προπαγάνδα, με δηλώσεις, για τις οποίες δεν δίδεται απόδειξις, ούτε μπορεί πράγματι να δοθή. Αυτό το πράττει και προφορικώς και δια του τύπου. Είναι όπως ο Διοτρεφής, για τον οποίον ο απόστολος Ιωάννης έγραψε: «Ο φιλοπρωτεύων αυτών . . . δεν δέχεται ημάς . . . φλυαρών εναντίον ημών με λόγους πονηρούς.»​—3 Ιωάν. 9, 10.

Εκείνοι, που αποτελούν την τάξι του «κακού δούλου», φρονούν ότι έχουν ένα παράπονο. Μπορεί να έχουν επιπληχθή, όπως κι ο Ιούδας, ή να τους αφηρέθησαν προνόμια υπηρεσίας, ή ίσως να μην μπόρεσαν να συμβαδίσουν με την πρόοδο που έγινε στην κατανόησι της αληθείας ή στις μεθόδους διεξαγωγής του έργου του Θεού. Αλλ’ αν εξήταζαν ειλικρινώς τις καρδιές των, θα ηναγκάζοντο να ομολογήσουν ότι επί πολύν καιρό οι καρδιές των δεν ήσαν δίκαιες και ότι τώρα η ιδιοτέλεια με τη μορφή της υπερηφανείας ή επιθυμίας για ιδιοτελές όφελος, τους κεντά τυφλά να προχωρήσουν.

Η πνευματική αυτή τυφλότης και η αγάπη αποκτήσεως κέρδους για τον εαυτό τους συμβαδίζουν όπως τονίζει ο Ιησούς: «Ο λύχνος του σώματος είναι ο οφθαλμός· εάν λοιπόν ο οφθαλμός σου ήναι καθαρός, παν το σώμά σου θέλει είσθαι φωτεινόν· εάν όμως ο οφθαλμός σου ήναι πονηρός, όλον το σώμά σου θέλει είσθαι σκοτεινόν. Εάν λοιπόν το φως το εν σοι ήναι σκότος, το σκότος πόσον; Ουδείς δύναται δύο κυρίους να δουλεύη . . . Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και Μαμμωνά.»​—Ματθ. 6:22-24.

Πρέπει μήπως να μας ανησυχή αυτή η τάξις του «κακού δούλου»; Όχι, διόλου. Μήπως δεν είχε προλεχθή ότι θα ενεφανίζετο στην εποχή μας; Θυμηθήτε δε ότι ο Ιησούς επίσης είπε: «Είναι ανάγκη να έλθωσι τα σκάνδαλα· πλην ουαί εις τον άνθρωπον εκείνον, δια του οποίου το σκάνδαλον έρχεται.»​—Ματθ. 18:7.

Όταν, λοιπόν, αντιμετωπίζωμε λόγια που ελέχθησαν από μερικούς, οι οποίοι άλλοτε ήσαν ενωμένοι μ’ εμάς και τώρα εναντιώνονται, πρέπει να διερωτηθούμε: Ποια είναι η διανοητική διάθεσις; Είναι σε αρμονία με τα εδάφια 1 Κορινθίους 13:4-8; Ή μήπως διαπνέεται από πνεύμα μοχθηρίας, αμφιβολίας και διαμάχης; Είναι ένα χαροποιό, εποικοδομητικό, ειρηνικό άγγελμα, ακριβώς το αντίθετο; Μήπως συνδέεται με εμπορικότητα; Μήπως υπάρχει εταιρισμός με τους εχθρούς του λαού του Θεού, όπως στην περίπτωσι του Αχιτόφελ και του Ιούδα του Ισκαριώτου;

Η έκθεσις των γεγονότων, που έγινε από τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον», εδημοσιεύθη για να την αναγνώσουν όλοι σε βιβλία όπως το Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στον Θείο Σκοπό και Πίστις εν Πορεία. Παρατηρήστε τον χαροποιό στοργικό και φιλάγαθο τόνο, τη λογική, τις αποδείξεις, και των Γραφών και των παραδεδεγμένων γεγονότων. Παρατηρήστε τους καρπούς του έργου που κατευθύνεται από τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον»: την απόδοσι μεγαλωσύνης στο όνομα του Ιεχωβά, την αριθμητική αύξησι των Χριστιανών διακόνων, την καθαρή κοινωνία του Νέου Κόσμου. Αν όλες αυτές οι αποδείξεις είναι πειστικές, και πρέπει πράγματι να είναι, τότε προσέξτε τα εδάφια Ρωμαίους 16:17, 18, μη σχετιζόμενοι μ’ εκείνους που επιτίθενται κι επιζητούν να διασπάσουν το ευγενές αυτό έργον, διότι με τα έργα των προδίδουν ότι ανήκουν στην τάξι του «κακού δούλου.»

Όλοι Πρέπει να Δίνουν Μαρτυρία

«Το πρόγραμμα ευαγγελισμού μιας εκκλησίας εκτρέπεται όταν όλη η μαρτυρία αφήνεται στον πάστορα. Εκτρέπεται, επίσης, όταν ο πάστωρ αναμένη από τον λαό να δώση μαρτυρία και δεν καταρτίζη, δεν εκπαιδεύη, και δεν οργανώνη τους ανθρώπους για το βασικό αυτό έργον. Αυτός πρέπει να είναι ένας μάρτυς σε μάρτυρας κι ένας εκπαιδευτής και οργανωτής μαρτύρων.»​—Ο Λουθηρανός Μάρτυς, 20 Οκτωβρίου 1959.