του Ιεχωβά; Ιδού, . . . η απείθεια είναι καθώς το αμάρτημα της μαγείας· και το πείσμα, καθώς η ασέβεια και ειδωλολατρεία.» Μόνον όταν εξακολουθούμε να μένωμε μικροί στα ίδια μας τα μάτια, μπορούμε να ελπίζωμε ότι θα εξακολουθήσωμε ν’ απολαμβάνωμε τα πρόσθετα προνόμια που έρχονται στον δρόμο μας.​—1 Σαμ. 15:17, 22, 23, ΜΝΚ.

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΤΑΠΕΙΝΟΙ

Τι βοηθήματα επρομήθευσε ο Θεός για να μας βοηθήση να ‘περιπατώμεν ταπεινώς μετά του Θεού ημών’; Βεβαίως, το πρώτιστον μεταξύ αυτών είναι ο λόγος του Θεού, η Γραφή. Έτσι ο βασιλεύς του Ισραήλ έπρεπε να κάμη για τον εαυτό του ένα αντίγραφον του Νόμου και «θέλει αναγινώσκει εν αυτώ πάσας τας ημέρας της ζωής αυτού· δια να μάθη να φοβήται Ιεχωβά τον Θεόν αυτού, να φυλάττη πάντας τους λόγους του νόμου τούτου, και τα διατάγματα ταύτα, ώστε να εκτελή αυτά δια να μη υψωθή η καρδία αυτού υπεράνω των αδελφών αυτού.»​—Δευτ. 17:18-20, ΜΝΚ.

Το άγιο πνεύμα του Θεού είναι πνεύμα αγάπης και δυνάμεως και σωφρονισμού. Επομένως, θα μας βοηθήση επίσης να είμεθα ταπεινοί, να αποφεύγωμε το να φέρωμε βαρέως, όταν υποβαλλώμεθα σε πειθαρχικά μέτρα, και να προφυλασσώμεθα από το να γίνωμε υπερήφανοι, όταν τιμώμεθα με πρόσθετα προνόμια υπηρεσίας. Βεβαίως ο φόβος του Ιεχωβά θα μας βοηθήση να διατηρήσωμε την ταπεινοφροσύνη με το να μας κάνη πάντοτε ενημέρους όσον αφορά τις σχέσεις μας με τον Ιεχωβά, τις ευθύνες μας, καθώς και την εξάρτησί μας απ’ αυτόν. Και ιδιαιτέρως η προσευχή θα είναι μια βοήθεια για να είμεθα ταπεινοί. Στην προσευχή ζητούμε ικετευτικά το έλεος του Θεού, συγχώρησι, σοφία, το άγιο πνεύμα του, ενίσχυσι και ευόδωσι των προσπαθειών μας και τα όμοια. Εκτιμώντας την αναξιότητά μας και τις ανάγκες μας, θα προσευχώμεθα προς τον Θεόν να μας προφυλαξη από την υπερηφάνεια.

Ας αποδεχθούμε, λοιπόν, εγκαρδίως τη συμβουλή να «περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου.» Αυτό σημαίνει πολλές ευλογίες τόσο τώρα όσο και στον νέο κόσμο, διότι «η αμοιβή της ταπεινώσεως, και του φόβου του Ιεχωβά, είναι πλούτος, και δόξα, και ζωή.»​—Παροιμ. 22:4, ΜΝΚ.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Από την Έλεν Ουίλσων

ΠΟΙΟΣ θα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να δαπανήσω την ζωή μου; Αυτή ήταν η απόφασις, που έπρεπε να λάβω, όταν απεφοίτησα από το γυμνάσιο. Επρόκειτο ν’ αναζητήσω εργασία ώστε να κερδίζω χρήματα κι απλώς να προμηθεύω υλικά πράγματα στον εαυτό μου, ή υπήρχε κάτι πια αξιόλογο που έπρεπε να γίνη; Από την παιδική ηλικία είχα διδαχθή τις αλήθειες που ευρίσκοντο στη Βίβλο και είχα δαπανήσει κάποιον χρόνο κηρύττοντας τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας στη διάρκεια των σχολικών μου ετών. Αυτά τα πράγματα μ’ εβοήθησαν να καθορίσω την πορεία μου στη ζωή.

Το 1939 ενεγράφην ως σκαπανεύς στη διάρκεια των διακοπών και η διακονία σκαπανέως υπήρξε από τότε η τακτική μου ενασχόλησις. Είκοσι ένα έτη επέρασαν από τότε κι εδοκίμασα πολλή χαρά κι έλαβα πολλές ευλογίες στη διάρκεια όλων εκείνων των ετών ως σκαπανεύς. Τα πρώτα μου έτη δεν ήσαν τόσο εύκολα, αλλά είμαι ευγνώμων που ούτε μια φορά δεν εσταμάτησα. Δεν πέρασε πολύς καιρός που η μητέρα μου, η αδελφή μου κι εγώ διωρισθήκαμε ως ειδικοί σκαπανείς για να βοηθήσωμε στην ενίσχυσι αδυνάτων εκκλησιών στη Βόρειο Καρολίνα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι τρεις μας κατοικούσαμε σ’ ένα μικρό ρυμουλκούμενο σπίτι κι επειδή η βενζίνη ήταν ακριβή κι εδίδετο σε μικρές ποσότητες στη διάρκεια του πολέμου, εκάναμε ένα μεγάλο μέρος της μαρτυρίας μας με ποδήλατα.

Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της ζωής μου ήλθε ένα πρωί όταν πήρα ένα γράμμα