Αφήστε η Βίβλος να Μιλήση

ΤΙ είναι εκείνο που κάνει την αληθινή λατρεία ελκυστική στην καρδιά των ειλικρινών ανθρώπων; Μήπως είναι η εντυπωσιακή προσωπικότης, η ευγλωττία ή η πολυμάθεια εκείνων που υποστηρίζουν την αληθινή λατρεία; Όχι, οι άνθρωποι ασπάσθηκαν την αληθινή λατρεία διότι ανεγνώρισαν ότι το άγγελμα που τους έφεραν οι δούλοι του Θεού δεν προερχόταν από ανθρώπους, αλλά από τον Θεό. (1 Θεσσ. 2:13) Οι αληθινοί Χριστιανοί, επομένως, πρέπει να φροντίζουν ν’ αφήνουν τη Γραφή να μιλήση.

Εκείνος που έγινε κεφαλή της Χριστιανικής εκκλησίας, ο Ιησούς Χριστός, έδωσε ένα καλό παράδειγμα σχετικά μ’ αυτό. Απομάκρυνε την προσοχή των ακροατών του από τον εαυτό του και την κατηύθυνε προς τον Πατέρα του, λέγοντας: «Απ’ εμαυτού δεν κάμνω ουδέν, αλλά καθώς με εδίδαξεν ο Πατήρ μου, ταύτα λαλώ.» (Ιωάν. 8:28) Ο Υιός του Θεού στη διδασκαλία του χρησιμοποιούσε περικοπές από τον γραπτό Λόγο, από τις Εβραϊκές Γραφές. Διαβάζομε τα ακόλουθα για τη συζήτησί του με δύο μαθητάς μετά την ανάστασί του: «Αρχίσας από Μωυσέως και από πάντων των προφητών, διηρμήνευεν εις αυτούς τα περί εαυτού γεγραμμένα εν πάσαις ταις γραφαίς.»—Λουκ. 24:27.

Οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος εμιμούντο τον Ιησού αφήνοντας τις Γραφές να μιλήσουν. Μια αξιόλογη σχετική περίπτωσις είναι του αποστόλου Παύλου. Σχετικά με το κήρυγμά του στους Κορινθίους έγραψε τα εξής: «Εγώ, αδελφοί, ότε ήλθον προς εσάς, ήλθον ουχί με υπεροχήν λόγου ή σοφίας κηρύττων εις εσάς την μαρτυρίαν του Θεού. . . . Ο λόγος μου και το κήρυγμα μου δεν εγίνοντο με καταπειστικούς λόγους ανθρώπινης σοφίας, αλλά με απόδειξιν πνεύματος και δυνάμεως, δια να ήναι η πίστις σας ουχί δια της σοφίας των ανθρώπων, αλλά δια της δυνάμεως του Θεού.» (1 Κορ. 2:1-5) Μολονότι ο Παύλος ανεγνώριζε ότι ο εντυπωσιακός λόγος, μια ισχυρή προσωπικότης και η κοσμική σοφία είχαν πειστική δύναμι, δεν κατέφευγε σ’ αυτά προσπαθώντας να προαγάγη τα συμφέροντα της αληθινής λατρείας. Αντιθέτως, ο Παύλος συνεκέντρωνε την προσοχή των στον Θεό—στο πνεύμα και στη δύναμί του—έτσι ώστε εκείνοι προσέχοντας σε όσα έλεγε να έχουν στερεό θεμέλιο πίστεως.

ΑΣ ΑΦΗΝΩΜΕ ΤΗ ΓΡΑΦΗ ΝΑ ΟΜΙΛΗ ΣΗΜΕΡΑ

Οι αφιερωμένοι Χριστιανοί σήμερα καλά θα κάνουν να μιμηθούν το παράδειγμα του αποστόλου Παύλου. Σε τελευταία ανάλυσι, αυτοί κατέχουν λίγα πράγματα που θα μπορούσαν να εντυπωσιάσουν τους άλλους. Τα λόγια του αποστόλου Παύλου αποδεικνύονται αληθινά στην περίπτωσί τους: «Βλέπετε την πρόσκλησίν σας, αδελφοί, ότι είσθε ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς. Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός δια να καταισχύνη τους σοφούς, και τα ασθενή του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός δια να καταισχύνη τα ισχυρά.»—1 Κορ. 1:26, 27.

Το να ελκύουν λοιπόν οι αληθινοί Χριστιανοί τους άλλους με βάσι την πολυμάθειά των, τις ικανότητες ή τα επιτεύγματά των, θα ήταν πολύ ασύνετο πράγμα. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στο ότι γενικά έχουν λίγα πράγματα από εκείνα που ο κόσμος θεωρεί ως εξέχοντα για τα οποία να καυχώνται. Το σπουδαιότερο είναι ότι αν προσπαθούσαν να κάνουν εντύπωσι βασισμένη σε ανθρώπινη σοφία, άτομα με ειλικρινή καρδιά θ’ απωθούντο από το κήρυγμά των διότι η γνήσια θερμότης, η μετριοφροσύνη και η ειλικρίνεια θα έλειπαν από τον λόγο των.

Ο Χριστιανός, λοιπόν, αντί να εφιστά την προσοχή στον εαυτό του όταν μεταδίδη δημόσια την αλήθεια, θα πρέπει να εξαίρη όσα είναι γραμμένα μέσα στον Λόγο του Θεού. Εκείνοι στους οποίους ομιλεί θα βοηθηθούν έτσι ν’ αναπτύξουν την πίστι τους στον Λόγο του Θεού. Επομένως, όταν παρέχεται η ευκαιρία να διαβάση άμεσα από τη Γραφή για ν’ αποδείξη ένα σημείο, ο Χριστιανός πρέπει να το κάνη αυτό. Όπου είναι δυνατόν, πρέπει να προσπαθή ν’ αφήση μια Γραφική σκέψι σ’ εκείνους τους οποίους θα συναντήση ενόσω επισκέπτεται άτομα με σκοπό να τα βοηθήση πνευματικώς.

Ομοίως, οι Χριστιανοί γονείς καλά θα κάμουν ν’ αφήνουν τη Γραφή να ομιλή στους γυιους και στις θυγατέρες των. Οι γονείς, χρησιμοποιώντας την Αγία Γραφή, μπορούν να διασαφηνίσουν στα τέκνα των ότι η κοσμική άποψις σχετικά με την αναψυχή είναι συχνά διεστραμμένη και εξευτελιστική. Ταυτόχρονα, οι γονείς μπορούν να τονίσουν στα τέκνα τους ότι τα όσα λέγει ο Θεός μέσα στον Λόγο του χρησιμεύουν για προφύλαξι από το ν’ ακολουθήσουν μια καταστροφική πορεία. Όταν οι γονείς αφήνουν τη Γραφή να μιλήση, τα τέκνα των συνήθως κατανοούν ότι η διδασκαλία που λαμβάνουν δεν είναι απλώς η γνώμη ατελών γονέων. Πραγματικά προέρχεται από τον Θεό.

ΦΡΟΝΤΙΣΤΕ ΝΑ ΜΙΛΗ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Το ν’ αφήνωμε τη Γραφή να μιλή, δεν σημαίνει απλώς να την χρησιμοποιούμε. Πρέπει επίσης να φροντίζωμε να μην κακοπαριστάνωμε τι λέγει πραγματικά η Γραφή. Τι απαιτείται γι’ αυτό;

Είναι αναγκαίο να εξετάζωμε τα συμφραζόμενα ενός εδαφίου της Αγίας Γραφής. Αφού διαβάσετε τα γύρω εδάφια, ρωτήστε τον εαυτόν σας: «Σε ποιον απευθύνθηκε αυτό το μήνυμα; Ποιος ήταν ο σκοπός του;

Για να εξηγήσωμε πόση αξία έχει το να λαμβάνωμε υπ’ όψιν μας τα συμφραζόμενα, θα μπορούσαμε να εξετάσωμε τα εδάφια 2 Κορινθίους 10:3, 4. Αυτά λέγουν: «Αν και περιπατώμεν εν σαρκί, δεν πολεμούμεν όμως κατά σάρκα· διότι τα όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά.»

Αυτά τα λόγια απευθύνοντο στους Χριστιανούς της Κορίνθου από τον απόστολο Παύλο. Μήπως ο απόστολος Παύλος έλεγε σ’ αυτούς τους Κορινθίους να μη έχουν καμμιά σχέσι με τους φυσικούς πολέμους των εθνών; Μήπως αυτό είναι το κύριο σημείο που έπρεπε να συλλάβουν οι Κορίνθιοι από τα σχόλιά του; Μήπως δείχνουν τα συμφραζόμενα ότι ο Παύλος μιλούσε για όπλα όπως είναι τα κατά γράμμα ξίφη, τα δόρατα, τα τόξα και τα βέλη; Όχι, το εδάφιο τονίζει ότι ο Παύλος δεν αναφέρεται στον κατά γράμμα, φυσικό πόλεμο.

Σημειώστε, για παράδειγμα, τα εδάφια 5 και 6: «Καθαιρούμεν λογισμούς και παν ύψωμα επαιρόμενον εναντίον της γνώσεως του Θεού και αιχμαλωτίζομεν παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού, και είμεθα έτοιμοι να εκδικήσωμεν πάσαν παρακοήν, όταν γείνη πλήρης η υπακοή σας.» Προφανώς, τα κατά γράμμα ξίφη, τα δόρατα και παρόμοια, θα ήσαν άχρηστα στην προσπάθεια ανατροπής εσφαλμένων διαλογισμών και άλλων εμποδίων που παρεμποδίζουν τους ανθρώπους ν’ αποκτήσουν γνώσι για τον Θεό.

Εφόσον οι Χριστιανοί ποτέ δεν έλαβαν την εξουσία να κρίνουν πράγματα που είναι έξω από την εκκλησία, ο Παύλος ποτέ δεν θα διενοείτο ότι αυτός και οι σύντροφοί του θα ανελάμβαναν ήδη να επιβάλουν ποινές για την απείθεια που υπάρχει στον κόσμο γενικά. Σε μια προγενέστερη επιστολή είχε πει συγκεκριμένα στους Κορινθίους: «Τι με μέλει να κρίνω και τους έξω; Δεν κρίνετε σεις τους έσω; Τους δε έξω ο Θεός θέλει κρίνει.» (1 Κορ. 5:12, 13) Επομένως, ο Παύλος μιλούσε για τη διεξαγωγή πνευματικού πολέμου μέσα στην εκκλησία με την πρόθεσι να την προστατεύση από καταστρεπτικούς, ψευδείς διαλογισμούς και διδασκαλίες. Ο Παύλος, διεξάγοντας αυτόν τον πνευματικό πόλεμο, δεν εχρησιμοποίησε ‘σαρκικά όπλα’ όπως είναι η ‘πονηρία,’ η ‘δολιότης,’ τα ‘τεχνάσματα,’ η πομπώδης γλώσσα και η κοσμική φιλοσοφία. (2 Κορ. 11:3· 12:16) Χρησιμοποιούσε μόνο δίκαια μέσα, περιλαμβανομένης και της ‘μάχαιρας του πνεύματος,’ του Λόγου του Θεού.—2 Κορ. 6:3-7· Εφεσ. 6:17.

Μήπως σημαίνει ότι η δήλωσις του Παύλου δεν μπορεί να χρησιμοποιηθή για να δείξη ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει ν’ αναμιγνύωνται σε κοσμικές διαμάχες; Όπως παρατηρήσαμε από την εξέτασι των συμφραζομένων, ο Παύλος δεν μιλούσε για μάχες μέσα στα κοσμικά πεδία των μαχών. Εν τούτοις, η δήλωσις ότι τα «όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά» εκφράζει μια βασική αλήθεια ή αρχή. Εφόσον είναι κακό να καταφεύγωμε σε σαρκικές μεθόδους για να καταπολεμήσωμε τις ψευδείς διδασκαλίες μέσα στην εκκλησία, ασφαλώς θα ήταν άλλο τόσο κακό να χρησιμοποιούμε κατά γράμμα όπλα για να διεξάγωμε πόλεμο εναντίον ανθρώπων μιας άλλης φυλής, ή έθνους, ή πολιτικής ιδεολογίας, και λοιπά. (Παράβαλε με Εφεσίους 6:11, 12) Επομένως, η χρησιμοποίησις του εδαφίου περί σαρκικών όπλων για την υποστήριξι της Χριστιανικής θέσεως απέναντι των κοσμικών πολέμων δεν θα παρεβίαζε το πνεύμα των συμφραζομένων. Αντιθέτως, θα ήταν μια απλή εφαρμογή ή επέκτασις της εφαρμογής της αρχής που εκτίθεται στο Γραφικό εδάφιο.

Εν τούτοις, αν ένα άτομο αγνοούσε τα συμφραζόμενα και εφήρμοζε άμεσα το εδάφιο σε κοσμικές διαμάχες, περιορίζοντάς το σ’ αυτές, θα έχανε το όλο νόημα του επιχειρήματος του αποστόλου Παύλου. Τότε δεν θ’ άφηνε πραγματικά τη Γραφή να μιλήση.

Εκτός από τα γραπτά συμφραζόμενα, ένα άτομο πρέπει να λάβη υπ’ όψιν τη σχετική χρονική περίοδο που εγράφη το εδάφιο. Αυτό μπορεί να εμποδίση ένα άτομο από το να οδηγηθή σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Μια σχετική περίπτωσις είναι του εδαφίου Αμώς 9:2, όπου διαβάζομε: «Εάν αναβώσιν εις τον ουρανόν, εκείθεν θέλω πατάξει αυτούς.» Μερικοί θα μπορούσαν να συμπεράνουν ότι αυτό το εδάφιο ομιλεί για την προσπάθεια διαφυγής από τη θεία κρίσι με απομάκρυνσι από τη γη μέσω διαστημοπλοίων. Αλλά κανείς στον καιρό του Αμώς δεν θα έφθανε σ’ ένα τέτοιο συμπέρασμα. Οι Ισραηλίται καταλάβαιναν ότι αυτό εσήμαινε μετάβασι στα όρη, των οποίων οι υψηλές κορυφές συχνά ήσαν σκεπασμένες από σύννεφα.

Ένας άλλος παράγων που δεν πρέπει να παραβλέπεται για την κατάλληλη χρήσι της Αγίας Γραφής είναι η γεωγραφική διαμόρφωσις. Το βιβλίο του Εκκλησιαστού, λόγου χάριν, γράφθηκε στην Ιερουσαλήμ, η οποία κείται σε μια περιοχή που έχει και ξηρά και βροχερή εποχή. Σύμφωνα μ’ αυτό το χαρακτηριστικό, το εδάφιο Εκκλησιαστής 12:1, 2 γίνεται κατανοητό: «Ενθυμού τον Πλάστην σου εν ταις ημέραις της νεότητός σου· πριν έλθωσιν αι κακαι ημέραι, και φθάσωσι τα έτη εις τα οποία θέλεις ειπεί, Δεν έχω ευχαρίστησιν εις αυτά· και πριν σκοτισθή ο ήλιος και το φως και η σελήνη και οι αστέρες, και επανέλθωσι τα νέφη μετά την βροχήν.» Εδώ οι ημέρες της νεότητος παρομοιάζονται με την ξηρά εποχή του θέρους οπότε ο ήλιος, η σελήνη και τα άστρα χύνουν το φως των από τους ανέφελους ουρανούς, ενώ οι κακές ημέρες των γηρατειών παρομοιάζονται με την κρύα βροχερή περίοδο της φθινοπωρινής και της χειμερινής εποχής.

Επίσης, όταν ένα άτομο χρησιμοποιή την Αγία Γραφή πρέπει να την εξετάζη με λογική και σε αρμονία με τα γεγονότα. Εξετάστε την περίπτωσι της περιγραφής του Δαβίδ για την επέμβασι του Θεού να τον σώση από τους εχθρούς του: «Και έκλινε τους ουρανούς και κατέβη, και γνόφος υπό τους πόδας αυτού. . . . Εβρόντησεν ο Ιεχωβά εξ ουρανού.» (2 Σαμ. 22:10-14, ΜΝΚ) Αν επρόκειτο να παρουσιάση κανείς αυτή την ποιητική γλώσσα σαν μια κατά γράμμα αφήγησι, θα διέστρεφε τα πράγματα. Ο Θεός δεν κατέρχεται κατά γράμμα από τους ουρανούς με νεφέλες. Προφανώς ο Δαβίδ συνέκρινε το αποτέλεσμα της θείας επεμβάσεως προς όφελός του με μια τεραστία θύελλα, που κάνει τους ουρανούς να ‘κλίνουν’ με μαύρα χαμηλά νέφη.

Έτσι, λοιπόν, αν προσπαθούμε να συλλάβωμε τη σκέψι που είχαν στο νου τους οι συγγραφείς της Βίβλου, δεν θα κακοπαριστάνωμε αυτά που λέγουν οι Γραφές. Η χρήσις της Αγίας Γραφής από εμάς θα προσελκύση τους ειλικρινείς ανθρώπους, κάνοντάς τους ικανούς ν’ αυξήσουν την πίστι τους στον Λόγο του Θεού. Είθε λοιπόν να εξακολουθήσωμε να αφήνωμε την Αγία Γραφή να λέγη το ισχυρό της άγγελμα.