Χαρωπές Εορτές

«Και θέλεις εξάπαντος ευφρανθή.»—Δευτ. 16:15.

1. Όπως αποδεικνύεται, ποιοι αποτελούν σήμερα τον πιο ευτυχισμένο λαό, και γιατί;

ΥΠΑΡΧΕΙ άνθρωπος που να μη απολαμβάνη μια εορτή; Σ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων, οι λαοί της γης απολαμβάνουν τις εορτές. Αυτό αλήθευε και με τον λαό που είχε λάβει τους εθνικούς νόμους του από τον Δημιουργό του ανθρώπου μέσω του προφήτου του Μωυσέως. Αλλά ήσαν διαφορετικές οι εορτές του λαού αυτού· ήσαν προφητικές για αγαθά πράγματα που επρόκειτο να έλθουν. Ευφροσύνη είναι, επίσης, η μερίδα του σύγχρονου αντιστοίχου αυτών των αρχαίων εορταστών της Μέσης Ανατολής, διότι αυτοί εισέρχονται στην εκπλήρωσι των προφητικών αυτών εορτών. Από την άποψι της Ιερής Βίβλου, αυτοί οι σύγχρονοι εορταστές είναι πνευματικοί Ισραηλίτες και αποδεικνύονται ότι είναι ο πιο ευτυχισμένος λαός που υπάρχει στο πρόσωπο της γης.

2. Στο εδάφιο Δευτερονόμιον 16:16, για πόσες εορτές είχε γίνει πρόνοια, και ποιες ήσαν αυτές;

² Στα θεόπνευστα βιβλία που έγραψε ο Μωυσής, γινόταν πρόνοια για τρεις εορτές. Σ’ αυτό το πέμπτο βιβλίο, με τον τίτλο Δευτερονόμιον, κεφάλαιο 16, εδάφιο 16, διαβάζομε: «Τρις του ενιαυτού θέλει εμφανίζεσθαι παν αρσενικόν σου ενώπιον Κυρίου του Θεού σου, εν τω τόπω όντινα εκλέξη· εν τη εορτή των αζύμων, και εν τη εορτή των εβδομάδων, και εν τη εορτή της σκηνοπηγίας· και δεν θέλουσιν εμφανίζεσθαι ενώπιον του Κυρίου κενοί.»

3. Όταν ελέχθησαν τα επιπρόσθετα λόγια του εδαφίου Δευτερονόμιον 16:17, ποια ήταν η κατάστασις των φυσικών Ισραηλιτών;

³ Το εδάφιο 17 λέει: «Έκαστος θέλει δίδει κατά την δύναμιν αυτού, κατά την ευλογίαν Κυρίου του Θεού σου την οποίαν σοι έδωκε.» Στον καιρό που ελέχθησαν αυτά τα λόγια, οι Ισραηλίτες ζούσαν σε σκηνές, καθώς οδοιπορούσαν προς τη Γη της Επαγγελίας, τη Χαναάν.

Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΖΥΜΩΝ

4. Ποια ήταν η πρώτη εορτή και, στη δεύτερη μέρα της εορτής αυτής, τι προσέφερε στον Ιεχωβά ο αρχιερέας;

⁴ Η πρώτη από τις ετήσιες εορτές, η εορτή των αζύμων, ετελείτο αμέσως μετά την τήρησι του Πασχαλίου δείπνου στις 14 του μηνός Αβίβ ή Νισάν. Η εορτή των αζύμων διαρκούσε επτά ημέρες, από τις 15 Νισάν και μέχρι τις 21 Νισάν. Η πρώτη ημέρα αυτής της εορτής ήταν το Σάββατο που ακολουθούσε την τήρησι του Πασχαλίου δείπνου. Τη δεύτερη ημέρα της εορτής, στις 16 Νισάν, ο Ισραηλίτης αρχιερεύς στο ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ προσέφερε σ’ Αυτόν ένα δράγμα από τη νεοθερισμένη συγκομιδή κριθής.—Λευιτ. 23:11-16.

5. Γιατί ο Ιησούς δεν εώρτασε την εορτή στις 15 Νισάν του έτους 33 μ.Χ., και πότε οι μαθητές του εισήλθαν σε μια ασύγκριτη χαρά;

⁵ Υπάρχει μια ιστορική αφήγησις για ένα 12-χρονο παιδί που εφέρθη από τη Ναζαρέτ στην Ιερουσαλήμ για να εορτάση το Πάσχα. Το παιδί αυτό ήταν ο Ιησούς, ο γιος της Μαρίας. Μετά από δεκαοχτώ χρόνια, το 29 μ.Χ., αυτός ο Ισραηλίτης, που ήταν τώρα ο Κύριος Ιησούς Χριστός, έγινε ο «Αμνός του Θεού,» τον οποίον εξεικόνιζε ο Πασχάλιος αμνός. (Λουκ. 2:41-52· Ιωάν. 1:29-37) Μετά από τριάμισυ χρόνια, θυσιάσθηκε πραγματικά πάνω σ’ ένα ξύλο στο Γολγοθά, έξω από την Ιερουσαλήμ, την Παρασκευή, 14 Νισάν του έτους 33 μ.Χ. Το βράδυ εκείνης της Παρασκευής άρχιζε η 15η Νισάν, και μαζί μ’ αυτήν η εορτή των αζύμων, αλλά ο ίδιος ο Ιησούς δεν συμμετείχε στην ευφροσύνη που χαρακτήριζε μια τέτοια περίπτωσι. Είχε πεθάνει και είχε ταφή. Μολονότι οι Ιουδαίοι γενικά στην Ιερουσαλήμ ευφράνθηκαν με την έναρξι της εορτής τους, δεν συνέβη το ίδιο και με τους μαθητές του Ιησού. Θλίβονταν γι’ αυτό που πίστευαν ότι ήταν μόνιμη απώλεια του Αρχηγού τους. Αλλά την επόμενη ημέρα, Κυριακή, 16 Νισάν, η λύπη τους μεταβλήθηκε σε ευφροσύνη, που δεν συγκρινόταν καν με την ευφροσύνη που είχαν οι Ιουδαίοι καθώς τελούσαν την εορτή τους.

6. Στο φως το εδαφίου 1 Κορινθίους 15:20, τι εξεικόνιζε το δράγμα κριθής που κινούσε ο αρχιερέας στις 16 του Νισάν, και γιατί;

⁶ Γιατί συνέβαινε αυτό; Επειδή ο Αρχηγός τους, ο Ιησούς Χριστός, είχε αναστηθή με την παντοδυναμία του ουράνιου Πατέρα του, του Ιεχωβά. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, εξηγώντας τι εσήμαινε αυτό, είπε τα εξής όταν έγραφε για την ανάστασι: «Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων.» (1 Κορ. 15:20) Έτσι, το δράγμα των απαρχών της συγκομιδής της κριθής που ο Ιουδαίος αρχιερεύς κινούσε ενώπιον του Ιεχωβά την Κυριακή, 16 Νισάν, εξεικόνιζε ένα άτομο, τον αναστημένο Κύριο Ιησού Χριστό, τον πρώτο που αναστήθηκε εκ του θανάτου τελείως σε αιώνια ζωή. Έτσι, μόνο εκείνος μπορούσε να ονομασθή «απαρχή των κεκοιμημένων.» Αυτό το θαύμα χαρακτήρισε τη δεύτερη ημέρα της εορτής.

7. Γιατί απαγορευόταν να υπάρχη ζύμη στις κατοικίες των Ιουδαίων στη διάρκεια της επταήμερης εορτής, και τι υπενθύμιζε αυτό;

⁷ Στη διάρκεια των επτά ημερών της εορτής δεν έπρεπε να βρίσκεται «προζύμιον» σε καμμιά οικία των Ιουδαίων, επειδή το «προζύμιον» αντιπροσώπευε οτιδήποτε δεν εναρμονίζεται με τον Θεό, δηλαδή την αμαρτία. Αυτή η εορτή στην πραγματικότητα υπενθύμιζε το γεγονός ότι οι Ισραηλίτες, επειδή έπρεπε να φύγουν βιαστικά από την Αίγυπτο, δεν είχαν αρκετό χρόνο ν’ αφήσουν το ζυμάρι τους να φουσκώση από το προζύμι. Έτσι, αναγκάσθηκαν να φάνε άζυμο ψωμί, όπως ακριβώς έκαναν και την ημέρα του Πάσχα.—Έξοδ. 12:11-34· Δευτ. 16:2-4.

8, 9. Αντίστοιχα με τον τύπο, ποια πρόνοια πρέπει ν’ ακολουθήση η αντιτυπική εορτή των αζύμων, και πώς το διαβεβαιώνει αυτό ο Παύλος;

⁸ Όπως ακριβώς η εορτή των αζύμων ακολουθούσε το Πάσχα και διαρκούσε επτά ημέρες, έτσι και το αντίτυπο αυτής της εορτής πρέπει ν’ ακολουθή τη θυσία του ‘Αμνού του Θεού,’ του Ιησού Χριστού, που έγινε την Παρασκευή, 14 Νισάν, του έτους 33 μ.Χ. Επειδή ο αριθμός των ημερών της εορτής, ο αριθμός επτά, εικονίζει τελειότητα, πληρότητα, γι’ αυτό και η αντιτυπική εορτή έχει συνεχισθή στη διάρκεια των αιώνων μέχρι τώρα, κι’ εκείνοι οι Χριστιανοί που είναι πνευματικοί Ισραηλίτες, Ιουδαίοι εσωτερικά, είναι υποχρεωμένοι να την τηρούν. Ο απόστολος Παύλος, στην 1 προς Κορινθίους 5:6-8, αναφέρεται στην αντιτυπική εορτή, καθώς, γράφει τα εξής:

⁹ «Δεν εξεύρετε ότι ολίγη ζύμη κάμνει όλον το φύραμα ένζυμον; Καθαρίσθητε λοιπόν από της παλαιάς ζύμης, δια να ήσθε νέον φύραμα, καθώς είσθε άζυμοι. Διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός· ώστε ας εορτάζωμεν ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας αλλά με άζυμα ειλικρινείας και αληθείας.»

10. Γιατί και πώς πρέπει η αντιτυπική εορτή να εορτάζεται σήμερα, και γιατί οι εορταστές μπορούν να ‘ευφραίνωνται’;

¹⁰ Αυτά τα λόγια γράφθηκαν περίπου το 55 μ.Χ., ή 22 χρόνια μετά τον θυσιαστικό θάνατο του Χριστού. Σήμερα, οι πνευματικοί Ισραηλίτες που διαβάζουν αυτά τα λόγια του αποστόλου Παύλου 19 και πλέον αιώνες αργότερα, υποχρεούνται να τηρούν την αντιτυπική εορτή, με ειλικρίνεια και αλήθεια. Καθώς το κεχρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών το κάνει αυτό, μπορεί να συλλάβη το πνεύμα της αρχαίας τυπικής εορτής και να ‘ευφραίνεται.’ Γιατί; Επειδή η πιστή τήρησις της αντιτυπικής εορτής χαρακτηρίζει μια καθαρή, θεοκρατική οργάνωσι, στην οποία ο Ιεχωβά μπορεί να εκφράση την επιδοκιμασία του.

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ

11. Ποια ήταν η δεύτερη από τις υποχρεωτικές εορτές, και γιατί της είχε δοθή αυτό το όνομα;

¹¹ Η δεύτερη από τις υποχρεωτικές εορτές του αρχαίου Ισραήλ ήταν η εορτή των εβδομάδων. Γιατί ονομαζόταν έτσι; Επειδή οι Ισραηλίτες έπρεπε να μετρούν επτά εβδομάδες από τις 18 Νισάν, την ημέρα που ο αρχιερεύς τους παρουσίαζε στον Ιεχωβά το δράγμα των νεοθερισμένων αλφίτων ως απαρχή της συγκομιδής της κριθής. Αυτή η μέτρησις του χρόνου θα συνεχιζόταν επί 49 ημέρες, και την 50ή ημέρα έπρεπε να εορτάσουν την εορτή των εβδομάδων. Γι αυτό και η ημέρα αυτή ονομάζεται πεντηκοστή. Έτσι, οι Ελληνόφωνοι Ιουδαίοι ωνόμαζαν την εορτή των εβδομάδων Πεντηκοστή. Τι θα γινόταν την ημέρα εκείνη;

12. Σύμφωνα με τα εδάφια Λευιτικόν 23:15-21, από τι χαρακτηριζόταν αυτή η εορτάσιμη μέρα;

¹² Τα εδάφια Λευιτικόν 23:15-21 μας απαντούν, λέγοντας: «Και θέλετε αριθμήσει εις εαυτούς από της επαύριον του σαββάτου, αφ’ ης ημέρας προσφέρητε το δράγμα της κινητής προσφοράς, επτά ολοκλήρους εβδομάδας· μέχρι της επαύριον του εβδόμου σαββάτου θέλετε αριθμήσει πεντήκοντα ημέρας και θέλετε προσφέρει νέαν προσφοράν εξ αλφίτων προς τον Κύριον. Από των κατοικιών σας θέλετε φέρει εις προσφοράν κινητήν δύο άρτους· δύο δέκατα σεμιδάλεως θέλουσιν είσθαι· . . . Και θέλει κινήσει αυτά ο ιερεύς μετά του άρτου των πρωτογεννημάτων εις προσφοράν κινητήν ενώπιον του Κυρίου, μετά των δύο αρνίων· άγια θέλουσιν είσθαι εις τον Κύριον δια τον ιερέα. Και θέλετε διακηρύξει την αυτήν εκείνην ημέραν, συγκάλεσιν αγίαν δια σας· ουδέν έργον δουλευτικόν θέλετε κάμει· θέλει είσθαι νόμιμον αιώνων κατά πάσας τας κατοικίας σας εις τας γενεάς σας.»

13. Πότε άρχισε να εκπληρώνεται η αντιτυπική Πεντηκοστή, και πώς χαρακτηρίστηκε αυτή η περίπτωσις;

¹³ Αυτή η προφητική εορτή των εβδομάδων, η Πεντηκοστή, εκπληρώθηκε στην εκκλησία των μαθητών του Ιησού στην Ιερουσαλήμ την 50ή ημέρα από την ανάστασι του Ιησού. Έτσι, η αντιτυπική εορτή των εβδομάδων, η Πεντηκοστή, άρχισε να εκπληρώνεται την έκτη ημέρα του τρίτου σεληνιακού μηνός, δηλαδή, στις 6 Σιβάν του έτους 33 μ.Χ. Τότε, ο ενδοξασμένος Ιησούς Χριστός βρισκόταν στα Άγια των Αγίων του μεγάλου πνευματικού ναού του Ιεχωβά, δηλαδή, στην προσωπική παρουσία του Ιεχωβά στον ουρανό, όπου είχε αναληφθή την 40ή ημέρα της αναστάσεώς του. Ενώ οι Ιουδαίοι εώρταζαν την τυπική εορτή των εβδομάδων, ή Πεντηκοστή, στο ναό του Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ, 120 περίπου μαθητές του πνευματικού Αρχιερέως του Ιησού Χριστού, συγκεντρώθηκαν σ’ ένα ανώγειο σ’ εκείνη την πόλι. Κατόπιν, πριν από την τρίτη ώρα της ημέρας (9 π.μ.), ο Κύριος Ιησούς Χριστός εξέχυσε άγιο πνεύμα από τα Άγια των Αγίων του πνευματικού ναού του Ιεχωβά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ν’ αναγεννηθούν πνευματικώς αυτοί οι μαθητές από τον ουράνιο Πατέρα τους, τον Ιεχωβά, και να χρισθούν με άγιο πνεύμα μέσω του Αρχιερέως τους, του Ιησού Χριστού. (Πράξ. 2:1-36) Έτσι, οι δύο συμβολικοί άρτοι από σεμίδαλι έλαβαν την αναγνώρισι του Ιεχωβά στον ουρανό, στα Άγια των Αγίων του.—Εβρ. 9:24.

14. (α) Το γεγονός ότι οι δύο σιταρένιοι άρτοι περιείχαν ζύμη τι εξεικονίζει; (β) Σε ποιες αιτίες μπορεί ν’ αποδοθή το γεγονός ότι υπήρχαν δύο άρτοι;

¹⁴ Στην τυπική εορτή των εβδομάδων, ή Πεντηκοστή, γιατί παρουσιάζονταν ενώπιον του Ιεχωβά δύο άρτοι εξ αλφίτων από τη νεοθερισμένη συγκομιδή σίτου; Αυτό έδειχνε ότι στην εκπλήρωσι θα περιλαμβάνονταν περισσότερα από ένα άτομα. Οι δύο τυπικοί σιταρένιοι άρτοι εψήνοντο με ζύμη (προζύμιον). Αυτό δείχνει ότι εκείνοι, στους οποίους πραγματοποιείται η εκπλήρωσις της εορτής, έχουν τη ‘ζύμη’ της αμαρτίας, μέσω φυσικής γεννήσεως, όπως ακριβώς συνέβαινε με τους 120 μαθητές του αναμάρτητου Ιησού, που περίμεναν στην Ιερουσαλήμ την Κυριακή, 6 Σιβάν του έτους 33 μ.Χ. Το γεγονός ότι υπήρχαν δύο άρτοι μπορεί, επίσης, να υποδηλοί ότι εκείνοι που γίνονται αναγεννημένοι από το πνεύμα, κεχρισμένοι μαθητές του Μεσσία Ιησού θα ελαμβάνοντο από δύο ομάδες επάνω στη γη, πρώτα από τους φυσικούς περιτετμημένους Ιουδαίους και αργότερα από όλα τα άλλα έθνη του κόσμου, τους Εθνικούς. Και οι δύο αυτές ομάδες μαζί θ’ αποτελούσαν μια αντιτυπική κινητή προσφορά στον Ιεχωβά.—Εφεσ. 2:13-18.

15. Πότε παρουσιάσθηκε ενώπιον του Ιεχωβά ο άρτος που αντιπροσώπευε ένα Ιουδαϊκό άρτο, και πώς κατεδείχθη η αναγνώρισις του Ιεχωβά;

¹⁵ Αν εξετάσωμε το ζήτημα από την τελευταία αυτή άποψι, ο πρώτος από τους αντιτυπικούς άρτους, που εσήμαινε τους περιτετμημένους Ισραηλίτες, παρουσιάσθηκε ενώπιον του Ιεχωβά Θεού από τον Αρχιερέα Ιησού ακριβώς στον κατάλληλο καιρό, στις 6 Σιβάν, την ίδια μέρα που ο Ιουδαίος αρχιερεύς κινούσε τους δύο τυπικούς άρτους ενώπιον του Ιεχωβά στο ναό του Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ. Επειδή αυτοί οι δύο σιταρένιοι άρτοι δεν χρειάζονταν πια ως τύπος, ο Ιεχωβά δεν τους ανεγνώρισε, κι έτσι οι Ιουδαίοι που εώρταζαν στο ναό του Ηρώδη δεν έλαβαν το χάρισμα του αγίου πνεύματος. Εκείνοι οι Ιουδαίοι που ήθελαν να πραγματοποιηθή σ’ αυτούς η εκπλήρωσις των εδαφίων Ιωήλ 2:28, 29, έπρεπε να εξέλθουν από κείνο τον τυπικό ναό και να έλθουν σ’ επαφή με τους 120 μαθητές του Χριστού, πάνω στους οποίους είχε ήδη εκπληρωθή εκείνη η προφητεία. Έτσι, περίπου 3.000 απ’ αυτούς τους Ιουδαίους έγιναν μέρος του αντιτυπικού κινητού άρτου εκείνη τη διπλή ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ.

16. Πότε παρουσιάσθηκε ενώπιον του Ιεχωβά ο δεύτερος συμβολικός άρτος, και μέχρι πότε οι δύο συμβολικοί άρτοι συμπληρώνονται;

¹⁶ Ο δεύτερος συμβολικός άρτος, που εσήμαινε τους Εθνικούς, ή μη Ιουδαίους, άρχισε να κινήται ενώπιον του Ιεχωβά αργότερα με την εισδοχή των απερίτμητων Εθνικών ή λαών των εθνών γενικά. Αυτό το τελευταίο, όπως γίνεται κατανοητό, έλαβε χώρα το φθινόπωρο του έτους 36 μ.Χ. (Πράξεις, κεφ. 8 και 10) Οι δύο αντιτυπικοί άρτοι συμπληρώνονται στη διάρκεια αυτών των περασμένων 19 αιώνων. Τα γεγονότα δείχνουν ότι μερικοί έχουν προστεθή ως μέρος αυτών των ‘άρτων’ πρόσφατα, και αυτοί έχουν προεικονισθή από τη Ρουθ τη Μωαβίτιδα και πρόγονο του Ιησού Χριστού, και από τη Βασίλισσα Εσθήρ, την εξαδέλφη του Ιουδαίου Μαροδοχαίου, ο οποίος έγινε πρωθυπουργός της Περσικής Αυτοκρατορίας. Βλέπε βιβλίον Διατήρησις, (στην Αγγλική), που εκδόθηκε το έτος 1932 και περιείχε την ύλη που παρουσίαζε μια σειρά άρθρων που δημοσιεύθηκαν στα τεύχη της Σκοπιάς τα έτη 1931 και 1932.

17. (α) Η πορεία συμπληρώσεως των μελών των δυο συμβολικών άρτων υπήρξε αιτία για τι πράγμα από μέρους των εορταστών αυτής της εορτής; (β) Για ποιο λόγο εκείνοι που αποτελούν τους συμβολικούς άρτους είναι ένα είδος ‘πρωτοκαρπίων’;

¹⁷ Η συμπλήρωσις των μελών των δύο αντιτυπικών άρτων της Πεντηκοστής στη διάρκεια των 1.900 και πλέον ετών μέχρι σήμερα, υπήρξε αιτία μεγάλης ευφροσύνης από μέρους εκείνων των πνευματικών Ισραηλιτών που εώρταζαν την αντιτυπική εορτή των εβδομάδων. Όπως ακριβώς οι δύο τυπικοί άρτοι αντιπροσώπευαν τα πρωτοκάρπια στο μήνα συγκομιδής Σιβάν, έτσι κι εκείνοι που αποτελούν τους αντιτυπικούς άρτους είναι πρωτοκάρπια στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού, εφόσον παίρνουν προτεραιότητα από τον υπόλοιπο κόσμο της ανθρωπότητας και λαμβάνουν μια ουράνια κληρονομιά ως τα πρώτα οφέλη της θυσίας του ‘Αμνού του Θεού.’—Ιακ. 1:18· Αποκ. 14:4.

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΣΚΗΝΟΠΗΓΙΑΣ

18. Πώς ωνομαζόταν η τελευταία εορτή του Ιουδαικού ιερού έτους, πότε λάμβανε χώρα, και ποιοι έπρεπε να λάβουν μέρος σ’ αυτήν;

¹⁸ Η τελευταία μεγάλη εορτή του Ιουδαϊκού ιερού έτους ελάμβανε χώρα τον έβδομο μήνα, τον μήνα Εθανείμ ή Τισρί. (1 Βασ. 8:2) Η εορτή αυτή ήταν σπουδαία από ωρισμένες απόψεις. Πιο συχνά ωνομαζόταν εορτή της σκηνοπηγίας, αλλά δυο φορές ονομάζεται εορτή της συγκομιδής των καρπών. (Έξοδ. 23:16· 34:22) Παραδείγματος χάρι, τα εδάφια Έξοδος 23:16, 17 αναφέρουν: «Και την εορτήν του θερισμού, των πρωτογεννημάτων των κόπων σου, τα οποία έσπειρας εις τον αγρόν· και την εορτήν της συγκομιδής των καρπών, εις το τέλος του ενιαυτού, αφού συνάξης τους καρπούς σου εκ του αγρού. Τρις του ενιαυτού θέλει εμφανίζεσθαι παν αρσενικόν σου ενώπιον Κυρίου του Θεού.» Επίσης, το εδάφιο Έξοδος 34:22 μιλεί για «την εορτήν της συγκομιδής εις την επιστροφήν [ή στροφήν] του ενιαυτού.» Τα εδάφια Δευτερονόμιον 16:13-15 αναφέρουν αυτή την εορτή ως εορτή της σκηνοπηγίας και λένε: «Θελεις κάμνει την εορτήν της σκηνοπηγίας επτά ημέρας, αφού συνάξης τον σίτον σου και τον οίνον σου· και θέλεις ευφρανθή εν τη εορτή σου, συ και ο υιός σου και η θυγάτηρ σου και ο δούλος σου και η δούλη σου και ο Λευίτης και ο ξένος και ο ορφανός και η χήρα, οίτινες είναι εντός των πυλών σου. Επτά ημέρας θέλεις εορτάζει εις Κύριον τον Θεόν σου, εν τω τόπω όντινα εκλέξη ο Κύριος· διότι Κύριος ο Θεός σου θέλει σε ευλογεί εις πάντα τα γεννήματά σου και εις πάντα τα έργα των χειρών σου· και θέλεις εξάπαντος ευφρανθή.»

19. (α) Γιατί αυτή η εορτή ήταν σύμφωνη με το όνομά της με τον τρόπο που εωρταζόταν; (β) Γιατί ο καιρός που εωρταζόταν ήταν πολύ ευνοϊκός για τους εορταστές;

¹⁹ Ως επί το πλείστον, αυτή η εορτή καλείται «εορτή της σκηνοπηγίας.» Στη διάρκεια των επτά ημερών που διαρκούσε, οι Ιουδαίοι, που ήσαν συγκεντρωμένοι στην Ιερουσαλήμ κατοικούσαν σε σκηνές, σύμφωνα με το όνομα της εορτής. Η εορτή αυτή άρχιζε πέντε ημέρες μετά την Ημέρα του Εξιλασμού, η οποία ελάμβανε χώρα ετησίως στις 10 του μηνός Τισρί και μέσω της οποίας το έθνος Ισραήλ αποκαταστούσε ειρηνικές σχέσεις με τον Ιεχωβά Θεό. Έτσι, η εορτή της σκηνοπηγίας άρχιζε σ’ ένα πολύ ευνοϊκό καιρό, και διαρκούσε από τις 15 ως τις 21 του μηνός Τισρί, ένα πλήρη αριθμό ημερών.

20. Σύμφωνα με ιστορικές αφηγήσεις εκτός της Αγίας Γραφής, τι έπρεπε να κάνη ένας ιερέας κάθε πρωινό της εορτής;

²⁰ Η ευφροσύνη που τη χαρακτήριζε ήταν ασύγκριτη. Σύμφωνα με ιστορικές αφηγήσεις, την αυγή κάθε εορτάσιμης ημέρας ένας ιερεύς έπαιρνε μια χρυσή υδρία που χωρούσε τρία μέτρα ή ένα κιλό περίπου, υγρού και κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όπως ωνομαζόταν. Όσοι από τους αναγνώστες μας έχουν επισκεφθή τη σημερινή Ιερουσαλήμ θα θυμούνται πως, όταν βγήκαν από την πόλι μέσω της Πύλης της Φάραγγος στο νοτιοανατολικό άκρο της πόλεως, έφθασαν στο πηγάδι που ονομάζεται Φρέαρ της Παρθένου ή Φρέαρ του Γιών. Απ’ αυτό το πηγάδι, ο Βασιλεύς Εζεκίας έσκαψε μια σήραγγα στη διάρκεια της απειλής Ασσυριακής εισβολής. Οι άφοβοι επισκέπτες θα θυμούνται πώς, ψηλαφίζοντας για λίγο μέσα στο σκοτάδι αυτής της σήραγγας, κατάφεραν να βγουν στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ.

21. (α) Πώς μπορούσε ο ιερέας να πάη στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ, και τι θα έκανε με το νερό του Σιλωάμ; (β) Η ευφροσύνη εκείνης της περιστάσεως θα υπενθύμιζε στους Ιουδαίους ποια λόγια της προφητείας του Ησαΐα;

²¹ Ο ιερέας, όχι μέσω της σήραγγας του Εζεκία, αλλ’ ακολουθούμενος από μια μεγάλη πομπή, στην οποία περιλαμβανόταν μια μεγάλη ομάδα μουσικών, πήγαινε με τη χρυσή υδρία στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ο ιερεύς, αφού γέμιζε την υδρία με νερό, επέστρεφε στην πόλι και πήγαινε στην αυλή όπου ήταν τοποθετημένο το θυσιαστήριο του Ιεχωβά. Στη νότια πλευρά του θυσιαστηρίου, είχαν τοποθετηθή δύο λεκάνες, και κάθε μια είχε μια οπή στον πυθμένα. Η λεκάνη που βρισκόταν στη νοτιοδυτική γωνία του θυσιαστηρίου ήταν για το νερό από την Κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Όταν ο ιερεύς έχυνε το νερό εκεί μέσα, το νερό έρρεε και έπεφτε στη βάσι του θυσιαστηρίου. Σ’ αυτή την περίπτωσι, οι εορτάζοντες Ιουδαίοι ευφραίνοντο πολύ. Αυτό μπορεί να τους θύμιζε τους χαρούμενους εορταστές που αναφέρει ο Ησαΐας στο 12ο κεφάλαιο, το οποίο περιγράφει τη χαρά που αισθάνθηκαν οι Ισραηλίτες όταν απελευθερώθηκαν από την εξορία της Βαβυλώνος το 537 π.Χ. Το εδάφιο Ησαΐας 12:3 λέει: «Και εν ευφροσύνη θέλετε αντλήσει ύδωρ εκ των πηγών της σωτηρίας.»

22. (α) Πώς ο Ιεχωβά ήταν η Πηγή του ύδατος της σωτηρίας για τους προπάτορες των Ιουδαίων εορταστών; (β) Πώς περιγράφθηκε η ευφροσύνη στην έκχυσι του ύδατος του Σιλωάμ;

²² Ο Ιεχωβά Θεός ήταν η ουράνια Πηγή της σωτηρίας τους. Ήταν Εκείνος που είχε απελευθερώσει τους προπάτορές τους από την 70-ετή εξορία στην ειδωλολατρική Βαβυλώνα, όπου είχαν διψάσει για σωτηρία μετά την ανατροπή της Βαβυλώνος το 539 π.Χ. (Ησ. 44:28 έως 45:7· Ιερ. 2:13) Η υπόμνησις αυτής της απελευθερώσεως αποτελούσε αιτία ευφροσύνης στη διάρκεια της εορτής της σκηνοπηγίας. Μια αρχαία Ιουδαϊκή παροιμία λέει: ‘Όποιος δεν έχει δει την ευφροσύνη στην έκχυσι του ύδατος του Σιλωάμ, δεν έχει δει ποτέ ευφροσύνη στη ζωή του.’

Εορταστική Φωταγώγησις

1. Πώς η Ιερουσαλήμ λάμβανε ιδιαίτερη φωταγώγησι στη διάρκεια της εορτής της σκηνοπηγίας και τι έκαναν οι Ιουδαίοι κάτω απ’ αυτή τη φωταγώγησι;

Η εορτή της σκηνοπηγίας ήταν μια ευκαιρία για ιδιαίτερη φωταγώγησι της «πόλεως του μεγάλου Βασιλέως,» του Ιεχωβά. (Ματθ. 5:35) Τη νύχτα στο ναό του Ηρώδη, στην Αυλή των Γυναικών που βρισκόταν στα ανατολικά του θυσιαστηρίου, γινόταν μια ασυνήθιστη εκδήλωσις. Ετοποθετούντο εκεί τέσσερα γιγαντιαία κηροπήγια. Το κάθε ένα είχε τέσσερις μεγάλες λεκάνες. Για να γεμίσουν τις λεκάνες με καύσιμο έλαιον, έπρεπε να χρησιμοποιήσουν σκάλες για να τις φθάσουν. Χρησιμοποιούσαν τα παλιά ενδύματα των ιερέων για φυτίλια για τις λεκάνες του ελαίου. Το φως που έρριχναν αυτές οι 16 λεκάνες του καιόμενου ελαίου ήταν αρκετά δυνατό για να φωταγωγήση όλη την Ιερουσαλήμ τη νύχτα. Κάτω απ’ αυτή τη θαυμάσια φωταγώγησι, οι Ισραηλίτες άνδρες στην Αυλή των Γυναικών χόρευαν ή έκαναν ακροβατικά, ενώ οι γυναίκες παρακολουθούσαν τη σκηνή από τον εξώστη τους. Ψαλτωδοί έλεγαν τις 15 Ωδές των Αναβαθμών με μουσική συνοδεία από τους Λευίτες. Αυτή η ευφροσύνη κρατούσε μέχρι την αυγή,

2. Πού ήσαν οι Εθνικοί που παρακολουθούσαν την εορτή εκείνο τον καιρό;

² Οι απερίτμητοι Εθνικοί που παρακολουθούσαν την εορτή περιωρίζοντο στην Αυλή των Εθνών, χωρισμένοι από την Αυλή του Ισραήλ μέσω του Λίθινου Φράγματος και της Εξωτερικής Αυλής.—Βλέπε Πράξεις 21:28, 29, όπου φαίνονται οι περιορισμοί των Εθνικών στο ναό.

3, 4. (α) Πώς παρακολούθησε ο Ιησούς την εορτή αυτή το φθινόπωρο του έτους 32 μ.Χ., και τι είπε τότε που θα μπορούσε να υπενθυμίση στους Ιουδαίους το νερό του Σιλωάμ; (β) Σύμφωνα με το εδάφιο Ιωάννης 7:39, σε τι αναφερόταν εκεί ο Ιησούς;

³ Έχοντας υπ’ όψι τα εξέχοντα χαρακτηριστικά που είχαν προστεθή στην τέλεσι της εορτής της σκηνοπηγίας, μπορούμε να κατανοήσωμε μερικά κατάλληλα σχόλια που έκανε ο Ιησούς Χριστός στην εορτή. Εώρτασε αυτή την εορτή για τελευταία φορά το φθινόπωρο του έτους 32 μ.Χ. Επειδή οι Ιουδαίοι στην Ιερουσαλήμ ήθελαν να τον φονεύσουν, ο Ιησούς έφυγε από τη Γαλιλαία μόνος του και πήγε αθόρυβα στην εορτή. Στο μέσο περίπου της εορτής ας πούμε, στις 18 Τισρί, εμφανίσθηκε δημοσία και άρχισε να διδάσκη το λαό, στα πλήθη των εορταστών στο ναό.

⁴ Η τελευταία ημέρα της εορτής, 21 Τισρί, ωνομαζόταν ‘ημέρα μεγάλη της εορτής.’ Εκείνη την ημέρα ο Ιησούς πιθανώς υπενθύμισε στο λαό την έκχυσι του ύδατος του Σιλωάμ, όταν είπε: «Εάν τις διψά, ας έρχηται προς εμέ και ας πίνη. Όστις πιστεύει εις εμέ, καθώς είπεν η γραφή, ποταμοί ύδατος ζώντος θέλουσι ρεύσει εκ της κοιλίας αυτού.» Σχετικά μ’ αυτά που είπε σ’ εκείνη την περίπτωσι ο Ιησούς, ο απόστολος Ιωάννης κάνει το εξής σχόλιο: «Τούτο δε είπε περί του Πνεύματος, το οποίον έμελλον να λαμβάνωσιν οι πιστεύοντες εις αυτόν· διότι δεν ήτο έτι δεδομένον Πνεύμα Άγιον, επειδή ο Ιησούς έτι δεν εδοξάσθη.»—Ιωάν. 7:37-39.

5. Πότε άρχισαν να εκπληρώνονται τα θαυμάσια αυτά λόγια, και πώς;

⁵ Αυτά τα θαυμάσια λόγια άρχισαν να εκπληρώνωνται την ημέρα της Πεντηκοστής του επόμενου έτους, όταν 120 περίπου μαθητές, που ήσαν συναθροισμένοι σ’ ένα ανώγειο στην Ιερουσαλήμ, έλαβαν την έκχυσι του αγίου πνεύματος. Απ’ αυτούς, πράγματι, άρχισαν να ρέουν ποταμοί ζώντος ύδατος όταν στις πολλές γλώσσες που έλαβαν θαυματουργικά, μίλησαν για «τα μεγαλεία του Θεού» στις έκπληκτες χιλιάδες των Ιουδαίων που συγκεντρώθηκαν για να παρακολουθήσουν το θέαμα.—Πράξ. 2:1-41.

6. Την τελευταία ημέρα της εορτής, τι είπε ο Ιησούς που θα μπορούσε να υπενθυμίση στους μαθητές τους την ειδική φωταγώγησι του ναού;

⁶ Την έβδομη και τελευταία ημέρα της εορτής της σκηνοπηγίας, ο Ιησούς έκανε ακόμη ένα σχόλιο που μπορεί να υπενθύμισε στους μαθητές του την ιδιαίτερη φωταγώγησι που χαρακτήριζε τον εορτασμό, δηλαδή, το φωτισμό από τα τέσσερα υψηλά κηροπήγια που βρίσκονταν στην Αυλή των Γυναικών, στο ναό. Ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου· όστις ακολουθεί εμέ δεν θέλει περιπατήσει εις το σκότος, αλλά θέλει έχει το φως της ζωής.»—Ιωάν. 8:12.

7. Γιατί το γεγονός ότι ο Ιησούς απεκάλεσε τον εαυτό του το φως «του κόσμου» ήταν κατάλληλο στην εορτή της σκηνοπηγίας;

⁷ Το γεγονός ότι ο Ιησούς απεκάλεσε τον εαυτό του «το φως του κόσμου» ήταν πολύ κατάλληλο σ’ αυτή την εορτή της σκηνοπηγίας, επειδή η εορτή αυτή προσελάμβανε τα χαρακτηριστικά μιας παγκόσμιας εορτής. Πώς συνέβαινε αυτό; Επειδή στο νόμο του Θεού, ο «ξένος» που βρισκόταν μέσα στις πύλες των Ισραηλιτών καταγραφόταν σαν να είχε το δικαίωμα να λάβη μέρος στην εορτή και να ευφρανθή μαζί, με τον εκλεκτό λαό του Θεού.—Δευτ. 16:14.

8. (α) Τι ήταν μοναδικό σχετικά με τη θυσία μόσχων στην εορτή της σκηνοπηγίας; (β) Σχετικά με τον αριθμό τους, πώς αντιστοιχεί αυτό με όσα εκτίθενται στη Γένεσι κεφάλαιο 10, πράγμα που δείχνει, τι;

⁸ Σύμφωνα με τα εδάφια Αριθμοί 29:12-34, προσεφέρετο για θυσία ένας ασυνήθιστος αριθμός μόσχων. Την πρώτη μέρα, προσεφέροντο 13 μόσχοι, και τις επόμενες έξη μέρες προσεφέρετο ένας μόσχος λιγότερος κάθε μέρα, με αποτέλεσμα να προσφερθούν επτά μόσχοι την έβδομη και τελευταία ημέρα, στην οποία ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου.» Έτσι, μέχρι την τελευταία μέρα της εορτής, είχαν προσφερθή για θυσία 70 μόσχοι. Ο αριθμός 70 είναι πολλαπλάσιο του 7 και του 10, αριθμοί που συμβολίζουν και οι δύο πληρότητα, τελειότητα, το 7 πνευματική τελειότητα και το 10 κοσμική τελειότητα. Στις 10 Τισρί, την Ημέρα του Εξιλασμού, είχε προσφερθή σαν εξιλεωτική θυσία μόνο ένας μόσχος. Αλλά στη διάρκεια της επταήμερης εορτής της σκηνοπηγίας, 15-21 Τισρί, προσφέρονταν 70 μόσχοι. Στον τύπο, αυτοί οι μόσχοι θα παρείχαν αίμα που θα επαρκούσε για τον καθαρισμό και τη σωτηρία ολόκληρου του κόσμου της ανθρωπότητας. Αυτό αντιστοιχεί μ’ αυτά που εκτίθενται στο βιβλίο της Γενέσεως, κεφάλαιο 10. Εκεί αναγράφονται τα προσωπικά ονόματα των οικογενειακών κεφαλών και εθνών, αρχίζοντας από τον Νώε και φθάνοντας, μέσω των τριών γιων του, στα ονόματα Μησά και Σεφαρά. Αριθμούνται εκεί 70 ονομασίες, και φαίνεται ότι καλύπτουν τον παγκόσμιο πληθυσμό της μετακατακλυσμιαίας περιόδου.

9. Τίνος «το φως» ήταν ο Ιησούς, όπως είπε, και τι χρειάζεται όλο το ανθρώπινο γένος για ν’ αποκτήση ζωή;

⁹ Έτσι, στον πρέποντα καιρό, ήταν πολύ κατάλληλο ν’ αναγγείλη ο Ιησούς, «Εγώ είμαι το φως του κόσμου,» όχι απλώς το φως των κεχρισμένων ακολούθων του. Σχετικά με τα οφέλη του φωτός, δεν ξεχνούμε ότι αφού ο Θεός είπε, «Γενηθήτω φως,» και αφού δημιούργησε τον ήλιο, τη σελήνη και τα αστέρια και κατέστη δυνατόν να εκχέουν το φως τους στη γη μας, δημιούργησε ζώα και τελικά τον τέλειο άνδρα και γυναίκα, για ν’ απολαμβάνουν το φως της ζωής. Σήμερα, σ’ αυτόν τον κόσμο που τον σκοτεινιάζει η αμαρτία και η αποξένωσις από τον Θεό, όλοι οι άνθρωποι μπορούν να ωφεληθούν από το φως που απορρέει από τον Ιησού Χριστό, «το φως του κόσμου.» Όλοι αυτοί χρειάζονται «το φως της ζωής.»—Ιωάν. 8:12· Γέν. 1:3.

ΑΝΤΙΤΥΠΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΣΚΗΝΟΠΗΓΙΑΣ

10. Από ποια άποψι μοιάζει η εορτή της σκηνοπηγίας με τις δύο προηγούμενες εορτές, και ποιους παράγοντες πρέπει να εξετάσωμε εδώ;

¹⁰ Όπως και οι δύο προηγούμενες εορτές που είχε διατάξει ο Θεός στον εκλεκτό του λαό, έτσι και η εορτή της σκηνοπηγίας έπρεπε να έχει μια αντιτυπική σημασία για τους καιρούς μας. Ευτυχώς, έχει πράγματι μια αντιτυπική εκπλήρωσι. Πότε, λοιπόν, άρχισε αυτή η εκπλήρωσις; Πώς μπορούμε να το καθορίσωμε αυτό; Από παράγοντες τυπικούς και αντιτυπικούς, ιστορικούς.

11. Τι δείχνουν τα ιστορικά γεγονότα σχετικά με το αν ο «θερισμός» που αναφέρεται στο εδάφιο Ματθαίος 13:39 άρχισε το έτος 1914 ή όχι;

¹¹ Στο Ματθαίο, κεφάλαιο 13, ο Ιησούς Χριστός μάς έδωσε μια παραβολή στην οποία αναφερόταν η συγκομιδή των καρπών του αγρού. Ήταν η παραβολή του σίτου και των ζιζανίων. Ο Ιησούς, εξηγώντας τα χαρακτηριστικά της παραβολής, είπε: «Ο δε θερισμός είναι η συντέλεια του αιώνος.» (Ματθ. 13:39) Οι προφητείες και ο χρονολογικός πίνακας της Γραφής, καθώς επίσης και ιστορικά γεγονότα, δείχνουν ότι η ‘συντέλεια του αιώνος’ ή το τέλος του σημερινού συστήματος πραγμάτων άρχισε το 1914 μ.Χ.· το φθινόπωρο εκείνου του έτους έληξαν οι «επτά καιροί» στη διάρκεια των οποίων τα Έθνη κυριαρχούσαν στη γη χωρίς την παρέμβασι της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού. (Δαν. 4:23-25) Μήπως ο «θερισμός» ή σύναξις της τάξεως του ‘σίτου’ των αληθινών Χριστιανών άρχισε εκείνο το έτος; Όχι, επειδή η ιστορία δείχνει ότι οι αφιερωμένοι Χριστιανοί λάτρεις του Ιεχωβά είχαν διασκορπισθή στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου που άρχισε το 1914. Η παγκόσμια οργάνωσίς τους είχε διασπασθή από τους εχθρούς της Μεσσιανικής βασιλείας του Ιεχωβά, της ουράνιας βασιλείας την οποία διακήρυτταν με ζήλο εκείνοι οι αναγεννημένοι από το πνεύμα, κεχρισμένοι μαθητές του Ιησού Χριστού, του ανάσσοντος Βασιλέως. Η διάσπασις της οργανώσεως τελικά έφθασε μέχρι τα κεντρικά γραφεία του αφιερωμένου λαού του Ιεχωβά στο Μπρούκλυν, της Νέας Υόρκης, Η.Π.Α., το 1918.

12. Πότε άρχισε η σύναξις που προείπε ο Ιησούς στο εδάφιο Ματθαίος 24:31, και η έναρξις ποιας εορτής χαρακτηρίσθηκε απ’ αυτή;

¹² Στην προφητεία που έδωσε ο Ιησούς για το «σημείον» της παρουσίας του και της συντελείας του αιώνος ή συστήματος πραγμάτων, είπε, όπως αναφέρεται στο εδάφιο Ματθαίος 24:31: «Και θέλει αποστείλει τους αγγέλους αυτού μετά σάλπιγγος φωνής μεγάλης, και θέλουσι συνάξει τους εκλεκτούς αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων απ’ ακρών ουρανών έως ακρών αυτών.» Αυτά τα λόγια προέλεγαν μια σύναξι των ‘εκλεκτών’ του Χριστού απ’ όλα τα μέρη στα οποία είχαν διασκορπισθή ή απομονωθή. Αυτή η σύναξις άρχισε να λαμβάνη χώρα το μεταπολεμικό έτος 1919, αμέσως μετά την απελευθέρωσι μελών του προσωπικού των κεντρικών γραφείων του Μπρούκλυν, μετά από εννέα μήνες φυλακίσεως στις ομοσπονδιακές φυλακές της Ατλάντα της Γεωργίας, Η.Π.Α., στις 25 Μαρτίου 1919. Έτσι, εκείνο το αξιομνημόνευτο έτος άρχισε να εκπληρώνεται η αντιτυπική εορτή της συγκομιδής των καρπών ή σκηνοπηγίας. Το γεγονός αυτό χαρακτηρίσθηκε από μεγάλη χαρά από μέρους του κεχρισμένου υπολοίπου των ‘εκλεκτών’ του Χριστού παγκοσμίως.

13. (α) Όταν ο Ιησούς μίλησε για θερισμό στο εδάφιο Ματθαίος 13:39, μιλούσε για το θερισμό ποιων ατόμων; (β) Ποια τέτοια άτομα ‘θερίστηκαν’ ή συνάχθηκαν μετά το 1919;

¹³ Για να το βεβαιώσωμε αυτό, πρέπει να θυμηθούμε αρκετά βαρυσήμαντα πράγματα. Όταν ο Ιησούς είπε, «Ο θερισμός είναι η συντέλεια του αιώνος,» για ποιο πράγμα μιλούσε; Για τη σύναξι των ‘υιών της βασιλείας,’ δηλαδή, των αναγεννημένων από το πνεύμα κληρονόμων της ουράνιας βασιλείας. Πρόκειται για μια πνευματική κεχρισμένη τάξι, που συμβολίζεται από το σίτο, και η σύναξίς της άρχισε πράγματι την άνοιξι του 1919. Με τον καιρό, συνάχθηκαν κι άλλοι εκτός από τους κληρονόμους της Βασιλείας που ήσαν διασκορπισμένοι λόγω των γεγονότων του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου. Στη χρονική περίοδο από το 1919 και μετά, χιλιάδες άλλα άτομα έλαβαν τη στάσι τους υπέρ της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού και αφιερώθηκαν στον Ιεχωβά, βαπτίσθηκαν, αναγεννήθηκαν πνευματικά και χρίσθηκαν με το πνεύμα του Θεού, και προστέθηκαν κι αυτοί στις τάξεις του αρχικού υπολοίπου. Αυτοί οι νεωστί προστιθέμενοι προεικονίσθηκαν, σαν τάξις, από εξέχοντες χαρακτήρες των προ-χριστιανικών Βιβλικών δραμάτων. Αυτοί οι επιφανείς χαρακτήρες ήσαν η Ρουθ η Μωαβίτις, που έγινε πιστή σύντροφος της Ιουδαίας Ναομί, της πεθεράς της, και επίσης η Βασίλισσα Εσθήρ, η εξαδέλφη του Ιουδαίου Μαροδοχαίου, ο οποίος έγινε πρωθυπουργός της Περσικής Αυτοκρατορίας στη διάρκεια της βασιλείας του Αυτοκράτορα Ασσουήρου ή Ξέρξη.

14. Έτσι, τι χαρακτηρίζει την έναρξι της αντιτυπικής εορτής της συγκομιδής των καρπών ή σκηνοπηγίας;

¹⁴ Τόσο η Ρουθ όσο και η Εσθήρ συνδέθηκαν με τη βασιλική γραμμή του Δαβίδ και με τη διατήρησί της μέχρι την πρώτη έλευσι του Ιησού, του «υιού του Δαβίδ.» (Ματθ. 1:1, 5· Ρουθ 4:18-22· Εσθήρ 4:13, 14) Η σύναξις των τάξεων της Ρουθ και της Εσθήρ, μαζί με το αρχικό κεχρισμένο υπόλοιπο, χαρακτηρίζει την έναρξι της αντιτυπικής εορτής της συγκομιδής των καρπών ή σκηνοπηγίας.

15. Η φθινοπωρινή εορτή ήταν εορτή τίνων, και σε ποιους είχε δοθή εντολή να κατοικούν σε σκηνές στη διάρκεια της τελέσεως αυτής της εορτής;

¹⁵ Ένα άλλο πράγμα: Στους προ-χριστιανικούς χρόνους, οι φυσικοί Ιουδαίοι ήσαν εκείνοι που τελούσαν την τυπική εορτή της σκηνοπηγίας. Σ’ εκείνους είχε δοθή από τον Ιεχωβά η εντολή μέσω του Μωυσέως να την εορτάζουν. Έτσι, στον καιρό της φθινοπωρινής συγκομιδής των καρπών, συγκεντρώνονταν στην Ιερουσαλήμ και κατοικούσαν σε σκηνές. Ακόμη και μόνιμοι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ το έκαναν αυτό. Αυτή η εορτή της σκηνοπηγίας υπενθύμιζε κάτι που είχε συμβή προηγουμένως. Τι; Τα εδάφια Λευιτικόν 23:42, 43 απαντούν, λέγοντας: «Εν σκηναίς θέλετε κατοικεί επτά ημέρας· πάντες οι αυτόχθονες Ισραηλίται θέλουσι κατοικεί εν σκηναίς· δια να γνωρίσωσιν αι γενεαί σας ότι εν σκηναίς κατώκισα τους υιούς Ισραήλ, ότε εξήγαγον αυτούς εκ γης Αιγύπτου· εγώ Κύριος ο Θεός σας.» Οι αυτόχθονες Ιουδαίοι το έκαναν αυτό.

16. (α) Καθώς ώδευαν προς τη Γη της Επαγγελίας, πώς το ‘σύμμικτον πλήθος’ ζούσε μαζί με τους Ισραηλίτες; (β) Στο ναό του Ηρώδη στις ημέρες του Ιησού, πώς διετηρείτο ένας διαχωρισμός μεταξύ των Εθνικών και των Ισραηλιτών;

¹⁶ Φυσικά, το ‘σύμμικτον πλήθος’ μη Ισραηλιτών, που ενώθηκαν με τους Ισραηλίτες και ‘συνανέβησαν μετ’ αυτών,’ έπρεπε να κατοικούν σε σκηνές καθώς επορεύοντο προς τη Γη της Επαγγελίας. (Έξοδ. 12:38) Αλλά η εντολή για την τέλεσι της εορτής της σκηνοπηγίας δεν απευθυνόταν στο ‘σύμμικτον πλήθος’ αλλά είχε δοθή στον Ισραήλ. Ούτε η Γη της Επαγγελίας δόθηκε στο ‘σύμμικτον πλήθος’ για να την καλλιεργή, αλλά διαμοιράσθηκε μεταξύ των 12 μη Λευιτικών φυλών του Ισραήλ, και ο νόμος της αποκαταστάσεως της γης στη διάρκεια του Ιωβηλαίου εφαρμοζόταν στους Ισραηλίτες. Έτσι, η εορτή της συγκομιδής των καρπών θα ήταν ιδιαίτερα για τους Ισραηλίτες. Κατά χάρι επιτρεπόταν και στον ‘ξένον’ να συμμετέχη σ’ αυτήν. Στη διάρκεια του εορτασμού στις μέρες του Ιησού Χριστού, οι μη Ιουδαίοι, οι Εθνικοί, περιωρίζοντο στην Αυλή των Εθνών, και το Λίθινο Φράγμα καθώς και η Εξωτερική Αυλή τους διαχώριζε από την Αυλή του Ισραήλ. Ο δικός τους χώρος βρισκόταν στο κατώτερο επίπεδο ολόκληρου του οικοδομήματος του ναού του Ηρώδη.

ΟΙ ΕΟΡΤΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΜΕΤΕΦΕΡΑΝ ΤΟΥΣ ΚΛΑΔΟΥΣ

17, 18. Ποιοι ήσαν εκείνοι που μετέφεραν τα ειδικά πλέγματα, και από ποιο εδάφιο λέγεται ότι ελήφθη αυτή η ιδέα;

¹⁷ Στον ίδιο τον εορτασμό οι Ισραηλίτες ήσαν εκείνοι που μετέφεραν πλέγματα από κλωνάρια φοινίκων, μυρτιάς μυρσίνης και κιτροειδών (lulabs και ethrogs (citrons) στην Αγγλική). Για να πάρωμε μια ιδέα σχετικά με το πώς θα ήταν η εορτή στις ημέρες του Ιησού, μπορούμε να διαβάσωμε την περιγραφή του Ιουδαϊκού εορτασμού όπως αναγράφεται στα εδάφια Νεεμίας 8:14-18. Τα πλέγματα ήσαν μια δέσμη από κλαδιά από διάφορα δένδρα και τα κράταγε ο Ιουδαίος εορταστής στο χέρι του. Η ιδέα γι’ αυτό λέγεται ότι λαμβάνεται από το εδάφιο Λευιτικόν 23:40:

¹⁸ «Και την πρώτην ημέραν θέλετε λάβει εις εαυτούς καρπόν δενδρου ωραίου, κλάδους φοινίκων και κλάδους δένδρων δασέων και ιτέας από χειμάρρου· και θέλετε ευφρανθή ενώπιον Κυρίου του Θεού σας επτά ημέρας.»

19. (α) Από τι αποτελούντο τα πλέγματα αυτά; (β) Σε τι είδους πορεία μετέφεραν οι Ισραηλίτες τα βάγια, και τι έψελναν;

¹⁹ Τα συστατικά των πλεγμάτων ήσαν (1) ένας βλαστός από φοίνικα διπλωμένος, (2) τρία κλαδιά μυρτιάς με σπονδύλους από φύλλα σ’ αυτά, και (3) δύο κλαδιά ιτιάς, το ξύλο της οποίας είναι κοκκινωπό και τα κλαδιά της είναι μακρυά και ακέραια. Οι Ισραηλίτες που κρατούσαν τα πλέγματα τα έσειαν και τα πετούσαν μόνο στο τέλος της εορτής. Τα πλέγματα και τα «έθρογκ» (ένας κιτροειδής καρπός σαν το λεμόνι αλλά χωρίς τη μύτη που έχει το λεμόνι στο ένα άκρο) μετεφέροντο σε πορεία γύρω από το θυσιαστήριο στην Αυλή των Ιερέων, γινόταν ένας γύρος στη διάρκεια κάθε μιας από τις πρώτες έξη μέρες και επτά γύροι στην εβδόμη και τελευταία ημέρα. Μετά απ’ αυτό, το έθρογκ, ή κίτρο, τρωγόταν. Στη διάρκεια της πορείας έψελναν το εδάφιο Ψαλμός 118:25: «Ω Κύριε, σώσον, δέομαι· ω Κύριε, ευόδωσον, δέομαι!» Οι Εθνικοί, στη δική τους αυλή, δεν μπορούσαν να μετέχουν σ’ όλα αυτά.

20. Στις ημέρες του Κυβερνήτη Νεεμία, τι είδους πνεύμα είπε ο ίδιος στους Ισραηλίτες στην Ιερουσαλήμ να έχουν στη διάρκεια της εορτής τους της σκηνοπηγίας;

²⁰ Στην εορτή της σκηνοπηγίας στις ημέρες του Νεεμία, ο ίδιος ο Νεεμίας σαν κυβερνήτης είπε στους Ισραηλίτες που είχαν επιστρέψει από την εξορία στη Βαβυλώνα: «Η ημέρα είναι αγία εις τον Κύριον ημών και μη λυπείσθε· διότι η χαρά του Κυρίου είναι η ισχύς σας.» (Νεεμ. 8:10) Οι πνευματικοί Ισραηλίτες σήμερα πρέπει να έχουν την ίδια στάσι μετά την απελευθέρωσί τους από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη το έτος 1919 μ.Χ.

21. (α) Γιατί το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών ευφράνθηκε την άνοιξη του 1919 μ.Χ.; (β) Τι είδος έργο νόμιζαν ότι βρισκόταν μπροστά τους, αλλά τι έργο αποδείχθηκε ότι είναι;

²¹ Είναι φανερό ότι η εκπλήρωσις της εορτής της σκηνοπηγίας άρχισε εκείνο το μεταπολεμικό έτος. Έχοντας υπ’ όψι τις προηγούμενες προσδοκίες τους πριν από κείνο το έτος, οι πνευματικοί «υιοί της βασιλείας» προβληματίσθηκαν κάπως όταν εισήχθηκαν στη μεταπολεμική εποχή. Αλλά ευφράνθηκαν υπερβολικά όταν ήλθε η απελευθέρωσις από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη την άνοιξι του 1919. Αφιερώθηκαν αμέσως στο έργο της συνάξεως που βρισκόταν τότε μπροστά τους. Στην αρχή, νόμισαν ότι επρόκειτο απλώς για «έργο σταχυολογήσεως.» Σχετικά μ’ αυτό, βλέπε Σκοπιά 1 Μαΐου 1919 και το άρθρο της «Ο Θερισμός Έληξε—Τι θα Επακολουθήση;» σελίς 138, παράγραφος 1, στην Αγγλική. Εν τούτοις, αντί, για ένα έργο σταχυολογήσεως, αυτό αποδείχθηκε ένας πλήρης θερισμός,

22. Μήπως το κεχρισμένο υπόλοιπο σχεδίαζε να εγκατασταθή για πάντα στην παραδεισιακή γη, και πώς θεωρούν τον εαυτό τους τα μέλη του μέσα σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων;

²² Το κεχρισμένο υπόλοιπο των θεριστών ζούσε, σαν να λέγαμε, σε ‘σκηνές,’ διότι δεν προσήλωνε τη στοργή του σε επίγεια πράγματα. Δεν απέβλεπε να ζήση σ’ έναν επίγειο παράδεισο αιωνίως. Απέβλεπε στο να εισαχθή στην ουράνια κληρονομιά του με τον ενδοξασμένο Κύριο, τον Ιησού Χριστό. Έτσι, η άποψίς τους ήταν όμοια μ’ εκείνη που εκτίθεται στα εδάφια Εβραίους 13:13, 14: «Ας εξερχώμεθα λοιπόν προς αυτόν έξω του στρατοπέδου, τον ονειδισμόν αυτού φέροντες· διότι δεν έχομεν εδώ πόλιν διαμένουσαν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν.» Έχοντας υπ’ όψι αυτό το γεγονός, τα μέλη του υπολοίπου θεωρούν τον εαυτό τους σαν οδοιπόρους, ‘ξένους και παρεπίδημους’ σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων, όπως ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ.—1 Πέτρ. 2:11· Γεν. 47:9· Έξοδ. 6:4· Εβρ. 11:13· Ψαλμ. 119:54.

23. (α) Μήπως ο εορτασμός της αντιτυπικής εορτής της σκηνοπηγίας από μέρους του υπολοίπου έλαμψε από πνευματική φωταγώγησι το 1923; (β) Πώς κατανοήθηκε ότι εφαρμόζεται η παραβολή που αναφέρεται στα εδάφια Ματθαίος 25:31-46;

²³ Για το κεχρισμένο υπόλοιπο, που άρχισε να εισέρχεται στο σύγχρονο αντίτυπο της εορτής της σκηνοπηγίας, ξεχύθηκε πνευματική φωταγώγησις από τον ουράνιο ναό του Ιεχωβά. Στη διάρκεια της συνάξεως της πνευματικής τάξεως που προεικονίσθηκε από τη Ρουθ και την Εσθήρ, δόθηκε ιδιαίτερη φωταγώγησις στην παραβολή του Ιησού για τα πρόβατα και τα ερίφια, όπως αναγράφεται στα εδάφια Ματθαίος 25:31-46, για τη διαφώτισι της κατανοήσεώς τους. Στη γενική συνέλευσι που έγινε το 1923 στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας, Η.Π.Α., ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, που είχε απελευθερωθή πριν από τέσσερα χρόνια από τις φυλακές της Ατλάντα (Γεωργίας), εξέτασε την παραβολή των προβάτων και των εριφίων. Η εκπλήρωσις αυτής της παραβολής δεν χρειαζόταν να περιμένη μέχρι τη χιλιετή βασιλεία του Χριστού. Η προβατοειδής τάξις ήδη σχηματιζόταν τότε. Υπήρχαν ήδη επί σκηνής μέλη αυτής της τάξεως τα οποία έπρατταν το καλό στο υπόλοιπο των πνευματικών ‘αδελφών’ του ενδοξασμένου Ιησού Χριστού. Το θέμα της δημόσιας διαλέξεως «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσιν Αποθάνει» χρησιμοποιήθηκε για να εφαρμοσθή σ’ αυτούς. Αυτοί ανήκαν στα «άλλα πρόβατα» τα οποία ανέφερε ο Ιησούς στο εδάφιο Ιωάννης 10:16.

24. Έγινε τότε καμμιά ιδιαίτερη προσπάθεια για τη σύναξι εκείνων που έκαναν καλό στους πνευματικούς ‘αδελφούς’ του Χριστού;

²⁴ Στον καιρό της εξηγήσεως της παραβολής, που αναφέρεται στα εδάφια Ματθαίος 25:31-46, δεν έγινε καμμιά ιδιαίτερη προσπάθεια για να συναχθούν αυτά τα «άλλα πρόβατα.» Αλλά εξεφράσθη εκτίμησις για την αγαθότητα που έδειχναν στο υπόλοιπο των πνευματικών ‘αδελφών’ του Χριστού. Η περαιτέρω πνευματική φωταγώγησις στη διάρκεια της αντιτυπικής εορτής της σκηνοπηγίας περίμενε το δέοντα καιρό.

[Διάγραμμα/Εικόνα στη σελίδα 17]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Πύλη

Περιστύλιον

Πύλη

Πύλη

Βασιλικόν Περιστύλιον

Περιστύλιον του Σολωμόντος

Πύλη

Βόρειον Περιστύλιον

Αυλή των Εθνών

Εξωτερική Αυλή

Λίθινο Φράγμα

Αυλή των Γυναικών

Αυλή του Ισραήλ

Αυλή των Ιερέων

Ναός

Εορτή που θα Τελεσθή από Δισεκατομμύρια

1. Ποιες ενδείξεις που δείχνουν ότι και ο ‘πολύς όχλος’ μετέχει στην αντιτυπική εορτή της σκηνοπηγίας, ήλθαν σε φως το 1931; Και το 1932;

ΕΙΣΕΡΧΟΝΤΑΙ τα «άλλα πρόβατα» του Καλού Ποιμένος, του Ιησού Χριστού, στον Εορτασμό της αντιτυπικής εορτής της σκηνοπηγίας; Ευχάριστες ενδείξεις δείχνουν ότι πράγματι εισέρχονται στον ωρισμένο καιρό του Θεού γι’ αυτά. Εορταστική φωταγώγησις έπεσε το 1931 στην προφητεία του Ιεζεκιήλ, κεφάλαιο 9. Απεκάλυψε ότι οι θλιμμένοι άνθρωποι, τους οποίους ο άνδρας που είναι ενδεδυμένος με λινά και έχει γραμματέως καλαμάριο σημειώνει στα μέτωπα, είναι ίδιοι με τα «πρόβατα» της παραβολής του Ιησού, όπως αναγράφεται στα εδάφια Ματθαίος 25:31-46. Περαιτέρω εορταστική φωταγώγησις απεκάλυψε το 1932 ότι αυτή η ίδια τάξις των «προβάτων» είχε προεικονισθή από τον Ιωναδάβ, το γιο του Ρηχάβ, ο οποίος έγινε φίλος του εκτελεστή που χρησιμοποίησε ο Ιεχωβά, του Βασιλέως Ιηού του Ισραήλ.—2 Βασ. 10:15-28· Ιερ. 35:1-19.

2. (α) Στην προφητεία του Ιησού για τη ‘συντέλεια του αιώνος,’ ποια άλλη σύναξις έπρεπε να γίνη στη διάρκεια αυτού του χρονικού διαστήματος, εκτός απ’ αυτή που αναφέρει το εδάφιο Ματθαίος 24:31; (β) Το 1935, τι ήταν εκείνο που έδωσε μεγάλη ώθησι σ’ αυτό το έργο συνάξεως;

² Ας μη ξεχνούμε ότι ο Ιησούς έδωσε την παραβολή που αναφέρεται στα εδάφια Ματθαίος 25:31-46 ως μέρος του ‘σημείου’ που θα χαρακτήριζε την αόρατη ‘παρουσία’ του και τη ‘συντέλεια του αιώνος’ ή συστήματος πραγμάτων. (Ματθ. 24:3) Μ’ αυτό τον τρόπο, ο Ιησούς προείπε ότι θα γινόταν σύναξις και άλλων ατόμων εκτός από τους «εκλεκτούς» που αναφέρει το εδάφιο Ματθαίος 24:31, στη διάρκεια αυτής της ‘συντελείας του αιώνος.’ Μια τέτοια σύναξις αυτών που κάνουν το καλό στους «εκλεκτούς» άρχισε την άνοιξι του 1935. Εκείνο που έδωσε τρομερή ώθησι στη σύναξι αυτή ήταν η ομιλία που δόθηκε την Παρασκευή, 31 Μαΐου 1935, στην ευρέως διαφημισθείσα συνέλευσι των Μαρτύρων του Ιεχωβά που έγινε στην Ουάσινγκτον, D.C., στην οποία η λεγόμενη τάξις του Ιωναδάβ είχε ιδιαίτερα προσκληθή.

3. (α) Η ομιλία που δόθηκε βασιζόταν σε ποιο θέμα, και πόσοι βαπτίσθηκαν κατόπιν; (β) Η εκπλήρωσις των εδαφίων Ματθαίος 25:31-46 έγινε τώρα μέρος ποιου ‘σημείου’;

³ Εκείνη την ημέρα, ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά μίλησε με θέμα «Ο Πολύς Όχλος» και εξέτασε την προφητεία που αναφέρεται στα εδάφια Αποκάλυψις 7:9-14. Ταύτισε τον ‘πολύν όχλο’ με τα «πρόβατα» της παραβολής του Ιησού στα εδάφια Ματθαίος 25:31-46. Αυτή η εξήγησις έγινε δεκτή με χαρά και από μέρους εκείνων που ανήκαν στο κεχρισμένο υπόλοιπο και από μέρους εκείνων που ανήκαν στην τάξι του Ιωναδάβ. Την επόμενη μέρα έγινε βάπτισμα, και 840 άτομα συμβόλισαν την αφιέρωσί τους στον Ιεχωβά Θεό με κατάδυσι στο νερό. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς, όπως αποδείχθηκε, ήσαν από τα «πρόβατα» που είναι φίλοι των πνευματικών ‘αδελφών’ του βασιλέως Ιησού Χριστού. Αυτό έγινε τώρα μέρος του ‘σημείου’ που αποδεικνύει ότι ο ανάσσων Ιησούς Χριστός είναι αοράτως παρών και επίσης, ότι ζούμε στην ‘συντέλεια του αιώνος.’

4. Πώς αναγγέλθηκε αυτή η πληροφορία σε όλα τα «πρόβατα,» και ποιο έργο συνάξεως προχώρησε τώρα;

⁴ Αυτές οι πληροφορίες αναγγέλθηκαν σ’ όλη τη γη προς όλους τους προβατοειδείς ανθρώπους, με το να δημοσιευθούν στα τεύχη της Σκοπιάς με ημερομηνία 1 και 15 Σεπτεμβρίου 1935. Έτσι, λοιπόν, η σύναξις της τάξεως του Ιωναδάβ προχώρησε με εξουσιοδότησι από μέρους του Ιεχωβά Θεού.

5. (α) Από τότε, σε ποια κλίμακα έχει επεκταθή το έργο συνάξεως; (β) Αλλά ποιο προηγούμενο έργο συνάξεως δεν σταμάτησε;

⁵ Παρ’ όλα τα εμπόδια που προξένησε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος από το 1939 ως το 1945 και τον τρομερό διωγμό των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη διάρκεια εκείνων των πύρινων καιρών, η σύναξις των ‘άλλων προβάτων’ επεκτάθηκε σε μια δραστηριότητα σε 200 και πλέον χώρες και νήσους. Ωστόσο, η σύναξις εκείνων που ανήκαν στον ‘πολύν όχλο’ δεν σταμάτησε τη σύναξι, και άλλων ακόμη μελών της τάξεως της Ρουθ και της Εσθήρ. Όχι, αλλά εξακολούθησαν να συνάγωνται και άλλα «κλήματα» που άξιζαν να γίνουν μέλη της ‘αμπέλου’ του Χριστού. (Ιωάν. 15:1-8) Και άλλα «κλήματα» εξακολούθησαν να συνάγωνται για να ‘κεντρισθούν’ στη συμβολική «καλλιελαίαν,» όπως περιγράφεται στα εδάφια Ρωμαίους 11:17-24.a—Δευτ. 16:13.

6. (α) Όπως είπε ο Ιεχωβά ποια θα ήταν η διάθεσις των ανθρώπων στη διάρκεια αυτής της εορτής του έβδομου σεληνιακού μηνός; (β) Μήπως η εορτή της σκηνοπηγίας και η εορτή της συγκομιδής των καρπών ήσαν δύο διαφορετικές εορτές και, κάθε μια άρχιζε σε διαφορετικό χρόνο;

⁶ Έτσι, από το 1919 και μετά υπήρξε αληθινά μια αντιτυπική εορτή συγκομιδής των καρπών, που χαρακτηριζόταν από ευφροσύνη, που αποτελούσε ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της αρχαίας εορτής της σκηνοπηγίας. Τα λόγια του Ιεχωβά σχετικά με τους εορταστές της εορτής της σκηνοπηγίας έγιναν μέρος της ημερησίας διατάξεως : «Θέλεις εξάπαντος ευφρανθή.» (Δευτ. 16:15) Ας μην ξεχνούμε ότι η εορτή της σκηνοπηγίας και η εορτή της συγκομιδής των καρπών είναι μια εορτή, και η μια εορτή δεν αρχίζει αφού η άλλη έχει ήδη αρχίσει προ πολλού. Η εορτή της συγκομιδής των καρπών συγχωνευόταν με την εορτή της κατοικίας σε σκηνές. Στον αρχαίο τύπο, η εορτή των επτά ημερών στη διάρκεια του εβδόμου σεληνιακού μηνός προσελάμβανε δύο προσδιορισμούς, απλώς επειδή η κατοικία σε σκηνές έπρεπε να λάβη χώρα στον καιρό του θερισμού του εβδόμου μηνός, του Τισρί (Εθανείμ). Επειδή, στον αρχαίο τύπο, ο θερισμός αφωρούσε τους Ισραηλίτες, ήταν κατάλληλο η εκπλήρωσις της εορτής της συγκομιδής των καρπών ν’ αρχίση το 1919 με τον θερισμό ή σύναξι εκείνων που εξεικονίζονταν από τους φυσικούς Ισραηλίτες, δηλαδή, το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών.—Παράβαλε με Σκοπιά 15 Οκτωβρίου 1967 σ. 631-633.

ΟΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ

7. Γιατί οι μελλοντικές προοπτικές για την εορτή της σκηνοπηγίας είναι θαυμάσιες;

⁷ Ποιες προοπτικές υπάρχουν για την αντιτυπική εορτή της σκηνοπηγίας, ή συγκομιδής των καρπών, στην οποία έχομε ήδη εισέλθει; Θαυμάσιες προοπτικές! Γιατί; Επειδή η επικείμενη ‘μεγάλη θλίψις’ και ο ‘πόλεμος της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος’ στον Αρμαγεδδώνα δεν θα κατασιγάσουν τη χαρά της εορτής μας. (Ματθ. 24:21· Αποκ. 16:14, 16) Οι Βιβλικές προφητείες δείχνουν ότι η αντιτυπική εορτή θα συνεχιστή αδιάσπαστη στη Νέα Τάξι που ο Ιεχωβά Θεός θα εισάγη μέσω του νικηφόρου του Πολεμιστού Βασιλέως, του Ιησού Χριστού. Οι επιζώντες από τον πόλεμο του Ιεχωβά στον Αρμαγεδδώνα, δηλαδή, το κεχρισμένο υπόλοιπο και ο ‘πολύς όχλος’ των ‘άλλων προβάτων,’ θα συνεχίσουν την εορτή στη δίκαιη Νέα Τάξι.b

8, 9. Επί πόσον καιρό θα διαμένει το επιζών υπόλοιπο στη γη, και ποια προοπτική δίνουν σ’ αυτούς για τη εορτή της σκηνοπηγίας τα εδάφια Ζαχαρίας 14:16-19;

⁸ Δεν γνωρίζομε επί πόσον καιρό το κεχρισμένο υπόλοιπο θα παραμείνη στη γη στη λειτουργούσα Νέα Τάξι ως «παρεπίδημοι» μέχρι την ενδόξασί τους στην ουράνια βασιλεία. Αλλά η παρούσα χαρωπή άποψίς τους σχετικά με την τέλεσι της εορτής στη διάρκεια της περαιτέρω παραμονής τους στη γη βασίζεται θαυμάσια στον προφητικό λόγο του Θεού. Παραδείγματος χάρι, στα εδάφια Ζαχαρίας 14:16-19 αυτοί οι εορταστές της αντιτυπικής εορτής της σκηνοπηγίας επί του παρόντος πολλαπλασιάζονται:

⁹ «Και πας όστις υπολειφθή εκ πάντων των εθνών, των ελθόντων κατά της Ιερουσαλήμ, θέλει αναβαίνει κατ’ έτος δια να προσκυνή τον Βασιλέα, τον Κύριον των δυνάμεων, και να εορτάζη την εορτήν της σκηνοπηγίας. Και όσοι εκ των οικογενειών της γης δεν αναβώσιν εις Ιερουσαλήμ, δια να προσκυνήσωσι τον Βασιλέα, τον Κύριον των δυνάμεων, εις αυτούς δεν θέλει είσθαι βροχή. Και εάν η οικογένεια της Αιγύπτου δεν αναβή και δεν έλθη, επί τους οποίους δεν είναι βροχή, εις αυτούς θέλει είσθαι η πληγή, ην ο Κύριος θέλει πληγώσει τα έθνη τα μη αναβαίνοντα δια να εορτάσωσι την εορτήν της σκηνοπηγίας, Αύτη θέλει είσθαι η ποινή της Αιγύπτου και η ποινή πάντων των εθνών των μη θελόντων να αναβώσι δια να εορτάσωσι την εορτήν της σκηνοπηγίας.»

10. Όταν όλα τα έθνη κάνουν την τελική τους επίθεσι εναντίον της αντιτυπικής Ιερουσαλήμ, ποιοι θα μείνουν ζωντανοί επάνω στη γη και ποιοι όχι;

¹⁰ Ποιος είναι, τώρα, εκείνος που περιγράφεται ως «πας όστις υπολειφθή εκ πάντων των εθνών, των ελθόντων κατά της Ιερουσαλήμ»; Ούτε το κεχρισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών, ούτε οι σύντροφοι τους, ο ‘πολύς όχλος,’ που προέρχεται απ’ όλα τα έθνη και αναλαμβάνει τη λατρεία του Ιεχωβά πριν τα έθνη κάνουν την επίθεσί τους κατά της αντιτυπικής Ιερουσαλήμ. Το υπόλοιπο και ο ‘πολύς όχλος’ είναι εκείνοι που περιέρχονται κάτω από τη συνδυασμένη επίθεσι που κάνουν τα έθνη, επειδή παραμένουν πιστοί στην «επουράνιον Ιερουσαλήμ.» (Εβρ. 12:22) Τα προηγούμενα εδάφια (Ζαχ. 14:1-15) περιγράφουν πώς ο Θεός πολεμά εναντίον των επιτιθεμένων εθνών και πώς επιβεβαιώνει τη βασιλεία του ή κυριαρχία του επί της γης. Τα εδάφια Αποκάλυψις 19:11-21 απεικονίζουν πώς τα έθνη, χωρίς εξαίρεσι, θα επιτεθούν εναντίον εκείνων που βρίσκονται στη γη και παραμένουν προσκολλημένοι στην «επουράνιον Ιερουσαλήμ,» και ότι κανείς απ’ αυτά τα έθνη δεν θα επιζήση από τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του παντοκράτορος» στον Αρμαγεδδώνα. Δεν θα επιζήσουν ούτε ακόμη κι εκείνοι οι οποίοι, σαν να λέγαμε, παραμένουν στους οίκους των, αλλά δίνουν την υποστήριξί τους στα στρατεύματα τους στο μέτωπο, ιδιαίτερα με πλήρη κινητοποίησι του λαού.

11. Στον Αρμαγεδδώνα, όλοι οι εχθροί θα υποστούν καταστροφή μέχρι ποιου βαθμού, και γιατί;

¹¹ Από τον πόλεμο του Θεού στον Αρμαγεδδώνα όλοι αυτοί οι εχθροί θα υποστούν αιώνια καταστροφή, χωρίς πρόνοια για ανάστασι. (Ματθ. 25:31, 32, 41-46· Ησ. 66:23, 24· Ρωμ. 6:9· 1 Κορ. 6:9, 10) Τα πτώματά τους θα μοιάζουν με πτώματα που εναπέμειναν σε κάποιο πεδίο μάχης ως θνησιμαία τροφή για τα σαρκοβόρα πτηνά. (Αποκ. 19:17-21) Μετά απ αυτό, τι θα συμβή;

12. Γραφικώς, λοιπόν, ποιος εννοείται από τα λόγια «πας όστις υπολειφθή εκ πάντων των εθνών, των ελθόντων κατά της Ιερουσαλήμ»;

¹² Έρχεται τώρα η ευκαιρία γι’ εκείνον που εννοείται από τα λόγια «πας όστις υπολειφθή εκ πάντων των εθνών, των ελθόντων κατά της Ιερουσαλήμ.» (Ζαχ. 14:16) Ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός; Γραφικώς, θα μπορούσε να είναι «πας» από τα δισεκατομμύρια των ανθρωπίνων νεκρών που πέθαναν πριν από την προλεχθείσα ‘μεγάλη θλίψι’ και τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του παντοκράτορος» στον Αρμαγεδδώνα και για τους οποίους υπάρχει, ελπίδα για επίγεια ανάστασι.c Ο Ιησούς Χριστός μίλησε για ένα καιρό αναστάσεως για ‘πάντας τους εν τοις μνημείοις.’ (Ιωάν. 5:28, 29· Αποκ. 20:12, 13) Πολυάριθμοι πρώην Αιγύπτιοι θα είναι μεταξύ εκείνων που θ’ αναστηθούν από τους νεκρούς, αλλά δεν θα υπάρχη τότε εδαφική περιοχή που θα ονομάζεται Αίγυπτος, ούτε καμμιά άλλη εθνική διαίρεσι των προηγουμένων χρόνων.

13. Κάτω από τη βασιλεία του Χριστού, ποια κατάλληλη αναγνώρισι των πραγμάτων πρέπει να κάνουν εκείνοι που θα αναστηθούν στη γη, ή αλλιώς τι θα συμβή σ’ αυτούς;

¹³ Κάτω από τη χιλιετή βασιλεία του Χριστού, όλοι εκείνοι που θ’ αναστηθούν στη γη θα διδαχθούν τη μια αληθινή θρησκεία. Θα συμμορφωθούν όλοι μ’ αυτήν; Για ν’ αποκτήση ο καθένας αιώνια ζωή, θα πρέπει να προσέλθη στον πνευματικό ναό του Ιεχωβά, που είναι συνταυτισμένος με την «επουράνιον Ιερουσαλήμ.» Θα πρέπει να εορτάση την αντιτυπική εορτή της σκηνοπηγίας στην επίγεια αυλή του ναού, όπου θα βρίσκεται ήδη ένας ‘πολύς όχλος’ των επιζώντων του Αρμαγεδδώνος. (Αποκ. 7:9-15) Θα χρειασθή ν’ αναγνωρίση τους «άρχοντας επί πάσαν τη γην,» τους οποίους ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός θα ‘καταστήση’ για να επισκοπούν τις υποθέσεις της γης. (Ψαλμ. 45:16) Πάνω απ’ όλα, εκείνοι που θα αναστηθούν επάνω στη γη πρέπει ν’ αναγνωρίσουν τον Ιεχωβά ως Θεό και ως Παγκόσμιο Κυρίαρχο, ως ‘βασιλέα εφ’ όλην την γην’ μέσω του Ιησού Χριστού. (Ζαχ. 14:9) Αλλιώς, ο Μέγας Ιεχωβά ο ‘Δίδων Βροχάς,’ δεν θα εκχύση τις ευλογίες του σ’ αυτούς μέσω του Χριστού. (Ζαχ. 10:1) Γι’ αυτά τα μη ευλογημένα άτομα αυτό θα ισοδυναμή με παραμονή σε μια περιοχή που έχει πληγή από ξηρασία, πράγμα που θα έχη ως αποτέλεσμα αιώνιο θάνατο.

14. Τι θα σημάνη για κάποιον να πληγή από τον Ιεχωβά στη διάρκεια της χιλιετούς διακυβερνήσεως του Χριστού;

¹⁴ Θα βρίσκεται ακόμη στη διάθεσι του Ιεχωβά η «πληγή,» η ίδια μ’ εκείνη με την οποία ο Θεός έπληξε τα έθνη που πολέμησαν εναντίον της ‘επουρανίου Ιερουσαλήμ.’ (Ζαχ. 14:12-15) Το ότι αυτός θα πλήξη αυτούς τους πείσμονες εναντιουμένους της αληθινής λατρείας θα σημάνη γι’ αυτούς αιώνιο θάνατο, ακόμη κι αν αυτό συμβή πριν από το τέλος της 1000ετούς βασιλείας του Χριστού. Αυτοί οι πληττόμενοι αμαρτωλοί, δεν θα φθάσουν μέχρι το τέλος της χιλιετούς διακυβερνήσεως του Χριστού και μετά ταύτα να έχουν την ευκαιρία να δικαιωθούν από τον Ιεχωβά Θεό σε ατελεύτητη ζωή σε μια παραδεισιακή γη. Η προσωρινή τους παραμονή κάτω από τη βασιλεία του Χριστού αποτυγχάνει στο σκοπό της.

15. Την πιστή συνεργασία τίνων θα έχη το επιζών υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών στη διάρκεια της προσωρινής παραμονής του στη Νέα Τάξι;

¹⁵ Όταν αρχίση η Νέα Τάξις, το επιζών υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών θα είναι σαν να κατοική σε σκηνές σαν «παρεπίδημοι» επάνω στη γη. Θα αποβλέπουν στη μεταφορά τους από την επίγεια σκηνή στην ουράνια κληρονομιά τους, για να είναι με τον Χριστό και τους συμβασιλείς και συνιερείς του. (Αποκ. 20:4-6) Αλλά στη διάρκεια της προσωρινής παραμονής τους στη γη μετά τον Αρμαγεδδώνα, θα έχουν την πιστή συνεργασία της «ηγετικής» τάξεως, των ‘αρχόντων επί πάσαν την γην,’ εποπτεύοντας την αντιτυπική εορτή του εβδόμου μηνός, δηλαδή την εορτή της σκηνοπηγίας.d—Ιεζ. 45:17, 25

16. (α) Πολλά μέλη της «ηγετικής» τάξεως θα ληφθούν από ποιους; (β) Θα ήταν ιδιαίτερη χαρά για το επιζών υπόλοιπο να έχη ποιο προνόμιο μαζί μ’ αυτούς;

¹⁶ Τα μέλη της «ηγετικής» τάξεως θα ληφθούν από τον ‘πολύν όχλο’ των προβατοειδών ατόμων που επιζούν από τη ‘μεγάλη θλίψι’ μαζί με το αναγεννημένο από το πνεύμα υπόλοιπο. (Αποκ. 7:1-15) Αυτοί θα παραστούν μάρτυρες της αναστάσεως των δισεκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν πεθάνει και της συνάξεώς τους στην επίγεια αυλή του πνευματικού ναού του Ιεχωβά για την τέλεσι της εορτής της σκηνοπηγίας στο αντίτυπο. Τι χαρούμενη εμπειρία θα ήταν για το πνευματικό υπόλοιπο να εξακολουθή να παραμένη στη γη μέχρι την έναρξι αυτής της θαυματουργικής συνάξεως, όπως έχει περιγραφή στα εδάφια Ζαχαρίας 14:16-19! Με απερίγραπτη χαρά, θα μετείχε στο παγκόσμιο εορτασμό μαζί με όλους εκείνους που έχουν απολυτρωθή με το πολύτιμο αίμα του ‘Αμνού του Θεού,’ που είναι ‘Ο Χριστός, τα πάσχα ημών.’e—Ιεζ. 44:3· 45:7-46:18· 48:21, 22.

17. (α) Γιατί η τέλεσις της εορτής στη διάρκεια της χιλιετούς διακυβερνήσεως του Χριστού δεν θα αποδειχθή μάταιη; (β) Ποια θα είναι η κατάστασις στην οποία θα υπεισέλθουν οι κάτοικοι της γης, που θα είναι ζωντανοί, σαν τους κατοίκους των σκηνών;

¹⁷ Η τέλεσις της εορτής δεν θα αποδειχθή μάταιη, διότι, μέχρι το τέλος της 1000ετούς βασιλείας του Χριστού, όλοι εκείνοι που θα είναι ακόμη ζωντανοί στη γη θα προσκυνήσουν τον Ιεχωβά, λατρεύοντας αυτόν στην παγκόσμια αυλή του μεγάλου πνευματικού του ναού που συνδέεται με την «επουράνιον Ιερουσαλήμ.» Κατόπιν η «βασιλεία» θα περιέλθη στον Θεόν και Πατέρα από τον Υιόν του Ιησούν Χριστόν, ο οποίος θα έχη περατώσει με επιτυχία τη βασιλική του εξουσία στην παραχωρηθείσα χρονική περίοδο της χιλιετηρίδος. (1 Κορ. 15:24-28) Αυτή θα είναι η επίγεια κατάστασις στην οποία θα έχουν οδοιπορήσει όλοι οι κάτοικοι της γης, σαν σκηνίτες.

18. Ποια θα είναι η μερίδα εκείνων που θα περάσουν με επιτυχία την τελική δοκιμασία του Ιεχωβά;

¹⁸ Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή έρχεται η τελική, αποφασιστική δοκιμασία της ακεραιότητας τους προς τον Ιεχωβά ως τον Παγκόσμιο Κυρίαρχο. Εκείνοι που θα αποτύχουν τότε σ’ αυτή τη δοκιμασία θα καταστραφούν για πάντα. Εκείνοι που υποστηρίζουν τον Ιεχωβά με το να περάσουν επιτυχώς αυτή την υπέρτατη δοκιμασία, θα αποκτήσουν το δικαίωμα να κατοικούν στην Εδεμική γη αιωνίως. Δεν θα υπάρχουν πια σκηνίτες «παρεπίδημοι,» στη γη. Η κατοικία τους στην παραδεισιακή γη θα είναι μόνιμη. (Αποκ. 20:7-15) Η ευφροσύνη που δοκίμασαν στη διάρκεια του από μέρους τους εορτασμού της αντιτυπικής εορτής της σκηνοπηγίας θα εξακολουθήση για πάντα σ’ αυτό το γήινο υποπόδιο του μακαρίου Θεού-Βασιλέως, Ιεχωβά.—1 Τιμ. 1:11.