Αυτό θα συμβή, με τον τρόπο του Θεού—και μάλιστα σύντομα. Θέλετε να επωφεληθήτε; Τότε είναι ανάγκη να εξακριβώσετε τι πρέπει να κάνετε για ν’ ανταποκριθήτε στις απαιτήσεις του Θεού για ζωή στο επικείμενο απαλλαγμένο από έγκλημα νέο του σύστημα.

Γιατί Δείχνομε Εμπιστοσύνη στους Άλλους;

ΤΟ να δείχνωμε εμπιστοσύνη στους άλλους αποτελεί πράγματι μια έκφρασι αγάπης. Η Αγία Γραφή μάς λέγει ότι η αγάπη «πάντα πιστεύει.» (1 Κορ. 13:7) Αυτό δεν σημαίνει ότι η αγάπη είναι εύπιστη, αλλ’ ότι η αγάπη για τους Χριστιανούς αδελφούς πρέπει να μας εμποδίζη από το να είμεθα καχύποπτοι χωρίς λόγο, συμπεραίνοντας πάντοτε το χειρότερο γι’ αυτούς. Αν δεν υπάρχη σαφής απόδειξις που να δείχνη το αντίθετο, τότε η αγάπη μάς υποκινεί να εμπιστευώμεθα τους άλλους. Ακόμη και όταν οι ομόπιστοί μας μάς απογοητεύσουν με κάποιο τρόπο, δεν θα σπεύσωμε να συμπεράνωμε ότι τα ελατήριά τους είναι κακά.

Αλλά και ο Θεός κατά καιρούς δεν δείχνει έλλειψι εμπιστοσύνης για τους δούλους του; Διαβάζομε ότι ο Ελιφάς ο Θαιμανίτης απέδωσε στον Δημιουργό μια φιλύποπτη στάσι λέγοντας: «Ιδού, αυτός δεν εμπιστεύεται, εις τους δούλους αυτού, και εν τοις αγγέλοις αυτού βλέπει ελάττωμα.» (Ιώβ 4:18) Ο Ελιφάς παραδέχθηκε ότι η πηγή αυτής της δηλώσεως ήταν ένα «πνεύμα.» (Ιώβ 4:15) Το γεγονός ότι ο Ιεχωβά Θεός αργότερα επέπληξε τον Ελιφά και τους συντρόφους του επειδή είχαν πει ψευδή λόγια αποδεικνύει ότι το «πνεύμα» ήταν πονηρό, δαιμονικό. Έτσι, ο Ελιφάς απλώς επανέλαβε ένα δαιμονόπνευστο ψεύδος.—Ιώβ 42:7.

Στην πραγματικότητα, ο Ιεχωβά, ως Θεός αγάπης, αποτελεί εξέχον παράδειγμα στην επίδειξι εμπιστοσύνης στα νοήμονα πλάσματά του. (1 Ιωάν. 4:8) Προφανώς χορηγεί στους πνευματικούς υιούς του αξιόλογη ελευθερία στην εκτέλεσι των καθηκόντων τους. Κατά καιρούς, τους επιτρέπει να εκφράζουν τις απόψεις των σχετικά με τον χειρισμό ενός συγκεκριμένου διορισμού και κατόπιν χορηγεί την επιδοκιμασία του σ’ αυτούς για να εκτελέσουν αυτό το καθήκον. Ένα παράδειγμα σχετικά μ’ αυτό βρίσκεται στην αφήγησι του 1 Βασιλέων 22:20-22 (ΜΝΚ) όπου διαβάζομε: «Και είπεν Ιεχωβά, Τις θέλει απατήσει τον Αχαάβ, ώστε να αναβή και να πέση εν Ραμώθ-γαλαάδ; Και ο μεν είπεν ούτως, ο δε είπεν ούτως. Και εξήλθε το πνεύμα [ένας υιός του Θεού] και εστάθη ενώπιον Κυρίου και είπεν, Εγώ θέλω απατήσει αυτόν. Και είπεν Ιεχωβά προς αυτό, Τίνι τρόπω; Και είπε, Θέλω εξέλθει και θέλω είσθαι πνεύμα ψεύδους εν τω στόματι πάντων των προφητών αυτού. Και είπε Κύριος, θέλεις απατήσει και έτι θέλεις κατορθώσει· έξελθε και κάμε ούτω.» Αυτό το πνεύμα ή άγγελος εξήσκησε κατόπιν τη δύναμί του επάνω στους προφήτας του Αχαάβ ώστε αυτοί είπαν όσα υπήρχαν στην καρδιά τους, όχι την αλήθεια, αλλά όσα ήθελαν οι ίδιοι να πουν και όσα ο Αχαάβ ήθελε ν’ ακούση απ’ αυτούς.

Ιδιαίτερα εξέχουσα είναι η εμπιστοσύνη που ο Ιεχωβά επέδειξε προς τον μονογενή Υιό του. Χορήγησε στον πρωτότοκο Υιό του το προνόμιο να συμμετάσχη μαζί του στη δημιουργία, τόσο στην πνευματική όσο και στην υλική. Ο Ιεχωβά δεν φοβήθηκε ότι αυτό θα εμείωνε τη θέσι του ως Δημιουργού. Με χαρά απεκάλυψε τον ρόλο του Υιού του στο ανθρώπινο γένος και αυτό κατέληξε σε μεγάλη τιμή γι’ Αυτόν. (Κολ. 1:15-17) Όταν ο Υιός, ως άνθρωπος Ιησούς Χριστός, απέδειξε την πιστότητά του μέχρι θανάτου, ο Πατέρας του τον ανέστησε και του έδωσε μια