιατί ποιος είναι ικανώτερος από Σας να εξαφανίζη τους ενδοιασμούς μου και να με διαφωτίζη στην άγνοιά μου; Επειδή δεν έχω παραστή ποτέ στις δίκες των ανθρώπων που ακολουθούν τον Χριστιανισμό, δεν γνωρίζω όχι μόνο τη φύσι των εγκλημάτων των ή το μέτρον της ποινής των, αλλά και κατά πόσο θα ήταν ορθό να διαταχθή μια ανάκρισις σχετικά μ’ αυτούς. Δεν ξέρω αν πρέπει να γίνεται διάκρισις μεταξύ ανηλίκων και ηλικιωμένων· αν η μετάνοιά τους πρέπει να τους δίνη το δικαίωμα της απαλλαγής· ή, αν εκείνος που έγινε Χριστιανός, είναι αδύνατον να εγκαταλείψη την πλάνη του· αν πρέπει να τιμωρήται κανείς όταν ομολογή απλώς τον Χριστιανισμό χωρίς να βαρύνεται με καμμιά εγκληματική πράξι, ή πρέπει να τιμωρούνται μόνο τα εγκλήματα που είναι συνυφασμένα με την πίστι αυτή. Σε όλα αυτά τα σημεία έχω μεγάλες αμφιβολίες. Στο μεταξύ, η μέθοδος που ακολούθησα απέναντι εκείνων που φέρθηκαν μπροστά μου γιατί ήσαν Χριστιανοί, είναι η εξής: Τους ρωτούσα αν είναι Χριστιανοί, και, αν ωμολογούσαν ότι είναι, επανελάμβανα την ερώτησι δυο φορές, και τους απειλούσα με τιμωρία· αν επέμεναν, διέτασσα να τιμωρηθούν αμέσως, γιατί είχα την πεποίθησι ότι οποιεσδήποτε ιδέες και αν είχαν, η ανένδοτη και αλύγιστη επιμονή τους άξιζε βέβαια να τιμωρηθή. Είχαν φερθή μπροστά μου και άλλοι που είχαν την ίδια λόξα, αλλά επειδή ήσαν Ρωμαίοι πολίται, έδωσα εντολή να σταλούν στη Ρώμη. Επειδή όμως το αδίκημα αυτό εξαπλώνεται (όπως συνήθως συμβαίνει), αν και είναι πραγματικά υπό διωγμόν, παρουσιάζονται πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Έλαβα μια ανώνυμη πληροφορία με κατηγορία εναντίον διαφόρων προσώπων, τα οποία στην ανάκρισι αρνήθηκαν ότι ήσαν Χριστιανοί ή ότι υπήρξαν ποτέ. Επανέλαβαν ύστερα από εμένα μια επίκλησι προς τους θεούς, και έκαμαν ιεροτελεστίες με κρασί και θυμίαμα μπροστά στο άγαλμά σας (το οποίον διέταξα να φερθή γι’ αυτόν τον σκοπό μαζί με τα αγάλματα των θεών) και εξύβρισαν ακόμη το όνομα του Χριστού, ενώ, όπως λέγεται, είναι αδύνατον οι πραγματικοί Χριστιανοί να εξαναγκασθούν σε συμμόρφωσι με τις απαιτήσεις αυτές. Εθεώρησα λοιπόν ορθόν να τους απαλλάξω. Μερικοί από εκείνους που κατηγορήθηκαν με την προσωπική παρουσία μάρτυρος, ωμολόγησαν αρχικά ότι ήσαν Χριστιανοί, αλλά ευθύς αμέσως το αρνήθηκαν. Οι υπόλοιποι ωμολόγησαν πραγματικά ότι υπήρξαν στην αρχή Χριστιανοί (άλλοι προ τριών ετών, άλλοι περισσότερο και λίγοι προ είκοσι ετών), αλλ’ ότι τώρα έχουν απαρνηθή αυτή την πλάνη. Όλοι αυτοί επροσκύνησαν το άγαλμά σας και τα αγάλματα των θεών, προφέροντας συγχρόνως κατάρες εναντίον του ονόματος του Χριστού. Ωμολόγησαν ότι όλη η ενοχή τους, η ή πλάνη τους, ήταν ότι συναθροίζονταν μια ωρισμένη ημέρα πριν φέξη, και ανέπεμπαν ένα τύπο προσευχής στον Χριστό, ως θεότητα, και έδιναν όρκο, όχι για πονηρούς σκοπούς, αλλά να μη διαπράττουν ποτέ δόλο, κλοπή ή μοιχεία, να μην αθετούν ποτέ τον λόγο τους, ούτε να προδίδουν την πίστι ή τους αδελφούς των. Ύστερα συνήθιζαν να αποχωρίζωνται και να συναθροίζονται πάλι για ένα κοινό φαγητό με ησυχία και αθωότητα. Πάντως, εσταμάτησαν τη συνήθειά τους αυτή ύστερα από τη δημοσίευσι της διαταγής μου με την οποία, σύμφωνα με τις εντολές σας, απηγορεύοντο όλες οι συγκεντρώσεις. Αφού άκουσα την κατάθεσι αυτή, έκρινα ότι ήταν απαραίτητο να προσπαθήσω με εκβιασμό να βρω την αλήθεια, παραδίνοντας σε βασανισμό δυο γυναίκες δούλες που κατηγορούντο ότι προσέφεραν υπηρεσία στις θρησκευτικές τους ιεροτελεστίες. Αλλά εκείνα που μπόρεσα να ανακαλύψω ήσαν μόνον αποδείξεις μιας παράλογης και ιδιότροπης δεισιδαιμονίας. Κατόπιν αυτού έκρινα σκόπιμο να αναβάλω όλες αυτές τις δίκες για να σας συμβουλευθώ, γιατί φαίνεται ότι το ζήτημα αυτό αξίζει πολύ να τύχη της προσοχής σας επειδή πολύς κόσμος πρόκειται να συμπεριληφθή στην ποινική αυτή δίωξι που έχει τώρα επεκταθή και είναι πιθανόν ότι θα συμπεριλάβη πρόσωπα όλων των τάξεων και ηλικιών, και εκ των δύο φύλων. Πραγματικά, η μεταδοτική αυτή δεισιδαιμονία δεν περιορίζεται μόνο στις πόλεις, αλλά μετέδωσε τη μόλυνσί της στα γειτονικά χωριά και στην ύπαιθρο. Πάντως, φαίνεται ότι είναι ακόμη δυνατόν να εμποδισθή η πρόοδός της. Οι ναοί, τουλάχιστον, που ήσαν άλλοτε σχεδόν έρημοι, αρχίζουν τώρα να συγκεντρώνουν κόσμο, και οι ιεροτελεστίες, ύστερα από μια μακρά διακοπή, αναζωογονήθηκαν πάλιν, ενώ παρατηρείται γενική ζήτησις ζώων προς θυσίαν τα οποία μέχρι τώρα εύρισκαν πολύ λίγους αγοραστάς. Απ’ όλα αυτά είναι εύκολο να συμπεράνη κανείς ότι πολύς κόσμος μπορεί να επιστρέψη αν δοθή μια γενική χάρις σε