Φιλονεικία στη Γαλλία την Κυριακή των Βαΐων

«Ο ΧΡΙΣΤΟΣ είναι Θεός και όχι εικόνα!» Αντηχούσε η φωνή από το μεγάφωνο γύρω στις Καθολικές αψίδες του Καθεδρικού Ναού της Παναγίας των Παρισίων, τη στιγμή που γινόταν η ανάγνωσις της «Επιστολής.» Δυο χιλιάδες περίπου Καθολικοί που ήσαν παρόντες μόλις είχαν συνέλθει από την έκπληξί των που άκουσαν το Πιστεύω των Αποστόλων να ψάλλεται Λατινικά. Αυτή η διαμαρτυρία για την ψαλμωδία καταπνίγηκε γρήγορα από τον ήχο του ισχυρού εκκλησιαστικού οργάνου. Τότε οι διαδηλωταί απεχώρησαν και η Λειτουργία συνεχίσθηκε.

Όμοιες διαδηλώσεις έγιναν σε άλλες εκκλησίες στο Παρίσι την ώρα της Λειτουργίας που γινόταν εκείνο το Σαββατοκύριακο της 4ης Απριλίου 1971, εορτής των Βαΐων. Οι διαδηλωταί δεν ήσαν Προτεστάνται ή αθεϊσταί αλλά εκ παραδόσεως Καθολικοί! Αλλά γιατί αυτή η διαμαρτυρία;

Επρόκειτο για την ανάγνωσι της «Επιστολής» στην εθνική γλώσσα, τη Γαλλική. Όπως, γνωρίζει κάθε Καθολικός, ο οποίος ασκεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα, η «Επιστολή» που διαβάζεται στη Λειτουργία της Κυριακής των Βαΐων είναι τα εδάφια Φιλιππησίους 2:5-11. Στο Γαλλικό βιβλίο κηρυγμάτων του 1959 το εδάφιο Φιλιππησίους 2:6 λέγει: «Ο Χριστός έχων θείαν υπόστασιν δεν εσκέφθη αρπακτικά να γίνη ίσος με τον Θεόν.» Αλλά το 1969, οι Γαλλόφωνοι επίσκοποι επέτρεψαν την έκδοσι ενός νέου βιβλίου κηρυγμάτων που ενεκρίθη από την Αγία Έδρα στη Ρώμη στις 16 Σεπτεμβρίου 1969. Εκεί το εδάφιο Φιλιππησίους 2:6 απεδόθη ως εξής: «Ο Χριστός Ιησούς είναι εικών του Θεού· αλλά δεν εζήτησε ν’ αποκτήση διά της βίας ισότητα με τον Θεό.»

Ένας σημαίνων Γάλλος Καθολικός λόγιος, ο Αντρέ Φεγιέ, έγραψε: «Αυτή η μετάφρασις . . . διήγειρε οξεία κριτική απ’ όλες τις πλευρές. Μήπως υπήρχε κίνδυνος να κάμη τους πιστούς να πιστεύσουν ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός με την πιο αυστηρή έννοια της λέξεως;» (Περιοδικό Εσπρί ε Βι, 17 Δεκεμβρίου 1970) Αυτό ήταν λοιπόν το πρόβλημα!

Ησκήθη πίεσις στη Γαλλική ιεραρχία, η οποία συγκατετέθη να αναθεωρήση αυτή τη δευτέρα μετάφρασι του εδαφίου Φιλιππησίους 2:6. Εν τούτοις, όταν έγινε γνωστό ότι αυτή η τρίτη μετάφρασις του εδαφίου Φιλιππησίους 2:6 δεν ήταν περισσότερο τριαδική από ότι ήταν η δευτέρα απόδοσις και ότι αυτή θα εδιαβάζετο σ’ όλες τις εκκλησίες την Κυριακή των Βαΐων, 4 Απριλίου 1971, οι προσκολλημένοι στην παράδοσι Καθολικοί αντέδρασαν βιαίως.

Το μηνιαίο Καθολικό περιοδικό Ιτινερέρ εξέδωσε τον Ιανουάριο του 1971 ένα ειδικό παράρτημα. Αναφερόμενο στη δευτέρα μετάφρασι του εδαφίου Φιλιππησίους 2:6, το περιοδικό Ιτινερέρ έγραφε: «Αν [ο Χριστός] αρνήθηκε να την αρπάξη [την ισότητα με τον Θεό], τότε σημαίνει ότι δεν την κατείχε ήδη.» Και, σχολιάζοντας την τρίτη απόδοσι, έλεγε αυτό το περιοδικό ότι αν ο Χριστός «δεν προτίμησε να ισχυρισθή ότι είναι ίσος με τον Θεό,» αυτό υπονοεί ότι δεν ήταν «ίσος με τον Θεό.» Μ’ αυτό συμφωνεί η Νέα Αμερικανική Βίβλος, μια Καθολική έκδοσις του 1970, η οποία λέγει: «Δεν ενόμισε ότι η ισότης με τον Θεό ήταν κάτι που έπρεπε ν’ αρπαγή.» Κατά την άποψι του Ιτινερέρ, «στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα αυτής της υποκαταστάσεως ισοδυναμεί με αίρεσι και βλασφημία.» Ενεθάρρυνε τους αναγνώστας του να εκδηλώσουν την αποδοκιμασία των στη διάρκεια των Λειτουργιών της Κυριακής των Βαΐων, και τους καλούσε ν’ αναμείνουν την ανάγνωσι της «Επιστολής» και τότε να φωνάξουν «Βλασφημία!», «Ο Ιησούς Χριστός αληθινός Θεός και αληθινός άνθρωπος,» ή να ψάλλουν το Πιστεύω των Αποστόλων.

Παρά τις απειλές αυτές, οι Γάλλοι επίσκοποι παρέμειναν προσκολλημένοι στην τρίτη μετάφρασί των του εδαφίου Φιλιππησίους 2:6. Η εφημερίς Λε Μοντ (21-22 Μαρτίου 1971) έγραψε τα εξής σχόλια: «Αυτή η μετάφρασις . . . έγινε δεκτή από ολόκληρο το σώμα των γαλλόφωνων επισκόπων. Το Μόνιμο Συμβούλιο του Γαλλικού Επισκοπάτου, που μόλις έχει συνέλθει στο Παρίσι, την επεκύρωσε· επομένως θα παραμείνη.» Ωστόσο, για ν’ αποφευχθούν ταραχές στη διάρκεια της Λειτουργίας της Κυριακής των Βαΐων, πολλοί επίσκοποι επέτρεψαν στους ιερείς της επισκοπής των να χρησιμοποιήσουν τη μετάφρασι του 1959. Παρά τις παραχωρήσεις αυτές, έγιναν διαμαρτυρίες στους καθεδρικούς ναούς των Παρισίων καθώς και της Λυών.

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΩΝ ΓΑΛΛΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

Όσο παράδοξο και αν φαίνεται, αυτοί οι παραδοσιακοί διαδηλωταί προσπαθούσαν να είναι καλύτεροι Καθολικοί από τους γαλλόφωνους επισκόπους και καρδιναλίους! Σαν καλοί Καθολικοί πιστεύουν στη διδασκαλία της Τριάδος, η οποία διδάσκει ότι, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα είναι ίσοι μέσα στη θεότητα. Σκανδαλίσθηκαν βαθιά από μια μετάφρασι του εδαφίου Φιλιππησίους 2:6 εγκεκριμένη από την ιεραρχία που δείχνει ότι ο Χριστός ποτέ δεν ισχυρίσθηκε ότι είναι «ίσος με τον Θεό.» Είχαν δίκηο όταν έλεγαν ότι αυτή η μετάφρασις αρνείται ότι ο Χριστός είναι ο Θεός. Αλλά εκείνο που παρέβλεψαν είναι ότι ο ίδιος ο Χριστός το αρνήθηκε, και μιλούσε για τον Πατέρα του ως «τον μόνον αληθινόν Θεόν.» (Ιωάν. 17:3) Εκείνος δεν εδίδαξε ένα δόγμα Τριάδος.

Το περίεργο ερώτημα είναι: Γιατί ο γαλλόφωνος κλήρος αισθάνθηκε την υποχρέωσι να εγκρίνη μια μετάφρασι η οποία με καταφανή τρόπο αρνείται μια βασική διδασκαλία του Καθολικισμού; Αλλ’ αυτό δεν είναι όλο. Δεν φαίνεται παράξενο ότι αυτοί οι ιεράρχαι εθεώρησαν αναγκαίο να έχουν μια νέα μετάφρασι αυτού του εδαφίου; Τι θα λεχθή για όλες τις Καθολικές Βίβλους οι οποίες φέρουν κατάλληλα τη σφραγίδα «νίχιλ ομπστάτ» (ουδέν εμπόδιον) και «ιμπριμάτουρ» (τυπωθήτω); Τι θα λεχθή για τη Βίβλο της Ιερουσαλήμ, τη Βίβλο του Κραμπόν, τη Βίβλο του Λιενάρ, την Βίβλο του Μαρέντσους, τη Βίβλο του Γκλαιρ, την Καινή Διαθήκη του Οστύ, τη Βίβλο του Σασί και άλλες ακόμη, όλες αναγνωρισμένες επισήμως ως Γαλλικές Καθολικές μεταφράσεις; Γιατί να κάμουν μια νέα μετάφρασι όταν όλες αυτές οι Γραφές αναφέρουν τον Χριστό ίσο με τον Θεό, όπως συμβαίνει με τις Αγγλικές Καθολικές μεταφράσεις, τη Βίβλο του Ντουαί και την πιο πρόσφατη Βίβλο της Ιερουσαλήμ;

Αυτό το μυστήριο λύεται από την κατωτέρω παρατήρησι που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Λε Μοντ (6 Απριλίου 1971): «Οι υπεύθυνοι γι’ αυτή την αλλαγή λόγιοι—αλλαγή η οποία επικυρώθηκε από την πλειοψηφία των Γάλλων επισκόπων—θεωρούν τη νέα μετάφρασι πιο πιστή προς το Ελληνικό κείμενο από την προηγουμένη [τα παχέα γράμματα δικά μας].»

Ώστε τώρα οι Γαλλόφωνοι Καθολικοί καρδινάλιοι, αρχιεπίσκοποι και επίσκοποι βρίσκονται προ διλήμματος. Ή θ’ αναιρέσουν και θ’ αποσύρουν τη νέα μετάφρασί των του εδαφίου Φιλιππησίους 2:6, οπότε θ’ αποδείξουν ότι είναι περισσότερο προσηλωμένοι στη διδασκαλία της Τριάδος παρά στην ακρίβεια της μεταφράσεως της Βίβλου, ή θα διατηρήσουν τη νέα επίσημη μετάφρασί των αυτού του σπουδαίου εδαφίου, με τη θυσία της αναγνωρίσεως ότι οι Γαλλικές Καθολικές Γραφές (για να μη πούμε για τις Γραφές των άλλων γλωσσών) κακώς μετέφρασαν αυτό το εδάφιο με το να δώσουν σ’ αυτό μια τριαδική στρέβλωσι.