από τον εαυτό μας, όπως έκανε ο απόστολος Παύλος. Αυτός δεν είχε χρήμα να δώση, αλλ’ είχε χρόνον, και τόσο αφειδώς τον έδινε! «Έχοντες έθερμον αγάπην προς εσάς, ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού, αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς. Διότι ενθυμείσθε, αδελφοί, τον κόπον ημών και τον μόχθον· επειδή νύκτα και ημέραν εργαζόμενοι, δια να μη επιβαρύνωμεν τινά εξ υμών, εκηρύξαμεν εις εσάς το ευαγγέλιον του Θεού.» Γι’ αυτό συνεβούλευσε: «Γίνεσθε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου.»​—1 Θεσ. 2:7-9· 1 Κορ. 15:58.

Αυτή ακριβώς είναι η προοπτική των μαρτύρων του Ιεχωβά. Εφόσον αυτοί τηρούν τα έξοδά των σ’ ένα ελάχιστον όριον με το να μην έχουν μια μισθοδοτούμενη τάξι ποιμένων, τα χρηματικά των ζητήματα τακτοποιούνται με τυπικά μέσα. Και πώς αυτοί τονίζουν το ζήτημα του να δίνουν χρόνο! Κάθε Μάρτυς προτρέπεται να παρακολουθή πέντε εκκλησιαστικές συναθροίσεις την εβδομάδα, 260 το έτος, δαπανά χρόνον κάνοντας ιδιωτική και οικογενειακή μελέτη της Γραφής και κατόπιν αφιερώνοντας όσον το δυνατόν περισσότερο χρόνο στη διακονία του αγρού. Κάθε εκκλησία έχει τη δική της αναλογία ωρών και κάθε Μάρτυς αγωνίζεται να τη φθάση ή να την υπερβή. Ο μέσος διάκονος σε μια εκκλησία δαπανά περίπου δέκα ώρες τον μήνα σ’ αυτό το έργον ευαγγελισμού. Πιστεύουν στο να ‘εξαγοράζουν τον καιρό’ τους για τον εαυτό τους.​—Εφεσ. 5:16.

Και περισσότερο ακόμη, ενώπιον κάθε τέτοιου διακόνου τίθεται ο σκοπός του να καταστή σκαπανεύς, ειδικός σκαπανεύς διάκονος ή ιεραπόσπολος, αφιερώνοντας ως τοιούτος από 100 ως 150 ώρες την μήνα σε έργον ευαγγελισμού. Πραγματικά, από την αρχή η Εταιρία Σκοπιά ετόνισε ότι αν ένας διάκονος έχη δύο οδούς ανοιχτές ενώπιόν του, μία του να δίνη περισσότερο χρήμα και άλλη του να δίνη περισσότερο χρόνο, πρέπει με κάθε μέσον να εκλέξη εκείνην που τον καθιστά ικανό να δίνη περισσότερο χρόνο. Έτσι θα ακολουθούσε στενώτερα επί τα ίχνη του Ιησού και των αποστόλων του, ‘ζητώντας πρώτα τη βασιλεία’ του Θεού.​—Ματθ. 6:33.

Ως αποτέλεσμα της ακολουθήσεως αυτής της πορείας, η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά όχι μόνον έγινε μια ταχέως αυξανόμενη κοινωνία αλλά και μια ισχυρή τοιαύτη, διότι εκείνοι που την αποτελούν δεν μπορούν να κηρύττουν και να διδάσκουν σε άλλους χωρίς να ωφελούνται οι ίδιοι, διότι αναγινώσκομε: «Όστις ποτίζει, θέλει ποτισθή και αυτός.» Ταυτοχρόνως αυτό ευνοεί τη δημιουργία μιας ευτυχισμένης κοινωνίας λαού, εφόσον «μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»​—Παροιμ. 11:25· Πράξ. 20:35.

Ώστε, σύζυγοι [άνδρες και γυναίκες], γονείς και αφιερωμένοι Χριστιανοί ιδιαίτερα, να ενθυμήσθε ότι υπάρχει ωρισμένος καιρός για κάθε σκοπό κάτω από τον ήλιο. Το να δίνωμε από το χρήμα μας είναι αξιοσύστατο, αλλά ποτέ μην αφήνετε αυτό να παίρνη τη θέσι της υποχρεώσεώς μας να δίνωμε από τον χρόνο μας. «Μην αρνηθής το καλόν προς εκείνους εις τους οποίους πρέπει, όταν ήναι εν τη χειρί σου να κάμης αυτό.» Δώστε από τον χρόνο σας για το μεγαλύτερο καλό των άλλων καθώς και για την πιο αληθινή δική σας ευτυχία.​—Παροιμ. 3:27.

Ασυμπαθής Στον «Χριστιανικό Κόσμο»

Σε απάντησι στο ερώτημα, «Τι θα συνέβαινε αν ο Χριστός ενεφανίζετο μεταξύ μας σήμερα;» ο κληρικός Ραφλ Γ. Σόκμαν, της Εκκλησίας του Χριστού, της πόλεως Νέας Υόρκης, είπε: «Το κοινόν θέλει μια πιο άνετη θρησκεία απ’ εκείνη που ήλθε ο Χριστός να δώση. Ο Ιησούς δεν ήταν κανένας γυρολόγος που παρουσίαζε έναν τρόπο ευχάριστης κοινωνικής διαρρυθμίσεως και οικονομικής επιτυχίας. Τα πλήθη που επιζητούν εντυπωσιακά πράγματα και οι επιπόλαιοι εκκλησιαζόμενοι θα θεωρούσαν τον Ιησούν απογοητευτικόν και θα έπαυαν να τον ακούουν.

«Τι κρίσιν θα εξέφερε ο Χριστός για τον πολιτισμό μας; θα έλεγε ό,τι είπε στην ίδια του πρωτεύουσα, την Ιερουσαλήμ: ότι δεν γνωρίζομε και δεν πράττομε εκείνα που συντελούν στην αληθινή μας ειρήνη. Θα κατεδίκαζε τον υπερβολικό υλισμό μας, που μας δεσμεύει από τα πράγματα, τα οποία είναι αόρατα και αιώνια. Θα κατήγγελλε δριμέως τον στενό μας εθνικισμό, τις κοινωνικές μας τάξεις, και τους φυλετικούς μας φραγμούς. Ο Χριστός δεν θα ησθάνετο πνευματική άνεσι σε πολλές από τις εκκλησίες που ανηγέρθησαν στ’ όνομά του, διότι επέτρεψαν τον εκκλησιαστικισμό και στην κοσμικότητα να καταστρέψη την απλότητα και την ειλικρίνεια του αρχικού ευαγγελίου του.»​—Κοσμοπόλιταν, Δεκέμβριος 1958.