μάτια και αυτιά για να σημειώνουν ποιο είναι το καλύτερο πράγμα για να κάμουν και να πουν υπό ωρισμένες περιστάσεις. Η αγάπη θα τους κάμη να ενδιαφερθούν να πράξουν το περισσότερο καλό και να προξενήσουν την ελαχίστη δυνατή βλάβη, και θα τους κάμη επομένως προσεκτικούς. Ενώ η αγάπη «συγχαίρει . . . εις την αλήθειαν», κατά καιρούς μπορεί ακόμη να υποδεικνύη μια διφορούμενη, αόριστη ή συγκεκαλυμμένη απάντησι μάλλον παρά μια στερημένη λεπτότητος ακριτολογία βγαλμένη από την απότομη αλήθεια. Η αγάπη μπορεί να λεχθή ότι είναι ο εκ των ων ουκ άνευ απαραίτητος παράγων στους Χριστιανικούς τρόπους: «Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί· . . . δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, . . . Πάντα ανέχεται, . . . πάντα υπομένει.»​—1 Κορ. 13:4-7.

33. Ποια μαρτυρία έδωσαν οι «έξωθεν» για τους Χριστιανικούς τρόπους της κοινωνίας Νέου Κόσμου;

³³ Δεν υπάρχει αμφιβολία, οι Χριστιανικοί τρόποι είναι σπουδαίοι. Η αξία των κατανοείται από όλους όπως μαρτυρεί η υπόληψις που εκέρδισαν για την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Χαρακτηριστική τούτου είναι η μακροσκελής έκθεσις που ένας γερουσιαστής των Ηνωμένων Πολιτειών είχε διαβάσει και κατεχωρήθη στα Πρακτικά του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών. Η ουσία της εκθέσεως αυτής είναι ότι οι τρόποι των μαρτύρων του Ιεχωβά «δεν είναι εκ του κόσμου τούτου». Και ένας συντάκτης της εφημερίδος Κήρυξ-Βήμα της Νέας Υόρκης έγραψε: «Είναι καθαροί στην εμφάνισι, έχουν καλούς τρόπους και δείχνουν σεβασμό για τους ανθρώπους όλων των ηλικιών. Είναι ομιλητικοί με τόσο ωραίο τρόπο που σας κάνει να αισθάνεσθε ντροπή για τους κακότροπους γηγενείς αυτής της ακάθαρτης και ψυχρής μας πόλεως.»

34. Ως συμπέρασμα, τι μπορεί να λεχθή για την αξία των Χριστιανικών τρόπων;

³⁴ Αν και μπορεί να φαίνωνται μικροί και ασήμαντοι οι Χριστιανικοί τρόποι, όμως είναι ζωτικοί: «Μη δίδοντες μηδέν πρόσκομμα κατ’ ουδέν, δια να μη προσαφθή μώμος εις την διακονίαν.» Μέσω αυτών οι Χριστιανοί όχι μόνο θα έχουν «παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν», αλλά και θ’ απολαμβάνουν καλές σχέσεις, και στον οικογενειακό κύκλο, και στη Χριστιανική εκκλησία, για την αμοιβαία των οικοδομή και προς δόξαν του Ιεχωβά Θεού!​—2 Κορ. 6:3-7· 1 Τιμ. 3:7.

«Ασθενής Μαρτυρία Περί Χριστιανοσύνης»

Ο κληρικός Τζαίημς Α. Πάικ, επίσκοπος της Επισκοπελιανής Εκκλησίας της Καλιφορνίας, ομιλώντας για τη μορφή της Χριστιανοσύνης που ασκείται από τις κοσμικές εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου,» έγραψε τα εξής στο περιοδικό Λουκ της 20ης Δεκεμβρίου 1960: «Η Χριστιανοσύνη είναι σε υποχώρησι. Ασφαλώς, η εξωτερική ένδειξις φαίνεται να δείχνη αλλιώς τα πράγματα. Η αύξησις των εκκλησιαστικών μελών σ’ αυτή τη χώρα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια υπήρξε τριπλάσια από την αύξησι των προηγουμένων δεκαπέντε χρόνων. . . . Αλλά μια εκτίμησις όλων των ενδείξεων θα κατεδείκνυε όχι μόνον ότι υπεισήλθε μια παρακμή, αλλ’ ότι κι η ίδια η διόγκωσις εστερείτο ουσίας. . . . Αν η Εταιρία “Τζένεραλ Μότορς” με την πάροδο των ετών επρόκειτο να τριπλασιάση τις πωλήσεις της αλλ’ όχι και να βελτιώση τ’ αυτοκίνητά της, οι πελάται της θα θεωρούσαν κατάλληλα το επίτευγμά της ως κάτι κενόν. Η λογική αυτή δεν είναι λιγώτερο εφαρμόσιμη στη Χριστιανική εκκλησία . . . Στο εξωτερικό υπάρχει σχέσις μεταξύ της υποχωρήσεως της Χριστιανοσύνης και της προόδου του κομμουνισμού. . . . Ένα μέρος της προόδου των αθεϊστών οφείλεται στην εκκλησία​—στον κλήρο της και στα πιο υπεύθυνα μέλη της. . . . Τι ευθύνεται που μας έκαμε να γίνωμε μια ασθενής μαρτυρία περί Χριστιανοσύνης; . . . Πρώτον, η εκκλησία, αντί να είναι ένα παρόρμημα, είναι γενικά σε ειρηνική κατάστασι με την κοινωνία. . . . Μια δεύτερη αιτία της υποχωρήσεως της Χριστιανοσύνης βρίσκεται μέσα στις ίδιες της διαιρέσεις. . . . Μια τρίτη αιτία της υποχωρήσεως είναι το ότι ετείναμε να κάμωμε τη θρησκεία να έχη κέντρο ανθρώπους και όχι τον Θεό. . . . Το τελικό μέτρον της υποχωρήσεως της Χριστιανοσύνης είναι η αυξανόμενη ασυνέπεια στη ζωή.»