Απόδειξις για ένα Δημιουργό
ΠΑΡΤΕ το πιο ισχυρό τηλεσκόπιο και παρατηρήστε την απεραντοσύνη των ουρανών. Κοιτάξτε μέσα από ένα σύγχρονο μικροσκόπιο την εκπληκτική περιπλοκή των μορίων και των ατόμων. Τι βλέπετε; Αυτό—ότι στα καταπληκτικά μεγάλα, καθώς επίσης και στα πολύ μικροσκοπικά πράγματα, στην κυριολεξία, σε όλο το φυσικό σύμπαν—υπάρχει τάξις, ομορφιά και σχέδιο. Τώρα, όταν παρατηρούμε κάποιο σχέδιο, τι συμπεραίνομε; Η Βίβλος υποδεικνύει την απάντησι, στο εδάφιο Εβραίους 3:4—«Διότι πας οίκος κατασκευάζεται υπό τινος, ο δε κατασκευάσας τα πάντα είναι ο Θεός.»
Και τι θα λεχθή για την τάξι; Ο θεοφοβούμενος επιστήμων Σερ Ισαάκ Νεύτων ήταν εκείνος που για πρώτη φορά παρετήρησε ότι τα πράγματα στο σύμπαν κινούνται από την τάξι στην αταξία. Αυτό ωδήγησε στο συμπέρασμα ότι, κάθε φυσική μετατροπή στον κόσμο γύρω μας, πρέπει να συνοδεύεται από απώλεια στο σχέδιο, εκτός αν υπάρχη σκόπιμη παρέμβασις από κάποια εξωτερική δύναμι. Το αρχικό σχέδιο καταρρέει. Πρώτα—πρώτα, λοιπόν, Κάποιος πρέπει να έχη σχεδιάσει, δημιουργήσει και θέσει τα πράγματα σε τάξι. Χωρίς την παρέμβασι αυτού του Σχεδιαστού, η τάξις θα καταρρέη συνεχώς.
Το συμπέρασμα ότι ένας νοήμων Σχεδιαστής έφερε σε ύπαρξι το σύμπαν, συμφωνεί με αυτό που οι επιστήμονες ονομάζουν θεωρία της «μεγάλης εκρήξεως» της δημιουργίας. Τα πρόσφατα χρόνια, αυτή η θεωρία κέρδισε έδαφος εις βάρος της θεωρίας του «στατικού σύμπαντος,» η οποία υποστηρίζει ότι το σύμπαν υπήρχε αιωνίως, δεν έχει αρχή. Αλλά εμείς δεν πρέπει να βασιζώμεθα στην κινούμενη άμμο των συγχρόνων επιστημονικών θεωριών για ν’ αποδείξωμε ότι υπάρχει Δημιουργός. Ο ίδιος ο Δημιουργός διασαφηνίζει ποιος είναι και τι είναι: «Ούτω λέγει Κύριος (Ιεχωβά, ΜΝΚ), . . . Εγώ έκτισα την γην και εποίησα άνθρωπον επ’ αυτής· εγώ δια των χειρών μου εξέτεινα τους ουρανούς και έδωκα διαταγάς εις πάσαν την στρατιάν αυτών.» (Ησ. 45:11, 12) Μπορούμε να παρατηρήσουμε και να θαυμάσωμε τις αποδείξεις της δημιουργικής του ικανότητος σε πάρα πολλά πράγματα που βλέπομε γύρω μας.
«ΕΓΩ . . . ΕΠΟΙΗΣΑ ΑΝΘΡΩΠΟΝ»
Χωρίς αμφιβολία, όλοι μας κάποτε χαϊδέψαμε τα μικροσκοπικά δάχτυλα ενός βρέφους—που είναι τόσο λεπτά, τόσο όμορφα σχηματισμένα, τόσο πολύτιμα—πολύ πιο εκλεπτυσμένα από τα πέλματα των ζώων! Και, αναμφισβήτητα, συλλογισθήκαμε πώς η μικρή ζωή αυτού του βρέφους άρχισε από ένα ωάριο της μητέρας που είχε το μέγεθος κεφαλής καρφίτσας, με την ένωσι του σπέρματος του πατέρα, το οποίο είναι τόσο πολύ μικρό ώστε δεν μπορεί να παρατηρηθή με γυμνό μάτι. Πράγματι, όλοι μας είχαμε μια μικροσκοπική έναρξι, σ’ ένα ωοκύτταρο που χωριζόταν και χωριζόταν, και εξακολούθησε να χωρίζεται, ώσπου τελικά τα 10.000.000.000.000 και πλέον κύτταρα που αποτελούν τον ενήλικο άνθρωπο, «κατάλαβαν» ότι έπρεπε να παύσουν να χωρίζωνται.
Ολόκληρη η διαδικασία της συλλήψεως και της εκλεκτικής αυξήσεως είναι θαυμάσια, και ακατανόητη για μας. Αλλά δεν είναι ακατανόητη για τον Θεό, ο οποίος είναι ο Δημιουργός της. Όπως είπε ο Βασιλεύς Δαβίδ: «Δεν εκρύφθησαν τα οστά μου από σου, ενώ επλαττόμην εν τω κρυπτώ . . . Το αδιαμόρφωτον (έμβρυον, ΜΝΚ) του σώματός μου είδον οι οφθαλμοί σου· και εν τω βιβλίω σου πάντα ταύτα ήσαν γεγραμμένα.» Πράγματι, σχηματισθήκαμε σύμφωνα με το «πρότυπο» που έκανε ένας στοργικός Δημιουργός και, σύμφωνα μ’ αυτό, πήραμε ένα θαυμάσιο σώμα και προικισθήκαμε με ηθικές ιδιότητες σχεδιασμένες να διατηρούν τη ζωή μας σε ισορροπία και να κάνουν τη ζωή για μας μια διαρκή απόλαυσι. Έτσι, έχομε εύλογη αιτία να ενώσωμε κι εμείς τη φωνή μας στα μελωδικά λόγια του Δαβίδ ο οποίος είπε, πριν από 3.000 χρόνια, τα εξής: «Κύριε, εδοκίμασάς με και με εγνώρισας. . . . Με περιετύλιξας εν τη κοιλία της μητρός μου. Θέλω σε υμνεί, διότι φοβερώς και θαυμασίως επλάσθην· θαυμάσια είναι τα έργα σου· και η ψυχή μου κάλλιστα γνωρίζει τούτο.»—Ψαλμ. 139:1, 13-16.
Δεν υπάρχει τέλος στα θαύματα που ενυπάρχουν στη δημιουργία του Θεού, τον άνθρωπο. Πώς μπορούν μερικοί να ισχυρίζωνται ότι η ζωή άρχισε από τυφλή σύμπτωσι και ότι ο άνθρωπος εξελίχθηκε από την αμοιβάδα μέσω μιας σειράς συμβάντων; Στο απειροστό ανθρώπινο κύτταρο υπάρχουν τα μόρια του κλιμακοειδούς DNA, από τα οποία το κάθε ένα είναι προγραμματισμένο γι’ αυτό το ιδιαίτερο άτομο, και τα ίδια μηνύματα της ζωής είναι γραμμένα σε κάθε πολλαπλασιαστικό κύτταρο. Αυτά τα μηνύματα καθορίζουν ποια κύτταρα πρέπει να σχηματίσουν τα μάτια, τη μύτη, τη γλώσσα, τα αυτιά, τα δόντια, το δέρμα, τα όργανα και όλα τα άλλα μέρη του σώματος. Βεβαιώνουν ότι το «είδος» είναι καθαρά ανθρώπινο, όχι πίθηκος ούτε σκύλος ούτε κάποιο άλλο κατώτερο ζώο. Μεταφέρουν επίσης τα κληρονομικά χαρακτηριστικά του ατόμου. Τα εξειδικευμένα μέρη που προέρχονται απ’ αυτή τη διαδικασία της αναπτύξεως μαρτυρούν πράγματι ένα λαμπρό Σχεδιαστή!
Η ΔΙΑΝΟΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Αναμφισβήτητα, το πιο εκπληκτικό μέρος της επίγειας δημιουργίας του Θεού, του ανθρώπου, είναι ο εγκέφαλος, στον οποίον βρίσκεται η διάνοια. Ο εγκέφαλος αυξάνει με ταχύ ρυθμό και φθάνει τα τρία τέταρτα του ενηλίκου βάρους του στα πρώτα δύο χρόνια της ζωής. Δεν απορούμε, λοιπόν, που τα μικρά μας παιδιά, μόλις αρχίζουν να μπουσουλάνε, είναι γεμάτα περιέργεια και ερωτήσεις: ‘Ποιος έκανε τον ουρανό; τα πουλιά; τη γάτα; τα λουλούδια; Ποιος με έκανε;’ Ακόμη και σ’ αυτή την πολύ μικρή ηλικία, το μικρό παιδί παρατηρεί ότι τα πράγματα γύρω του έχουν κατασκευαστές. Συμπεραίνει, λοιπόν, ότι όλα τα πράγματα είχαν έναν Κατασκευαστή. Γιατί, λοιπόν, τόσοι πολλοί ενήλικοι έχουν παρεκκλίνει από ένα τέτοιο λογικό τρόπο σκέψεως;
Ο ίδιος ο εγκέφαλος είναι ένα θαύμα ζώσης ηλεκτρονικής. Κυριολεκτικά χιλιάδες επιστήμονες μπορεί να εργάζωνται επί χρόνια για να κατασκευάσουν και να προγραμματίσουν ένα υπολογιστή κατάλληλο για ένα ιδιαίτερο τομέα. Εν τούτοις, πρέπει να παραδεχθούν ότι, αν έφτιαχναν ένα υπολογιστή που θα μπορούσε να συγκριθή με την ικανότητα και την ευκαμψία του ανθρωπίνου εγκεφάλου, θα χρειάζονταν ένα πολυώροφο ουρανοξύστη για να τον στεγάσουν ολόκληρο. Ωστόσο, ο ανθρώπινος εγκέφαλος, βάρους τριών πάουντς (1.360 γραμμαρίων), που είναι τόσο μικρός ώστε χωρά στη χούφτα του ενός χεριού, είναι πλήρως εφοδιασμένος για να φροντίζη για το δικό του προγραμματισμό και για να χειρίζεται κάθε τομέα, ζωτικό για την ανθρώπινη διαβίωσι. Επί πλέον, καθώς συλλέγει τα μηνύματά του από τις αισθήσεις της οράσεως, της ακοής, της αφής, της γεύσεως και της οσφρήσεως, και θέτει σε κίνησι τον λόγο και τις ενέργειες του ιδιοκτήτου του, υπηρετεί σ’ ένα επίπεδο που κανείς ανθρωποποίητος υπολογιστής δεν θα μπορέση ποτέ να φθάση. Και τι υπολογιστής θα λειτουργήση ποτέ από μια καρδιά που εκδηλώνει αγάπη, ανθρώπινη καλωσύνη, ευγνωμοσύνη, εκτίμησι; Ποιος υπολογιστής θα μπορούσε ποτέ να σκέπτεται, να λογικεύεται, να εξηγή, ή να λατρεύη τον Κατασκευαστή του;
Καθώς συλλογιζόμεθα τη θαυμάσια δομή του ανθρώπου, και όλο τον κόσμο της δημιουργίας γύρω μας, σχετικά με τα ορατά έργα του Θεού, μπορούμε να πούμε κι εμείς, όπως ο Ιώβ: «Ιδού, ταύτα είναι μέρη [τα κρόσσια, ΜΝΚ] των οδών αυτού· αλλά πόσον ελάχιστον πράγμα [τι ψίθυρο του ζητήματος, ΜΝΚ] ακούομεν περί αυτού;» (Ιώβ 26:14) Αλλά δεν πρέπει ν’ αρκεσθούμε στο να ακούμε απλώς ένα ψίθυρο για τον Δημιουργό μας. Αν ερευνήσωμε τον Λόγο του, την Αγία Γραφή, μπορούμε να μάθωμε πολλά, όχι μόνο σχετικά με τη δημιουργία του, αλλά και σχετικά με τον μεγαλειώδη σκοπό που υπάρχει πίσω απ’ όλη τη δημιουργία.