28. (α) Τι εξεικονίζεται με το ότι ο Θεός αντήμειψε τον Ιώβ; (β) Τι ψάλλουν τώρα οι προσεκτικοί υμνηταί του Ιεχωβά;

²⁸ Όπως ο Ιώβ αντημείφθη πλούσια επειδή ήταν προσεκτικός στα θαυμάσια έργα του Θεού, κι ιδιαίτερα στο άγγελμα του Ελιού όσον αφορά τη διεκδίκησι του Ιεχωβά, έτσι και το πνευματικό υπόλοιπο των μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα έχει εισέλθει σε μια θαυμαστή ευημερία. Ευλογήθηκαν μ’ ένα πλήθος «τέκνων», που περιμένουν να ζήσουν για πάντα σ’ αυτή τη γη και που είναι ωραία πραγματικά στην παγκόσμια υπηρεσία των προς τον Θεό. (Ιώβ 42:12-15) Όλοι αινούν τον Ιεχωβά σε μια αρμονική ενότητα, χαίροντας μαζί με την προσδοκία επιβιώσεως στον νέο του κόσμο. Ευτυχισμένα ψάλλουν: «Μέγας ο Ιεχωβά, και αξιύμνητος σφόδρα· και η μεγαλωσύνη αυτού ανεξιχνίαστος. Γενεά εις γενεάν θέλει επαινεί τα έργα σου, και τα μεγαλείά σου θέλουσι διηγείσθαι. Θέλω λαλεί περί της ενδόξου μεγαλοπρεπείας της μεγαλειότητός σου, και περί των θαυμαστών έργων σου.» (Ψαλμ. 145:3-5, ΜΝΚ) Όλοι μαζί κρατούν ακεραιότητα δίνοντας προσοχή στα θαυμάσια έργα του Θεού.

Τιμώντας τον Ιεχωβά

«Εις δε τον βασιλέα των αιώνων, τον άφθαρτον, τον αόρατον, τον μόνον σοφόν Θεόν, είη τιμή και δόξα στους αιώνας των αιώνων.»​—1 Τιμ. 1:17

1. Πώς και μόνο μπορεί το πλάσμα ν’ αποκτήση ορθή προοπτική της προσωπικής τιμής;

ΠΟΙΑ αξία έχει η προσωπική τιμή, αν το όνομα του Ιεχωβά δεν τιμάται; Ποια αξία υπάρχει στην κοσμική τιμή που αγνοεί τις δίκαιες αρχές του Ιεχωβά; Μόνο με το να τιμά τον Ιεχωβά, τον Βασιλέα της αιωνιότητος, και την Πηγή κάθε αληθινής τιμής και δόξης, μπορεί το πλάσμα ν’ αποκτήση μια ορθή προοπτική της προσωπικής τιμής. Τιμώντας τον Ιεχωβά, δεν θα ζητή να κάμη όνομα για τον εαυτό του. Μάλλον, θα έχη το ίδιο φρόνημα με τον νομοταγή Υιόν του Θεού, τον Χριστό Ιησού, ο οποίος διεκήρυξε: «Τιμώ τον Πατέρα μου . . . δεν ζητώ την δόξαν μου . . . Εάν εγώ δοξάζω εμαυτόν, η δόξα μου είναι ουδέν· ο Πατήρ μου είναι όστις με δοξάζει.» (Ιωάν. 8:49-54) Η τιμή του εαυτού μας και η κοσμική δόξα είναι κενές και μάταιες. Η αληθινή τιμή βρίσκεται στο να δίνη κανείς ταπεινά μαρτυρία για το όνομα και τη βασιλεία του μεγάλου Θεού, Ιεχωβά. «Τους δοξάζοντάς με θέλω δοξάσει.»​—1 Σαμ. 2:30.

2, 3. Τι δείχνει η ιστορία όσου αφορά την ανθρώπινη εκτίμησι για την προσωπική τιμή;

² Σε όλη την ιστορία, ο γήινος άνθρωπος αγωνίσθηκε για ένα αθάνατο όνομα και δόξα. Πράξεις ηρωισμού έγιναν μέρος των λαϊκών παραδόσεων πλείστων εθνών. Σε πολλά μέρη της γης, η υπεράσπισις της προσωπικής τιμής έγινε σε μεγάλη αφθονία. Υπήρξε ελ βαλόρ Εσπάνολ στην κλασσική Ισπανία και Ντη Έρε στη μεσαιωνική Γερμανία. Σε μερικά μέρη, το όνομα ενός ατόμου εκαθαρίζετο από ύβριν με μονομαχία με ξίφος ή πιστόλι, και στην περίπτωσι εκείνων που ήσαν άπειροι στη χρήσι φονικών όπλων, αυτό ισοδυναμούσε με πραγματική αυτοκτονία. Αλλά εσήμαινε τήρησι των προσχημάτων. Το Νέο Διεθνές Λεξικό του Ουέμπστερ λέγει ότι «τήρησις των προσχημάτων» σημαίνει «διαφύλαξις της αξιοπρεπείας ή υπολήψεως ενός ατόμου ενώπιον άλλων.​—Σελίς 2223, στήλη 2.

³ Στην Ανατολή η αυτοκτονία εθεωρήθη επί μακρόν ως μέσον καθαρισμού του ονόματος ενός ατόμου, το δε κλασσικό παράδειγμα είναι εκείνο των σαράντα επτά ρόνιν (ιπποτών χωρίς κύριο) στο Τόκιο των αρχών του 1700. Αυτοί επλήρωσαν ένα λογαριασμό τιμής σφάζοντας μυστικά τον πρόεδρο του ανωτάτου δικαστηρίου που είχε προκαλέσει τον θάνατο του κυρίου των. Εν τούτοις, αυτό τους έφερε στη δυσμένεια του κυβερνήτου της Ιαπωνίας. Μπορούσαν να εξαγοράσουν την τιμή των μόνο εκτελώντας σεππουκού (κοπή του στομάχου), και αυτό έκαμαν ανοίγοντας ο καθένας την κοιλιά του και οι σαράντα επτά