Η Αρχή της Χριστιανοσύνης και οι Κύλινδροι της Νεκράς Θαλάσσης

ΤΗΝ άνοιξι του 1947 τρεις Βεδουίνοι περιέτρεχαν την πόλι Βηθλεέμ, προσπαθώντας να πωλήσουν επτά αρχαία χειρόγραφα. Αυτά ήσαν σε σχήμα δερματίνων κυλίνδρων, μέρος δ’ εξ αυτών περιείχαν Βιβλικά και μέρος αιρετικά συγγράμματα, που οι Βεδουίνοι τα βρήκαν μέσα σε πέτρινες στάμνες σ’ ένα σπήλαιο. Το σπήλαιο, επειδή κείται στην έρημο του Ιούδα και όχι μακριά από τη Νεκρά Θάλασσα, γι’ αυτό οι κύλινδροι έγιναν γνωστοί ως κύλινδροι της Νεκράς Θαλάσσης. Χρειάσθηκαν μήνες για να διαθέσουν τελικά οι Βεδουίνοι τους κυλίνδρους των, τέσσερες απ’ αυτούς στο Μοναστήρι του Αγίου Μάρκου και τρεις στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ. Επτά χρόνια αργότερα το Πανεπιστήμιο αγόρασε τους τέσσερες άλλους κυλίνδρους, που, εν τω μεταξύ, μάταια είχαν προσφερθή προς πώλησι στις Ηνωμένες Πολιτείες, αντί 250.000 δολλαρίων. Αυτοί οι τέσσερες περιελάμβαναν, τον πιο πολύτιμον από όλους, ένα κύλινδρο στην αρχαία Εβραϊκή γλώσσα, ολοκλήρου του βιβλίου του Ησαΐα με όλα τα εξήντα έξη κεφάλαια.

Όχι χωρίς σοβαρό λόγο οι κύλινδροι αυτοί εχαρακτηρίσθησαν ως η «μεγαλύτερη ανακάλυψις χειρογράφων των νεωτέρων χρόνων.» Εχρονολογήθησαν οριστικά ως του δευτέρου αιώνος π.Χ. από εμπειρογνώμονας στο πεδίο της αρχαιολογίας, παλαιογραφίας (της επιστήμης της ερμηνείας αρχαίων εγγράφων) και της μεθόδου του άνθρακος-14. Προηγουμένως η παλαιότερη γνωστή Εβραϊκή μαρτυρία για τον λόγον του Θεού ήταν ο πάπυρος Νας, που ανάγεται όχι εντελώς τόσο πίσω και αποτελείται από μια μόνον μικρή σελίδα, σε τέσσερα τεμάχια και τα οποία δεν υπήρξαν ποτέ μέρος ενός κυλίνδρου. Κατά σύμπτωσι περιλαμβάνει τις Δέκα Εντολές και δύο στίχους του Σεμά ή Ιουδαϊκής διακηρύξεως της πίστεως καθώς βρίσκεται στο Δευτερονόμιο 6:5, 6.

Από το έτος 1951, άλλες παρόμοιες ανακαλύψεις έγιναν, περιλαμβανομένων δεκάδων χιλιάδων τεμαχίων από τα αρχαία χειρόγραφα της Βίβλου. Όλ’ αυτά βρέθηκαν στην ίδια γενικώς περιοχή, και αναφέρονται και αυτά, επίσης, ως Κύλινδροι της Νεκράς Θαλάσσης.

Συμπλήρωμα της ιστορίας των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης ήταν η ανακάλυψις των «Κιρμπέτ» («ερειπίων») του Κουμράν, που έκειτο μόνον ένα μίλι μακριά από το σπήλαιο, όπου βρέθηκαν οι πρώτοι κύλινδροι. Τα ερείπια αυτά ανεγνωρίσθησαν ως τα ερείπια ενός μοναστηρίου, όπου ήταν το κέντρον αιρέσεως, που παρήγαγε τους Κυλίνδρους της Νεκράς Θαλάσσης, τουλάχιστον εκείνους που βρέθηκαν πρώτοι. Όσον αφορά δε την ταυτότητα της αιρέσεως αυτής, «η πιο έγκυρη αυθεντία επί των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης σήμερα» μας λέγει ότι «υπάρχει τώρα ικανή απόδειξις . . . ν’ αποδείξωμε την ταυτότητα των ανθρώπων των κυλίνδρων οριστικά,» δηλαδή, ν’ αποδείξωμε τελικά και διαρκώς ότι πρόκειται «περί των Εσσαίων», της Ιουδαϊκής αιρέσεως μοναχών, που ήκμασαν από τον δεύτερον αιώνα π.Χ. περίπου ως την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ.

Μεγάλο υπήρξε και είναι το ενδιαφέρον που εξεδηλώθη σ’ όλον τον κόσμο για τους Κυλίνδρους της Νεκράς Θαλάσσης. Γιατί; Κυρίως εξαιτίας του ισχυρισμού μερικών ότι οι Κύλινδροι της Νεκράς Θαλάσσης αποκαλύπτουν την ανθρώπινη προέλευσι της Χριστιανοσύνης.

Ποια είναι τα γεγονότα; Μήπως είναι, πράγματι, «οι ιεροτελεστίες και οι εντολές τόσο των Ευαγγελίων όσο και των Επιστολών που βρίσκονται σε κάθε δεύτερη σελίδα της αιρέσεως» που παρήγαγε τους Κυλίνδρους της Νεκράς Θαλάσσης; Μήπως είναι το μοναστήρι του Κουμράν «με περισσότερη πιθανότητα το λίκνον της Χριστιανοσύνης παρά η Βηθλεέμ και η Ναζαρέτ»; Μήπως έπρεπε να περιμένωμε ώσπου οι κύλινδροι αυτοί ανακαλυφθούν ύστερ’ από τόσον καιρό για να «σχηματίσωμε κάποια αντίληψι του δράματος που απεκορυφώθη στη Χριστιανοσύνη»;

ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ

Πρώτ’ απ’ όλα, ας σημειωθή ότι όταν οι ειδικοί αποτυγχάνουν να κάμουν τη διαφορά μεταξύ του σημερινού Χριστιανισμού και της Βιβλικής Χριστιανοσύνης όπως εδιδάχθη και εφηρμόσθη στις ημέρες του Ιησού, αυτοί βρίσκονται στην πλάνη. Και δεύτερον, οι ομοιότητες που εμφανίζονται μεταξύ εκείνων που λέγει η Γραφή για τη Χριστιανοσύνη και εκείνων που ο Ιώσηπος, ο Πλίνιος και ο Φίλων και οι συγγραφείς των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης έχουν να είπουν για τον Εσσαινισμό είναι εντελώς επιφανειακές. Βασικά υπάρχει μια τόσο μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο όσο μεταξύ της ημέρας και της νύχτας.

Μια από τις ομοιότητες που προβάλλονται είναι η από κοινού κατοχή όλων των αγαθών. Όταν ένας άνθρωπος εγίνετο μέλος της αιρέσεως των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης, έπρεπε να παραχωρήση όλα τα υπάρχοντά του στον θεσμό, ως το τελευταίο του λεπτό. Αυτό παρεβλήθη μ’ εκείνο που έλαβε χώρα στην πρώτη Χριστιανική Εκκλησία ευθύς μετά την Πεντηκοστή, μ’ έμφασι του γεγονότος που συνέβη στον Ανανία και τη Σαπφείρα, που κατεκράτησαν ένα μέρος από την τιμή της πωλήσεως. Τι βγαίνει απ’ αυτό;​—Πράξ. 4:32 ως 5:11.

Η ομοιότης είναι μόνον επιφανειακή. Αν ληφθή υπ’ όψι το γεγονός ότι το ζήτημα αυτό, το ότι «είχαν τα πάντα κοινά», δεν αναφέρεται πάλι, είτε στο βιβλίο των Πράξεων, είτε στο υπόλοιπο των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, γίνεται καταφανές ότι αυτό ήταν μια προσωρινή διευθέτησις λόγω των ασυνήθων συνθηκών. Επί πλέον, δεν απητήθη από τους Χριστιανούς να παραδώσουν τα υπάρχοντά των και δεν υπήρχε καμμιά ποινή αν δεν ενεργούσαν έτσι, όπως συνέβαινε με τους Εσσαίους. Ο Ανανίας και η σύζυγός του δεν ετιμωρήθησαν διότι κατεκράτησαν κάτι, αλλά διότι έπαιξαν τον ρόλον των υποκριτών με το να ισχυρισθούν ότι απέδωσαν ολόκληρο το προϊόν της πωλήσεως της περιουσίας των, ενώ πραγματικά είχαν κατακρατήσει ένα μέρος απ’ αυτήν. Ενόμισαν ότι μπορούσαν να ψευσθούν στον αντιπρόσωπο του Θεού και να επιτύχουν. Αυτή ήταν η αμαρτία των. Το να έχουν «τα πάντα κοινά» στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία ήταν κάτι το προσωρινό και ήταν εντελώς προαιρετικό στην αίρεσι, όμως, της Νεκράς Θαλάσσης η συμμετοχή ήταν μόνιμη και επιβλητική και η παράλειψις αυτής ετιμωρείτο αυστηρά​—μεγάλη η διαφορά!

Προβάλλεται, επίσης, ο ισχυρισμός ότι υπάρχει και μια άλλη ομοιότης, ότι τόσον οι Χριστιανοί όσο και οι Εσσαίοι εχρησιμοποιούσαν τις συμβολικές πλύσεις ή βαπτίσματα. Και σ’ αυτό η ομοιότης είναι επιφανειακή μόνον. Όπως εθεσπίσθη από τον Χριστόν για τον εαυτό του και τους ακολούθους του, το βάπτισμα δεν συμβολίζει και δεν έχει ως αποτέλεσμα την άφεσι αμαρτιών, διότι αυτός δεν είχε καμμιά. Αυτό είναι σύμβολο του ότι ένας άνθρωπος αφιέρωσε τον εαυτό του να κάμη το θέλημα του Θεού και γίνεται μια φορά στη ζωή του Χριστιανού και μάλιστα από έναν άλλο Χριστιανό. Μεταξύ, όμως, των Εσσαίων αυτό ετελείτο καθημερινώς από τον καθένα στον εαυτό του και εσχετίζετο με την τυπική καθαρότητα. Θα μπορούσε άρα γε να υπάρχη μεγαλύτερη αντίθεσις;​—Ματθ. 3:13-15.

Παρόμοια επιχειρήματα εφαρμόζονται και στον ισχυρισμό ότι το δείπνον του Κυρίου ήταν μεταγενέστερη απομίμησις του κοινού γεύματος των Εσσαίων. Το δείπνον του Κυρίου εορτάζεται καταλλήλως μια φορά τον χρόνον στις 14 του Νισάν, για την ανάμνησι του θανάτου του Χριστού και έχει καθαρώς συμβολική σημασία​—ο απόστολος Παύλος επέπληξε εκείνους που εθεώρησαν το δείπνον του Κυρίου ως μία ευκαιρία για να ικανοποιήσουν την πείνα των. Ενώ οι Εσσαίοι, εξ άλλου, το κοινόν γεύμα των το είχαν ως υπόθεσι καθημερινή, ο δε σκοπός των ήταν να ικανοποιήσουν την πείνα των.​—1 Κορ. 11:20-22.

Προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι υπάρχει και μια άλλη ομοιότης μεταξύ της Χριστιανοσύνης και των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης όσον αφορά τις εσχατολογικές διδασκαλίες, εκείνες που σχετίζονται με το τέλος του συστήματος πραγμάτων και την ημέρα της κρίσεως. Δεν γεννάται ερώτημα για το ότι οι Εσσαίοι ανέμεναν την ημέρα της κρίσεως και το τέλος του κόσμου στις ημέρες των· πράγματι, εξαιτίας της πίστεώς των αυτής είχαν αποσυρθή από όλους τους άλλους ανθρώπους για να είναι περισσότερο ικανοί να τελειοποιηθούν, όπως πολλοί από ωρισμένα δόγματα στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αποσυρθή σε κάποιες ορεινές περιοχές περιμένοντας το τέλος του κόσμου. Όσον αφορά δε τους πρώτους Χριστιανούς, αν και φαίνεται ότι μερικοί προσπαθούσαν κακώς να επισπεύσουν την ημέρα του Ιεχωβά, εν τούτοις είναι σαφές ότι ο Ιησούς και ο Παύλος ιδιαιτέρως τους έδωσαν να καταλάβουν ότι το τέλος του συστήματος αυτού πραγμάτων ήταν μακριά ακόμη. Μήπως δεν είπε ο Ιησούς ότι τα αγαθά νέα της Βασιλείας έπρεπε πρώτα κηρυχθούν σ’ όλο τον κόσμο πριν έλθη το τέλος; Και μήπως ο απόστολος Παύλος δεν τους είπε στη δεύτερη επιστολή του προς Θεσσαλονικείς ότι δεν έπρεπε να νομίζουν ότι η ημέρα του Ιεχωβά επλησίασε, διότι δεν θα ήρχετο, αν δεν συνέβαινε πρώτον η αποστασία και δεν απεκελύπτετο ο άνθρωπος της αμαρτίας, και ο υιός της απωλείας; Ναι.​—Ματθ. 24:14· 2 Θεσ. 2:1-12.

Και πάλι, μερικοί ειδικοί κατέταξαν σε πίνακα πεντακόσιες φαινομενικές παρομοιώσεις μεταξύ των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών (Καινή Διαθήκη) και των πρώτων Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης που σχετίζονται με τους Εσσαίους. Ωστόσο, μπορεί να τεθή το ερώτημα, Πόσες από αυτές θα παρέμεναν, αν όλες αυτές οι παρομοιώσεις που βρίσκονται επίσης στις Εβραϊκές Γραφές είχαν διαγραφή; Αφού η Χριστιανοσύνη είχε προσκιασθή στην παλαιά διαθήκη του Νόμου και αφού οι Εσσαίοι διατείνονται ότι ζούσαν σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Νόμου, έπεται ότι θα υπήρχαν πολλές κοινές εκφράσεις και στα δύο μέρη. Όπως το εξέφρασε καλά μια αυθεντία επί των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης: «Είναι δυνατόν να εγερθή το ερώτημα, πράγματι, αν οι διδασκαλίες του Ιησού και οι πεποιθήσεις της κοινότητος του Κουμράν έχουν κάτι από κοινού, το οποίον δεν μπορεί να βρίσκεται σε άλλες Ιουδαϊκές, επίσης, πηγές.»

ΚΤΥΠΗΤΕΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ

Το πιο εμφατικό γεγονός από όσα αναφέρονται στις Εβραϊκές Γραφές είναι η σπουδαιότης του ονόματος του Ιεχωβά. Στον Φαραώ, τον Γολιάθ, τον Σενναχειρείμ και σε άλλους αλαζόνες ανθρώπους έγινε γνωστόν ότι μόνος αληθής Θεός είναι ο Ιεχωβά. Και ο Ιεχωβά επανειλημμένως ελευθέρωσε τον λαό του για τον ίδιο λόγο. (2 Σαμ. 7:23· Ησ. 43:10-12· Ιεζ. 36:21-23) Η σπουδαιότης του ονόματος του Ιεχωβά τονίζεται επίσης στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. (Ματθ. 6:9· Ιωάν. 12:28· 17:6· Πράξ. 15:14) Αλλά καμμιά τέτοια έμφασι δεν βρίσκομε στις πεποιθήσεις της κοινότητος Κουμράν. Το πράγμα που είχε υψίστη σπουδαιότητα γι’ αυτούς δεν ήταν το όνομα του Θεού, αλλ’ η ατομική των σωτηρία.

Η ανάγκη μιας θυσίας, που θα εξήλειφε την αμαρτία, τονίζεται παντού στις Γραφές από τη Γένεσι ως την Αποκάλυψι και ο μόνος που την επρομήθευσε ταυτίζεται ως ο Ιησούς Χριστός. (Ιωάν. 1:29· Ματθ. 20:28· 1 Τιμ. 2:5, 6) Αλλά ματαίως αναζητούμε μεταξύ των συγγραμμάτων της κοινότητος Κουμράν οποιαδήποτε μνεία για σωτηρία με μια τέτοια θυσία, είτε από τον Ιησού είτε από έναν άλλο. Ηγωνίζοντο ν’ αποκτήσουν σωτηρία με τυπικούς καθαρισμούς και ηθικές προσπάθειες.

Επί πλέον, οι συγγραφείς των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης, που τονίζουν τις πεποιθήσεις των Εσσαίων δείχνουν ότι αυτοί επίστευαν στην αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής και στα αιώνια βάσανα για την τιμωρία των ασεβών. Και οι δύο διδασκαλίες αυτές είναι σε κτυπητή αντίθεσι προς τις σαφείς Γραφικές διδασκαλίες ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι θνητή και ότι η εξάλειψις, ο θάνατος, είναι η ποινή για την αμαρτία. (Ιεζ. 18:4· Ρωμ. 6:23) Τότε, επίσης, η αίρεσις αυτή επίστευε στον προορισμό των ατόμων, ενώ οι Γραφές ομιλούν περί προκαθορισμού που κάνει ο Θεός μόνο για μερικές απαιτήσεις και τάξεις ατόμων. Αν ο προορισμός των ανθρώπων είναι προκαθωρισμένος, δεν θα υπήρχε κανένα σημείο για να κηρυχθή σ’ αυτούς, ούτε να τους προτρέψουν να εγκαρτερήσουν.​—Κολ. 1:23· Ματθ. 24:13.

Ούτε είναι δυνατόν να παραβλέψωμε το γεγονός ότι η αίρεσις των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης εδανείσθη από τον Περσικό Ζωροαστριανισμό. Αυτό φαίνεται από τη λατρεία των αγγέλων και του ηλίου και από εμφάσεις της για τα μυστήρια. Η αληθής Χριστιανοσύνη δεν έχει απολύτως τίποτε το κοινόν με οποιαδήποτε ειδωλολατρική θρησκεία.​—2 Κορ. 6:15-17.

ΚΤΥΠΗΤΕΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ

Πόσον αβάσιμη είναι η θεωρία, ότι η αίρεσις των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης εγέννησε τη Χριστιανοσύνη, υπογραμμίζεται επίσης από την κτυπητή αντίθεσι μεταξύ των πράξεων των δύο. Οι Εσσαίοι αλαζονικά απεχωρίσθησαν από τον Ιουδαϊκό λαό των. Όσον αφορά εκείνο που τους ενδιέφερε ήταν ότι όλοι οι άλλοι του κόσμου επήγαιναν στον Διάβολο. Και όλο εκείνο στο οποίο απέβλεπαν ήταν να σώσουν τις ιδικές των ψυχές.

Πόσο διαφορετική είναι η Χριστιανοσύνη της Γραφής! Μακριά από το να απομονώση τον εαυτό του, ο Ιησούς επήγαινε από πόλι σε πόλι και από χωριό σε χωριό κηρύττοντας τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Και περισσότερο ακόμη απ’ αυτό, απέστειλε τους δώδεκα και έπειτα τους εβδομήκοντα από τους ακολούθους του να κάμουν το ίδιο. Ακριβώς δε πριν τους αφήση, τους παρήγγειλε να κάμουν μαθητάς από όλα τα έθνη και να δίνουν μαρτυρία στα πιο απομακρυσμένα μέρη της γης.​—Λουκ. 8:1· Ματθ. 28:19· Πράξ. 1:8.

Σε κτυπητή αντίθεσι προς τη Χριστιανοσύνη της Γραφής ήταν επίσης και ο ασκητισμός της αιρέσεως. Ο απόστολος Παύλος καταδικάζει τον ασκητισμό ως «φαινόμενον μόνον σοφίας, εις εθελοθρησκείαν και ταπεινοφροσύνην και σκληραγωγίαν του σώματος, εις ουδεμίαν τιμήν έχοντα την ευχαρίστησιν της σαρκός.» Οι κληρικοί των ημερών του Ιησού παρεπονούντο ότι οι μαθηταί του δεν ενήστευαν, και κατηγορούσαν τον ίδιον ως ‘φάγον και οινοπότην’. Βεβαίως ο Ιησούς απείχε πολύ από το να είναι ένας ασκητής!​—Κολ. 2:23· Ματθ. 11:19· 9:14.

Σημειώστε, επίσης, την μη Χριστιανική αποκλειστικότητα αυτής της μοναστικής αιρέσεως. Δεν επετρέπετο στα μέλη της να τρώγουν οποιοδήποτε φαγητό μαγειρευμένο από τους έξω και απερρίπτοντο όλα τα άτομα που κατά κάποιον τρόπον είχαν εκ φύσεως ένα μειονέκτημα. Είχε καλά διαβαθμισμένες διακρίσεις, που συνεχώς και σταθερώς ενισχύοντο· τόσο πολύ, μάλιστα, ώστε, όταν ένας από την υψηλή βαθμίδα, ένας πρεσβύτερος, αγγίζετο από ένα νεώτερο, έπρεπε να λουσθή για να εξαγνισθή πάλιν. Ωσαύτως, απέκρυπταν τις διδασκαλίες των με μεγάλη μυστικότητα.

Σε μεγάλη αντίθεσι προς όλα αυτά βρίσκομε ότι ο Ιησούς έτρωγε και έπινε με τους περιφρονημένους αμαρτωλούς και τους τελώνας. Συνεχώς διακονούσε εκείνους που υπέφεραν από φυσικά μειονεκτήματα. Εδίδασκε στους ακολούθους του ότι δεν είχαν παρά ένα Κύριον και ότι όλοι των έπρεπε να είναι αδελφοί. Και μακριά από το να αποκρύπτη τις διδασκαλίες του με μυστικότητα, τις εκήρυττε ευρύτατα και παρήγγειλλε στους ακολούθους του να τις διακηρύττουν από των δωμάτων!​—Ματθ. 10:27· 15:31· 23:8.

Επί πλέον, οι οπαδοί της αιρέσεως των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης αποπνέουν πικρόν μίσος εναντίον όλων εκείνων που δεν ανήκουν στην αίρεσί των. Τι αντίθεσις προς την πορεία, την οποία ο Ιησούς παρήγγειλε στους ακολούθους του να λαμβάνουν: «Αγαπάτε τους εχθρούς σας . . . και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας . . . κατατρέχουσι, δια να γείνητε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς, διότι αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επί δικαίους και αδίκους.»​—Ματθ. 5:44, 45.

ΝΕΟΣ ΟΙΝΟΣ ΣΕ ΝΕΟΥΣ ΑΣΚΟΥΣ

Οι Σκεπτικισταί, όπως οι Ουνιταριανοί και οι αγνωστικισταί, κατηγορούν τους Χριστιανούς ότι δεν είναι αντικειμενικοί στην εξέτασι της μαρτυρίας των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης και ότι την φοβούνται. Ο ανωτέρω χειρισμός του θέματος καταρρίπτει την κατηγορία αυτή. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Αυτοί, που θα ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τους Κυλίνδρους της Νεκράς Θαλάσσης για να αποδείξουν την ανθρώπινη προέλευσι της Χριστιανοσύνης, καταφεύγουν σε εντυπωσιακούς ισχυρισμούς και δογματικές βεβαιώσεις και γι’ αυτό επεκρίθησαν δίκαια, διότι εξάγουν «αμφίβολα συμπεράσματα από σκοτεινά κείμενα.» Και περισσότερο ακόμη, επανειλημμένως έκαμαν αντιφατικές ανακοινώσεις, που όλες αυτές προδίδουν έλλειψι της ιδικής των αντικειμενικότητος και το πλέον καταπληκτικό, περιεπλέχθησαν στο ν’ αποδείξουν τη Γραφή εσφαλμένη από όσον την αποδεικνύουν αληθή εκείνοι που την αγαπούν. Από την άποψι αυτή είναι ενδιαφέρουσα η τυπική δήλωσις ενός Ιουδαίου ειδικού: «Αρνούμαι την ειδική σχέσι που προβάλλεται μεταξύ των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης και της Χριστιανοσύνης, όχι διότι η αξίωσις αυτή προσβάλλει κάποια θεολογία, αλλά διότι οι ισχυρισμοί είναι μια προσβολή εναντίον της σοβαρής, της συνετής ειδικότητος.»

Ενώ οι πιο σοβαροί ειδικοί απορρίπτουν την υπερβολική θέσι, που πήρε η κοινότης των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης όσον αφορά την προέλευσι της Χριστιανοσύνης, εν τούτοις αισθάνονται την υποχρέωσι να βρουν με κάθε τρόπο τα ίχνη του Εσσαινισμού στη διακονία και τις διδασκαλίες του Ιωάννου του Βαπτιστού και του Ιησού Χριστού. Αλλ’ εάν αυτό είναι έτσι, πώς άρα γε μπορούμε να εξηγήσωμε την απόλυτη σιωπή σχετικά με την αίρεσι των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης στις Γραφές; Οι Φαρισαίοι, οι Σαδδουκαίοι, οι Ηρωδιανοί και οι Ζηλωταί αναφέρονται σ’ αυτές, ενώ ουδέποτε οι Εσσαίοι ούτε και το μοναστήρι του Κουμράν αναφέρεται. Γιατί;

Αν ο Ιησούς ήρχετο σ’ επαφή με αυτούς, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα τους ήλεγχε με ακόμη αυστηρότερη φρασεολογία από εκείνη με την οποία επέκρινε τους Φαρισαίους, διότι αυτοί υπερέβησαν τους Φαρισαίους στη διύλισι των κωνώπων και την κατάποσι των καμήλων. Αν ένα πλάσμα έπεφτε μέσα σ’ ένα λάκκο την ημέρα του Σαββάτου ένας Φαρισαίος θα μπορούσε να το ανασύρη, αλλά δεν θα το έκανε ένας Εσσαίος. Μια τροφός από τους Εσσαίους δεν θα μπορούσε ακόμη και ένα νήπιο να σηκώση το Σάββατο. Και περισσότερο από αυτό, ένας Εσσαίος ετολμούσε να φάγη ψάρι μόνον όταν θα το έσχιζαν ζωντανό για να εκχυθή το αίμα του.​—Ματθ. 23:23, 24· Λουκ. 14:3-6.

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν αντέγραψε το βάπτισμα από τους Εσσαίους. Ο ίδιος μας λέγει ότι ο Θεός τον εξουσιοδότησε να βαπτίζη. (Ιωάν. 1:33) Ο Ιησούς έφερε ένα νέον άγγελμα, που το παρωμοίασε στη Γραφή με νέον οίνον, εντελώς διαφορετικόν από «τον παλαιόν οίνον» της Ιουδαϊκής αιρέσεως, είτε των Εσσαίων είτε των Φαρισαίων. Και, εξ άλλου, ο Ιησούς εγνώριζε πολύ καλύτερα από το να προσπαθήση να θέση τον «νέον οίνον» μέσα σε απεξηραμμένους παλιούς ασκούς των αιρετικών οργανώσεων και μεθόδων. Τον «οίνον» αυτόν τον έλαβε από τον Πατέρα του, καθώς ωμολόγησε: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Δεν δύναται ο Υιός να πράττη ουδέν αφ’ εαυτού, εάν δεν βλέπη τον Πατέρα πράττοντα τούτο.» Δεχόμεθα τη μαρτυρία του ως αληθή. Έτσι μπορούμε να μένωμε βέβαιοι ότι άσχετα προς όλες τις ανθρώπινες θεωρίες, η Χριστιανοσύνη έχει την αρχή της από τον Θεό και δεν οφείλει οπωσδήποτε τίποτε στους Κυλίνδρους της Νεκράς Θαλάσσης και στην αίρεσί των.​—Λουκ. 5:37-39· Ιωάν. 5:19.

Σε οξεία αντίθεσι προς τους κυλίνδρους, που περιέχουν τη φιλοσοφία των Εσσαίων, τα χειρόγραφα της Γραφής που βρέθηκαν σε τόση αφθονία πλησίον της Νεκράς Θαλάσσης, περιέχουν τον λόγο του Θεού και στέκουν σαν μια καταπληκτική επιβεβαίωσις του γεγονότος ότι δεν έχει αλλάξει, διότι, «ο λόγος . . . του Ιεχωβά μένει εις τον αιώνα.»​—1 Πέτρ. 1:25, ΜΝΚ.