νεοκατήχητοι διορισμένοι ως υπηρέται, σύμφωνα με τη Γραφή. Στις σελίδες του περιοδικού Σκοπιά παρέχεται επίκαιρη πνευματική τροφή προς όφελος όλων και κανείς δεν πρέπει να αντιτείνη αν δίδεται προσοχή στους νέους σπουδαστάς με την επανάληψι ενός επιχειρήματος που μπορεί να έχη χρησιμοποιηθή πριν από ένα έτος σχετικά με μια διάφορη προφητεία ή παραβολή. Η επανάληψις είναι καλή και για παλαιοτέρους Χριστιανούς, και αυτό φαίνεται καθαρά από το πώς είναι γραμμένη η Γραφή—ο Ματθαίος, ο Μάρκος κι ο Λουκάς αποτελούν έξοχα παραδείγματα—όλα χρειάζονται.

Το επόμενο βράδυ συγκεντρώθηκε άλλος ένας όμιλος από πενήντα επτά άτομα στον μικρό χώρο της Αιθούσης Βασιλείας και χάρηκαν για τις εκθέσεις της πιστής υπηρεσίας των αδελφών των σε άλλες χώρες. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα αρχίσαμε τη μακρά πτήσι προς τη Νέα Υόρκη, κι έπειτα από ένα σύντομο σταθμό στις Αζόρες νήσους, συνεχίσαμε τη διάσχισι του Ατλαντικού.

Είχαμε μάθει πολλά για τα προβλήματα των ευαγγελιζομένων στον αγρό. Ήταν πολύ ενθαρρυντικό να έχωμε την εκτίμησι του πώς το άγγελμα της αληθείας έφθανε σε μακρινά χωριά και χώρες και να ιδούμε αποτελέσματα σε ανθρώπους πολλών εθνών που ήρχοντο για να συμμετάσχουν στη θεοκρατική διακονία. Η αύξησις της ανησυχίας και της βίας που είναι τόσο έκδηλη στην ταραγμένη θάλασσα των λαών της Μέσης Ανατολής και των Ιβηρικών χωρών—ναι, και σε όλον τον κόσμο—και η εναντίωσις στην κήρυξι του ευαγγελίου, δεν αναστέλλουν τους σκοπούς του Ιεχωβά. Τέτοια πράγματα κάνουν μόνο τους πρόσφυγας να φεύγουν από το σύστημα του παλαιού κόσμου του Διαβόλου και να παρέχουν ευήκοα ώτα που μπορούν να γεμίσουν από παρηγορία με τα νέα ενός αληθινού καταφυγίου. Σε όλα αυτά βλέπομε τις αποδείξεις της ελεύσεως του χρόνου για την εκτέλεσι των θείων κρίσεων εναντίον του Σατανά ή Διαβόλου και όλων των διηρημένων υπηκόων του. Όταν βλέπωμε αυτά τα πράγματα χαίρομε και αποβλέπομε στην προσεχή απελευθέρωσι που υπεσχέθη ο Υιός του Υψίστου Θεού. Δεν είναι καιρός να κρυφθούμε λόγω των ταραχών που μας περιβάλλουν, αλλά να σταθούμε και να μιλήσωμε. Τα αγαθά νέα δείχνουν στους ανθρώπους τη μόνη διέξοδο. Χαρά μας είναι να τους την εξηγούμε από τη Γραφή.—Λουκάς 21:25-28.

Εκτίμησις των Θείων Δωρημάτων

Ο ΜΑΘΗΤΗΣ Ιάκωβος, εφιστώντας την προσοχή μας στην αγαθότητα του Ιεχωβά, γράφει: «Πάσα δόσις αγαθή, και παν δώρημα τέλειον, είναι άνωθεν καταβαίνον από του Πατρός των φώτων.» Μάλιστα, κάθε ευλογία ζωής την οποίαν απολαμβάνομε προέρχεται από τον ουράνιο Πατέρα μας. Και αυτός εξακολουθεί να παρέχη τα δώρα του στα ανθρώπινα πλάσματά του, έστω και αν αυτά δεν κατανοούν την παροχή των και δεν δείχνουν εκτίμησι και ευγνωμοσύνη. Η αχαριστία των δεν τον κάνει να αισθάνεται πικρία και να κατακρατή τα δωρήματά του. Αυτός ευχαριστείται να χορηγή τα δώρα του στο ανθρώπινο γένος, παρέχοντας έτσι λόγους στους ανθρώπους να είναι ευτυχείς και να γνωρίζουν ότι αυτός είναι ένας φιλάγαθος Δημιουργός. Αυτός ο ίδιος μας δίνει την καλύτερη απόδειξι ότι «μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη».—Ματθαίος 5:45· Πράξεις 20:35· 1 Τιμόθεον 1:11· Ιάκωβος 1:17.

Η γη η ίδια είναι ένα από τα δώρα του Θεού, όπως είναι και η ζωή του ανθρώπου επάνω στη γη. Ενώ στην αρχή του ανθρώπου η ζωή ήταν ένα πλήρες δώρο, ο Θεός έκαμε να εξαρτάται η συνεχής απόλαυσις από τον άνθρωπο του δώρου αυτού, από την υπακοή του ανθρώπου, από την εκτίμησί του προς το δώρο αυτό, από τη διάθεσί του να συνεργασθή με τον Θεό για τον σκοπό για τον οποίον ο Θεός τού έδωσε αυτό το δώρο.—Γένεσις 1:26-28· 2:7, 17· Ψαλμός 115:16.

Οι πρώτοι μας γονείς δεν έδειξαν εκτίμησι του δώρου της ζωής, αρνήθηκαν να συνεργασθούν για την εκπλήρωσι του σκοπού του Θεού, παρήκουσαν, αμάρτησαν. Λόγω του παραστρατήματος αυτού, όλοι οι απόγονοί των έχασαν το δώρο της ζωής. Γνωρίζοντας, όμως, ο Θεός, ότι μερικοί θα έδειχναν εκτίμησι στα δωρήματά του, διήνοιξε γι’ αυτούς το δρόμο ν’ αποκτήσουν ζωή μέσω ενός άλλου ακόμη δώρου, του μονογενούς του Υιού. Μέσω του δώρου αυτού, όχι απλώς ζωή, αλλά αιώνια ζωή μπορεί να επιτευχθή. «Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος· το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος δια Χριστού Ιησού του Κυρίου ημών.»—Ρωμαίους 5:12· 6:23.

Κανείς μας δεν είναι σε θέσι να κερδίση τα δωρήματα του Θεού, πολύ λιγώτερο να κερδίση το δώρο της ζωής. Μπορούμε όμως να φανούμε άξιοι του δώρου της αιωνίου ζωής αποδεικνύοντας, με τα δώρα που ήδη έχομε, ότι θα χρησιμοποιήσωμε κατάλληλα το δώρο της αιωνίου ζωής όταν θα μας το δώση ο Θεός, δια του Χριστού Ιησού. Γι’ αυτόν τον σκοπό πρέπει να καλλιεργήσουμε τη φιλία του Ιεχωβά και του Υιού του αφιερώνοντας όλον μας τον χρόνο, την ενεργητικότητα και τα μέσα, στο να κάμουμε το δώρο αυτό της αιωνίου ζωής δικό μας. Αυτό σημαίνει ν’ αφιερωθούμε στον Ιεχωβά κι ύστερα ν’ αποδειχθούμε πιστοί σ’ αυτή την αφιέρωσι.—Ψαλμός 49:6-9· Ματθαίος 19:21· Λουκάς 16:9.

ΔΩΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

Εκείνοι που αφιερώθηκαν στην υπηρεσία του Ιεχωβά γίνονται κατάλληλοι για πολλά ακόμη δωρήματα, των οποίων το πρώτιστο είναι η ενεργός δύναμις του Θεού ή το άγιο πνεύμα. Ο Θεός πρώτον εχορήγησε το δώρο αυτό μέσω του Χριστού Ιησού σε 120 από τους δούλους του την ημέρα της Πεντηκοστής. Έτσι τους επροίκισε με ειδικές δυνάμεις, όπως να μιλούν γλώσσες, να ερμηνεύουν, να προφητεύουν, να μπορούν να διδάσκουν, να θεραπεύουν, και να διοικούν. Όλα «προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού.»—Πράξεις 2:18· Εφεσίους 4:12· 2 Τιμόθεον 1:7.

Για να εδραιώση τη Χριστιανική εκκλησία στη νηπιότητά της και να επισπεύση το ιεραποστολικό της έργον, το άγιον πνεύμα έδωσε έτσι χαρίσματα θαυματουργικά. Αφού εξεπλήρωααν τον σκοπό τους τα χαρίσματα αυτά εξέλιπαν. Σήμερα ο Θεός χορηγεί τα χαρίσματα του πνεύματος με την πρέπουσα σχέσι προς τις έμφυτες ή συμφυείς ικανότητες και τις ακαλλιέργητες φυσικές ιδιοφυίες που μπορεί να έχουν οι Χριστιανοί, καθώς και σύμφωνα με τον ζήλο και την προθυμία των να χρησιμοποιηθούν από τον Θεό.—1 Κορινθίους 13:8.

Φυσικά, δεν δίδονται σε όλους τα ίδια χαρίσματα σήμερα, όπως και όλα τα μέλη της πρώτης εκκλησίας δεν έλαβαν τα ίδια χαρίσματα. (1 Κορινθίους 12:27-31) Ο Θεός με το άγιό του πνεύμα, χορηγεί τα χαρίσματα, του σε μεγάλη ποικιλία, έτσι ώστε η ορατή του οργάνωσις, η Χριστιανική εκκλησία, να γίνη ένα ευρύ, ευσταθές, και πλήρως κατηρτισμένο όργανο για την εκπλήρωσι των σκοπών του. Δεν πρέπει λοιπόν να παραπονούμεθα αν βλέπουμε άλλους να έχουν χαρίσματα και ευκαιρίες υπηρεσίας που δεν τις έχομε εμείς. Μάλλον πρέπει να προσπαθούμε να ωφεληθούμε από εκείνους που έχουν τέτοια χαρίσματα, χρησιμοποιώντας τα για να βελτιώσωμε τη δική μας διακονία, όπως και στους αποστολικούς χρόνους οι άλλοι δεν φθονούσαν τους αποστόλους για τα ειδικά χαρίσματά των αλλά έχαιραν να δέχωνται τη βοήθειά των.