Η Επέτειος που Πρέπει να Τηρήται από τους Χριστιανούς

Στις 30 Μαρτίου 1961 μετά τη δύσι του ηλίου, οι Χριστιανοί σε όλα τα μέρη της γης θα συναθροισθούν για να εορτάσουν την ανάμνησι του θανάτου του Ιησού Χριστού με τον τρόπο που αυτός παρήγγειλε. Θα είσθε σεις μεταξύ αυτών;

ΚΑΘΕ χρόνο υπάρχουν πολλές επέτειοι που τελούνται εν ονόματι της Χριστιανικής θρησκείας. Αλλ’ υπάρχει μια μόνον επέτειος που επιβάλλεται σε κάθε Χριστιανό· μόνο μια η οποία ρητώς παραγγέλλεται από τον Ιησού Χριστό, τον Αρχηγό, Διδάσκαλον και Κύριον των Χριστιανών. Ποια είναι αυτή η επέτειος; Τα Χριστούγεννα; Όχι. Η Λαμπρή; Όχι. Των Αγίων Πάντων; Όχι. Είναι η επέτειος του θανάτου του Ιησού Χριστού, γνωστή ως «Ανάμνησις,» το «Δείπνον του Κυρίου,» ή το «εσπερινόν γεύμα του Κυρίου.» Αυτή και μόνον αυτή είναι η επέτειος που αποτελεί υποχρέωσι για όλους τους Χριστιανούς.​—Λουκ. 22:19.

Η σπουδαιότης της Αναμνήσεως καταδεικνύεται από το ότι έχομε λάβει μια τετραπλή αναγραφή αυτής. Σχετικά με αυτήν ο απόστολος Παύλος, ο οποίος έλαβε την πληροφορία του από άμεση έμπνευσι, έγραψε: «Διότι εγώ παρέλαβον από του Κυρίου εκείνο, το οποίον και παρέδωκα εις εσάς, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί καθ’ ην παρεδίδετο, έλαβεν άρτον, και ευχαριστήσας έκοψε, και είπε, Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμά μου το υπέρ υμών κλώμενον· τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου. Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε, λέγων, Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου· τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν μου. Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον, και πίνετε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε.»​—1 Κορ. 11:23-26.

Επειδή αυτή η επέτειος πρέπει να τηρήται από τους Χριστιανούς, οι μάρτυρες του Ιεχωβά την εώρταζαν τακτικά, ακόμη και με κίνδυνο της ελευθερίας και της ζωής των. Μεταξύ των άλλων τόπων, το έπραξαν αυτό ακόμη και μέσα στα Γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Σήμερα εξακολουθούν να το πράττουν παρά τις απαγορεύσεις στις συναθροίσεις των σε χώρες πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα καθώς και σε χώρες όπως είναι η Κίνα και η Αιθιοπία.

Εφέτος οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο, από την ανατολή ως τη δύσι, θα συναθροισθούν στις Αίθουσές των Βασιλείας στις 30 Μαρτίου μετά τη δύσι του ηλίου. Αυτή η ημερομηνία, 30 Μαρτίου, είναι η μόνη σημειωμένη ημερομηνία του ημερολογίου των. Όλα τα άτομα καλής θελήσεως προς τον Θεό προσκαλούνται, προτρέπονται μάλιστα, να παρευρεθούν. Το πρόγραμμα, με συντομία, θ’ αποτελήται από ύμνο, προσευχή, ομιλία για τη σημασία της εορτής, περιφορά των εμβλημάτων, τελικές παρατηρήσεις κι ένα τελικό ύμνο και προσευχή.

Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά τελούν το δείπνον του Κυρίου μόνο μια φορά το έτος και γιατί σ’ αυτήν ιδιαίτερα την ημερομηνία; Μήπως δεν το εορτάζουν πολλοί καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί πολλές φορές το έτος, ενώ η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, στη Λειτουργία, το εορτάζει κάθε μέρα του έτους εκτός από τη Μεγάλη Παρασκευή; Για ποιους σοβαρούς λόγους παρήγγειλε ο Ιησούς να τελούμε την ανάμνησι του θανάτου του;

Το να τελούμε την ανάμνησι του θανάτου του Ιησού κάθε χρόνο την ημέρα που απέθανε είναι κατάλληλο, λογικό και Γραφικό. Οι επέτειοι των σπουδαίων γεγονότων τελούνται κατ’ έτος. Μήπως ο εορτασμός ενός τέτοιου γεγονότος πάνω από μια φορά το έτος δεν αφαιρεί μάλλον αντί να προσθέση σ’ αυτό; Εκτός απ’ αυτό, ο Ιησούς εθέσπισε αυτή την επέτειο τη νύχτα του Ιουδαϊκού πάσχα. Εκείνο ήταν σε ανάμνησι της παρατρέξεως και της διασώσεως των πρωτοτόκων και της ελευθερώσεως των Ισραηλιτών από την Αιγυπτιακή δουλεία κι εωρτάζετο την ίδια ημερομηνία κάθε χρόνο κατά ρητήν εντολήν του Θεού. Εν τούτοις, πρέπει επίσης να σημειωθή ότι όποιος Ισραηλίτης παραμελούσε αυτόν τον εορτασμό ‘απεκόπτετο από τον λαόν του.’​—Έξοδ. 13:3-13· 34:18· Αριθμ. 9:13.

Γιατί αυτός ο εορτασμός γίνεται στις 30 Μαρτίου; Πέθανε μήπως ο Ιησούς εκείνη τη μέρα; Όχι, αλλ’ απέθανε στις 14 Νισάν, που συμπίπτει στις 30 Μαρτίου εφέτος. Στις 14 Νισάν; Ναι, σύμφωνα με το σεληνιακό ημερολόγιο που έδωσε ο Θεός στους Ισραηλίτας, το έτος άρχιζε την άνοιξι με τη νέα σελήνη πλησιέστατα στην εαρινή ισημερία· η ισημερία συνήθως συμπίπτει στις 21 Μαρτίου, πρώτη μέρα της ανοίξεως. Ο Νισάν ή Αβίβ, ο πρώτος μήνας, άρχιζε με την ορατή νέα σελήνη πλησιέστατα προς εκείνη την ημερομηνία. Ο εορτασμός του Πάσχα ελάμβανε χώραν στις δεκατέσσερες Νισάν, οπότε ήταν πανσέληνος. Κατά τους Ισραηλίτας, όπως και στην αφήγησι της Γενέσεως περί της δημιουργίας, η μέρα άρχιζε το βράδυ αντί τα μεσάνυχτα. Γι’ αυτό και η εγκαθίδρυσις της Αναμνήσεως από τον Ιησούν, μετά τη δύσι του ηλίου το βράδυ της Πέμπτης και ο θάνατός του το απόγευμα της επομένης μέρας, έλαβε χώραν την ίδια μέρα.

ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ;

Γιατί παρήγγειλε ο Ιησούς να τελήται η ανάμνησις του θανάτου του; Λόγω της σπουδαιότητός του για όλους, από τον Ιεχωβά ως τον πιο ταπεινό άνθρωπο. Πριν από 4.000 χρόνια και πλέον, ένα τέλειο αγγελικό πλάσμα είχε στασιάσει εναντίον του Θεού λόγω ιδιοτελούς φιλοδοξίας και παρεκίνησε το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος να ενωθή μαζί του σ’ εκείνη την αποστασία επικαλούμενον την ιδιοτέλειά των. Εκαυχήθη ότι θα μπορούσε ομοίως ν’ απομακρύνη από τον Θεό όλα τα πλάσματα του Θεού. Έτσι αυτός, ο Σατανάς ή Διάβολος, ήγειρε το επίμαχο ζήτημα, Ποιος είναι άρχων του σύμπαντος; Σχετικό με αυτό ήταν το ερώτημα, Ποιος έσφαλε που αμάρτησαν ο Αδάμ και η Εύα; Μήπως τους έπλασε ο Θεός ανικάνους να τηρήσουν ακεραιότητα κι ωστόσο την απήτησε απ’ αυτούς; Για να μπορέση ν’ αφαιρεθή μια για πάντα η μομφή που υπονοούσαν αυτά τα ερωτήματα εναντίον του Ιεχωβά Θεού, ο Θεός επέτρεψε στον Σατανά και στον Αδάμ και στην Εύα να εξακολουθήσουν επί ένα χρονικό διάστημα, για να δώση στον Σατανά πλήρη ευκαιρία ν’ αποδείξη την καύχησί του.​—Ιώβ, κεφ. 1, 2· Παροιμ. 27:11.

Στο πέρασμα των χρόνων, πιστοί άνδρες όπως ο Άβελ, ο Ενώχ, ο Νώε, ο Αβραάμ κι ο Μωυσής, ετήρησαν ακεραιότητα, υπερασπίζοντας έτσι τον Θεό και αποδεικνύοντας τον Διάβολο ψεύτη. Το έκαμαν αυτό εις πείσμα των όσα μπορούσε να κάμη ο Διάβολος σε πειρασμούς και διωγμούς. Αλλά μπορούσε ένας τέλειος άνθρωπος να τηρήση τέλεια τον νόμον του Θεού, πράγμα που είχε απαιτήσει ο Θεός από τον Αδάμ και την Εύα; Ο Ιησούς, ως τον καιρό του θανάτου του, αυτό ακριβώς έκανε. Συνεπώς, το παράδειγμα της πιστότητός του, πρώτ’ απ’ όλα, απέδειξε τον Διάβολο ένα ψευδόμενο κομπαστή και απήλλαξε το όνομα του Ιεχωβά από μομφή. Επί πλέον, ως ένας τέλειος άνθρωπος είχε το δικαίωμα της ζωής. Επειδή παρέδωσε την ανθρώπινη ζωή του μπορούσε να παράσχη αυτό το δικαίωμα σε όλους τους ανθρώπους που το αξίζουν και οι οποίοι το έχασαν λόγω της παραβάσεως του Αδάμ. Μπορούμε λοιπόν να ιδούμε ότι ως τον καιρό του θανάτου του Ιησού δεν έλαβε χώραν πιο σπουδαίο γεγονός όσον αφορά τον Ιεχωβά Θεό και όλα τα πλάσματά του απ’ όσο ήταν η γενομένη από τον Ιησούν υπεράσπισις του Πατρός του και η προμήθεια της οδού της ζωής για όλους τους ανθρώπους που είναι άξιοι αυτής. Ασφαλώς ένα τέτοιο γεγονός αξίζει να εορτάζεται περισσότερο από κάθε άλλο.

Το δείπνον του Κυρίου λοιπόν είναι μια ανάμνησις της κυριαρχίας του Ιεχωβά. Μας εντυπώνει έντονα το γεγονός ότι Αυτός είναι άξιος της λατρείας μας και μόνον Αυτός. Μεγαλύνει τις τέσσερες θαυμαστές ιδιότητές του, τη σοφία, τη δικαιοσύνη, την αγάπη και τη δύναμι που κατέστησαν δυνατή την υπεράσπισί του και την απόκτησι αιωνίου ζωής από μας. Έτσι, με το να παρακολουθήσωμε την Ανάμνησι του θανάτου του Ιησού η εκτίμησίς μας προς τον Ιεχωβά Θεό αυξάνει και η ευγνωμοσύνη μας επίσης για όλα όσα έχει κάμει για μας.

Το ίδιο μπορεί επίσης να λεχθή και για τον Ιησού Χριστό. Πραγματικά, αυτό ιδιαίτερα εξαίρει την πορεία της ενεργείας του και το ότι έκαμε και θα κάμη ακόμη για μας. Μολονότι υπήρχε σε μορφή Θεού, ο Λόγος​—όπως ήταν γνωστός προτού έλθη στη γη—​ήταν πρόθυμος να ταπεινώση τον εαυτό του και να γίνη άνθρωπος και να υποστή κάθε είδους ύβρεις επάνω στη γη ενώ εκτελούσε πιστά την αποστολή του να είναι ένας μάρτυς της αληθείας. Ετήρησε ακεραιότητα ως τον επονείδιστο κι οδυνηρό θάνατό του επάνω στο ξύλο του μαρτυρίου. Ο Ιησούς τα έκαμε όλ’ αυτά από αγάπη σ’ εμάς κι από αγάπη προς τον ουράνιο Πατέρα του, χαροποιώντας έτσι την καρδίαν Του. Στην Ανάμνησι, το σώμα του που παρέδωσε και το αίμα του που έχυσε για μας εικονίζονται με άζυμο άρτο και μ’ ερυθρό οίνο. Πόσο είμεθα υποχρεωμένοι σ’ αυτόν! Ασφαλώς το να εφιστάται η προσοχή μας με τόση γραφικότητα σ’ αυτές τις αλήθειες αποτελεί άλλον ένα ισχυρό λόγο ότι είναι ανάγκη να παρακολουθούμε τη Χριστιανική αυτή επέτειο!​—Φιλιππησ. 2:5-8.

Το δείπνον του Κυρίου μάς κάνει επίσης ν’ αυξήσωμε την εκτίμησί μας περί του τι απαιτείται από μας ως Χριστιανούς. Πρέπει να μιμούμεθα τον Ιησούν, διότι αναγινώσκομε τα εξής: «Ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού.» Το παράδειγμά του στο να τηρήση ακεραιότητα παρά τον πειρασμό και τον διωγμό εκτίθεται για μας ώστε να το ακολουθήσωμε. Και όπως εξηγείται από τις περαιτέρω παρατηρήσεις του Ιησού την εσπέρα εκείνη που εγκαινίασε την Ανάμνησι, και αναγράφεται στο κατά Ιωάννην, κεφάλαια 13 έως 17, οι Χριστιανοί πρέπει να φέρουν καρπό κι έτσι ν’ αποδειχθούν μαθηταί του. Πρέπει να παραμένουν σε ενότητα με τον Χριστό, την Άμπελον, και ν’ αγαπούν αλλήλους, όπως τους αγάπησε κι ο Ιησούς. Απ’ αυτό το γεγονός και μόνο, θ’ ανεγνώριζαν όλοι οι άνθρωποι ποιοι ήσαν αληθινά ακόλουθοί του. Η Ανάμνησις, ή δείπνον του Κυρίου, μας κάνει λοιπόν να εξετάζωμε τον εαυτό μας και χρησιμεύει στο να μας υποκινή σε μεγαλύτερες προσπάθειες να μιμηθούμε τον Ιησού Χριστό στην τήρησι ακεραιότητος.​—1 Πέτρ. 2:21.

ΠΟΙΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΕΤΑΣΧΟΥΝ;

Το μοναδικό χαρακτηριστικό της Αναμνήσεως είναι η περιφορά του αζύμου άρτου και του ερυθρού οίνου σε όλους τους παρόντας. Αλλά μήπως λαμβάνουν απ’ αυτά όλοι οι παρόντες; Όχι· πραγματικά, σε πολλές, αν όχι στις περισσότερες περιπτώσεις, σήμερα κανείς δεν μετέχει. Γιατί αυτό; Διότι οι Γραφές τονίζουν ότι ο Ιησούς εθέσπισε την Ανάμνησι του θανάτου του μ’ εκείνους με τους οποίους έκαμε διαθήκη για την ουράνια βασιλεία του, της οποίας τα μέλη περιορίζονται σε 144.000. (Λουκ. 22:28-30· Αποκάλ. 7:1-4· 14:1, 3) Πέρυσι, από ενάμισυ και πλέον εκατομμύριο ατόμων που παρακολούθησαν την Ανάμνησι, μόνον ένας στους εκατόν εννέα συμμετέσχε. Συμμετέσχον μόνον εκείνοι που είχαν σταθερή πεποίθησι ότι ο Θεός ατομικά εσχετίζετο με αυτούς ως πνευματικούς του υιούς και οι οποίοι επομένως είχαν μια βέβαιη ελπίδα ουρανίου προορισμού.​—Ρωμ. 8:15-25.

Και τι θα λεχθή για τους λοιπούς; Αυτοί είναι τα «άλλα πρόβατα,» τα μέλη ενός πολλού όχλου, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εξ όλων των εθνών. Η ελπίς αυτών είναι ν’ απολαύσουν αιώνια ζωή σ’ έναν επίγειο Παράδεισο, διότι κάποτε αυτή η γη θα γεμίση με δίκαια πλάσματα, που θα λατρεύουν όλα τον Ιεχωβά Θεό. Εν τούτοις, μολονότι αυτοί δεν μετέχουν στα εμβλήματα, δίνουν προσοχή στην εντολή του Ιησού να εορτάζουν τον θάνατό του και χαίρουν που μπορούν να είναι παρόντες για να ωφεληθούν από το όσα λέγονται και γίνονται, διότι κι αυτοί επίσης είναι ανάγκη να τηρήσουν ακεραιότητα για να συμμετάσχουν στην υπεράσπισι του ονόματος του Θεού και ν’ αποκτήσουν ζωή αιώνια.​—Ιωάν. 10:16· Αποκάλ. 7:9· Ησ. 11:9.

Όλοι λοιπόν οι άνθρωποι που είναι καλής διαθέσεως προς τον Θεό, είτε ομολογούν ότι είναι αφιερωμένοι Χριστιανοί είτε όχι, ας παρακολουθήσουν την επέτειο για τον εορτασμό του θανάτου του Χριστού μαζί με τους μάρτυρας του Ιεχωβά σε μια από τις Αίθουσες Βασιλείας και ας ωφεληθούν πολύ απ’ αυτήν.