του Ιεχωβά σ’ αυτή την αντίπερα χώρα.

Τώρα είχαν περάσει δεκαεπτά χρόνια ολοχρονίου υπηρεσίας. Αυτά υπήρξαν τα καλύτερα χρόνια, τα πιο ευτυχή χρόνια, τα χρόνια με τις περισσότερες κατοικίες, ενδύματα και φίλους, από κάθε προηγούμενη φορά. Τι συνετό ήταν το να προσέξω την υπόσχεσι του Κυρίου στο κατά Ματθαίον 6:33! Πόσο λογικό ήταν το ν’ ακολουθήσω την καθοδηγία του Κυρίου, όπως αυτή εκδηλώνεται μέσω της οργανώσεώς του! Πόσο ευχαριστώ τον Ιεχωβά που έκαμα το έργον του σκαπανέως σκοπό μου στη ζωή.

Τώρα μετά από δέκα ετών σχεδόν παραμονή στην Αυστραλία, η χώρα αυτή πραγματικά έγινε πατρίδα μου. Αδιάφορο, λοιπόν, είναι το πού υπηρετεί κανείς. Οι αδελφοί είναι οι ίδιοι, διότι το ίδιο πνεύμα ενεργεί σ’ αυτούς. Τα ήθη κι έθιμα μπορεί να διαφέρουν, αλλ’ η αλλαγή τρόπου σκέψεως του ανθρώπου και το να επιζητή κανείς πάντοτε ν’ ακολουθήση την κατεύθυνσι του Ιεχωβά, δεχόμενος οποιονδήποτε διορισμό αυτός θεωρεί κατάλληλο να δώση, φέρνει χαρά, ευτυχία, ικανοποίησι και αναρίθμητους φίλους​—πράγματα που προέρχονται μόνο απ’ το να επιδιώκη κανείς ένα μεγάλο στόχο στη ζωή—όπως λόγου χάριν το έργον σκαπανέως.

Πρέπει να Καταβάλλετε Δέκατα;

Η ΚΑΤΑΒΟΛΗ δεκάτων, που σημαίνει την προσφορά του ενός δεκάτου του εισοδήματος ενός ατόμου για τον σκοπό της προαγωγής της θρησκευτικής λατρείας, ήταν ένα γεγονός της ζωής, όσον αφορά τους αρχαίους Ισραηλίτας. Αν τα ειδωλολατρικά έθνη εμιμήθησαν και υιοθέτησαν το Εβραϊκόν έθιμον καταβολής δεκάτων δεν είναι γνωστόν. Αυτά είχαν, πράγματι, ένα σύστημα που προέβλεπε για τα έξοδα συντηρήσεως των ιερέων και των θεών των. Αν το σύστημά των ήταν κάτι παρόμοιο με εκείνο, που διατηρούσαν οι Ιουδαίοι δεν έχει αποδειχθή. Είναι πολύ απίθανο να ήταν.

Σημαντικό φως ρίπτεται πάνω στο ζήτημα αυτό από τους Αιγυπτιολόγους Σέυς και Πήτρι. Ο καθηγητής Σέυς γράφει: «Αν και δώρα προσεφέροντο στους Αιγυπτιακούς ναούς σε μεγάλη κλίμακα, δεν φαίνεται να είχαν καθορισθή δέκατα.» Ο καθηγητής Φλίντερς Πήτρι λέγει: «Δεν ενθυμούμαι υπαινιγμούς δεκάτων. . . . Το Αιγυπτιακόν σύστημα ιερατικών εισοδημάτων ήταν μέσω κτημάτων και όχι με φόρους ή δέκατα.» Οι καθηγηταί Μαχάφφυ και Γκρένφελ είναι αμφότεροι της γνώμης ότι στην Αίγυπτο «το έν έκτον» ήταν η αναλογία που εχωρίζετο για τους ναούς και τους θεούς.

Αν και ο Δρ Θεόφιλος Γ. Πίντσες, πρώην μέλος του Ασσυριακού Τμήματος του Βρεττανικού Μουσείου, δηλώνει «υπάρχει σχεδόν βεβαία πληροφορία ότι επληρώνοντο δέκατα στη Βαβυλωνία σε ναούς των θεών πολύ πριν από το 2000 π.Χ.», εν τούτοις, ο Δρ Ουάλλις Μπατζ του Βρεττανικού Μουσείου, από τις μελέτες του των αρχικών στοιχείων σφηνοειδούς γραφής, είχε τη γνώμη ότι αυτά τα δέκατα ήσαν μάλλον της μορφής «μιας προαιρετικής εισφοράς παρά κατά γράμμα δέκατα, των οποίων η καταβολή ήταν υποχρεωτική.»

Υπήρχαν άλλες τάξεις ανθρώπων στην κοιλάδα του Ευφράτου και αλλού, που ετησίως προσέφεραν δώρα στους θεούς των. Οι αρχαίοι Έλληνες επλήρωναν δέκατα των λαφύρων του πολέμου στον Απόλλωνα και οι Ρωμαίοι στον Ηρακλή. Αυτό εγένετο εν μέρει υποχρεωτικώς και εν μέρει προαιρετικώς. «Κυρίως», λέγει ο Χ. Γ. Κλαρκ, στο βιβλίο του Μία Ιστορία των Δεκάτων, αυτά τα δέκατα «δεν ήσαν το είδος των δεκάτων, που μνημονεύονται στον Μωσαϊκό νόμο. Ήσαν μόνον αυτοπροαίρετες ευχές και προσφορές αλλά δεν μπορεί να εξαχθή το συμπέρασμα ότι είχε θεσπισθή καταβολή δεκάτων, επειδή εδίδοντο δέκατα. Μερικές φορές οι ειδωλαλάτραι προσέφεραν περισσότερα και μερικές φορές λιγώτερα από ένα δέκατο.»

Η Αγία Γραφή περιέχει την πιο αρχαία και πιο αξιόπιστη ιστορία των ηθών και εθίμων του ανθρωπίνου γένους. Εκεί βρίσκομε την πρώτη μνεία δεκάτων στη Γένεσι 14:20, όπου λέγεται ότι ο Αβραάμ προσέφερε το ένα δέκατο των λαφύρων στον Μελχισεδέκ. Εν τούτοις, δεν υπάρχει αναγραφή ότι προσέφερε πάλι δέκατα και ότι προσέταξε τους απογόνους του να καταβάλλουν