και οι οποίες περιέχουν τόσο πολύτιμες πληροφορίες και ενθαρρυντικές συμβουλές, ιδιαίτερα για όλους όσοι υποφέρουν χάριν της δικαιοσύνης. Αυτές οι επιστολές μάς κάνουν να εκτιμούμε τον Πέτρο ακόμη περισσότερο. Πράγματι, ο απόστολος Πέτρος ήταν πολύ αγαπητό πρόσωπο και χρησιμοποιήθηκε από τον Θεό του και τον Κύριό του παρά τις αδυναμίες του. Τι ενθάρρυνσι είναι η ζωή του για όλους όσους προσπαθούν σκληρά ν’ ακολουθήσουν τον Κύριό τους, όπως έκανε και ο Πέτρος!—1 Πέτρ. 2:21.

Ταπεινοφροσύνη—Μια Πολύ Επιθυμητή Ιδιότης

Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, και όχι η ταπεινοφροσύνη ή η πραότης, αποτελεί συχνά την επικρατούσα τάσι των ατελών ανθρώπων. Ο Υπέρτατος Κυρίαρχος του σύμπαντος, όμως, είναι ταπεινός. Αυτό είναι φανερό από την προθυμία του Ιεχωβά Θεού ν’ ασχολήται σπλαγχνικά με ταπεινούς αμαρτωλούς που με προθυμία ζητούν την επιδοκιμασία του και την ευλογία του.

Η ταπεινοφροσύνη του Ιεχωβά περιγράφεται με ωραίο τρόπο στο 3^ο κεφάλαιο του βιβλίου των Θρήνων. Εκεί ο προφήτης Ιερεμίας εκφράζει τα έντονα αισθήματά του για τις τρομερές συμφορές που βρήκαν τους Ισραηλίτας στα χέρια των Βαβυλωνίων. Ως έθνος, οι Ισραηλίται είχαν κατανικηθή. Τελικά, όμως, ο Ιεχωβά Θεός θα ενεθυμείτο αυτούς που θα μετανοούσαν από το έθνος. Εμπιστοσύνη σ’ αυτό δείχνουν τα λόγια της προσευχής του Ιερεμία, που αναγράφονται στους Θρήνους 3:19 και 20, ΜΝΚ: «Ενθυμήθητι την θλίψιν μου και την έξωσίν μου, το αψίνθιον και την χολήν. Η ψυχή σου θέλει ενθυμηθή ταύτα ακαταπαύστως και θέλει κύψει προς εμέ.» Ναι, σε μια έκφρασι της μεγάλης ταπεινοφροσύνης του, ο Υπέρτατος Θεός θα ‘έκυπτε’ για να δώση στους μετανοημένους ευνοϊκή προσοχή και να τους ανυψώση από την καταφρονημένη κατάστασί τους.

Έτσι, ο Ιεχωβά Θεός, μολονότι είναι υπέρτατος και υπεράνω πάσης αμφισβητήσεως, συγκαταβαίνει σ’ εκείνους οι οποίοι έχουν περιέλθει σε ταπεινή κατάστασι. Λογικά, λοιπόν, απαιτεί και οι δούλοι του να είναι ταπεινοί. Μόνο στους ταπεινούς δίνει ευνοϊκή προσοχή, κάνοντάς τους το αντικείμενο του ειδικού ενδιαφέροντός του. Ο Λόγος του μας λέγει: «Ο Ιεχωβά είναι υψηλός και επιβλέπει επί τον ταπεινόν· τον δε υψηλόφρονα γινώσκει μακρόθεν.» (Ψαλμ. 138:6, ΜΝΚ· Ιακώβου 4:6) Μεγάλη απόστασις χωρίζει τους υψηλόφρονας από τον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος κατοικεί στους υψηλούς ουρανούς. Παρ’ όλ’ αυτά, διακρίνει τα κίνητρά τους και, επομένως, αρνείται να τους αναγνωρίση ως δούλους του. Στην πραγματικότητα, δεν τους θεωρεί ούτε ως απλούς γνωστούς.